Bovenstaande titel is een Andalusische uitdrukking om aan te geven dat iets zeer droog is. De mohama is tonijn die zeer droog wordt gegeten.
Het is hier kurkdroog en de lucht is vol met stof. De natuur snakt naar wat druppels regen, die maar niet komt.
Ahmad en ik hebben allebei te lijden onder de rare complicaties die corona met zich meebrengt. Ahmad heeft een irritatie van zijn hele mondholte en kan zijn kunstgebit niet verdragen waardoor hij uiteraard niet normaal kan eten. En ik blijf maar hoesten en raak daar heel gefrustreerd van. Ahmad heeft veel geld uitgegeven aan middeltjes die mij zouden helpen en geen van deze hebben gewerkt. Het is gemeen spul met bijwerkingen bovendien. Ik denk dat ze meer bedoeld zijn om de fabrikanten te verrijken dan om de mensen werkelijk ergens vanaf te helpen.
Wat mij nu nog het meeste helpt is gorgelen met zout water. Het is niet voor niets bekend dat slakken oplossen in zout en dat gebeurt evenzo met slijm.
Daarnaast kreeg Ahmad vandaag een heel nuttige tip van twee buurvrouwen uit onze straat. Ik heb het huismiddel net toegepast en voelde de weldadige werking. Daarom wil ik de tip hier delen. Het recept is als volgt: – snipper een uitje -vouw de uisnippers in een stuk keukenrolpapier -vouw daaromheen een schoon keukendoekje als een envelop zodat de uitjes er niet uit kunnen vallen – verwarm het pakketje in de magnetron – ga ergens achterover liggen en leg het warme pakketje met uien op je borst en bij je keel tot het afkoelt. Je kunt het pakketje de hele dag door opnieuw opwarmen en hergebruiken.
Ik hoest nog steeds, maar ik voelde op het moment dat het warme pakketje op mijn borst lag wel dat er iets los kwam in mijn luchtpijp. Ik heb veel meer vertrouwen in deze huismiddeltjes dan in de chemische rommel die verkrijgbaar is als middel tegen verkoudheid, hoest en andere ongemak.
Zoals de Andalusiërs hier plegen te antwoorden als je vraagt hoe het met ze gaat en het gaat niet erg best. ´Tirando´ Hetgeen letterlijk vertaald betekent: trekkende. Dus je moet het verstaan als iets van: ik blijf trekken aan het koord van het leven dat als een last achter me aansleept. Er is geen andere optie. Vamos ya!
De corona heeft huisgehouden en raast nog steeds door onze lichamen. Ahmad en ik zijn allebei ziek. Het lijkt erop dat we het ergste hebben gehad. De koorts is gezakt. Bij mij duurde die drie dagen waarin ik alleen maar kon slapen en ik zo versuft was dat ik Ahmads stem als achter een muur hoorde, zodat ik dacht: word ik nou doof? Na twee dagen kreeg Ahmad ook symptomen, maar hevige koorts had hij niet lang. Na één slechte nacht, waarna hij vrijwel een hele dag sliep, was hij alweer een stuk beter. Het ziekteproces lijkt bij hem gelukkig sneller en milder te verlopen dan bij mij. We zijn allebei nu vrijwel koortsvrij en sterk verzwakt, maar ik blijf de hardnekkige hoest houden, die me al twee weken gek maakt. Het zit bij mij meer op de longen dan bij Ahmad die ook verkouden is en een ander hoestje heeft. Volgens de dokter hier wijzen mijn symptomen op longontsteking. Ahmad moest toevallig naar de dokter voor een herhaalrecept (toen hij nog niet ziek was) en zonder me gezien te hebben adviseerde zijn dokter hem om mij onmiddellijk naar het ziekenhuis te brengen voor een longfoto. Ik was toen veel te ziek om op te staan en in het ziekenhuis uren te moeten zitten wachten op een stoel. Ik wilde alleen maar slapen en had te veel koorts. Nu denk ik: als het al ´op de longen zou zitten´, dan is er weinig aan te doen, zoals internet me vertelt. Alleen tegen een ´normale´ longontsteking werken medicijnen, maar tegen een longontsteking als gevolg van corona werken die niet. Je moet zo een longontsteking uitzieken op hoop van zegen. Pas bij benauwdheid of bruin of bloederig slijm (sorry lezer) moet je naar het ziekenhuis en daar doen ze dan ook niet veel meer dan zuurstof toedienen. Gelukkig heb ik laatstgenoemde symptomen niet.
We helpen elkaar met het verrichten van de noodzakelijke huishoudelijke taakjes. We eten licht verteerbaar voedsel. In veel dat we normaal gesproken lekker vinden hebben we geen trek. Ik heb op mijn ziekste moment zelfs een paar dagen niks kunnen eten en werd al misselijk van water. Ik ben blij dat ik nu tenminste weer kan eten met mijn magere kop.
Mijn hoofd is weer helder en ik hoor Ahmad goed, maar mijn lichaam is verzwakt. Ik heb drie nachten niet kunnen slapen vanwege rusteloze benen. Verdulleme. Het is een kwaal die ik wel herken bij mezelf, maar waar ik tot op heden slechts af en toe last van heb gehad en dat ook meestal niet gedurende een hele nacht of zelfs meerdere nachten. Dus wat deed ik? Ik ging maar een stukje lopen door onze lange gang en wat beenoefeningen doen. ´Als jullie willen bewegen, beweeg dan!´ zei ik tegen mijn benen. Ik ging even op het terras staan en maakte een klein filmpje. Alles beter dan je te blijven verbijten in bed en toch niet kunnen slapen.
Gelukkig heb ik een schrijver ontdekt die ik goed vind, Jeroen Brouwers. Daarmee kan ik een tijd zoet zijn, want hij heeft heel wat geschreven. Biografisch, daar houd ik van. En een schitterend, helder taalgebruik. Ik begin met zijn vroegste jeugd.
In Spanje is het zo dat je twee soorten ziekenkostenverzekeringen hebt. Het lijkt een beetje op het ziekenfonds en de particuliere verzekering die Nederland vroeger kende.
Ambtenaren voor de staat (in tegenstelling tot ambtenaren voor de regio) hebben de particuliere verzekering vanzelf, maar anderen moeten deze verzekering apart afsluiten tegen betaling van een maandelijks bedrag. Deze verzekering kun je niet meer afsluiten als je de leeftijd van 60 jaar heb bereikt. Je moet dus in je jongere jaren zo een extra verzekering afsluiten als je de mogelijkheid wil hebben om je te laten behandelen in particuliere klinieken. Ahmad heeft dat niet gedaan, omdat in zijn jonge jaren de basisverzekering (seguridad social) nog heel goed was, één van de beste in Europa. Dat is nu een stuk minder, omdat sinds 2012 Noord Europa heeft geëist dat Spanje zijn wetten veranderde wat betreft sociale zekerheid om te kunnen voldoen aan het terugbetalen van de staatsschuld. Sindsdien brokkelt de dienstverlening in de reguliere gezondheidszorg en de ziekenhuizen die van staatswege worden gefinancierd steeds meer af.
Ahmad had eigenlijk een afspraak voor zijn nastaar in het algemene ziekenhuis van Malaga. Hij is niet gegaan, omdat ze daar alleen zijn ogen nakijken en daarna doorverwijzen naar een privékliniek voor behandeling van de nastaar. En dat is omdat de algemene ziekenhuizen niet genoeg capaciteit hebben en daarom doorverwijzen naar klinieken. Maar dan krijgt hij de behandeling alsnog gratis. Probleem is dat iemand met een basisverzekering daarop meestal maanden moet wachten.
Daarin had Ahmad geen zin en daarom maakte hij direct een afspraak bij een privékliniek in Malaga. Hij kon al de volgende dag terecht voor consult en behandeling. Dat deed hij vanmorgen. Ik ging mee met mijn zieke kop om hem terug te kunnen rijden. Met de pupilverwijderaar in zijn ogen zou hij niet kunnen rijden.
We gingen naar de kliniek waar hij ook zijn rechteroog tegen betaling had laten laseren een jaar geleden. Dat kostte toen 180 euro. Nu moest hij 400 euro dokken. ´Hoe kan dat?´ vroeg hij. ´Ik begrijp dat de prijs omhoog gegaan kan zijn, maar meer dan het dubbele lijkt me wel erg veel. De dokter werd erbij gehaald en uiteindelijk kwamen ze uit op 250 piek. ´Gelukkig heb ik mijn mond open gedaan,´ zegt Ahmad achteraf.
Hij heeft nu twee ogen met een goed zicht. Hij heeft bijna een jaar rondgelopen met een linkeroog dat heel weinig zag (alles door een mist). De behandeling is het geld zeker waard.
Ik heb in Nederland een aanvullende verzekering die mij hier recht geeft op behandeling in zowel een algemeen ziekenhuis als een privékliniek. Momenteel ben ik nog steeds ziek. Dag 10 inmiddels. Laat ik het niet hebben over snot, maar over hoestaanvallen die me dag en nacht opbreken en maar niet overgaan. Als ik naar de dokterspost hier in het dorp een dokter wil zien, dan is het niet meer gemakkelijk om een afspraak te krijgen. Je moet om 8 uur in de ochtend in de rij gaan staan om een afspraak te krijgen en dan maar hopen dat het snel is. Ik kan ook naar één van de particuliere klinieken, die ook een dokterspost hebben. Maar die klinieken zijn ver weg, een dik half uur rijden. Dat kost ook tijd. Ik heb Ahmad gezegd: ´Laten we morgen eerst maar in de rij gaan staan bij de dokterspost op 10 minuten lopen. Als ik daar niet snel een afspraak kan krijgen, dan kunnen we alsnog naar een kliniek rijden.
Normaal ga ik nooit naar de dokter voor een verkoudheid. Maar dit duurt zo lang en het put me uit. Ik voel me heel slecht en zie geen vooruitgang.
Stond vandaag weer op met die knallende koppijn waaraan ik inmiddels gewend ben. Wanneer gaat de griep over? Het is nu dag 10. De fluimicil en de mondspray beginnen hun werk te doen. De snot wil er nu uitkomen. Was ik daar maar eerder aan begonnen. Maar ik ben niet gewend om medicatie te gebruiken voor een zware verkoudheid of een griep en ga daarvoor ook nooit naar een dokter. Mijn stiefvader placht te zeggen: ´Met medicijnen duurt een griep 7 dagen en zonder een week (haha)´. Dus medicijnen zouden flauwekul zijn. Ik merk nu toch dat er weldegelijk producten zijn die kunnen helpen of op zijn minst verlichting geven.
Vanmorgen maakten we een ochtendwandeling en gisteren deden we grote boodschappen. Opvallend is hoeveel vrolijker mensen in dit dorp uit hun ogen kijken dan in Nederland. Al bij de Mercadona gisteren viel me op hoe tevreden de mensen hier kijken, met een lichte glimlach op hun gezichten. De Andalusiër is geen klager. De expressie van de meeste oudjes hier vind ik ronduit lief. Dat is wat anders dan de verbitterde en misprijzende trek die ik zie op de gezichten van veel ouderen in Nederland. En vanmorgen, toen we onze ochtendwandeling deden, werden we gegroet door elke voorbijganger. Het maakt mensen niet uit of ze je kennen. Maar degenen die ons wel kennen maakten direct ook een praatje.
We zagen dat niet alleen onze straat opnieuw geasfalteerd is en afgezet met plantenbakken zodat niemand meer kan parkeren, maar dat dit in onze hele buurt aan het gebeuren is. Het ziet er heel leuk uit en het zal een stuk rustiger zijn. De smalle straten lenen zich niet echt voor autoverkeer, maar zonder geparkeerde auto´s aan de kant van de wegen zal het doorrijden veel gemakkelijker zijn.
Zo slaap je in je brede bed in Den Haag en zo lig je weer in je smallere bedje in het dakhuisje in Alhaurin de la Torre.
De reis ging snel, maar dat wil niet zeggen dat we snel aan de beurt waren om onze koffers af te leveren. Er stond weer een rij tot ver buiten de ingang, maar gelukkig scheen er een aangenaam zonnetje en de meeste reizigers waren in een opperbeste stemming.
Eenmaal in het vliegtuig zat ik te midden van mijn eigen man en een vreemde vent, een Hagenees wiens vrouw aan de andere kant van het gangpad zat. Ik bleef de hele reis met hem kletsen en daardoor ging de tijd snel en kon ik een beetje vergeten dat ik nog steeds grieperig was, met een hoofd vol vastzittende snot.
Op de bestemming aangekomen zagen we een roze stofwolk boven Malaga zweven. Een wolk van saharazand die dit keer kurkdroog in de lucht bleef hangen en gelukkig niet aan alles bleef plakken door een op zo een moment ongewenste regenbui. Het heeft hier de hele lente en zomer nauwelijks geregend en droog was het nu ook.
Onze straat is opnieuw geasfalteerd om als voetgangersgebied te dienen, dus niet langer toegankelijk voor autoverkeer (buiten bestemmingsverkeer voor diegenen die een garage hebben, zoals wij). Toch stonden er nog auto´s geparkeerd toen we onze straat werden ingereden. Allemaal aan één kant zoals altijd gebruikelijk was. Onze taxista grapte dat je de mensen hier niet gemakkelijk een verkeerverbod kon opleggen.
Maar vanmorgen zagen we, toen we de garage uitreden om boodschappen te gaan doen, dat mannen bezig waren grote plantenpotten aan weerkanten van de nieuw geasfalteerde weg vast te schroeven. Daar kan echt geen auto meer tussen om te parkeren. Dus dat gaat wel werken!
We hebben ons dakterras nog nooit zo vies en stoffig aangetroffen als dit keer.
Vandaag waren mannen de hele dag bezig met het plaatsen en vullen van de grote plantenbakken. Het enorme bouwwerk aan het einde van de straat met een trap en een lift wordt binnekort geopend voor voetgangers en beneden is een grote parkeerplaats aangelegd voor diegenen die in deze buurt moeten zijn.
Het gaat er mooi uitzien, ons straatje. Overal in het dorp zie je dat er gebouwd word. Er zijn nog meer smalle wegen die worden afgesloten voor autoverkeer. Men doet zijn best! Dat is vaker zo als er verkiezingen op handen zijn. Ik vind het best, want het zal rustiger zijn zonder autoverkeer.
Er is brand uitgebroken op de heuvels (berg) waarop wij uitkijken vanuit ons dakhuisje in Alhaurin de la Torre. De brand schijnt te zijn aangestoken, wat men kan afleiden uit het feit dat hij is ontstaan op diverse plaatsen. ‘Wat kan de motivatie zijn achter zo een daad?’ vraag ik Ahmad. Het antwoord is ‘dinero’ (geld). Mensen die grond kopen hebben er baat bij de grond voor een kleiner bedrag te kunnen kopen en ermee te speculeren.
Wat een trieste en miserabele reden om zoiets te doen. Ik denk aan alle diertjes en dieren die niet snel genoeg hebben kunnen wegkomen en levend verbrand zijn en de altijd groene naaldbomen die op de heuvels groeiden en nu verdwenen zullen zijn. Wij hebben er veel gewandeld voordat ik mijn heup brak. Er zullen misschien ook huizen verloren zijn gegaan.
https://inspanje.nl/costa-del-sol/18481/grote-brand-aan-de-costa-del-sol-in-de-bergen-van-mijas/
Gisteren een link naar een finca rustica gedeeld met een paar van mijn kinderen. Ze vonden het een mooi plekje en zeker zouden ze wel willen komen logeren daar. Maar ze zagen het niet zitten dat wij 313 km naar Malaga zouden moeten rijden, telkens als we naar Nederland willen afreizen. Ze wezen ons erop dat er tegenwoordig zomer en winter wel directe vluchten zijn van Sevilla naar Schiphol en terug. Maar we hebben gezien dat de reistijd met bussen en treinen naar en van de vliegvelden langer duren dan de rit met de auto naar Malaga. Ook sluiten de tijden totaal niet op elkaar aan, zodat je een dag tot een etmaal onderweg zou zijn. Dat is geen aantrekkelijke optie.
We hebben het hele romantische idee van een ‘eigen huis buiten’ losgelaten. We worden alleen maar ouder en ooit misschien gebrekkig en niet in staat tot veel dingen. Dan is zo ver van alles wonen een risico. Dus dat gaan we niet doen. Maar wel blijft Ahmad het idee houden om af en toe zijn dochter op te zoeken en dan een eigen optrekje te hebben op hun land in de vorm van een prefab huisje. Zijn dochter denkt dat het niet mag, vanwege het feit dat haar land zich bevindt in een beschermd natuurgebied. Maar Ahmad kent haar als iemand die gauw denkt dat dingen niet mogen. Het is de moeite waard om het na te vragen. Het is tenslotte wel haar land.
Ze hebben sowieso al aangeboden dat we ten allen tijde welkom zijn in hun huis in het dorp en dat we later ook mogen verblijven in het kleine huisje op hun land dat ze gaan bouwen op de grondvesten van het magazijn/ de stal op hun land.
Dus mogelijkheden genoeg. We blijven lekker wonen in Ahmad’s dakhuisje in Alhaurin de la Torre en gaan zo vaak als we kunnen naar Quadalcanal, Einde dromerijen ?.
Ik ben er nu aan gewend om elke ochtend bij het begin van de dageraad na het vroege ontbijt even op het terras te gaan staan. Het is inmiddels 8.08 en ik schrijf nog gauw even een stukje. Klokslag 9.00 uur komt taxista Manolo ons ophalen om ons naar het vliegveld te rijden.
Het waaide vandaag weer, zij het minder dan gisteren. Ik zag geen kat en de vogels floten niet zo uitbundig als andere dagen. Maar ik zag wel de bakker komen aanrijden, die broodjes aan de voordeur hangt voor ons benedenburen. De benedenbuurman liep even naar buiten om een praatje te maken met de bezorger. Broodjes aan de deuren hangen, wat heerlijk kneuterig is dat. Doet me denken aan vroegah, toen mijn moeder uitgespoelde lege glazen melkflessen bij de voordeur zette en de melkboer deze kwam vervangen door gevulde flessen. Het komt zo knus en huiselijk op me over. Ik zie mijn moeder weer voor me. Met haar schort voor en wassend aan de tobbe. Met haar geruite schortje, zingend in de keuken. Maar ik was toen nog heel klein, hoor. Een jaar of 4. We zijn nu 67 jaar verder.
In Nederland wil ik hetzelfde doen als hier. Elke ochtend in de tuin bij daggeraad even de tuin in lopen om me onder te dompelen in de dauw en wellicht ook wat vogels te horen fluiten. Ik ga me nu snel aankleden voor vertrek. Tot in Nederland. O o Den Haag, here we come.
Vandaag staat er een ´flinke puist wind´, zoals mijn stiefvader (die militair piloot was) het placht te zeggen. Toen ik vanmorgen het terras opliep om mijn dagelijkse portie ochtendlucht op te snuiven viel de temperatuur me behoorlijk tegen. Ik wilde een geluidsopname maken van de fluitende vogels, maar dat projectje verwaaide nogal door de huilende wind.
Maar ik had wel een opname te pakken van de rebelse kat, die lekker liep te lanterfanten op het dak. Neem maar voor lief dat ik de camera niet echt goed heb stilgehouden. Ik stond te bibberen vanwege de koude bergwind.
Daarna ging de dag erg snel door een lang telefoongesprek en vervolgens twee oudjes die proberen heel veel zware dingen, zoals een grote schapenkaas van bijna 4 kilo en een pot honing van 1.5 kilo en nog wat dingen te proppen in twee koffers met maximaal bij elkaar 30 kilo aan toegestaan gewicht. Dat was even passen en meten en steeds meer kleding weghalen, zodat we allebei maar een paar broeken en shirtjes bij ons hebben, maar lekkers om te eten hebben we wel ?.