Citaat uit de Spits: “Nederland eet zich dood

Op de website van stadsomroep Den Haag las ik het volgende:
“Het in huis hebben van een hond moet verboden  worden, omdat dat pure dierenmishandeling is. Dat zegt het Haagse raadslid Hasan  Küçük van de Islam Democraten in de Telegraaf. Volgens hem horen honden in de  natuur, maar niet in huis. Küçük zegt dat hondenbezit in Den Haag strafbaar  gesteld zou moeten worden”. Van zo een bericht knijp ik als moslim mijn tenen bij elkaar van plaatsvervangende schaamte. Wat wil Hasan hiermee bereiken? In ieder geval zal hij zich de haat van veel Nederlanders op de hals halen. Want staat voetbal in Nederland ongeveer op nummer 1 in volgorde van belangrijke zaken, de liefde voor een hond als huisdier staat zeker ook in de top 10 van belangrijke zaken voor veel Nederlanders.
Wat stelt het raadslid zich voor dat er met de honden moet gaan gebeuren? Een hond hoort in de natuur, zegt hij. Ja wellicht de oorspronkelijke hond, zoals die vroeger was, de wolf. Deze kan zichzelf in leven houden door middel van de jacht, maar kan de hond die men hier als huisdier houdt dat ook? Nee. Zet een hond op straat en het dier zal sterven van de honger en waarschijnlijk ook van de kou, want welke hond heeft nog een echte wintervacht? En als het dier al in leven blijft en waarschijnlijk door de straten gaat zwerven op zoek naar weggegooid voedsel, dan zal dat overlast geven.
Ik weet dat er landen zijn waar honden in groepen op straat zwerven. Vele dieren zijn ziek en schurftig en sterven snel. Af en toe gooit iemand een stuk beschimmeld brood naar de hond of een restje voedsel dat hij zelf niet meer wil eten. Regelmatig krijgt het dier een trap, omdat het in de weg loopt. Ik denk niet dat Hasan dit bedoelt met een goed leven voor de hond.
Het artikeltje dat ik las was kort en ik weet niet precies wat de motieven waren van Hasan om dit voorstel te doen als raadslid, maar zeker is dat dit een zoveelste argument zal zijn voor Nederlanders die de polarisatie zoeken om de islam weer eens af te spiegelen als dom en wreed.
Wanneer komen de moslims naar voren die een brug willen slaan naar mensen van andere geloven en overtuigingen? Wanneer lezen we eens iets waaruit blijkt dat de islam een geloof van liefde is en onderwerping aan de wil van de Almachtige? De Almachtige Schepper, die gelovigen van andere religies evengoed willen aanbidden.

Het is weer bijna zover dat het in Nederland gaat vriezen. En dat kan betekenen dat we over een week ofzo kunnen schaatsen op natuurijs. Sommige Nederlanders raken daar heel opgewonden van.
Ikzelf denk ook aan mijn schaatsen die in een hoek van de de trapkast liggen, samen met twee paar schaatsen van mijn kinderen die inmiddels veel te klein zijn. Misschien zijn die nog te gebruiken door mijn kleinkinderen.
Zolang is het dus geleden dat ik voor het laatst geschaatst heb op ijs op de sloot vlakbij mijn huis in Den Haag. Het was in de winter van 96/97. Ik kan me dat toevallig herinneren omdat in die periode ook de begrafenis van mijn broer plaatsvond bij een temperatuur ver onder nul.
Toen ik daar aan het schaatsen was op die sloot, verbaasd gadegeslagen door enkele van mijn kinderen, die nog nooit natuurijs hadden meegemaakt en dus ook niet konden schaatsen, zag ik onder mij in het ijs allemaal vissen.
Het waren vissen die vastgevroren zaten in het ijs. Grote vissen, kleine vissen. Heel veel vissen. Niemand keek ernaar en niemand sprak erover. Boven het ijs was sprake van ijspret. Maar onder dat ijs dus al die bevroren vissen. Ach gut, dacht ik, wat erg nou. Wij hebben lol, maar al deze vissen zijn een vroegtijdige dood gestorven in het ijs en ter plekke ingevroren. Wat zal het water gaan stinken in de lente als al deze vissen boven komen drijven.
Maar nee hoor, dat gebeurde helamaal niet. Zo kon iemand mij later ook vertellen. Met het invallen van de dooi en het smelten van het ijs, ontdooien ook al deze vissen. En wat doen zij? Ze zwemmen gewoon weer rond, op zoek naar voedsel.
Is dat geen wonder? Vissen die zwemmen in het water en ademen via hun kieuwen. En dan vriest het en blijven zij helemaal stil in het ijs, als waren zij dood, zonder adem, zonder voedsel. Om vervolgens weer tot leven te komen bij het smelten van het ijs, alsof er niets gebeurd is.
Ik vind het een Godswonder. SoebhanAllah.

Als mensen het over monsters hebben, dan bedoelen ze daar meestal enge grote dieren mee, een soort draken, die je kunnen opslokken.
Maar ik heb nog nooit een monsterlijk dier gezien. Sommige dieren zien er niet zo mooi uit of hebben wel erg grote tanden. Dieren kunnen gevaarlijk zijn en je aanvallen als ze honger hebben en in jou een lekker hapje zien. Maar gemeen en vals zijn dieren nooit. Tenzij ze zo gemaakt zijn door mensen.
Want mensen kunnen wel vals en gemeen zijn en elkaar “verslinden”. Mensen kunnen zich gedragen als monsters. Het ergst is het als mensen hebberig worden. Als ze geld willen verdienen over de ruggen van anderen. Of de zaak oplichten zonder merkbare consequenties, belastingontduikers, “witte boord criminelen”, die zelden gepakt worden en anderen het vuile werk laten opknappen om zich te verrijken.
Zij komen bijna nooit in de gevangenis, krijgen geen boetes, omdat hun positie zo hoog is dat anderen buigen als knipmessen. “Money talks”.
Het lijkt of deze monsterlijke, gewetenloze mensen alles hebben. Maar schijn bedriegt.
Ze missen toch wat. Elke dag moeten ze vrezen voor verlies van hun rijkdommen. Altijd moeten ze op hun hoede zijn voor andere monsters. En wat ze missen is rust.

De reactie van Jeanne op mijn verhaaltje van gisteren, waarin zij reageert met het filmpje van Koot en de Bie, brengt mij terug naar de 70er jaren. De tijd dat ikzelf nog geen tv had, maar er wel enkelen waren in het kraakpand die dat wel hadden. Regelmatig kropen de huisgenoten bij elkaar om favoriete programma’s te bekijken, (volgens mij nog in zwartwit) en dat gold zeker voor de programma’s van de VPRO en natuurlijk Koot en Bie.
In die tijd was het in om solidair met de arbeider te zijn. Niet alleen in, nee het was eigenlijk verplicht. De “internationale”, een nogal militairistisch klinkend lied was populair, het was stoer om marxist te zijn en posters van “Che” sierden de wanden van de in vrolijke kleuren bekladderde studentenhuizen.
Naast de grote meerderheid van activisten en activistisch aandoenden had je ook een minderheid van zelfzoekers, zwevers, flowerpower achtige bloemenkinderen met verwarde haren en wijde jurken en broeken met gaten (ik houd van overdrijven). Dat waren de mensen die op zoek waren naar hun ware zelf, aanhangers van de mahareshi, een goeroe uit India. Zwervers in het doolhof van het leven op zoek naar mystiek in Katmandu. Psychiaters liepen ineens in oranje en rode gewaden en droegen nieuwe namen, die begonnen met Sri. Ze waren leerling geworden van Bhagwan. Er werden boeken geschreven met de titels “ik ben ok en jij bent ok” en “wie is van hout”.
In deze tijd moet je ook het liedje “Zoek Jezelf” van Koot en Bie plaatsen, dat natuurlijk satyrisch bedoeld was en dat de zichzelf zoekende egotrippers op de hak nam.
Ikzelf bevond me in die tijd ergens in het vage midden en kon maar niet de stelling meedreunen dat we solidair moesten zijn. Als stiefkind van een militair was ik wat angstig geworden voor al te militairistisch en rigide aandoende stellingen. Eerlijk gezegd voelde ik me nogal bedreigd en benepen door de bijna agressief aandoende progressieve “vibe” die er heerste onder de studentenpopulatie van Utrecht van toen.
Ik zocht toen mijn boeken toen nog in het zwevende kastje en moest niet veel hebben van de solidariteitsuniformiteit. Mij werd vaak verweten dat als ik geen stelling nam, dat ik dan dus rechts was. Maar ik dacht niet links en niet rechts, maar in de kleur van mijn hart, hetgeen toen nog geen hit was.
Wel ben ik vlak na  mijn studie gehuwd met een analfabete arbeider (hoe solidair kan je zijn). Vele jaren later kwam ik mijn progressieve medestudenten tegen bij de begrafenis van mijn broer. De meesten van hen hadden een goede baan met een overeenkomstig salaris, een mooi koophuis, een paard voor hun dochter en een audi in de garage. Zouden ze nog wel eens denken aan jan met de pet, De Arbeider?
Hoe veranderd is toch de tijd. Niemand krijgt het schaamrood op de kaken als hij 24 uur lang alleen maar wat hoeft te navelstaren op tv. Het bezig zijn met jezelf, je uiterlijk, je huis en je vakantie zijn nu zaken geworden om compete tv-programma’s aan te wijden. Het gaat er verder om hoe te winnen: wie kan het beste dansen, zingen….?
Hoe kan ik uitblinken en beter, mooier, slimmer en beroemder zijn dan jij? Het doel heiligt alle middelen. Voor mijn part gooi ik mijn “authentiek zijn” in de strijd.

Als je om je heen kijkt en luistert in het mensenrijk, dan kom je in bepaalde periodes meer van bepaalde gedragingen en geluiden tegen dan in andere periodes.
Bepaalde woorden en zinnen liggen in bepaalde periodes meer op de tong van de mensen dan in andere. Een tijd terug, toen ik nog werkte, hoorde ik heel vaak het woord transparant. De organisatie moest transparant zijn, de doelstellingen moesten transparant zijn. Transparantie was een hoog goed, dat echter zelden gedefinieerd werd.
Een tijd later hoorde ik vaak dat dingen “zomaar’ konden gebeuren. Op tv, op straat, overal. “Ja, het zou weleens kunnen dat zomaar……..” Het woord zomaar was een tijd erg populair en is dat nu nog bij een aantal ietwat achter de mode aan hollenden. Zoals alweer een tijd geleden het woord “Dus….?” Als iemand iets zei dat je volslagen onzin vond of je was het er niet mee eens, dan kon je dat krachtig kenbaar maken door op indringende wijze enkel en alleen te roepen: “….Dus?”
Het iemand “dissen” of “beschouwen” was ook een tijd in zwang, maar vooral bij wat jongere “gasten”.
Nu hoor ik veel het woord “authentiek”. Dat zou je dus nu moeten zijn, authentiek. Gewoon jezelf zijn en doen zoals je bent, zeg maar, en niet meer zoals je niet bent is nu heel belangrijk. Bekende Nederlanders hebben dat ook ontdekt. Wil je “scoren” en wil je dat Nederland graag naar je kijkt of luistert, dan moet je wel authentiek zijn. Ben je dat niet, dan kun je het wel vergeten, want de verwende kijker heeft het nu wel in de gaten als je je anders voordoet dan je bent en wil daar niets van weten.
Dus: “doe maar gewoon, dan doe je al gek genoeg”. Dat zeiden mensen al in de 50er jaren? En al die botox en die siliconen, dat begint op den duur toch ook te lekken en te zwellen en te verschrompelen.
Af dus die maskers! Wees jezelf en Nederland zal je omarmen. Wees authentiek.

Ik houd ervan om naar mensen te kijken, hun doen en laten te bestuderen. Dat had ik al als kind en ik heb er ook een studie van gemaakt, psychologie. De studie viel me heel erg tegen, maar ik heb hem wel afgemaakt. Na 6 jaar vond ik dat ik niets meer te weten was gekomen over het mysterie mens.
Het leukste blijft voor mij gewoon de praktijk, kijken naar het gedrag van mensen, inclusief dat van mezelf en daarover mijmeren.
Vroeger was er nog geen internet en de tv telde maar een beperkt aantal kanalen. Ik moest dan naar buiten voor mijn hobby en op straat en in openbare gelegenheden de mens bespieden. Maar nu is dat niet langer nodig. Ik kan vanuit mijn gemakkelijke stoel met de afstandsbediening in mijn hand in vogelvlucht heel wat psychologenvoer tot me nemen.
Zo ook vandaag. Wat ik zag in nog geen half uurtje. Een christelijk programma, waarin je twee al wat oudere mensen bezig zag in een kleine keuken. Ze waren 50 gehaktballen aan het bakken. De man kneedde het gehakt en draaide de ballen en de vrouw bakte ze handig in twee koekepannen, waarna zij de bruingebakken ballen met jus en al in een grotere pan deponeerde zonder te knoeien. Ze waren samen bezig een maaltijd te bereiden voor 50 daklozen op de wallen. Want, zo zei de nog knappe en levendig ogende vrouw, zij vond het niet kunnen dat in de opvanghuiskamer deze mensen de straat op werden gestuurd als het etenstijd was. Nee, het eten moest gedeeld worden, naar het voorbeeld van Jezus, die ook dakloos was en toch liefde uitdroeg. Dat wilde zij ook, de liefde uitdragen naar deze mensen. “Ben je alleen en heb je geen dak boven je hoofd en ziet niemand je staan, dan ziet de Heer je nog wel staan” en dat wil zij ook laten zien. Zij houdt van deze mensen en ziet hen wel staan. Even later zie je haar stralend de daklozen omhelzen, als ze het eten gebracht heeft.
Ik zap door naar een ander kanaal, waar een jong stel wil verhuizen naar het centrum van Londen (?). Zij bezichtigen een aantal huizen en één daarvan heeft een wat kleine keuken. “Daar kan ik niet koken”, zegt de vrouw: “als je met zijn tweeën in die keuken staat, dan loop je elkaar in de weg”.
Zoveel mensen, zoveel zienswijzen, zoveel mensen, zoveel gevoelens.
Mooi vind ik dat.