Drie van mijn kinderen en al mijn kleinkinderen zijn deze week met de auto vertrokken naar Italië voor een vakantie. Wij blijven achter met twee minihondjes om te verzorgen. Het is niet zo arbeidsintensief als zorgen voor kleinkinderen, maar het komt op een welverdiende tweede plaats. Gelukkig zijn het heel lieve hondjes die allebei goed luisteren. Het zijn chihuahua’s, maar de één is een maatje groter en boller dan de andere. Allebei eten ze dezelfde brokjes, maar als ik de bollerd haar gang zou laten gaan, dan zou zij alle brokjes van haar soortgenoot opeten naast haar eigen brokjes. Dus dat laat ik niet gebeuren. Ik probeer de bollerd wat te laten afslanken door haar veel te laten uitrennen en niet te overladen met voer. Het andere hondje aarzelt om uit haar bakje te eten. Ik heb ontdekt dat ze haar brokjes wel gemakkelijk opschrokt als ik ze haar aanbied op mijn hand. Dus nu voer ik haar als een baby die moet groeien een paar keer per dag op die manier, terwijl de bollerd in dezelfde tijd haar eigen bakje leeg slobbert.

Soms laten we de hondjes om beurten uit en soms met zijn tweeën. Als we met de mini exemplaren staan te wachten voor het stoplicht om over te steken naar de Uithof zien we weleens mensen in de voorbijrijdende auto’s lachen. Het is ons niet duidelijk of men ons uitlacht of toelacht. In het park merken we dat veel andere hondenbezitters met grotere soortgenoten ons niet serieus nemen. Dat het kleinste hondje met een lelijk schel blafje andere honden probeert af te schrikken helpt ook niet echt om sympathie op te wekken. Vanwege gevaar voor langs racende fietsers of hardlopers die kunnen struikelen over onze kleine trippelaartjes houden we de hondjes aangelijnd.

Als ik van een boodschap met de fiets thuiskom en ze komen me blij begroeten, dan geeft dat een prettig gevoel. Als ze onnodig blaffen bij geluiden van buren en andere honden e.d. vind ik dat minder leuk. Het helpt wel als ik streng zeg dat ze daarmee moeten stoppen. De rol van commandant ligt me eigenlijk niet zo. De hondjes stellen zich onderdanig op, omdat ze dat gewend zijn. Ik ben echter niet gewend me autoritair op te stellen.