Het is weer bijna zover dat het in Nederland gaat vriezen. En dat kan betekenen dat we over een week ofzo kunnen schaatsen op natuurijs. Sommige Nederlanders raken daar heel opgewonden van.
Ikzelf denk ook aan mijn schaatsen die in een hoek van de de trapkast liggen, samen met twee paar schaatsen van mijn kinderen die inmiddels veel te klein zijn. Misschien zijn die nog te gebruiken door mijn kleinkinderen.
Zolang is het dus geleden dat ik voor het laatst geschaatst heb op ijs op de sloot vlakbij mijn huis in Den Haag. Het was in de winter van 96/97. Ik kan me dat toevallig herinneren omdat in die periode ook de begrafenis van mijn broer plaatsvond bij een temperatuur ver onder nul.
Toen ik daar aan het schaatsen was op die sloot, verbaasd gadegeslagen door enkele van mijn kinderen, die nog nooit natuurijs hadden meegemaakt en dus ook niet konden schaatsen, zag ik onder mij in het ijs allemaal vissen.
Het waren vissen die vastgevroren zaten in het ijs. Grote vissen, kleine vissen. Heel veel vissen. Niemand keek ernaar en niemand sprak erover. Boven het ijs was sprake van ijspret. Maar onder dat ijs dus al die bevroren vissen. Ach gut, dacht ik, wat erg nou. Wij hebben lol, maar al deze vissen zijn een vroegtijdige dood gestorven in het ijs en ter plekke ingevroren. Wat zal het water gaan stinken in de lente als al deze vissen boven komen drijven.
Maar nee hoor, dat gebeurde helamaal niet. Zo kon iemand mij later ook vertellen. Met het invallen van de dooi en het smelten van het ijs, ontdooien ook al deze vissen. En wat doen zij? Ze zwemmen gewoon weer rond, op zoek naar voedsel.
Is dat geen wonder? Vissen die zwemmen in het water en ademen via hun kieuwen. En dan vriest het en blijven zij helemaal stil in het ijs, als waren zij dood, zonder adem, zonder voedsel. Om vervolgens weer tot leven te komen bij het smelten van het ijs, alsof er niets gebeurd is.
Ik vind het een Godswonder. SoebhanAllah.