´La donna e mobile´ en de man evenzo! Een week geleden zaten we nog vol plannen om Ahamds mooie stulpje hier te verkopen en te verruilen voor een huis in de campo, in de nabijheid van Guadalcanal. We lieten ons totaal meeslepen door het mooie idee en zagen ons al helemaal zitten daar, midden in de natuur. Ik zag Ahmad al in de ochtend bezig zijn met de groenten in zijn ´huerta´ en zijn kippen voeren. Ik zag mezelf zitten mijmeren in het zonnetje, uitkijkend over de heuvels, genietend van het vogelgefluit om me heen.
We zagen ons al verhuizen. Ahmad wilde een busje huren, waar ik niks van wilde weten. Nee, we huren gewoon een verhuizer met busje die ons ook helpt met sjouwen en wij rijden voor hem uit met ons autootje, waarin we de breekbare spullen vervoeren.
Tot er twee jongens van het makelaarskantoor Aris kwamen kijken en zijn huisje naar ons idee veel te laag taxeerden. Het kwam ineens wel heel dichtbij dat we alles hier zouden moeten verlaten en dat we het een ander zouden gunnen om te genieten van wat Ahmad met zijn handjes heeft mooi gemaakt aan dit optrekje. Ik kreeg de lelijke gedachte dat ik dat eigenlijk helemaal niemand gun. Hoe meer ik dacht aan wat we hier allemaal zouden gaan missen en zomaar zouden afstaan aan een ander, hoe minder ik zin had in het plan. Ik duwde die gedachte weg, omdat ik Ahmad een leven in de campo gun en ikzelf ook wel verlang naar rust.
Gelukkig ontwaakten we allebei tegelijk uit onze droom. Het verruilen van ons luxe stekje hier voor een verblijf in de campo, gegeseld door gure winterse winden die daar door de bergen razen, leek ons ineens niet meer zo aantrekkelijk. Voor producten die we graag eten zouden we kilometers moeten rijden in ons autootje en de reis naar Nederland zou een dikke 14 uur duren in plaats van 3 uurtjes. Maar wat de doorslag gaf voor Ahmad was dat het financieel niet handig was en misschien zelfs niet haalbaar. Zo rijk is hij nu ook weer niet. Ook zag hij zichzelf vanwege zijn leeftijd niet het land bewerken zoals dat in zijn ogen wel nodig was.
Dus bam! In één keer lieten we het hele plan ook weer varen.
We zijn nu van plan om zijn dochter wel regelmatig op te zoeken, want we komen heel graag in Guadalcanal en zijn altijd blij het jonge gezin te zien. En als we dat doen, kunnen we een paar dagen een huisje in de campo huren. Het huis in het dorp dat we de afgelopen keer huurden was prachtig, maar wel erg duur. Het heeft twee badkamers en drie slaapkamers met veel slaapplaatsen. Het is geschikt voor een grote familie. We hebben een ander huisje gezien dat te huur is en dat heeft maar één slaapkamer. Het is groot genoeg voor ons twee en uiteraard veel goedkoper.
Van 16 tot 19 december hebben we dit huisje gehuurd. Het is 2.5 km lopen naar het huis van zijn dochter. Dat is goed voor ons. Ik verheug me erop en ik ben zielsgelukkig dat we toch hier blijven wonen. Pas als je je indenkt hoe het is om iets te missen ga je het waarderen.