Storing

Geplaatst op door
Beantwoorden

We zitten in ‘zwaar weer’. Er waait een flinke puist wind en de lucht wisselt doorlopend van kleur en licht. Af en toe vallen er stevige buien. Wij proberen de breekbare hondjes in de tijd tussen de regenbuien door hun behoeftetjes te laten doen en dat lukt aardig. Voor noodgevallen, als de nood echt hoog is maar het blijft regenen, hoeven wij slechts de voordeur te openen en dan gaan de hondjes één voor één aarzelend naar buiten om hun plasje te doen. Gelukkig zijn wij gezegend met een groot grasveld voor onze deur. Drolletjes dienen opgeraapt te worden en te verdwijnen in de daarvoor bestemde zakjes. Geen probleem, want het poepzakhoudertje is al gearriveerd en de groenkleurige biologisch afbreekbare zakjes van de Action blijken er mooi in te passen.

Vandaag moeten er boodschappen gedaan worden. Meestal doe ik dat op de fiets, maar met de enorme rukwinden van deze dagen ben ik bang om met fiets en al weg te waaien. Bovendien vallen de buien onaangekondigd en willekeurig. Daarom ga ik vandaag heel luxe in mijn mooie auto. Tot mijn tevredenheid zie ik dat deze vogelpoepvrij is en lekker schoongewassen door de regenbuien.

Voor de Lidl staat een jongeman met zachte stem geld te vragen. Hij heeft een zak met lege blikjes in zijn hand. Ik geef hem twee eurootjes uit het buideltje met kleingeld dat aan de ketting van mijn nieuw tasje bungelt. Voor de kassa staat achter mij in de rij een man in een scootmobiel. Het is een grappenmaker en we grappen en grollen over en weer. Ik merk dat ik tegenwoordig weer meer op mijn praatstoel zit als ik mensen tegenkom, zoals ik altijd al gewend ben geweest. Overal begin ik gewoon wat te zeggen tegen mensen en de meeste mensen vinden dat leuk en geven ook antwoord. Bij de eieren staat een jongeman naast mij, evenals ik, eieren te bekijken. ‘Je moet op de datum letten,’ geeft ik hem ongevraagd advies. Hij kijkt me een beetje verbaasd aan en bekijkt dan het doosje scharreleieren dat hij in zijn hand heeft. Er staat 27 juli op. ‘Dat is al lang voorbij,’ lacht hij en hij pakt een ander doosje dat meer naar achteren staat. 17 Augustus staat daarop. ‘Dat is beter,’ vindt hij en hij bedankt me voor de tip. Intussen heb ik zelf ook de meest verse vrije uitloopeieren gepakt.

Als ik bij de kassa wil pinnen doet het pinapparaat het niet. Het meisje achter de kassa vertelt me dat dit ook al gebeurde bij de man voor mij. Maar bij hem lukt het de tweede keer wel. Ze vraagt mij het nog eens te proberen, maar weer lukt de betaling niet. Ik doe dit wel 5 keer. Intussen zie ik dat er aan alle kassa’s nu lange rijen staan. Alle kassa’s blijken dezelfde storing te hebben. Nergens kan gepind worden. Helaas heb ik geen contant geld bij me. De mensen die dat wel hebben mogen afrekenen. Ik krijg toestemming van het meisje om mijn boodschappen te laten liggen en weg te gaan. Gelukkig waren de vier boodschappen niet dringend.

Thuis doe ik direct wat papiergeld in mijn mooie pasjesmapje. Voor de volgende keer als er weer een storing optreedt bij de pinautomaat van een winkel. Wat zou het een puinhoop worden als het hele digitale betalingsverkeer overal zou vastlopen, bedenk ik me. We zijn daarvan enorm afhankelijk geworden evenals van al datgene wat verder nog digitaal gebeurt.

Het ruikt hier naar hond

Geplaatst op door
Beantwoorden

Nu begrijp ik waarom mijn dochters houden van dure geurkaarsen. De lucht van hun hondjes is onmiskenbaar een hondenlucht, hoe klein ze ook zijn. Loulou is, voor ze hier kwam, gewassen met shampoo, maar je haalt de lucht hiermee niet voor lange tijd uit de hond zoals we merken. Ahmad steekt nu regelmatig een wierookje op in de huiskamer, en dan ruikt ons huis tijdelijk naar een oosterse tempel in plaats van naar natte hond. Echt een oplossing van het geurprobleem is dat evenwel niet. Nu weet ik ook weer waarom ik er nooit voor zou kiezen een hond in huis te nemen.

Het brengt me terug naar mijn kindertijd, toen er altijd honden in huis waren. Het sterkst herinner ik me de hondengeur uit de tijd dat we met onze Volkswagen kever met vakantie gingen naar ‘verre landen’. Mijn broer en ik zaten dan uren ‘gevangen’ op de achterbank met aan onze voeten de ruftende en naar hond stinkende teckel, een eigenwijs beest dat door mijn moeder getraind was om alleen van haar te houden en van niemand anders. Voorin rookten onze ouders bovendien sigaretten, want dat kon toen nog.

Maar de geur daargelaten, de hondjes die we nu te logeren hebben, wekken mijn vertedering op, ondanks hun onwelriekende pelsjes. Vanochtend werd ik weer begroet met gekwispel van staartjes. Het regende niet en we maakten een lange wandeling door de Uithof. Onderweg kwamen we veel andere honden tegen. Al van verre kan je vaak aanvoelen welke honden rustig zullen passeren en welke niet. De rustige honden worden veelal vergezeld door een dito rustige baas. Zo niet de onrustige exemplaren.

Voor ons loopt een vrouw met hoofddoek met een aantal tassen en emmers. Zij is op weg naar de volkstuintjes die grenzen aan het natuurpark. Een gillende vrouw met 5 loslopende honden probeert haar honden tot de orde te roepen. De honden hebben maling aan haar gegil en willen de vrouw met de emmers begroeten die daar niet van gediend is. Door met haar emmer te zwaaien probeert zij de honden op afstand te houden. Er lopen nog wat mensen langs die het voorval aanschouwen. De vrouw met de emmers loopt voorbij en kan de honden moeilijk van zich afschudden, omdat ze haar achtervolgen. Van een afstand hoor ik haar iets lelijks zeggen tegen de hondenbezitster zonder overwicht. De hondenbezitster geeft nu uitleg aan de voorbijgangers die even zijn blijven staan om naar deze hilariteit te kijken. ‘Anders zijn ze nooit zo,’ zegt de hondenvrouw. ‘Het komt doordat die vrouw zo met haar emmers liep te zwaaien. Dat had ze niet moeten doen.’ Ik kan me niet inhouden. ‘Welja, geef haar de schuld maar. Als je je honden niet onder controle hebt, houd ze dan bij je,’ ontsnapt er uit mijn mond.

Ook nu komen herinneringen boven. Op latere leeftijd hadden mijn ouders rottweilers die ze totaal niet onder controle hadden. Als zo een beest iets in zijn bek had liet hij alleen los als ze hem een stukje kaas voor hielden. Mijn kinderen waren toen nog klein. Toen het zwarte monster een tosti uit het handje pikte van mijn toen 6 jarige dochter zeiden mijn ouders dat het haar eigen schuld was omdat ze de tosti te dichtbij de hond had vastgehouden. Toen mijn oudste dochter 2 was en een lelijke beet kreeg van de hond was het ook niet de schuld van de hond. Ze had het dier niet gek moeten maken door in de kamer rond te kruipen. Eigenaardige eigenschap is het van sommige hondenbezitters om nooit de schuld te zoeken bij hun viervoeter. Datzelfde zie je ook bij sommige ouders. Hun kinderen hebben nooit schuld, maar het zijn altijd de andere kinderen.

We lopen door met onze tere hondjes aangelijnd en proberen de vrouw met de 5 honden voor te blijven die met haar honden ongeveer dezelfde richting opkomt. Onze dwergexemplaren zijn er niet op gebouwd om met grotere honden te spelen. Het enige wat ze doen als zo een monster toenadering zoekt is lelijk keffen en dat proberen wij te voorkomen. Het is een beetje gênant om het baasje te zijn van een keffertje met een brutale mond tegen verbaasde lobbesen die niks verkeerds in de zin hebben.

Deze heb ik besteld. Aan de onderkant zit een rond gat, waaruit de zakjes getrokken kunnen worden

Als we thuiskomen merk ik dat ik de helft ben kwijtgeraakt van het hondenpoepzakhoudertje dat aan de uitlooplijn van Loulou hing. Karamba, er zat net een nieuwe rol met roze zakjes in. Het was eigenlijk ook een onhandig ding van plastic in de vorm van een hondenkluif met een opening voor de zakjes. Ik zou zelf nooit zo een ding kopen, dat bungelt aan de hondenlijn, maar ik zou de zakjes gewoon bewaren in mijn zak. Hoeveel drollen legt een hondje per uitgaansbeurt? Toch geen honderd? Maar ik heb bij Bol.com een nieuwe besteld. Een luxe, stevig, lichtgewicht exemplaar van leer met een ritsje. Het ziet er degelijk uit en je zal het niet snel verliezen. Ik hoop dat mijn oudste dochter er blij mee is.

Twee Mexicaantjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

De hondjes houden van zon en niet van kou. Ze geven allebei goed aan wat ze wel en niet willen. Loulou, de kleinste en dunste, wandelde gisteren vanuit haar bench naar de zon die door het raam de vloer bescheen. Ze keek me vragend aan. Ik pakte haar bench op en zette haar bench in het zonnetje en dat was kennelijk ook de bedoeling want ze ging er snel in liggen, de kleine diva. Zo konden beide hondjes genieten van de schaarse zonnestralen die af en toe vanachter de wolken tevoorschijn kwamen.

Aan het einde van de middag begon het een beetje te regenen. We lieten de hondjes snel even plassen en poepen op het veldje achter de tuin. (jawel, ik raapte de drolletjes op met de daarvoor bestemde zakjes). Wij dachten dat deze sanitaire stop wel voldoende was, maar dat hadden we verkeerd gedacht. Terwijl wij stonden te bidden (het zondonderganggebed) klonk er beneden een irritant en schel geblaf. Ze waren gewend een rondje te lopen en dat zouden ze krijgen ook! Geblaf is net als kindergehuil, je wilt dat het zo snel mogelijk stopt!

Dus wij raffelden onze gebeden af en gingen met paraplu met de hondjes naar buiten. Inmiddels stortregende het en dat viel de aan zon gewende Mexicaantjes vies tegen. Ze wisten niet hoe snel ze hun behoeften moesten doen om terug te keren. Een beetje aangeslagen verdwenen ze ieder in hun eigen bench.

Vanmorgen regende het opnieuw behoorlijk hard. Toen ik beneden kwam zag ik geen twee blije snuitjes en er werd ook niet gekwispeld. Als weerbarstige pubers die niet willen opstaan bleven beide hondjes in hun bench en draaiden zich nog eens lekker om. Lola, die gewend is een holletje te maken onder haar dekentje was helemaal niet te zien.

Zo slaapt Lola, helemaal onder de deken, of het nu warm is of niet.

O.k. dus vandaag was het plassen en poepen niet zo urgent als anders. Ze bleven slapen tot een uur of 10. Als ik polshoogte ging nemen of het al tijd voor hun was voor een sanitair uitje keek Lola me schuldbewust aan met het gezicht van een spijbelaar en Loulou deed gewoon net of ze me niet had opgemerkt en sliep lekker door. Tot Loulou na een aantal controles door mij haar kopje toch ophief en me aankeek, Ja, de nood begon nu hoog te worden, begreep ik. Ik besloot haar in haar eentje uit te laten onder de paraplu. Dankbaar deed ze een drol en twee plassen. Daarna was het de beurt aan Lola, die nog sneller haar behoeften deed en daarna direct aangaf terug te willen.

Ik vind het grappig dat hondjes zo duidelijk laten merken wat ze willen en niet willen. Vandaag gaat er niet veel gewandeld worden.

Iemands zoon

Geplaatst op door
Beantwoorden

Hij zat er vanochtend weer, de jongen die ik eerder had gezien op een ander bankje in de Uithof. En de volgende dag opnieuw, slapend naast dat bankje. Het was toen al een triest gezicht, maar op die dag en nacht was het tenminste wel lekker warm. Nu zat hij ergens anders, onherkenbaar, evenals de eerste keer toen ik hem vanachteren zag. Maar dit keer zat hij in de koude wind onder een deken. Ik vermoed dat het dezelfde jongen is, maar het kan ook iemand anders zijn, wat het alleen maar nog triester zou maken.

Terwijl mijn jongste zoon vandaag in Italië zijn 33e verjaardag met zijn gezin viert in een door hem en een familielid gehuurde villa met zwembad en ander zaken die het leven veraangenamen, zie ik deze jongeman daar op dat bankje zitten onder een deken. Het is mijn kind niet, maar het doet mijn hart pijn.

Zoals ik me ook heel druk kan maken als ik in Spanje of hier jonge gozertjes op motoren zie racen zonder beschermende kleding of als ik jonge gastjes gasballonnen zie inhaleren. Het is niet goed om me die dingen aan te trekken en dat weet ik best. Ik kan niets voor ze doen, zoals ik niets kan doen aan al het leed op deze wereld wat er nu al is en nog komen gaat. Gelukkig ben ik al met pensioen. Anders zou ik mezelf zien werken in de daklozenopvang, als heilsoldaat of straatpsycholoog….een zorgzaam iemand die speurt naar zorgmijders.

Twee kleine hondjes

Geplaatst op door
2

Drie van mijn kinderen en al mijn kleinkinderen zijn deze week met de auto vertrokken naar Italië voor een vakantie. Wij blijven achter met twee minihondjes om te verzorgen. Het is niet zo arbeidsintensief als zorgen voor kleinkinderen, maar het komt op een welverdiende tweede plaats. Gelukkig zijn het heel lieve hondjes die allebei goed luisteren. Het zijn chihuahua’s, maar de één is een maatje groter en boller dan de andere. Allebei eten ze dezelfde brokjes, maar als ik de bollerd haar gang zou laten gaan, dan zou zij alle brokjes van haar soortgenoot opeten naast haar eigen brokjes. Dus dat laat ik niet gebeuren. Ik probeer de bollerd wat te laten afslanken door haar veel te laten uitrennen en niet te overladen met voer. Het andere hondje aarzelt om uit haar bakje te eten. Ik heb ontdekt dat ze haar brokjes wel gemakkelijk opschrokt als ik ze haar aanbied op mijn hand. Dus nu voer ik haar als een baby die moet groeien een paar keer per dag op die manier, terwijl de bollerd in dezelfde tijd haar eigen bakje leeg slobbert.

Soms laten we de hondjes om beurten uit en soms met zijn tweeën. Als we met de mini exemplaren staan te wachten voor het stoplicht om over te steken naar de Uithof zien we weleens mensen in de voorbijrijdende auto’s lachen. Het is ons niet duidelijk of men ons uitlacht of toelacht. In het park merken we dat veel andere hondenbezitters met grotere soortgenoten ons niet serieus nemen. Dat het kleinste hondje met een lelijk schel blafje andere honden probeert af te schrikken helpt ook niet echt om sympathie op te wekken. Vanwege gevaar voor langs racende fietsers of hardlopers die kunnen struikelen over onze kleine trippelaartjes houden we de hondjes aangelijnd.

Als ik van een boodschap met de fiets thuiskom en ze komen me blij begroeten, dan geeft dat een prettig gevoel. Als ze onnodig blaffen bij geluiden van buren en andere honden e.d. vind ik dat minder leuk. Het helpt wel als ik streng zeg dat ze daarmee moeten stoppen. De rol van commandant ligt me eigenlijk niet zo. De hondjes stellen zich onderdanig op, omdat ze dat gewend zijn. Ik ben echter niet gewend me autoritair op te stellen.

Opruimen

Geplaatst op door
Beantwoorden

Het regent vandaag weer en dat nodigt opnieuw uit tot opruimen. Dit keer wil ik een duik nemen in mijn tastbare papieren, nu de overtollige digitale documentjes uit mijn pc verwijderd zijn. Ik blaak niet van zin daarin want een duik in die papieren betekent ook dat herinneringen zullen bovenkomen aan het verleden.

Ik kom van alles tegen. O. a. diploma’s van mijn kinderen en rapporten van school. En mijn eigen diploma’s. De diploma’s bewaar ik. Er is veel meuk. Garanties van dingen die lang geleden zijn aangeschaft. Overzichten van belastingen en huurverhogingen die al lang niet meer bewaard hoeven te worden. Maar ook vind ik belangrijke papieren, waarvan ik weet dat ik ze moet bewaren. Dat zijn er niet veel.

Ik ben heel blij met de digitalisering van al mijn post. Ik zie het als een bevrijding uit de papieren rompslomp van de vorige eeuw. Daarnaast besef ik wel dat we daarmee afhankelijk zijn van het voortbestaan van elektriciteit en internet. Veel is nu virtueel, zelfs geld. Maar handig is het wel. Ik geniet ervan zolang het allemaal goed werkt.

De dood

Geplaatst op door
Beantwoorden

Zo levend als we nu zijn, er komt een moment dat we overlijden. Dat is een waarheid die niet te ontkennen is voor iedereen. Dat overlijden kan gebeuren na een ziekbed en dus niet onverwacht, maar het kan ook plotseling plaatsvinden. Laatst vroeg Ahmad aan zijn oudste dochter of in geval van een plotseling overlijden van hem hier in Nederland zij de begrafenisonderneming wilde bellen. Die zal dan zorgdragen voor het transport van zijn ontzielde lichaam naar zijn geboortegrond. ‘Is er dan wat met je aan de hand dat je dit nu zo ineens vraagt?’ vroeg zijn dochter verschrikt. Nee, helemaal niet, maar hij wil niet dat de nabestaanden voor onverwachte verrassingen komen te staan als het ineens zover is.

En dan hebben Ahmad en ik het erover wat we van elkaar verwachten na de dood van de ander. Voor hem is dat gemakkelijker dan voor mij. Ik heb het één en ander te regelen in Spanje in het geval van zijn overlijden en in hij zal minder hoeven te regelen dan ik, maar toch is het ook voor hem fijn om te weten wat hij moet doen als ik onverwacht dood neerval.

Ik stel voor om voor elkaar een lijst te maken van dingen die moeten gebeuren. En op die lijst ook de belangrijke telefoonnummers die gebeld moeten worden en de abonnementen en verzekeringen en dergelijke die moeten worden opgezegd.

Gisteren en eergisteren hebben wij dat voor elkaar gedaan. We hebben de handleiding met belangrijke adressen en telefoonnummers in een overzichtelijk document naar elkaar gestuurd en we hebben deze informatie opgeslagen op onze laptops en externe schijf.

Het geeft wel rust om dat in ieder geval op een rijtje te hebben. Ik ben nog steeds helemaal niet thuis in de bureaucratie van Spanje, maar zal me er toch in moeten verdiepen als hij eerder overlijdt dan ik. Een handleiding hebben we nu in ieder geval beiden en dat geeft rust.

Zo kwam ik er gisteren toe om ook eens mijn papieren en documenten te gaan ordenen en weggooien wat weg kan en in plaats van over dood sprak ik toen in mijn stukje over leven vanwege een documentje dat ik tegenkwam. Het komt vaker voor dat ik van plan ben iets te gaan schrijven en dan iets geheel anders schrijf in dit weblog.

Het leven

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag is het een regenachtige dag en die leent zich uitstekend voor activiteiten binnenshuis, zoals opruimen. Vandaag ging ik opruimend langs mijn documenten op de pc om te zien welke documentjes of hele mappen ik in de digitale prullenbak kon laten verdwijnen. Hierna ben ik van plan om ook een keer alle papieren documenten die ik bewaarde en die niet meer nodig zijn weg te gooien in de papierbak. Maar vandaag dus eerst even een duik in mijn digitale documentjes. Ik gooi heel wat documentjes in de digitale prullenbak. Zoals het hele ellendeverhaal rond de erfenis van wijlen mijn moeder, iets om maar liever voorgoed uit mijn geheugen en dat van de pc te laten verdwijnen. Al doende kom ik van alles tegen. Sommige documentjes trekken mijn aandacht, zoals het volgende met de titel ‘leven’:

“Het leven is een reis door de tijd”, zegt hij. “Je komt op kruispunten en moet je richting bepalen, elke minuut, elke seconde. En elke weg leidt weer naar een nieuw punt, waarop je moet kiezen. De keuzes die je maakt bepalen je leven. Er is geen terug, alleen vooruit”. “Heb je een advies voor mij?”, vraag ik hem. “Wees als een boom die altijd groen blijft in zomer en winter. Klaag nooit en zeg niet ‘waarom’, wees voortdurend dankbaar.”

Ik heb geen idee waar deze tekst vandaan komt. Is het de beschrijving is van een droom die ik had, een citaat uit een boek of een advies dat ik werkelijk heb gekregen van iemand of heb ik mezelf dat advies gegeven al typend? Kennelijk vond ik het in ieder geval zo belangrijk dat ik het wilde noteren en bewaren. In ieder geval vind ik het fijn om nu dit korte tekstje tegen te komen.

In het gegeven advies herken ik een soefi-gedachte die van mijn leermeester Sheikh Nazim zou kunnen zijn of van zijn leermeester grandsheikh Abdullah ad Daghestani. Laatstgenoemde sprak van de boom die altijd groen blijft en hij zei ook dat het niet goed is om ‘waarom’ te zeggen tegen gebeurtenissen die je overkomen, maar dat het beter is alles te zien als een gift van Allah waarvoor je dankbaar kan zijn. Ik vind het een mooie levensles, die ik ook in andere oosterse filosofieën ben tegengekomen.

In het westen zouden we in het kort kunnen zeggen. ‘Accepteer moedig wat het leven je biedt en kijk telkens opnieuw ter plekke wat de je het beste kan doen of zeggen. Kies bewust en blijf moed houden. En niet zeiken’.

Patiënt wees gewaarschuwd en kijk uit!

Geplaatst op door
Beantwoorden

Vandaag ging ik naar de specialist osteoporose op de afdeling interne geneeskunde van het Haga Ziekenhuis. Zij had de uitslag bekeken van de röntgenfoto’s en scans die gemaakt zijn en die van het bloedonderzoek. Deze specialist, een aardige vrouw die ik vijf jaar eerder voor het laatst zag voor een controle, vertelde me dat mijn botdichtheid op hetzelfde peil is gebleven als 5 jaar geleden en dat dit mede te danken is aan een pilletje dat ik wekelijks moest innemen. Maar, zo liet ze me weten, de botdichtheid die ik vertoon en al eerder vertoonde is een grensgeval van ‘nog net niet’ ernstig zorgwekkend. ‘Nou ja,’ zei ik, ‘ik heb begrepen dat de osteoporose wel een halt kan worden toegeroepen met medicatie maar niet kan verminderen, dus dan is deze uitslag niet slecht’. ‘Toch komt het voor dat bij het gebruik van bepaalde medicatie de botdichtheid verbetert,’ zegt ze glimlachend. En daarom heeft zij het plan mij nu een ander, sterker middel voor te schrijven.

Het pilletje dat ik wekelijks innam heette risedroninezuur. Het is een pil die bijwerkingen kan geven zoals problemen in de slokdarm of kaakproblemen. Ik heb daar gelukkig nooit last van gehad. Wat ze me nu wil voorschrijven is denosumab. Dat is een middel dat je niet inneemt maar dat de dokter halfjaarlijks bij je inspuit. ‘Zijn de mogelijke bijwerkingen van dat middel niet nog ernstiger?’ wil ik weten. De dokter stelt me gerust. Als ik een goed gebit heb en veel beweeg, zoals ik nu doe, is er voor mij waarschijnlijk weinig risico, denkt zij. Ze raadt me wel aan om dagelijks een bakje yoghurt te eten en ervoor te zorgen dat ik niet te mager wordt. Ik begin direct te bedenken of een halfjaarlijkse prik in mijn geval (gezien mijn verblijf in Spanje) mogelijk is en dat is zo. Een prikje begin oktober en een prikje begin april zou kunnen. We praten erover alsof de zaak al beklonken is. De dokter zet de afspraak voor de eerste prik alvast in haar agenda op haar pc. Opgewekt vertrek ik. De details van de afspraak zal ik toegestuurd krijgen.

Als ik thuiskom en vertel van de plannen van de specialist, zie ik Ahmad’s gezicht betrekken. ‘Ik ben bang dat het een te sterk middel is,’ zegt hij, ‘en dat je er slechter mee uitkomt dan je nu bent’. Hij refereert aan een buikoperatie die ik jaren geleden toevallig ook in het Haga ziekenhuis onderging en die me veel ellende bezorgde. ‘Dokters kunnen zoveel aanraden, maar het is niet altijd het beste voor je. Ik ben blij met hoe je nu bent en hoe je je nu voelt.’ Ik probeer nog wat te protesteren. De dokter heeft toch het beste met me voor? We besluiten dat ik ga zoeken op internet naar ervaringen van ander patiënten met dit middel en dat ik daarop mijn beslissing zal baseren of ik het wel of niet ga laten inspuiten.

En dat doe ik. Als ik naar de reviews kijk, zowel de Engelse als de Nederlandse, schrik ik. Denosumab (instructie voor artsen): als ik dit lees word ik al somber en huiverig. De site Reviews in UK laat mijn haren te berge rijzen! En de site patiëntervaringen met Denosumab laat ook een verschrikkelijke indruk achter.

Ik loop naar Ahmad die staat te koken in de keuken. ‘Ik weet zeker dat ik die spuit niet ga nemen,’ zeg ik. Ik voeg de daad bij het woord en bel het ziekenhuis. Ik vertel de assistente interne geneeskunde over mijn bezoek aan de dokter, de afspraak die we maakten en mijn besluit om de injectie niet te willen, maar eventueel wel weer het pilletje dat ik gewend was. Ze gaat het doorgeven en overleggen met de dokter en dan hoor ik wel of zij een recept voor me gaat uitschrijven voor het pilletje. Ik wacht het af. Ahmad heeft ook osteoporose en hij heeft naast zijn calcium en vitamine D nog nooit een pilletje gehad om de osteoporose tot staan te brengen, laat staan een injectie. Daar doen ze niet aan in Spanje. ‘Ik ben 75 jaar,’ zegt hij en ik doe mijn best gezond te leven. Op een goed moment gaan we allemaal ergens aan dood. Hij heeft helemaal niks met al te grote kunstgrepen in zijn lichaam.

‘Ik ben blij dat je hebt besloten de injectie niet te nemen,’ zegt Ahmad. Ik ben zelf ook blij.

Schaamte

Geplaatst op door
Beantwoorden

Mensen kunnen zich schamen voor de gekste dingen. Zo ook ik. Dat me schamen was erger toen ik nog een puber was dan tegenwoordig, maar dat betekent niet dat ik nu helemaal zonder schaamte door het leven ga.

Van vroeger kan ik me herinneren dat ik een keer op school kwam met mijn brommer en dat toen mijn motor afsloeg voordat ik de fietsenstalling bereikte. In de fietsenstalling stonden groepjes scholieren te kletsen met elkaar en ik liep met een rode kop met mijn brommer langs de andere pubers. Ik meende dat het een enorme afgang was dat mijn motor was afgeslagen en dat iedereen me erom uitlachte, maar het kan zijn dat de druk pratende jongeren dat voortijdig afslaan van de motor niet eens hadden opgemerkt. Schaamte om niks dus waarschijnlijk.

Laatst ging ik uit lunchen met mijn oudste dochter, een niet al te origineel cadeau van mij aan haar. Ik was blij dat ik een nieuw tasje en had en een nieuw mapje voor mijn kaarten, zodat ik niet voor schut zou staan als ik afrekende. Mijn kind had een vrij eenvoudige uitspanning uitgekozen in Voorburg, omdat zij daar toevallig moest zijn voor iets anders. Het was een leuke gelegenheid met een groot terras dat uitkeek op water. We zaten gezellig te eten en te keuvelen en toen we weg wilden gaan, waren de meeste anderen op het terras vertrokken. Daarom besloot ik naar binnen te gaan om te plassen en een ober te zoeken bij wie ik kon betalen. Met één van de meisjes die daar werkten liep ik richting ons tafeltje, waar de kelnerin die ons bediend had toevallig al stond bij ons tafeltje. Ik vroeg haar om de rekening en zij noemde het bedrag. Het was 49 euro zoveel. ‘Maak er maar 44 van,’ zei ik ‘royaal’. Dat was een enorme vergissing. Ik had 54 moeten zeggen. De kelnerin, een vrouw met een streng gezicht vond de vergissing niet grappig. ‘Nee, dat kan niet want het bedrag is 49 zoveel,’ zei ze afgemeten. ‘O ja, ik bedoel 54,’ hakkelde ik beschaamd. Daarna ging ik pinnen met mijn bankpas uit het mooie mapje dat zat in mijn mooie tassie. Ik was inmiddels zo van slag dat ik van de zenuwen mijn pincode niet goed intoetste. ‘Foute pincode,’ klonk het dreigend uit de mond van de vrouw. Ik kon mezelf niet zien maar waarschijnlijk steeg het schaamrood nu naar mijn kaken. Ik typte nog een keer in en dit keer was het gelukkig goed. De vrouw bedankte me niet voor de fooi en taaide af.

Ik moest achteraf nog een paar keer terugdenken aan het voorval en schaamde me erover, een schaamte die gelukkig langzaam verdween.