Bijna waren we niet gaan wandelen, omdat het wat regenachtig weer is vandaag. We maakten toch een klein rondje en daar hebben we geen spijt van, ook al werden we een beetje nat.
We kwamen onverwacht het zwanenechtpaar tegen en zagen dat ze zes kuikens hebben dit keer. Ik maakte een foto die niet zo goed gelukt is helaas. Maar er is ook mooi filmmateriaal wat te zien zal zijn in mijn volgende Uithof-filmpje.
Vandaag maakten we een korte wandeling in de Uithof, waar we een ooievaar zagen om daarna direct door te lopen naar het winkelcentrumpje in onze buurt.
Bij de Action zie ik een opvallende verschijning. Het is een jonge moslima met wijde kleding en een grote hoofddoek. Op haar hoofd draagt zij een koptelefoon die zij aan beide zijden versierd heeft met witte strikjes. Het is een grappig en vrolijk makend gezicht haar zo van achteren te zien.
Even later bij de kassa van de Action staat ze voor me. Het is een lange verschijning. Haar gezicht oogt als Indonesisch. Aan haar schouder bungelt een katoenen tas met het opschrift ‘moskee An-Nur’ en de achtpuntige ster.
Ik heb mijn camera bij me en ik popel om een foto van haar te maken. Ze heeft zo een mooie ‘uitstraling’ en zij doet me een beetje denken aan het schilderij dat ik maakte van een geisha.
Even later zie ik haar buiten bij het fietsenrek staan met haar wat minder opvallende en kleinere vriendin naast zich. Ik wil bijna stiekem een foto maken van achteren, maar ik bedenk me. Ik loop naar haar toe en zeg dat ik haar zo mooi eruit vind zien en of ik een foto mag maken. Ze kijkt me lang aan zonder te antwoorden met een heel vriendelijk en zacht gezicht. Ik begin me af te vragen of ze me wel verstaan heeft en zeg dan: ‘Do you speak English?’ Dan lacht ze en zegt: ‘Ik versta gewoon Nederlands, hoor’. Ik begrijp dan dat ze gewoon lang moet nadenken hoe mij te antwoorden zonder me af te wijzen. Ik zeg: ‘Ik weet dat je moslim bent en ik begrijp het als je niet wilt dat ik een foto maak’. Dan zegt ze een beetje verlegen lachtend: ‘Nee, liever niet’. ‘Dan doe ik het ook niet,’ zeg ik.
Even later komt zij net de AH binnen als wij eruit lopen. We groeten elkaar vriendelijk.
Thuis fantaseer ik wat zij aan het luisteren was via haar mooi versierde koptelefoon. Ik gok op Koranrecitaties. Misschien is zij wel Koran hafiz (iemand die de hele Koran uit haar hoofd kent).
Net als gisteren heb ik niet veel interessants te vertellen. Het leven is te goed met mooi weer en een tuin om in te luieren.
Ahmad maakt foto’s van alle bloemen die bloeien en nog gaan bloeien in onze tuin, waarin we dit jaar niets hoefden te planten omdat er genoeg vanzelf opkomt aan vaste planten en aan wat Ahmad het vorige jaar verzamelde aan zaden uit onze planten om uit te strooien. Ook bolletjes verzamelt hij en plant hij opnieuw. Goed bezig. Van alle mooie foto’s die hij maakt van alle bloemen zal ik te zijner tijd een filmpje plakken. Zo blijven we allebei een beetje bezig.
Vanmorgen ging ik opnieuw bloed prikken, wat de vorige keer niet gelukt was. Ik had het bericht van de dokter opnieuw teruggehaald uit mijn verwijderde berichten. Het bericht is namelijk van belang om in het zorgdomein te komen via een link dit in de mail staat. Eenmaal in het zorgdomein kan je dan het bloedafnameformulier downloaden. Mooi is dat. Alles zonder papier. Zo gaat dat tegenwoordig. Dit keer werd ik geholpen door een jongere assistente. Zij had snel het benodigde formulier te pakken door in mijn telefoon dingen aan te klikken. Ze legde me heel kort uit wat precies het verschil is tussen ‘mijn gezondheidsnet’ en ‘het zorgdomein’, zodat ik het voortaan helemaal snap. We maakten al prikkende een praatje en leuk was dat zij Alhaurin de la Torre bleek te kennen, omdat familie van haar daar een B&B runt. Het is leuk om iemand hier te ontmoeten die Spaans spreekt, Alhaurin de la Torre kent en de Place Mayor. Dat geeft even een moment van herkenning.
Ik was dit keer op de fiets gegaan. Ik neem nu de veiligste route en steek consequent lopend naast mijn fiets de weg over. Na het prikken deed ik wat boodschappen. Ik gaf een eurootje aan iemand met de daklozenkrant zonder de krant (Ik wist niet dat die nog bestond) te kopen. Bijna wilde ik een foto maken van een heel apart geklede zwarte man. Maar ik deed het niet uit respect. Ik zag hem van achter. Hij droeg een joggingbroek die zo laag zat dat hij echt tot onder zijn kont was afgezakt. Het was best wonderlijk dat de broek niet helemaal afzakte. Eronder droeg hij hoge sokken. Boven zijn onderbroek droeg hij een witte gewatteerde bodywarmer met een grote capuchon (dit ondanks de warmte). Bij het oversteken, toen een windvlaag zijn capuchon even deed afwaaien, zag ik dat hij eronder ook nog een pet droeg. Hij zette de capuchon snel weer op. Aan één hand droeg hij een katoenen handschoen en aan de andere hand niet. Hier was over nagedacht, begreep ik. Deze lange verschijning viel op in de menigte. Ik houdt daar wel van. Mensen die iets eigenzinnigs doen met kleding doorbreken de saaiheid van het vrij uniforme modebeeld.
Wat er gebeurt als ik hier gewoon ga zitten zonder te weten wat te schrijven. Ik vrees niets.
Toch lees en hoor ik vaak dat echte schrijvers gewoon elke dag aan hun pc of typmachine gaan zitten en en dan zien ze wel wat er komt.
Er is nu niets speciaals wat in me opkomt om te schrijven. Uh…..uh…….
Er komt niets. Ik hoor Ahmad in de keuken uitjes en andere groenten hakken voor de harira. Ik zit in de woonkamer achter mijn laptop. Het ruikt al heerlijk, waarschijnlijk zijn het de kikkererwten, de botjes van het lamsvlees en de kruiden die ik ruik. Lekker.
Aangezien ik verder niets te vertellen heb vandaag ga ik nu naar boven. Op de stilstaande fiets kijken naar de serie Snowfall. Een beetje lichaamsbeweging kan nooit kwaad. Tot de volgende keer.
Het is misschien in het leven geroepen ten dienste van de commercie. Moederdag, vaderdag, valentijnsdag, dierendag, secretaressendag (ja, die is er ook!), enz.
Mensen nemen de gelegenheid op die dagen om de moeder, vader, geliefde, enz. in het zonnetje te zetten. Een traditioneel gebruik is het ontbijt op bed op moederdag. Moeder, die door het jaar heen al zoveel eten klaarzet voor haar familie, mag in de ochtend op bed lekker kruimelen en een eitje met met jus en koffie of thee verorberen.
Ik heb nooit een ontbijtje op bed gehad. Niet dat ik dat zou hebben gewild. Met ongepoetste tanden en de slaap nog in mijn ogen een ontbijt verorberen op bed onder toeziend oog van mijn kroost. Wel kreeg ik tekeningen en andere handvaardigheidsproducten waar ik meestal heel blij mee was. Veel producten van mijn kinderen bewaarde ik in mappen. Ik heb ze nog steeds. Zelf geknutselde eiwarmertjes, uit hout gesneden bloemen en veel andere dingen die bijzonder goed gelukt waren hebben nog steeds een plekje in mijn huis.
Mijn kinderen zijn al lang uit huis en hebben inmiddels zelf kinderen, waarvan een aantal al volwassen zijn. Het leven gaat snel.
Maar waar ik vandaag heel blij mee was, dat waren de berichten van mijn kinderen. Zo mooi en uit het hart geschreven. Geen cadeaus voor mij, geen bloemen en geen parfummetjes of zeepjes of bonbons, maar klare liefdestaal. Ik zeg tegen Ahmad dat ik daar zo blij mee ben. Ahmad vindt het ook mooi. Hij zegt: ‘Cadeautjes zijn voedsel voor het nafs (ego), maar deze woorden zijn voedsel voor de ziel.’
Zo is het maar net.
Nederland is een sneakerland. Kijk om je heen op straat en je ziet vrijwel iedereen lopen op sneakers/sportschoenen. Dat is niet alleen hier zo. Ik zie het ook in Spanje. Geef de mensen eens ongelijk. Als je eenmaal gewend ben op sportschoenen te lopen, dan wil je niets anders meer. Zelf ben ik al jaren een sportschoen-fan. In de winter liep ik op Cruyff schoenen en voor de zomer heb ik mijn oog laten vallen op Steve Madden schoenen.
Ik ging ervoor op pad, want schoenen moet je passen en dan pas kopen, vind ik. In de tram hing een wat matte sfeer. Ik zag een man zitten met een kapsel en gezicht als een Indiaan maar ook met een moedeloze uitdrukking. Hij keek of hij niets goeds meer verwachtte van het leven. Ik zag twee gesluierde vrouwen op leeftijd met drukke handgebaren met elkaar praten. Afkeurende uitdrukking op hun gezichten. ‘Ze hebben het over iemand anders die niet aanwezig is,’ fantaseerde ik. Heel veel rijen verder zag ik een mooi jong meisje zitten. Zij kan nog veel verwachten van het leven, dacht ik. Maar ook op haar gezicht lag een trieste uitdrukking.
In de stad was het een rommeltje. Ik moest een kruising oversteken, vol met tramrails. Ook kruisten fietsers daar op volle snelheid de wegen. Ik keek goed uit mijn doppen. De winkels hadden geen verleidelijk maar een in mijn ogen wat armoedig aanzien, ook al was alles zo mooi mogelijk uitgestald.
Al lopende lette ik vooral op de schoenen van mensen. Ik was gefocust. Ik zag nog veel zwart, maar al meer sneakers in lichte kleuren. Ik wist al wat ikzelf wilde. Beige sneakers. Ik vond ze en het was een laatste paar. De sneakers van mijn keuze zijn zeer gewild.
Ik stap erop en voel onder mijn voeten een flinke zoolrand. De schoenen hebben wel iets weg van botsautootjes. Ik moest er wel aan wennen en ik zag Ahmad ook een beetje schrikken van de enorm lijkende stappers toen ik de doos opende thuis. Maar ik heb ze nu aan mijn voeten. Het zijn lekker brede stappers die je niet hoeft in te lopen en waarop je stevig staat. En ik ga ze steeds mooier vinden. Dat is geregeld. Ik ben klaar voor de zomer.
N.B. Maar ook weer: ‘made in China’. Ik besef dat de uitbuiting van werkende handen zich niet alleen beperkt tot arbeid in landen ver weg. De uitbuiting vindt ook hier plaats door mensen te importeren en het minst aantrekkelijke werk te laten doen in erbarmelijke omstandigheden. Liberalisme in optima forma. Als consument heb je er weinig invloed op, behalve dat je zoveel mogelijk kan consuminderen. Of dat nut heeft is dan ook weer de vraag. Ik weet het niet. Ik doe aan consuminderen, al mijn hele leven. De nieuwe beige schoenen zijn min of meer een ‘uitspatting’, waarmee ik dan wel weer jaren doe tot de gaten erin zitten en dan nog wat verder, want dan zijn ze nog goed genoeg voor een wandeling in de natuur. Braaf, hè.
Twee dagen zijn we niet wezen wandelen in de Uithof en wat is er gebeurd? Mamma zwaan heeft haar eieren uitgebroed en is vertrokken met de hele familie. We weten nu niet eens hoeveel eieren zij had en hoeveel kleintjes. We hebben bijna het hele gebied afgezocht naar de familie maar hebben ze niet gevonden. Jammer voor ons.
Het beste voel ik me als ik loop, maar zelfs dan besef ik dat een ongeluk alsnog in een klein hoekje zit. De buurt waarin ik woon heeft veel stoepen (’trottoirs’ noemde mijn oma die) met ongelijk liggende stoeptegels vanwege de wortels van de hoge bomen die de stoeptegels omhoogduwen. Dus je kan alsnog zomaar vallen als je niet uitkijkt waar je loopt. Je kan je enkel verzwikken en omvallen. Dat overkwam me bijna toen ik laatst naar de dokter liep. Toen bedacht ik me dat ik evengoed de fiets kon pakken en daarbij gewoon goed uitkijken.
Dat deed ik vandaag nadat ik mijn banden had opgepompt. Het was nodig de fiets te pakken, omdat ik verschillende afspraken ging combineren. Mijn eerste afspraak was weer in de huisartsenpraktijk om bloed te laten prikken in het kader van een algehele keuring van het lichaam, een soort APK. Ik fietste met normale pittige snelheid, maar stapte af bij kruisingen en stak dan de weg over naast mijn fiets, het zekere voor het onzekere nemend. Ik merkte dat het ook zijn voordelen heeft af en toe naast je fiets te lopen. Als voetganger word je meer gezien en wordt er meer voor je geremd dan op de fiets.
Toen ik bij de prikdienst kwam bleek ik een formulier bij me te moeten hebben, wat ik niet had. Ik had wel een domeinnummer, maar dat was niet voldoende. Ik doe alles per internet. ‘Er moet een link naar dat formulier gestaan hebben in de mail,’ zegt de prikmevrouw vrij streng. Ik begin te zoeken in mijn telefoon, maar vind nergens zo een link. ‘Nu raak ik een beetje van slag,’ beken ik terwijl ik zoek in mijn mails en in ‘mijn gezondheidsnet’. ‘Weet je wat, ga naar boven,’ zegt de mevrouw nu wat minder streng. ‘Daar zal de assistente het formulier kunnen vinden en uitprinten met het domeinnummer.’ Ik sjees de trap op naar de assistente. Zij vertelt mij dat hun systeem al drie dagen een storing heeft waardoor zijzelf ook niet bij documenten zoals een bloedafnameformulier kan komen. Ze probeert het wel, maar het lukt niet.
Ik weer naar beneneden. De prikmevrouw is nu nog vriendelijker. Ze gaat zoeken in haar tablet of zij het formulier kan ophoesten. Maar het lukt haar natuurlijk ook niet.
Ik kan een nieuwe afspraak maken en hopen dat het systeem dan wel functioneert. Dan moet ik even langs de assistente gaan om te vragen of zij mijn labformulier wil uitprinten. Daarna naar de prik-locatie beneden. De prik-mevrouw en ik nemen onverrichterzake maar nu heel hartelijk en zelfs even babbelend afscheid.
Wat een gedoe, hè. ‘Vroegah’ (op zijn Haags) zou de dokter me direct een formulier hebben meegegeven en misschien geeft de dokter dat ook nu nog mee aan mensen die niet bekend zijn met internet. Maar omdat ik geen digibeet ben wordt er van mij meer verwacht. Misschien verwacht men zelfs dat ik thuis ook nog een printer heb die het doet. ‘Elk voordeel hep zijn nadeel en omgekeerd’ (Cruijff).
Voorzichtig fiets ik daarna naar een vriendin en daarna naar de slager op de Leyweg en vervolgens binnendoor weer terug naar huis via Albert Heijn. Een beetje aangeslagen kom ik thuis, waarom weet ik niet.
Maar het rijden op de fiets is weer een optie geworden naast lopen (favoriet) en autorijden (op de derde plaats dus alleen als het moet). Angst is een slechte raadgever en met voorzichtigheid is alles mogelijk, zelfs voor oudjes. Fietsen, lopen, rijden, we kunnen het nog, hoera, hoera.
De muziek maakt het ook niet spannender, maar zelf vind ik het erg leuk om te zien hoe pa en ma meerkoet hun kleintjes voeren en dat duurt wel een beetje lang. Ik krijg er zelf geen genoeg van.