Het is zo persoonlijk, wat men kan opsteken van een retraite. Ieder heeft hierin zijn eigen weg te gaan en zijn eigen leerpunten. Toch wil ik delen wat ik heb geleerd en hoe ik  veranderd ben. Het zijn maar een paar puntjes.
Mijn (nu overleden) stiefvader speelde dit keer de hoofdrol in mijn gedachten, ook al had ik hem daar niet bewust toe uitgenodigd. Op een goed moment was ik zo woedend op hem, om wat hij heeft aangericht in het geestelijk welbevinden van mij en mijn geliefde broer Hans, dat ik bereid was hem postuum alsnog de waarheid te zeggen. Maar hoe? Hoe kon ik deze man, van wie ik niet eens weet waar zijn as nu is, nog bereiken? Ik fantaseerde over gemene onthullingen in mijn weblog, maar vond dat smakeloos en verachtelijk. Onmachtig als ik daar lag in mijn bed, met alle pijn in mijn donder besloot ik hem in gedachte een pittige brief te schrijven……Ik rekende af met mijn half zachte houding van altijd maar die man de hand boven het hoofd houden. ‘Hij zou het wel goed bedoeld hebben allemaal’. Niets ervan, tot aan zijn  dood heeft hij me willen trappen. Ik zeg nu niet meer dat hij het goed bedoelde. Hij bedoelde het zo als hij het uitvoerde en hij is verantwoordelijk voor zijn daden.

Maar dit bewustzijn heeft mij bevrijd van een flink aantal spookgedachtes die nu nergens meer toe dienen. Wat heb ik ontdekt, ook al is het laat voor een 63-jarige?
– Ik hoef niet te leven naar de verwachtingen van andere mensen. Ik leef naar mijn eigen inzicht en ik neem alleen Allah aan als mijn Heer. Wat een opluchting en wat een verandering…..Ik dacht dat ik al zover was, maar zie nu in dat dit absoluut niet het geval was. Ik merk het op veler terreinen en op alle manieren hoe ik reageer op gebeurtenissen en mensen, hoe ik kijk naar tv-programma’s en noem maar op. Ik ben volledig mezelf. En ik heb meer rust en liefde en oordeel minder. Wat een verademing, om de wereld met een open blik te mogen zien. Allah, wilt u me helpen om deze grondhouding vast te houden?
– Ik kan de pijn van een ander niet dragen noch verlichten. Ik moet ook de ander de kans geven te leren van zijn/haar pijn en fouten. Ik heb het al in praktijk gebracht in een klein detail: vanmorgen mijn zoon niet wekken, ook al merkte ik dat hij gigantisch te laat zou komen voor zijn werk (ai!). Geef hem de kans zelfstandig te worden in het horen van een wekker!