Veel waarde hecht ik er niet aan, maar elk jaar voel ik me toch wel feestelijk en lijkt de dag een extra gouden gloed te hebben. Ik hoef geen presentjes en die krijg ik ook niet veel, behalve van mijn liefste. Elk jaar een nieuw paar oorbellen. Dit jaar met mooie lichtblauwe en paarse kristallen. Laatst droomde ik dat ik heel veel oorbellen had en dat ik me schaamde voor de hoeveelheid. Overdaad is nooit goed, maar wat betreft hoeveelheid oorbellen maak me daar elk jaar een beetje meer schuldig aan. Ik moet altijd lachen om Ahmad als hij bij het wakker worden mij als eerste het pakketje aanreikt dat hij al verstopt heeft liggen ergens in zijn nachtkastje. Hij kan niet wachten het mij te geven. Ik wilde eigenlijk wachten met uitpakken tot na het ontbijt, maar pakte het toch uit om hem daarna ongepoetst te bedanken met een kus, mi cariño ?.

Ik had al eerder gespiekt op mijn telefoon en zag daar tot mijn verrassing al een felicitatie met foto van mijn oudste dochter, die zij gisteren al schreef, omdat zij nu haar honeymoon beleeft in Curaçao en het daar 6 uur vroeger is. Ik kan niet zeggen hoe blij ik ben met haar lieve felicitatie. We waren een flinke tijd gebrouilleerd (zoals dat in dure woorden heet) en dat was, denk ik achteraf, tot verdriet van mijn eerstgeborene en mij allebei. We zijn zo blij dat het weer goed is. Hoe kan het ook anders dan niet zo zijn tussen mij en mijn eerste kindje met wie ik zoveel heb meegemaakt, mijn spreeuwtje.

Kort daarna werd ik gefeliciteerd door mijn jongste zoon en mijn schoondochter. Hij belde mij vanuit zijn bed met een nog schorre ochtendstem. Het is altijd fijn om even met hem te praten. Ik ben zo trots op hem.

En last but not least feliciteerde mijn jongste dochter mij en belde me daarna ook. Maar ik was niet thuis om mijn telefoon te zien en op te nemen. We waren vlees gaan kopen voor een heerlijk maal dat ik wil bereiden. Zij gaat me later nog bellen, mijn tijgertje.

Ik kan niet in woorden uitdrukken hoe belangrijk het contact met mijn kinderen voor me is. Wie het tot nu toe liet afweten was mijn oudste zoon, het zwarte schaap. Hij is waarschijnlijk mijn verjaardag vergeten of weet niet wanneer ik jarig ben. Dat geeft voor mij niet. Hij belt me ook best vaak en dat is meestal om over zichzelf te praten. Dat maakt me niet uit. Ik houd van mijn kinderen zoals ze zijn en ik voel me een rijk en gezegend mens met hun liefde. Ik houd ook heel veel van hun. Zij zijn een groot verjaardagscadeau voor mij. Hen gelukkig en tevreden te zien maakt mij gelukkig.

En ik ben blij met Ahmad, mijn echtvriend. Wat wil ik nog meer? Niks! We gaan niet in het restaurantje eten, omdat onze eetlust nog niet helemaal top is sinds onze coronagriep. We vieren het gewoon thuis.