Het bestaan zonder werk is nieuw voor mij en vandaag voor het eerst dacht ik even: wat zal ik eens gaan doen? Ik belde mijn oudste dochter en zij vertelde mij dat ze vandaag vrij was van haar werk, maar hard bezig in haar huis. Achterstallige schoonmaak en kasten opruimen. Kasten opruimen, daar was haar oma ook goed in. Als je bij haar een willekeurige kast opentrok, trof je daar alles op orde en overzichtelijk gerangschikt. Deze zin voor orde achter de kastdeur heeft duidelijk een generatie overgeslagen, want in mijn huis bevinden zich een aantal “vergeten” kasten. Ik houd van een gezellig, opgeruimd huis (maar ook weer niet te…), maar niet al mijn kasten zien er zo netjes uit. Ik weet wel waar alles ligt en kan het zo voor je pakken, maar ordelijk is anders.
Ik weet dat vanmiddag dezelfde dochter met mijn jongste zoon een pak gaat kopen. Jawel, hij moet een zakelijke meneer worden en liever ziet zijn leidinggevende hem voortaan in pak op de werkvloer in plaats van in zijn spijkerbroek. Zijn oudste zus, als kledingadviseuse van de hele familie, zal hem bij de aankoop gaan ondersteunen. Ik bedenk me dat de kast in zijn kamer echt een puinhoop is, op drie planken na, waarop zijn kleren liggen, maar de rest, ik moet er niet aan denken en heb er jaren niet echt opgeruimd. Ik moet daarbij toegeven dat de kast niet alleen vol ligt met zijn spullen, maar dat ik daar ook wel één en ander heb hangen en liggen. Er is nu geen plaats voor een pak van hem.
Dus, hup, maar boven en aan het werk! Opruimen is een therapeutische bezigheid. Ik weet dat nog van vroeger, toen ik neiging had tot somberheid en twijfel bij tijd en wijle. Als student vroeg ik me regelmatig af wat de zin van het bestaan was en mijn medestudenten en huisgenoten in het kraakpand konden mij daar niet echt een antwoord op geven. In die tijd ging je nog niet zo gauw naar de psycholoog of psychiater, maar zocht je troost in muziek of ging je midden in de nacht gedichten schrijven of tekenen. Maar een andere goede remedie was opruimen. En wat dat betreft kon ik mijn hart ophalen in dat vieze kraakpand. Ik kan het iedereen aanbevelen. Zie je het niet zitten, ga wat opruimen en al doende valt alles op zijn plaats. Daar kan geen schreeuwtherapie tegenop (denk ik).
Dat opruimen is ook een reis door de tijd. Er hingen veel oude jassen, waarvan er een flink aantal in zakken moest voor het kledingdepot. Wat is er met me gebeurd? Ben ik al gekrompen? Wat een grote, wijde jassen kwam ik tegen.
Het ordenen is ook leuk. Mijn zoon bleek alle kaartjes en brieven van zijn oma bewaard te hebben en die deed ik in een mooie zilveren doos van zijn parfum, “de herinneringendoos”, samen met wat fotoos en zijn scores bij de athletiekvereniging. Ik merkte dat hij werkelijk geen doos heeft weggegegooid in de loop der jaren. Dus flink wat dozen opgevouwen en in de papierbak gedaan. Ik zag drie werkstukken, jawel, hij heeft dus toch wel wat gedaan voor school of op zijn minst gekopieerd van internet.
Heel veel spellen en puzzels en een microscoop. Twee bivakmutsen en een heleboel kogeltjes voor een luchtdrukpistool. Weg ermee! Ik herinner me weer dat ooit agenten kwamen zoeken naar dat pistool (na een vakantie in Spanje met een vriendje) en het niet vonden in zijn kamer die op die dag toevallig heel netjes was. Het pistool lag achter de pakken sap in de bijkeuken, zo zag ik later. Gelukkig is dat allemaal voorbij.
Gordijnen voor mijn andere zoon die nog wat ramen moet bedekken en door mijn andere kinderen afgedankte everlast truien om  te dragen bij zijn timmerwerk. Er lag heel wat op de bodem van de kast en dat alles zat vol met lange haren. Die haren waren van een langharige kat die we 15 jaar geleden (!) even in huis hadden, maar die is weggepest door mijn andere twee katten. Zij konden het dier niet uitstaan en de hele dag zat hij onderin de kast. In de nacht kwam hij tevoorschijn en kreeg op zijn donder van de andere twee katten, tot hij het hazepad koos en hopelijk een beter tehuis vond.
Ik kwam zelf nog een nette broek tegen die hij ooit heeft moeten aanschaffen toen hij een blauwe maandag als ober werkte. En een soort zak, waarin je een kledinghaak kan hangen en een pak netjes stofvrij kan opbergen. De katteharen zijn weg, de kast is schoon. Laat dat pak maar komen.