Ik denk dat iedere mens een interessant verhaal heeft en dat van elke levensgeschiedenis een boek te schrijven valt. Van elkaars ervaringen in het leven kunnen wij ook leren.
Ik had het geluk op een zaal te liggen met heel prettige mensen. Aanvankelijk had ik gezelschap van een dame op leeftijd (mw A) een een oude heer, die ik niet goed heb leren kennen omdat ikzelf de eerste dagen na mijn operatie weinig aanspreekbaar was. De heer ging weg en ook een andere dame op leeftijd met een dagopname passeerde mij ongemerkt in de tijd dat ik op mijn zij mijn pijn lag te verbijten en alle stemmen van de mensen tijdens de bezoekuren als een douche over me heen liet komen tijdens een soort halfslaap. Maar na enige dagen had ik af en toe momenten met minder pijn en dan voerde ik hele gesprekken met mijn buurvrouw aan de overkant, mw. A.
Mevrouw A
Zij blijkt niet ver van mijn huis in een seniorenflat te wonen naar grote tevredenheid. Ze is de 70 jaar al ver gepasseerd en kan terugblikken op een welbesteed leven als eigenares van een schoonmaakbedrijf met 25 man personeel. Haar man, met wie zij nu 58 jaar getrouwd is, komt haar trouw twee maal per dag opzoeken in een keurig gewassen en gestreken pantalon en overhemd en ook haar kinderen en kleinkinderen laten hun moeder en oma duidelijk niet in steek. Als ik naar haar kijk en luister zie ik de waardige schoonheid die zij ooit moet zijn geweest. Nog steeds heeft zij nobele trekken in haar gerimpelde hoofdje en in al haar verhalen klinkt oprechtheid door. Zij is grappig met haar Haagse humor en praat relativerend over haar operatieverleden dat niet gering is. Er zijn wat medische missers gemaakt bij haar! Al op jonge leeftijd moest bij haar de baarmoeder verwijderd worden (gelukkig had ze toen al drie kinderen). Er werd een foutje gemaakt. Per ongeluk werd haar urineleider afgesloten. Ai! Ze kermde van de pijn en de ziekenhuisarts zei daarvan dat zij zich niet zo moest aanstellen. Toen vloog zij de man bijna aan. Tenslotte werd er nagekeken wat er mis was en werd de fout ontdekt. De urineleider werd weer geopend, maar door dit akkefietje moest zij een nier missen. Gelukkig was haar andere nier goed en is ook goed gebleven. Heeft zij nooit schadevergoeding gevraagd voor deze koeienfout? Nee, dat was in die tijd nog niet zo gewoon…..En ook nu is er een fout gemaakt. Ze is onlangs geopereerd omdat haar aorta op springen stond. Ze hebben het niet succesvol gedaan en het moet nog eens over. Dat gebeurt en dat doen zij via haar arm met plaatselijke verdoving. Als ze terugkomt op de zaal heeft zij een helse pijn in haar linkerarm, die helemaal opgezwollen is. De dokters bekijken het en leggen een drukverband aan. Het is een enorm hematoom dat is ontstaan door de operatie, die overigens nog altijd niet effectief genoeg is gebleken. De gehele verdere tijd zie ik haar met een arm die vanbinnen diep paasblauw is (ik had ruzie met mijn man, grapt zij). Het is voor haar pijnlijk en zij kan alleen op haar rug slapen (dus gesnurk in de nacht, wat ik van haar niet erg vind). De vrijdag erop zal zij nog een keer geopereerd worden, hopelijk dan met definitief succes. Zij ziet daar erg tegenop, maar blijf grapjes maken. Bij het afscheid, als zij net geopereerd is en ik weg mag kus ik haar voorzichtig op haar zachte wang. Ik hoop haar snel te zien bij de supermarkt in onze buurt, allebei gezond en wel….
De heer K
Mw A en ik zijn een paar dagen samen op de zaal, wat veel vertrouwelijke verhalen ontlokt over en weer over ons leven. Dan horen we dat er een nieuwe patiënt komt. Die moeten we wel eerst even keuren, zeggen we baldadig tegen de verpleging. Het blijkt een leuke vrij jonge vent te zijn, de heer K. Hij is ZZP-er in de bouw en één van de eerste dingen die hij met ons deelt is dat hij nu geen cent verdient en dat alles stil ligt. Een verzekering voor ziekte is te duur. Hij heeft een verwaarloosde blindedarmontsteking en dat wil zeggen dat een operatie geen zin meer heeft. De appendix heeft zich dan ingecapseld en is niet meer te verwijderen. Dat is een natuurlijk beschermingsmechanisme van het lichaam om ellende in de bloedbaan en organen in de omgeving te voorkomen. Soebhan Allah! Mooi voor het lichaam, maar lastig voor de geneesheer. Hij heeft een soort drain in die appendix die het ellendige ding moet wegsloeberen, omdat het geval vanzelf schijnt ‘op te lossen’. Toch wel mooi, die apparatuur van tegenwoordig die zoveel kan oplossen! K. blijft de hele tijd verbonden aan een paal met een zak en ook het zakje vanuit de drain blijft hem vergezellen op al zijn tochtjes naar de WC. Het is een relaxte kerel en zijn bezoek bestaat uit twee ex-en en hun kinderen, allebei bloedmooie vrouwen. Als we een keer ‘onder ons’ zijn, vertelt hij mij zijn levensverhaal. Hij is geen klusser van oorsprong. Hij werkte lange tijd op kantoor voor een verzekeringsmaatschappij. Maar daarnaast kocht hij huizen op die hij renoveerde in zijn vrije tijd, waarna hij ze verhuurde, hetgeen zeer rendabel was. Op een goed moment had hij 10 panden en zelf bewoonde hij een heel mooi huis met zijn eerste ex. Maar het ging niet goed tussen hen en ze besloten uit elkaar te gaan. Vervolgens ontstond strijd en getouwtrek om de bezittingen. Het werd allemaal zo vervelend dat hij op een goed moment tegen zijn ex zei: ‘Neem alles maar, je mag het houden. Ik hoef helemaal niets’. Dat was tegen het advies van vrienden en bekenden, maar hij heeft daar nooit spijt van gehad. Er volgde een tijd waarin hij met minder motivatie naar zijn reguliere werk ging. Hij ontmoette zijn tweede ex, de monteursdochter Y. Met haar bouwde hij een goede relatie op en op een goed moment bracht zij hem op het idee om datgene te gaan doen wat hij het liefste deed, met zijn handen werken. Hij had inmiddels voldoende contacten in de bouw en begon zijn bedrijfje als ZZP-er. De relatie met Y begon na 7 jaar wat te vervlakken. Met name Y had het gevoel dat zij vrijheid nodig had en voelde bij hem niet meer de spanning die ze zocht. Ze leefden meer als broer en zus. Hij besloot haar vrij te laten en liet wederom al zijn spullen achter. Met alleen een bundel kleding huurde hij een kamer in de stationsbuurt bij een Marokkaanse man, Z. Hij vertelt dat hij nog weet hoe belabberd hij zich voelde toen hij met een zak kleding aankwam in de armoedige woning in de stationsbuurt. Op dat moment bood Z hem een bord linzensoep aan en dat was het begin van een hechte vriendschap. Het wonen in dat armzalige pand, samen met Z en zijn broer, die toevallig ook tijdelijk woonruimte nodig had, bleek helemaal geen straf te zijn, maar eigenlijk een heel leuke en relaxte tijd, iets wat hij niet had verwacht toen hij bij Y wegging. Maar nu…………er is een grote kans dat hij zal terugkeren naar Y, die toch zijn maatje is en met wie hij gelooft zeker gelukkig te zullen worden. Ook Y heeft geleerd van haar uitstapje naar de vrijheid en beseft nu misschien meer wat K voor haar betekent. En zijn eerste ex? Die kwam ook op bezoek, een heel mooie vrouw met twee mooie kinderen, die gelukkig weer contact met hun vader hebben.
Mooie verhalen toch? Krijg je zomaar in een ziekenhuis……..