Ahmad is een gewoontedier. Naast hem ben ik dat ook geworden. De dagen verlopen in een heerlijk rustig ritme, waarin we elk ons eigen dagprogramma hebben en elkaars gezelschap steeds terugvinden bij de eet- en drinkmomentjes. We doen ook wel dingen samen, zoals wandelen en boodschappen halen. Het is een saai en voorspelbaar leven, waar we ons allebei heel goed bij voelen. Spannender hoeft het van mij niet meer te worden. Ik geniet intens van deze rust zonder enige stress. Wat zou ik nog meer moeten willen?

Morgen zijn we van plan naar een winkelcentrum gaan, Plaza Mayor, een centrum zoals je overal in Europa kan aantreffen. Ik wil een spijkerbroek kopen van een merk en model dat me bevalt en Ahmad heeft sandalen nodig. Dat is al een heel uitje.

En zaterdag ben ik jarig. Misschien gaan we dan ergens koffie drinken met churros. Dat is ook al heel wat. Meestal stellen we ons tevreden met het verblijf in ons dakhuisje. Af en toe even op ons dakterras staan is voor mij al leuk genoeg.

Ik word ouder en rustiger, maar ik realiseer me dat ik als kind even rustig was. Ik kon uren dagdromen en fantaseren. Het is fijn om stil te staan en niet de hele tijd te hoeven rennen. Dat heb ik een groot deel van mijn leven wel gedaan.

Het scheelt natuurlijk ook veel dat ik samen ben met mijn allerliefste. Ik weet dat ik wat dat betreft geluk heb