In Alhaurin de la Torre

Zo slaap je in je brede bed in Den Haag en zo lig je weer in je smallere bedje in het dakhuisje in Alhaurin de la Torre.

De reis ging snel, maar dat wil niet zeggen dat we snel aan de beurt waren om onze koffers af te leveren. Er stond weer een rij tot ver buiten de ingang, maar gelukkig scheen er een aangenaam zonnetje en de meeste reizigers waren in een opperbeste stemming.

Eenmaal in het vliegtuig zat ik te midden van mijn eigen man en een vreemde vent, een Hagenees wiens vrouw aan de andere kant van het gangpad zat. Ik bleef de hele reis met hem kletsen en daardoor ging de tijd snel en kon ik een beetje vergeten dat ik nog steeds grieperig was, met een hoofd vol vastzittende snot.

Op de bestemming aangekomen zagen we een roze stofwolk boven Malaga zweven. Een wolk van saharazand die dit keer kurkdroog in de lucht bleef hangen en gelukkig niet aan alles bleef plakken door een op zo een moment ongewenste regenbui. Het heeft hier de hele lente en zomer nauwelijks geregend en droog was het nu ook.

Onze straat is opnieuw geasfalteerd om als voetgangersgebied te dienen, dus niet langer toegankelijk voor autoverkeer (buiten bestemmingsverkeer voor diegenen die een garage hebben, zoals wij). Toch stonden er nog auto´s geparkeerd toen we onze straat werden ingereden. Allemaal aan één kant zoals altijd gebruikelijk was. Onze taxista grapte dat je de mensen hier niet gemakkelijk een verkeerverbod kon opleggen.

Maar vanmorgen zagen we, toen we de garage uitreden om boodschappen te gaan doen, dat mannen bezig waren grote plantenpotten aan weerkanten van de nieuw geasfalteerde weg vast te schroeven. Daar kan echt geen auto meer tussen om te parkeren. Dus dat gaat wel werken!

We hebben ons dakterras nog nooit zo vies en stoffig aangetroffen als dit keer.

vol met saharazand
Na de schoonmaak
Maar de lucht lijkt bewolkt, terwijl er geen wolken zijn. Het zicht wordt belemmerd door stof

Vandaag waren mannen de hele dag bezig met het plaatsen en vullen van de grote plantenbakken. Het enorme bouwwerk aan het einde van de straat met een trap en een lift wordt binnekort geopend voor voetgangers en beneden is een grote parkeerplaats aangelegd voor diegenen die in deze buurt moeten zijn.

Het gaat er mooi uitzien, ons straatje. Overal in het dorp zie je dat er gebouwd word. Er zijn nog meer smalle wegen die worden afgesloten voor autoverkeer. Men doet zijn best! Dat is vaker zo als er verkiezingen op handen zijn. Ik vind het best, want het zal rustiger zijn zonder autoverkeer.

Brand op de heuvels tussen Alhaurin de la Torre en Alhaurin Grande

Er is brand uitgebroken op de heuvels (berg) waarop wij uitkijken vanuit ons dakhuisje in Alhaurin de la Torre. De brand schijnt te zijn aangestoken, wat men kan afleiden uit het feit dat hij is ontstaan op diverse plaatsen. ‘Wat kan de motivatie zijn achter zo een daad?’ vraag ik Ahmad. Het antwoord is ‘dinero’ (geld). Mensen die grond kopen hebben er baat bij de grond voor een kleiner bedrag te kunnen kopen en ermee te speculeren.

Wat een trieste en miserabele reden om zoiets te doen. Ik denk aan alle diertjes en dieren die niet snel genoeg hebben kunnen wegkomen en levend verbrand zijn en de altijd groene naaldbomen die op de heuvels groeiden en nu verdwenen zullen zijn. Wij hebben er veel gewandeld voordat ik mijn heup brak. Er zullen misschien ook huizen verloren zijn gegaan.

foto is genomen door Miguel de ‘kattenman’ en onze buurman daar
genomen vanaf het golfterrein in Fuengirola

https://inspanje.nl/costa-del-sol/18481/grote-brand-aan-de-costa-del-sol-in-de-bergen-van-mijas/

Mission impossible

Gisteren een link naar een finca rustica gedeeld met een paar van mijn kinderen. Ze vonden het een mooi plekje en zeker zouden ze wel willen komen logeren daar. Maar ze zagen het niet zitten dat wij 313 km naar Malaga zouden moeten rijden, telkens als we naar Nederland willen afreizen. Ze wezen ons erop dat er tegenwoordig zomer en winter wel directe vluchten zijn van Sevilla naar Schiphol en terug. Maar we hebben gezien dat de reistijd met bussen en treinen naar en van de vliegvelden langer duren dan de rit met de auto naar Malaga. Ook sluiten de tijden totaal niet op elkaar aan, zodat je een dag tot een etmaal onderweg zou zijn. Dat is geen aantrekkelijke optie.

We hebben het hele romantische idee van een ‘eigen huis buiten’ losgelaten. We worden alleen maar ouder en ooit misschien gebrekkig en niet in staat tot veel dingen. Dan is zo ver van alles wonen een risico. Dus dat gaan we niet doen. Maar wel blijft Ahmad het idee houden om af en toe zijn dochter op te zoeken en dan een eigen optrekje te hebben op hun land in de vorm van een prefab huisje. Zijn dochter denkt dat het niet mag, vanwege het feit dat haar land zich bevindt in een beschermd natuurgebied. Maar Ahmad kent haar als iemand die gauw denkt dat dingen niet mogen. Het is de moeite waard om het na te vragen. Het is tenslotte wel haar land.

Ze hebben sowieso al aangeboden dat we ten allen tijde welkom zijn in hun huis in het dorp en dat we later ook mogen verblijven in het kleine huisje op hun land dat ze gaan bouwen op de grondvesten van het magazijn/ de stal op hun land.

Dus mogelijkheden genoeg. We blijven lekker wonen in Ahmad’s dakhuisje in Alhaurin de la Torre en gaan zo vaak als we kunnen naar Quadalcanal, Einde dromerijen ?.

Afscheid van het ochtendritueel

Ik ben er nu aan gewend om elke ochtend bij het begin van de dageraad na het vroege ontbijt even op het terras te gaan staan. Het is inmiddels 8.08 en ik schrijf nog gauw even een stukje. Klokslag 9.00 uur komt taxista Manolo ons ophalen om ons naar het vliegveld te rijden.

Het waaide vandaag weer, zij het minder dan gisteren. Ik zag geen kat en de vogels floten niet zo uitbundig als andere dagen. Maar ik zag wel de bakker komen aanrijden, die broodjes aan de voordeur hangt voor ons benedenburen. De benedenbuurman liep even naar buiten om een praatje te maken met de bezorger. Broodjes aan de deuren hangen, wat heerlijk kneuterig is dat. Doet me denken aan vroegah, toen mijn moeder uitgespoelde lege glazen melkflessen bij de voordeur zette en de melkboer deze kwam vervangen door gevulde flessen. Het komt zo knus en huiselijk op me over. Ik zie mijn moeder weer voor me. Met haar schort voor en wassend aan de tobbe. Met haar geruite schortje, zingend in de keuken. Maar ik was toen nog heel klein, hoor. Een jaar of 4. We zijn nu 67 jaar verder.

Buurman was vroeg wakker! Of hij was nog wakker ?

In Nederland wil ik hetzelfde doen als hier. Elke ochtend in de tuin bij daggeraad even de tuin in lopen om me onder te dompelen in de dauw en wellicht ook wat vogels te horen fluiten. Ik ga me nu snel aankleden voor vertrek. Tot in Nederland. O o Den Haag, here we come.

Hectische uurtjes

Vandaag staat er een ´flinke puist wind´, zoals mijn stiefvader (die militair piloot was) het placht te zeggen. Toen ik vanmorgen het terras opliep om mijn dagelijkse portie ochtendlucht op te snuiven viel de temperatuur me behoorlijk tegen. Ik wilde een geluidsopname maken van de fluitende vogels, maar dat projectje verwaaide nogal door de huilende wind.

Maar ik had wel een opname te pakken van de rebelse kat, die lekker liep te lanterfanten op het dak. Neem maar voor lief dat ik de camera niet echt goed heb stilgehouden. Ik stond te bibberen vanwege de koude bergwind.

Daarna ging de dag erg snel door een lang telefoongesprek en vervolgens twee oudjes die proberen heel veel zware dingen, zoals een grote schapenkaas van bijna 4 kilo en een pot honing van 1.5 kilo en nog wat dingen te proppen in twee koffers met maximaal bij elkaar 30 kilo aan toegestaan gewicht. Dat was even passen en meten en steeds meer kleding weghalen, zodat we allebei maar een paar broeken en shirtjes bij ons hebben, maar lekkers om te eten hebben we wel ?.

Rebelse kat

Gisteren zag ik Miguel, de kattenman, met zijn vriendin in onze straat. Ik zag vanaf het terras dat zij van plan waren met twee van hun katten aangelijnd een wandelingetje te maken. De ene kat (de roodharige knijperdief) was het aangelijnd lopen naast het baasje al gewend, zoals ik al eerder heb gezien. Hij liep dan ook braaf mee. Maar de andere kat, zijn zwart-witte vriendje met wie hij ´s nachts veel avonturen op het dak beleeft, was niet zo braaf. Hij had er echt geen zin in en ging demonstratief languit liggen aan het lijntje met de ´bretels´ om zijn lijfje.

Ik keek naar beneden en zag de kat met grote ogen naar me opkijken, alsof hij zeggen wilde: ´Zie je hoe ze me vernederen? Nu willen ze van me dat ik loop aan een lijntje´. Miguel wist niet wat hij ermee aan moest. Uiteindelijk tilde hij de kat op en nam hem onder zijn arm. Ze gingen aan het eind van de weg met de katten naar beneden via het monsterlijke bouwwerk dat leidt naar de campo heuvelafwaarts. Het bouwwerk is nog steeds niet officieel geopend. Het is nog afgesloten met een hek, waarlangs veel mensen alsnog het bouwwerk soms clandestien betreden. Het nodigt in de avond vooral jongeren uit, die onder de overkappingen ongezien dingen kunnen doen die hun ouders hun liever niet zien doen ?.

Niet zeuren

Vandaag stond ik op om 5 uur om te gaan ontbijten en direct nam ik me voor om het vandaag anders te doen dan gisteren. Niet kijken op de klok en dan denken: ´hoeveel uur duurt het nog voordat ik mag eten´. Dat is een slecht idee. Beter is het gewoon de dingen te doen die je moet doen en niet aan ´eten of geen eten´ denken.

Want is dat moment dat je je eerste hap neemt na 15 uur vasten zoveel beter dan veel andere momenten op je dag? Nee, eigenlijk niet. Het moment van weer mogen eten kan me zelfs triest maken. Bijvoorbeeld als ik bij het ontvasten gulzig mijn appelschijfjes met kaneel en honing zit te kauwen en dan moet denken aan een veel te groot deel van de mensen en dieren op de wereld die creperen van de honger en zich behelpen met beschimmeld brood en afgekloven boutjes uit vuilnisbakken of helemaal zelfs dat niet hebben. Ik kan er niks aan doen dat zulke gedachten me passeren. Het vasten wat ik doe is niets vergeleken bij mensen die elke dag onzeker zijn of ze wel eten hebben voor zichzelf, hun kinderen en hun dieren of die in de ochtend al weten dat ze dat niet zullen hebben en langzaam doodgaan van honger en ontbering. Met die gedachte is het gemakkelijk voor mij om de knop om te zetten en niet te denken aan mijn buik, waarvan ik al weet dat die weer gevuld zal worden, maar me te richten op andere gedachten en bezigheden.

Zoals vanmorgen toen ik, zoals ik gewend ben nu, bij de dageraad op het terras ging staan en hangend over de balustrade mijn oren te goed deed aan het concert van de vroege merels. Wat een lieflijk geluid. In de verte begeleid door haangekraai in verschillende toonaarden en af en toe het katachtige geluid van de pauw. Een hond die even blaft. Ik stond er lange tijd naar te luisteren bij het licht van de maan, waar nu al een stukje vanaf is. Als de maan weg is, dan zal de maand ramadan voorbij zijn en begint de maand shawal, ook één van de vier heilige maanden.

Na het bidden ga ik even liggen, maar slapen lukt mij niet als de dag eenmaal begonnen is. Mijn gedachten zweven weg, terwijl ik de dagelijkse ´zikr´ in gedachten uitspreek. Ik blijf nog even liggen, maar dan komen herinneringen uit mijn eerste huwelijk boven. Dat is een andere eigenaardigheid van het vasten tijdens de ramadan. Je gevoeligheid neemt toe en herinneringen kunnen ineens tevoorschijn komen. Het zijn soms mooie herinneringen en soms hele nare. Maar steeds besef ik hoe ik uit zoveel penibele situaties gered ben door de onzichtbare voorzienigheid van de Onbegrepen Macht die ik Allah noem. Hoe dankbaar ben ik dat mijn leven letterlijk op het spel stond en ik daar levend uit ben gekomen en dat ik nu hier ben, gezond en wel en met de liefde van mijn leven dichtbij.

Ik heb nooit wraakgevoelens gehad naar mensen die mij iets aandeden. Ik weet dat ieder uiteindelijk datgene zal krijgen wat deze verdient. Ik hoef daar niets voor te doen. Ik heb geleerd van mijn ervaringen en ik ben daar dankbaar voor.

Overmorgen gaan we weer naar Nederland. Ik verheug me op het weerzien met mijn kinderen en kleinkinderen. Ook heb ik enkele afspraken staan met mensen die ik ken uit een ver verleden. Ik verheug me erop om met die mensen bij te praten. En last but not least verheug ik me op het weerzien met mijn buurvrouw, die ik ben gaan ervaren als een zielmaatje.

Bezoek weduwe van zijn broer geen succes

We hadden met de weduwe en haar schoonzoon afgesproken dat we bij haar langs zouden komen in Arrahal voorafgaande aan ons bezoek aan zijn dochter. Al voor zonsopgang waren we van huis vertrokken om het allemaal te kunnen doen in 1 dag. Ahmad had van tevoren gevraagd of ons bezoek hun wel uitkwam, aangezien het goede vrijdag was, de dag waarop belangrijke processies plaatsvinden in de Semana Santa. Nee, dat was geen probleem.

Aangekomen in Arrahal merkten we direct dat veel wegen waren afgezet om de processie te kunnen laten plaatsvinden. We moesten onze auto ver weg parkeren. Ik had de servethouder (het cadeau), in bobbeltjesplastic ingepakt, onder mijn arm. Bij haar huis zagen we dat de processie langs haar straat ging en in volle gang was. Een troon met (volgens mij) enkele boetedoeners uit de tijd van de heilige Jezus zagen we van achteren verderop in de straat. Er hing een heerlijke geur van wierrook. Ahmad maakte een foto en een filmpje van de de troon vanaf de ingang van het huis. We belden aan, maar er deed niemand open. Ze waren kennelijk toch ergens naar de processie aan het kijken, die al vroeg in de ochtend gestart was.

Ahmad was licht geïrriteerd. Anders dan hoe de meeste Andalusiërs bekend staan is hij een ´man van de klok´ die altijd op tijd komt op afspraken. Hij houdt er ook niet van om ergens heen te gaan met ´el tiempo en el culo´, maar hij gaat altijd vroeg van huis weg om op tijd te zijn. En hier was men gewoon niet thuis zonder bericht op de afgesproken tijd. We kwamen er ook achter dat ik de servethouder zo stevig had vastgehouden, dat het glas van onderen gespleten was! Wat speet me dat. Hij stuurde, nadat we zeker een half uur hadden gewacht, een berichtje aan de schoonzoon dat we ervandoor gingen aangezien er niemand thuis was.

Ik wilde ook niets liever dan zo snel mogelijk naar zijn dochter en haar lieve man gaan. We voelen ons altijd zo fijn bij hun in de campo.

Zijn dochter stuurde ons gisteren enkele foto´s die zij tijdens het heerlijke bezoek gemaakt had van ons en haar zus.

Trotse opa

Bezoek en afscheid van Ahmad´s dochters

Het was een heel mooi en gezellig samenzijn met deze lieve jonge mensen. Toen we eenmaal thuis waren kregen we een lief berichtje van zijn dochter. Dat zij van ons hielden. Ik voel me heel gelukkig met dat ze zei dat ze van ons hield en niet alleen van haar vader. Tenslotte ben ik eigenlijk de ´stiefmoeder´. Maar het gevoel is wederzijds. Ik mag zijn dochter en haar man alsof het mijn eigen kinderen zijn en voel me erg op mijn gemak bij hun. Hun kindje is ook een lief klein schatje❤

In de zomervakantie zullen ze verhuizen naar Quadalcanal, dat veel verder weg ligt. Meer dan honderd km verder dan Sevilla. Maar we verheugen ons er heel erg op ze in oktober van dit jaar daar weer te gaan zien. Inshallah.

Pasen hier en in Nederland

Anders dan in Nederland heb je hier geen eerste en tweede paasdag. Net zo min als je hier een eerste en tweede kerstdag hebt.

Hier heb je de semana santa, die voorafgaat aan de zondag waarop in Nederland pasen wordt gevierd. De kinderen hebben deze week vrij en donderdag tot en met zondag zijn officiële feestdagen. Overal in Spanje worden processies gelopen, waarin mannen en soms ook vrouwen met een baar met daarop loodzware beelden lopen te sjouwen. Dat gebeurt vooral aan het einde van de middag en gedurende de avond. Het is nu 18.26 en ik hoor vanuit ons optrekje het tromgeroffel en de muziek van een processie.

In sommige plaatsen van Andalusië gaat het er wat anders aan toe dan in de rest van Spanje ? ´Viva la guapa´ (de heilige maagd Maria) ??

Vandaag waren ook de winkels dicht, maar dat gold niet voor de Lidl. Omdat wij wat boodschapjes vergeten waren liepen we vanmorgen naar de Lidl. Het was heerlijk weer en de lucht was heel helder. Ik vond alles prachtig en liep als een verliefde toerist om me heen te kijken naar al die helderheid en dat frisse groen.

Reclame voor een seksclub voor mannen en vrouwen te midden van de onschuldige bloemetjes. ´Omdat je het verdient´?
Kijk die stevige stammen ?