Het is tegenwoordig gewoon dat mannen en vrouwen een zaal delen in het ziekenhuis. Dat zou voor hoofddoekdragende moslima’s betekenen dat zij ook in het ziekbed hun hoofddoek dienen te dragen. Dit heb ik niet gedaan. Ik was te ziek om er naar te grijpen na de operatie. Ging eerlijk gezegd al blootshoofds naar het ziekenhuis met alleen een sjaal om mijn nek. Ik wilde me stoer voelen en had voor de gelegenheid mijn spijkerbroekie aan en een nepleren jasje. De sjaal is in de kast gebleven vanaf het moment dat ik alles uit moest trekken en alleen een operatiehemdje achterlangs moest laten dichtknopen.
Daarna ben ik onder toezicht van diverse mannen ontbloot en door een man opengesneden van mijn navel tot halverwege mijn venusheuvel. Gelukkig was ik toen niet bij bewustzijn.
Eenmaal terug op de zaal was de hoofddoek ver weg in mijn gedachten en hoewel er een oude man op mijn zaal lag, had ik geen enkele neiging mijn hoofd te bedekken.
Ook toen ik eenmaal weer ging lopen door de gangen, op bibberende en vermagerde beentjes voelde ik geen neigingen mijn roodgeverfde haren te verbergen. En dat is zo gebleven. Zonder hoofddoek wandelde ik het ziekenhuis uit. Ik ben de straat niet meer op geweest, maar ik weet al dat de hoofddoek geen deel meer van mijn dagelijkse garderobe zal uitmaken.
Ik zal hem voortaan alleen weer dragen tijdens het bidden en bij religieuze gelegenheden, zoals ik lange tijd gewend was. Wellicht ook in heilige maanden.
En vraag me niet waarom.
Shabnamblog
Ah! en natuurlijk wil ik je juist wél vragen waarom 🙂
Het grappige was dat ik nav je foto’s juist weer dacht aan de hoofddoek.
De foto met Leila vond ik hoewel ‘opgewekt’ ook wat raar.
Ik dacht: bij zo’n ingesnoerd hoofd denk ik niet ‘vrome moslima’ maar – zou die vrouw kanker hebben en bij de chemo haar haar hebben verloren?
Terwijl ik de foto met je wapperende oranje haar naast de technische snufjes zo leuk ontspannen vond.
Het waarom is onverklaarbaar en meer een gevoel. Ik heb het altijd gezien als toch een uiterlijk vertoon en misschien zat er nu iets bij me van ‘erkend willen worden door andere moslims als mede moslim’. Nog altijd leeft het beeld bij moslims en niet moslims dat moslima’s die geen hoofddoek dragen dus wel ‘modern’ zullen zijn en niet levend volgens de regels van islam. Op dit moment maakt het mij niet uit wat andere mensen van mij vinden. Door sommige mensen zal ik nooit erkend worden als een ‘echte zuster in het geloof’. Een voorbeeld hiervan is mijn Marokkaanse buurvrouw, die al jaren weet dat ik praktiserend moslima ben: zij is altijd aardig voor me, maar groet me het hoi en doei en goedemorgen. Nooit zal ze me begroeten met de islamitische vredesgroet, hetgeen ik haar wel zag doen (toen ze mij opzocht in het ziekenhuis) bij haar onbekende vrouwen, werkend in het ziekenhuis, die wel een doek dragen. Het is bij hun ‘ons kent ons’ en daar blijft het bij, hoezeer zij ook weet dat Amad en ik devote moslims zijn. Het dringt gewoon niet door. Haar man begroet me wel met de vredesgroet.
Maar hoe het ook zij, ik vind dat niet langer belangrijk.
Het al dan niet dragen van een hoofddoek is iets tussen Allah en mij. Ik hoop dat Hij me vergeeft.
Ik begrijp het – een beetje, denk ik.
Alleen: waarom zou Allah je moeten vergeven? daarmee impliceer je dat je toch iets fout doet.
Of bedoel je het niet zo?
Ben er nog steeds niet zeker van of het nu echt verplicht is voor een moslima of niet. Ik las in de heilige Qu’raan dat vrouwen boven een bepaalde leeftijd die niet meer hopen te trouwen hun bovenkleden mogen afleggen. Daaraan houd ik me maar vast. Het is nooit mijn bedoeling geweest om op grond van mijn geloof op te vallen door mijn uiterlijk en ik wil dat nog steeds niet. Heb gemerkt dat het ook niet helpt om meer ‘(h)erkenning’ te voelen bij andere moslims, met name hoofddoekdragende moslima’s. Voor sommigen zal ik altijd een buitenstaander blijven ‘die zich verkleed heeft’, omdat ze me gewoon niet willen accepteren als hun zuster. So be it. Ik wil een wereldburger zijn die geen grenzen legt, maar grenzen opent naar andere mensen en opvattingen en dat gaat toch beter zonder die lap. Die werkt nu soms als ‘rode lap op stier’ in de huidige maatschappij. Dat is helemaal niet wat ik wil!
Mooie reactie, Shabnam! en wat mij betreft heb je gelijk.
Wanneer ik je zie met dat wapperende haar voel ik me veel meer met je vertrouwd dan op de foto’s met dat strak omwikkelde hoofd.