Mijn kinderen zijn allemaal volwassen en drie van hen hebben zelf kinderen. Toch blijf ik met samengeknepen tenen naar ze kijken en heb ik altijd nog het idee dat ik ballen in de lucht moet houden. Dat ze zonder mijn ‘goede raad’ niet zouden weten wat te doen. Maar niets is minder waar. Deze pittige burgers doen het heel aardig en nemen heus niet zulke onverstandige beslissingen. En als ze dat wel doen in mijn ogen, die anders kijken dan die van de wat meer onbezonnen jeugd, dan moet ik dat laten gebeuren! Maar dat vind ik moeilijk!
Als ik me bedenk hoe onnozel ik vroeger was en hoeveel onverstandige dingen ik heb gedaan in mijn leven, dan ben ik blij dat ik mijn moeder niet ben. Mijn moeder wist in de regel gelukkig van niets. Ik ging op mijn 19e het huis uit en alle problemen die ik daarna heb gehad in mijn leven heb ik nooit met mijn ouders besproken. Dat wilde ik ze besparen of…..ik dacht dat ze me toch niet zouden begrijpen. Nee, ik loste mijn zaken zelf op en besprak weinig met mensen. Als het goed met me ging zocht ik mensen op en als het wat minder met me ging, dan trok ik me terug als een zieke hond die in een hoekje gaat liggen. Het ging altijd vanzelf wel weer over en dan begaf ik mij weer onder de mensen.
Bij mijn kinderen is dat anders. Zij bespreken wel veel met mij en ook met elkaar. Iedereen bemoeit zich met elkaar, deelt dingen met elkaar. Dat maakt dat we dus ook alles van elkaar weten en niet altijd is dat zo fijn. Want als zij lijden lijd ik en als zij gelukkig zijn dein ik mee op hun geluk. Ik zou het liefst zien dat het leven van mijn kinderen één groot geluk was zonder pijn of verdriet, maar dat is natuurlijk een volkomen irreële wens. Ik moet ze de gelegenheid geven om ook wel eens te vallen en dan weer op te staan. En God weet dat zij dat allemaal gedaan hebben en nog steeds waarschijnlijk zullen gaan doen. Maar hopelijk steeds minder, want door schade en schande word je wijzer en dat zie ik ook wel bij mijn koters. Ze worden steeds verstandiger.
En ik dan? Weet ik het dan zo goed? Welnee. ik kan het ook mis hebben. Eén ding weet ik zeker, omdat ik dat heb ervaren. Het gaat in de regel het beste met mijn kinderen als ik ze volledig in Handen van Allah leg. Ik kan Allah vragen en smeken om hun de goede weg te laten kiezen en werkelijk……dat smeken bij Allah heeft meer effect dan al mijn gezeur aan de kop van mijn kinderen. Ik moet ze alleen mijn liefde en vertrouwen geven en ik zie dat ze dan hun best doen om dat vertrouwen niet te beschamen. Mijn vier schatten, ik houd van ze…….

Laat ik het maar zo noemen…. Ik denk dat wat mensen ervaren tijdens de heilige maand van het vasten even divers is als de mensheid zelf. We zijn nu bijna aan het einde van de ramadan en wat kan ik erover zeggen tot dusver?
Het is een maand van rust voor mij. Even niet elke twee of drie uur iets op tafel hoeven zetten om magen te vullen (ontbijt, koffie, lunch, thee, diner). Nee, de maaltijdmomenten zijn geconcentreerd in een paar uurtjes, hetgeen me de rest van het etmaal een zee van tijd geeft om me bezig te houden met andere zaken. Dat ga ik straks missen!
De maag krijgt ook rust. Na verloop van tijd stelt het lichaam zich in op de maaltijden die het kan nuttigen en de rest van de tijd zeurt mijn maag niet om eten of drinken. Dat geeft vrijheid en een gevoel van ruimte. In de maag en daardoor ook in de geest. Ik kan me herinneren dat de profeet vzmh in een hadith heeft gezegd dat de maag voor een derde gevuld moet zijn met eten en voor een derde met drinken en de rest moet leeg zijn, waardoor ruimte overblijft voor het gedenken van Allah. Welnu, tijdens de ramadan krijgt de maag gedurende de dag absolute rust en blijft heel veel ruimte over voor het gedenken van Allah en hoe je leeft.
Het lijkt of ik me meer dan in ander maanden bewust ben van mijn eigen handelen en alsof ik meer in staat ben eerst te denken en dan pas te doen. Heel belangrijk voor een impulsief iemand als ik. Ik heb hersens gekregen van Allah swta en ervaar in de ramadan meer dan anders dat ik deze ook kan gebruiken. Door stil te staan bij dingen voel je ook meer. Denken en voelen staan met elkaar in verbinding.
Een andere verandering met het normale leven tijdens de ramadan is dat je slaap- en waakritme verandert. Dat is vooral zo als de ramadan in de zomermaanden valt . Ik slaap een stuk minder dan normaal. Als we in de avond gegeten hebben en Ahmad daarna de tarawie-gebeden verricht heeft en we nog een kopje thee hebben gedronken, gaan we pas slapen om 1.00 uur. Dan moeten we een uurtje voor de dageraad weer uit de veren om het ontbijt te eten. Er zijn mensen die dat overslaan. Ze eten tot diep in de nacht, gaan vervolgens slapen en slapen dan door tot de volgende ochtend. Dan mis je niet zoveel slaap. Maar je mist dat belangrijke zegenrijke moment van het laatste derde deel van de nacht, waarin je je ontbijt eet.
In de hadith (hadith qudsi) zegt de profeet vzmh: “Eet de soehoer (ontbijt voorafgaande aan het vasten), want er zijn zegeningen in de soehoer”. (Buchari en Muslim)
Wij eten onze soehoer en bidden het fajr-gebed, waarna wij dan weer gaan slapen. Een paar uurtjes maar en dan sta ik op om 8.00 uur. In de middag na het zohr-gebed ga ik dan weleens weer een uurtje of twee uurtjes slapen om niet te slap te worden. Dat deed ik vroeger na mijn werk. Dus het komt erop neer dat we twee of drie keer voor een paar uurtjes slapen en niet een hele nacht, zoals we in de andere maanden gewend zijn. Dat maakt je leven ook anders en verandert in mijn geval zeker mijn bewustzijn.
De laatste tijd heb ik vaak dat ik minder goed in slaap val. Het lijkt of mijn hoofd overdreven helder is en ik bestormd word met gedachten. Ik doe dan zikr (het herhalen van Allahs heilige namen of andere heilige teksten) om mezelf rustig te maken. Ik kom dan ook vaak op ideeën en krijg inzichten, die ik dan hoop te onthouden voor de volgende dag.
Het allerbelangrijkste heb ik nog niet vermeld. Alles wat ik meemaak en beleef tijdens deze gezegende maand is dankzij Allah. Immers Allah heeft beloofd dat hij tijdens de ramadan de duivelen (of in ieder geval de ergste onder hen) zal ketenen.
Sheikh Mohammed Ibnoe Saalih al-^cOethaymien heeft gezegd: “Tot de zegeningen van deze maand behoort dat de Shayatien vastgeketend worden… Daarom zien wij dat een gelovige in de maand Ramadan meer liefde krijgt voor het gehoorzamen van Allah, berouw toont en zich nederiger opstelt richting Hem. Dit is allemaal het gevolg van het vastketenen van de Shayatien, waardoor zij niet meer in staat zijn zoveel schade te berokkenen als voorheen.”
Alhamdullilah.