Ik houd ervan om naar mensen te kijken, hun doen en laten te bestuderen. Dat had ik al als kind en ik heb er ook een studie van gemaakt, psychologie. De studie viel me heel erg tegen, maar ik heb hem wel afgemaakt. Na 6 jaar vond ik dat ik niets meer te weten was gekomen over het mysterie mens.
Het leukste blijft voor mij gewoon de praktijk, kijken naar het gedrag van mensen, inclusief dat van mezelf en daarover mijmeren.
Vroeger was er nog geen internet en de tv telde maar een beperkt aantal kanalen. Ik moest dan naar buiten voor mijn hobby en op straat en in openbare gelegenheden de mens bespieden. Maar nu is dat niet langer nodig. Ik kan vanuit mijn gemakkelijke stoel met de afstandsbediening in mijn hand in vogelvlucht heel wat psychologenvoer tot me nemen.
Zo ook vandaag. Wat ik zag in nog geen half uurtje. Een christelijk programma, waarin je twee al wat oudere mensen bezig zag in een kleine keuken. Ze waren 50 gehaktballen aan het bakken. De man kneedde het gehakt en draaide de ballen en de vrouw bakte ze handig in twee koekepannen, waarna zij de bruingebakken ballen met jus en al in een grotere pan deponeerde zonder te knoeien. Ze waren samen bezig een maaltijd te bereiden voor 50 daklozen op de wallen. Want, zo zei de nog knappe en levendig ogende vrouw, zij vond het niet kunnen dat in de opvanghuiskamer deze mensen de straat op werden gestuurd als het etenstijd was. Nee, het eten moest gedeeld worden, naar het voorbeeld van Jezus, die ook dakloos was en toch liefde uitdroeg. Dat wilde zij ook, de liefde uitdragen naar deze mensen. “Ben je alleen en heb je geen dak boven je hoofd en ziet niemand je staan, dan ziet de Heer je nog wel staan” en dat wil zij ook laten zien. Zij houdt van deze mensen en ziet hen wel staan. Even later zie je haar stralend de daklozen omhelzen, als ze het eten gebracht heeft.
Ik zap door naar een ander kanaal, waar een jong stel wil verhuizen naar het centrum van Londen (?). Zij bezichtigen een aantal huizen en één daarvan heeft een wat kleine keuken. “Daar kan ik niet koken”, zegt de vrouw: “als je met zijn tweeën in die keuken staat, dan loop je elkaar in de weg”.
Zoveel mensen, zoveel zienswijzen, zoveel mensen, zoveel gevoelens.
Mooi vind ik dat.