Mijn kinderen zijn allemaal volwassen en drie van hen hebben zelf kinderen. Toch blijf ik met samengeknepen tenen naar ze kijken en heb ik altijd nog het idee dat ik ballen in de lucht moet houden. Dat ze zonder mijn ‘goede raad’ niet zouden weten wat te doen. Maar niets is minder waar. Deze pittige burgers doen het heel aardig en nemen heus niet zulke onverstandige beslissingen. En als ze dat wel doen in mijn ogen, die anders kijken dan die van de wat meer onbezonnen jeugd, dan moet ik dat laten gebeuren! Maar dat vind ik moeilijk!
Als ik me bedenk hoe onnozel ik vroeger was en hoeveel onverstandige dingen ik heb gedaan in mijn leven, dan ben ik blij dat ik mijn moeder niet ben. Mijn moeder wist in de regel gelukkig van niets. Ik ging op mijn 19e het huis uit en alle problemen die ik daarna heb gehad in mijn leven heb ik nooit met mijn ouders besproken. Dat wilde ik ze besparen of…..ik dacht dat ze me toch niet zouden begrijpen. Nee, ik loste mijn zaken zelf op en besprak weinig met mensen. Als het goed met me ging zocht ik mensen op en als het wat minder met me ging, dan trok ik me terug als een zieke hond die in een hoekje gaat liggen. Het ging altijd vanzelf wel weer over en dan begaf ik mij weer onder de mensen.
Bij mijn kinderen is dat anders. Zij bespreken wel veel met mij en ook met elkaar. Iedereen bemoeit zich met elkaar, deelt dingen met elkaar. Dat maakt dat we dus ook alles van elkaar weten en niet altijd is dat zo fijn. Want als zij lijden lijd ik en als zij gelukkig zijn dein ik mee op hun geluk. Ik zou het liefst zien dat het leven van mijn kinderen één groot geluk was zonder pijn of verdriet, maar dat is natuurlijk een volkomen irreële wens. Ik moet ze de gelegenheid geven om ook wel eens te vallen en dan weer op te staan. En God weet dat zij dat allemaal gedaan hebben en nog steeds waarschijnlijk zullen gaan doen. Maar hopelijk steeds minder, want door schade en schande word je wijzer en dat zie ik ook wel bij mijn koters. Ze worden steeds verstandiger.
En ik dan? Weet ik het dan zo goed? Welnee. ik kan het ook mis hebben. Eén ding weet ik zeker, omdat ik dat heb ervaren. Het gaat in de regel het beste met mijn kinderen als ik ze volledig in Handen van Allah leg. Ik kan Allah vragen en smeken om hun de goede weg te laten kiezen en werkelijk……dat smeken bij Allah heeft meer effect dan al mijn gezeur aan de kop van mijn kinderen. Ik moet ze alleen mijn liefde en vertrouwen geven en ik zie dat ze dan hun best doen om dat vertrouwen niet te beschamen. Mijn vier schatten, ik houd van ze…….