Nu begrijp ik waarom mijn dochters houden van dure geurkaarsen. De lucht van hun hondjes is onmiskenbaar een hondenlucht, hoe klein ze ook zijn. Loulou is, voor ze hier kwam, gewassen met shampoo, maar je haalt de lucht hiermee niet voor lange tijd uit de hond zoals we merken. Ahmad steekt nu regelmatig een wierookje op in de huiskamer, en dan ruikt ons huis tijdelijk naar een oosterse tempel in plaats van naar natte hond. Echt een oplossing van het geurprobleem is dat evenwel niet. Nu weet ik ook weer waarom ik er nooit voor zou kiezen een hond in huis te nemen.
Het brengt me terug naar mijn kindertijd, toen er altijd honden in huis waren. Het sterkst herinner ik me de hondengeur uit de tijd dat we met onze Volkswagen kever met vakantie gingen naar ‘verre landen’. Mijn broer en ik zaten dan uren ‘gevangen’ op de achterbank met aan onze voeten de ruftende en naar hond stinkende teckel, een eigenwijs beest dat door mijn moeder getraind was om alleen van haar te houden en van niemand anders. Voorin rookten onze ouders bovendien sigaretten, want dat kon toen nog.
Maar de geur daargelaten, de hondjes die we nu te logeren hebben, wekken mijn vertedering op, ondanks hun onwelriekende pelsjes. Vanochtend werd ik weer begroet met gekwispel van staartjes. Het regende niet en we maakten een lange wandeling door de Uithof. Onderweg kwamen we veel andere honden tegen. Al van verre kan je vaak aanvoelen welke honden rustig zullen passeren en welke niet. De rustige honden worden veelal vergezeld door een dito rustige baas. Zo niet de onrustige exemplaren.
Voor ons loopt een vrouw met hoofddoek met een aantal tassen en emmers. Zij is op weg naar de volkstuintjes die grenzen aan het natuurpark. Een gillende vrouw met 5 loslopende honden probeert haar honden tot de orde te roepen. De honden hebben maling aan haar gegil en willen de vrouw met de emmers begroeten die daar niet van gediend is. Door met haar emmer te zwaaien probeert zij de honden op afstand te houden. Er lopen nog wat mensen langs die het voorval aanschouwen. De vrouw met de emmers loopt voorbij en kan de honden moeilijk van zich afschudden, omdat ze haar achtervolgen. Van een afstand hoor ik haar iets lelijks zeggen tegen de hondenbezitster zonder overwicht. De hondenbezitster geeft nu uitleg aan de voorbijgangers die even zijn blijven staan om naar deze hilariteit te kijken. ‘Anders zijn ze nooit zo,’ zegt de hondenvrouw. ‘Het komt doordat die vrouw zo met haar emmers liep te zwaaien. Dat had ze niet moeten doen.’ Ik kan me niet inhouden. ‘Welja, geef haar de schuld maar. Als je je honden niet onder controle hebt, houd ze dan bij je,’ ontsnapt er uit mijn mond.
Ook nu komen herinneringen boven. Op latere leeftijd hadden mijn ouders rottweilers die ze totaal niet onder controle hadden. Als zo een beest iets in zijn bek had liet hij alleen los als ze hem een stukje kaas voor hielden. Mijn kinderen waren toen nog klein. Toen het zwarte monster een tosti uit het handje pikte van mijn toen 6 jarige dochter zeiden mijn ouders dat het haar eigen schuld was omdat ze de tosti te dichtbij de hond had vastgehouden. Toen mijn oudste dochter 2 was en een lelijke beet kreeg van de hond was het ook niet de schuld van de hond. Ze had het dier niet gek moeten maken door in de kamer rond te kruipen. Eigenaardige eigenschap is het van sommige hondenbezitters om nooit de schuld te zoeken bij hun viervoeter. Datzelfde zie je ook bij sommige ouders. Hun kinderen hebben nooit schuld, maar het zijn altijd de andere kinderen.
We lopen door met onze tere hondjes aangelijnd en proberen de vrouw met de 5 honden voor te blijven die met haar honden ongeveer dezelfde richting opkomt. Onze dwergexemplaren zijn er niet op gebouwd om met grotere honden te spelen. Het enige wat ze doen als zo een monster toenadering zoekt is lelijk keffen en dat proberen wij te voorkomen. Het is een beetje gênant om het baasje te zijn van een keffertje met een brutale mond tegen verbaasde lobbesen die niks verkeerds in de zin hebben.
Als we thuiskomen merk ik dat ik de helft ben kwijtgeraakt van het hondenpoepzakhoudertje dat aan de uitlooplijn van Loulou hing. Karamba, er zat net een nieuwe rol met roze zakjes in. Het was eigenlijk ook een onhandig ding van plastic in de vorm van een hondenkluif met een opening voor de zakjes. Ik zou zelf nooit zo een ding kopen, dat bungelt aan de hondenlijn, maar ik zou de zakjes gewoon bewaren in mijn zak. Hoeveel drollen legt een hondje per uitgaansbeurt? Toch geen honderd? Maar ik heb bij Bol.com een nieuwe besteld. Een luxe, stevig, lichtgewicht exemplaar van leer met een ritsje. Het ziet er degelijk uit en je zal het niet snel verliezen. Ik hoop dat mijn oudste dochter er blij mee is.