De hondjes houden van zon en niet van kou. Ze geven allebei goed aan wat ze wel en niet willen. Loulou, de kleinste en dunste, wandelde gisteren vanuit haar bench naar de zon die door het raam de vloer bescheen. Ze keek me vragend aan. Ik pakte haar bench op en zette haar bench in het zonnetje en dat was kennelijk ook de bedoeling want ze ging er snel in liggen, de kleine diva. Zo konden beide hondjes genieten van de schaarse zonnestralen die af en toe vanachter de wolken tevoorschijn kwamen.

Aan het einde van de middag begon het een beetje te regenen. We lieten de hondjes snel even plassen en poepen op het veldje achter de tuin. (jawel, ik raapte de drolletjes op met de daarvoor bestemde zakjes). Wij dachten dat deze sanitaire stop wel voldoende was, maar dat hadden we verkeerd gedacht. Terwijl wij stonden te bidden (het zondonderganggebed) klonk er beneden een irritant en schel geblaf. Ze waren gewend een rondje te lopen en dat zouden ze krijgen ook! Geblaf is net als kindergehuil, je wilt dat het zo snel mogelijk stopt!

Dus wij raffelden onze gebeden af en gingen met paraplu met de hondjes naar buiten. Inmiddels stortregende het en dat viel de aan zon gewende Mexicaantjes vies tegen. Ze wisten niet hoe snel ze hun behoeften moesten doen om terug te keren. Een beetje aangeslagen verdwenen ze ieder in hun eigen bench.

Vanmorgen regende het opnieuw behoorlijk hard. Toen ik beneden kwam zag ik geen twee blije snuitjes en er werd ook niet gekwispeld. Als weerbarstige pubers die niet willen opstaan bleven beide hondjes in hun bench en draaiden zich nog eens lekker om. Lola, die gewend is een holletje te maken onder haar dekentje was helemaal niet te zien.

O.k. dus vandaag was het plassen en poepen niet zo urgent als anders. Ze bleven slapen tot een uur of 10. Als ik polshoogte ging nemen of het al tijd voor hun was voor een sanitair uitje keek Lola me schuldbewust aan met het gezicht van een spijbelaar en Loulou deed gewoon net of ze me niet had opgemerkt en sliep lekker door. Tot Loulou na een aantal controles door mij haar kopje toch ophief en me aankeek, Ja, de nood begon nu hoog te worden, begreep ik. Ik besloot haar in haar eentje uit te laten onder de paraplu. Dankbaar deed ze een drol en twee plassen. Daarna was het de beurt aan Lola, die nog sneller haar behoeften deed en daarna direct aangaf terug te willen.

Ik vind het grappig dat hondjes zo duidelijk laten merken wat ze willen en niet willen. Vandaag gaat er niet veel gewandeld worden.