Vandaag ging ik naar de specialist osteoporose op de afdeling interne geneeskunde van het Haga Ziekenhuis. Zij had de uitslag bekeken van de röntgenfoto’s en scans die gemaakt zijn en die van het bloedonderzoek. Deze specialist, een aardige vrouw die ik vijf jaar eerder voor het laatst zag voor een controle, vertelde me dat mijn botdichtheid op hetzelfde peil is gebleven als 5 jaar geleden en dat dit mede te danken is aan een pilletje dat ik wekelijks moest innemen. Maar, zo liet ze me weten, de botdichtheid die ik vertoon en al eerder vertoonde is een grensgeval van ‘nog net niet’ ernstig zorgwekkend. ‘Nou ja,’ zei ik, ‘ik heb begrepen dat de osteoporose wel een halt kan worden toegeroepen met medicatie maar niet kan verminderen, dus dan is deze uitslag niet slecht’. ‘Toch komt het voor dat bij het gebruik van bepaalde medicatie de botdichtheid verbetert,’ zegt ze glimlachend. En daarom heeft zij het plan mij nu een ander, sterker middel voor te schrijven.

Het pilletje dat ik wekelijks innam heette risedroninezuur. Het is een pil die bijwerkingen kan geven zoals problemen in de slokdarm of kaakproblemen. Ik heb daar gelukkig nooit last van gehad. Wat ze me nu wil voorschrijven is denosumab. Dat is een middel dat je niet inneemt maar dat de dokter halfjaarlijks bij je inspuit. ‘Zijn de mogelijke bijwerkingen van dat middel niet nog ernstiger?’ wil ik weten. De dokter stelt me gerust. Als ik een goed gebit heb en veel beweeg, zoals ik nu doe, is er voor mij waarschijnlijk weinig risico, denkt zij. Ze raadt me wel aan om dagelijks een bakje yoghurt te eten en ervoor te zorgen dat ik niet te mager wordt. Ik begin direct te bedenken of een halfjaarlijkse prik in mijn geval (gezien mijn verblijf in Spanje) mogelijk is en dat is zo. Een prikje begin oktober en een prikje begin april zou kunnen. We praten erover alsof de zaak al beklonken is. De dokter zet de afspraak voor de eerste prik alvast in haar agenda op haar pc. Opgewekt vertrek ik. De details van de afspraak zal ik toegestuurd krijgen.

Als ik thuiskom en vertel van de plannen van de specialist, zie ik Ahmad’s gezicht betrekken. ‘Ik ben bang dat het een te sterk middel is,’ zegt hij, ‘en dat je er slechter mee uitkomt dan je nu bent’. Hij refereert aan een buikoperatie die ik jaren geleden toevallig ook in het Haga ziekenhuis onderging en die me veel ellende bezorgde. ‘Dokters kunnen zoveel aanraden, maar het is niet altijd het beste voor je. Ik ben blij met hoe je nu bent en hoe je je nu voelt.’ Ik probeer nog wat te protesteren. De dokter heeft toch het beste met me voor? We besluiten dat ik ga zoeken op internet naar ervaringen van ander patiënten met dit middel en dat ik daarop mijn beslissing zal baseren of ik het wel of niet ga laten inspuiten.

En dat doe ik. Als ik naar de reviews kijk, zowel de Engelse als de Nederlandse, schrik ik. Denosumab (instructie voor artsen): als ik dit lees word ik al somber en huiverig. De site Reviews in UK laat mijn haren te berge rijzen! En de site patiëntervaringen met Denosumab laat ook een verschrikkelijke indruk achter.

Ik loop naar Ahmad die staat te koken in de keuken. ‘Ik weet zeker dat ik die spuit niet ga nemen,’ zeg ik. Ik voeg de daad bij het woord en bel het ziekenhuis. Ik vertel de assistente interne geneeskunde over mijn bezoek aan de dokter, de afspraak die we maakten en mijn besluit om de injectie niet te willen, maar eventueel wel weer het pilletje dat ik gewend was. Ze gaat het doorgeven en overleggen met de dokter en dan hoor ik wel of zij een recept voor me gaat uitschrijven voor het pilletje. Ik wacht het af. Ahmad heeft ook osteoporose en hij heeft naast zijn calcium en vitamine D nog nooit een pilletje gehad om de osteoporose tot staan te brengen, laat staan een injectie. Daar doen ze niet aan in Spanje. ‘Ik ben 75 jaar,’ zegt hij en ik doe mijn best gezond te leven. Op een goed moment gaan we allemaal ergens aan dood. Hij heeft helemaal niks met al te grote kunstgrepen in zijn lichaam.

‘Ik ben blij dat je hebt besloten de injectie niet te nemen,’ zegt Ahmad. Ik ben zelf ook blij.