Ik heb een afspraak met de schoorsteenveger, omdat het alweer een tijd geleden is dat mijn schoorsteen geveegd is. Het is een vrolijke man met zijn zoon. Als hij de kachel wegschuift schrikt hij hevig en springt naar achteren. Een muis? Nee, het is een muisgrote stofpluis. Ik ben doodsbang voor muizen bekent hij en ik beken dat ik weinig met mijn stofzuiger achter de kachel ben geweest.
Als de schoorsteen geveegd is wijst de man mij op een stuk koord dat uit een gleuf van het geraamte van mijn kachel hangt. ‘Dat is gevaarlijk, schat’, zegt hij vertrouwelijk. Dat hoort niet zo. ‘Wat kan er gebeuren?’, vraag ik verschrikt. ‘Koolmonoxide’ is het korte en veelzeggende antwoord. Ik ben direct gealarmeerd. In gedachte zie ik mijn zoon Adil dood in huis liggen. Dat mag niet gebeuren! ‘Het is wel verstandig om uit te zien naar een andere kachel’, gaat de man verder. Uitzien naar? Hoezo langer uitstellen. Ik wil snel een kachel, besluit ik. ‘Heeft u ook kachels?’ Nou toevallig wel, en nog hele mooie ook. Hij heeft er zelfs één bij zich, een beauty! Een faber gashaard, een soortgelijke kachel als ik nu heb staan maar dan het recentere neefje ervan. ‘Ik laat je hem zo even zien’, zegt hij samenzweerderig. Op Gordonachtige wijze noemt hij me schat en lieverd. Ahmad gaat ook mee kijken in de bestelbus. Daar staat inderdaad een mooie gereviseerde maar gebruikte kachel. Wat moet hij kosten. €950 Zegt de man zonder erbij te blozen. ‘Dat is wel erg duur’. Ja, maar dat is met BTW. Ik mag hem hebben zonder BTW en dan is hij maar 900 euro. Ik weet niet niet wat er in me vaart, maar de gedachte die bij mij overheerst is ‘safety first’, wat het ook moet kosten. Ik denk niet: ‘Och, het is nu zomer en ik brand nog helemaal geen kachel. Laat ik even tijd nemen om te kijken wat een kachel als deze elders kost’. Nee, niets van dat. Ik help samen met Ahmad de kachel uit de bus te sjorren en ik terwijl hij en zijn zoon de kachel dragen, lopen Ahmad en ik met het voorzetstuk richting mijn huis. ‘Ik ga even pinnen’, roep ik efficiënt, want het is natuurlijk heel handig als ik de pegels bij de hand heb als vader en zoon klaar zijn met installeren.
Ik spring op de fiets en laat voor de gelegenheid zelfs mijn hoofddoek weg. Onderweg kom ik twee Antillianen tegen met een jongen van een jaar of tien. De ene man met een rastamuts geeft vrij onverwacht de jongen een flinke klap in zijn gezicht op het moment dat ik langs fiets. Ik zie de jongen in reactie daarop gillen met opengesperde mond. Zijn mooie krullen zijn blond en rossig geverfd, wat hem een raar harlekijnachtig uiterlijk geeft. Waarom takelen ze een kind zo toe met haarverf, denk ik bitter. Ik heb intens te doen met de knaap, omdat ik in zijn schreeuw een verontwaardiging hoor die ontsproten moet zijn uit heel veel onrecht. De jongen rent weg, verontwaardigd dingen roepend naar de man die ik niet versta. Ik kijk om en zie dat de volwassen rastafari nu stenen gooit naar de minderjarige. Ik ben woedend op de man en heb zin om in te grijpen. ‘Wat heb ik gedaan dan!’, schreeuwt de jongen, ‘nou, wat dan?’. De man heeft hierop geen antwoord en blijft alleen stenen gooien en achter hem aanrennen.
Ik besluit het hier maar bij te laten en fiets door, me triest voelend. Mijn oog valt op een mooie witte elf of engelachtig wezen. Het is een decoratie die neergezet is op een verhoging langs de muur van een flatgebouw. De decoratie staat er al langer, maar nu blijft mijn oog er een tijd op rusten. De figuur geeft me een vredig gevoel.
Ik pin de poen en op de terugweg maak ik een kiekje van de elf. Een oude dame op een balkon ziet mij dat doen. ‘Mooi!’ roep ik naar haar bij wijze van uitleg en ik snel verder naar huis.
Ik geef de Gordonachtige schoorsteenveger 900 in briefjes van 50 en krijg geen bon. ‘Want immers geen btw’, legt hij uit. ‘En mijn garantie dan?’ ‘Lieve schat, je hoeft maar te bellen. We zijn een groot bedrijf dat al 3 generaties goed werk levert. Maak je daarover maar geen zorgen.
Ok. Bij het afscheid struikelt Gordon bijna over zijn voeten. Hij praat opgewonden aan één stuk en hij is helemaal bezweet. ‘Rustig maar’ zeg ik lachend, ‘u zweet er helemaal van.’ Ja, laat hij me weten. Zo is hij. Zijn klanten staan op de eerste plaats. Ik herken dat. Zo was ik ook met mijn klanten vroeger, zeg ik, en ‘altijd helemaal enthousiast voor het werk’. Als goede vrienden nemen we afscheid. Ons kent ons.
Als Adil thuiskomt kijkt hij een beetje raar naar mijn nieuwe aanwinst. ‘Ma, 900 is echt veel te veel.’ Ik ga kijken naar gebruikte faber gashaarden op internet en zie allemaal dezelfde kachels als ik gekocht heb te koop staan voor 125 tot 250 euro. Er is één dure uitschieter bij. Recent gereviseerd door vakman voor 500.
Ik heb een onrustige nacht. De volgende dag zegt mijn lieve zoon Adil dat hij er werk van gaat maken. ‘Ma, maak je geen zorgen, ik ga proberen dit voor je op te lossen.’
Gedachtig aan een bed dat ik ooit te duur kocht en voor hetwelk Adil geld terug wist te halen heb ik wel enige hoop dat er nog wat gedaan kan worden. En anders…..heb ik een zeer dure, maar wel betrouwbare kachel aangeschaft.