Geloof in de Schepper is in mijn ogen iets moois. Het geloof en vertrouwen in een Opperwezen heeft mij de kracht gegeven om veel narigheid en onrecht te doorstaan.
Maar wat ik ook gezien heb en nog zie zijn de vervelende consequenties van geloof, wanneer dat ontaardt in een bolwerk van strakke en enge regels die niets te maken hebben met goedheid, harmonie, rechtvaardigheid en vrede. Die enge regeltjes die mensen zichzelf opleggen en dan vastleggen in een soort van zelf verzonnen wetboek komen voor in alle godsdiensten en het vreemde is dat ze bij diverse godsdiensten getuigen van een identieke kortzichtigheid en wreedheid.
Hoe komt het toch dat zowel het christendom, het hindoeisme, het jodendom als de islam nare kanten begint te vertonen zodra mannen die zich opwerpen als priesters, schriftgeleerden, imams en pandits regels gaan stellen die ontleend zijn aan geen enkel heilig boek. Regels die zijzelf verzonnen hebben en in de regel een sterk patriarchaal en vrouwonvriendelijk karakter dragen, soms zelfs kindonvriendelijk, dieronvriendelijk en seksonvriendelijk. Er zijn voorbeelden te over.
Vrouwen die volgens sommige hindoe geleerden in aparte hutjes dienen te wonen onder erbarmelijke omstandigheden als zij menstrueren. Vrouwen die nog niet zo lang geleden zich levend dienden te verbranden samen met hun overleden echtgenoot. Vrouwen die als slaaf gehouden worden in het huis van hun schoonmoeder, omdat dit als wettig geldt binnen het sommige varianten van het hindoeisme. Kinderen die in hokken worden verstopt voor de buitenwereld, omdat zij gehandicapt zijn en dit wordt gezien als een straf van de goden en dus als een schande voor de ouders.
Kinderen die getuchtigd worden bij het geringste foutje, omdat in de bijbel zou staan dat dit goed is. Vrouwen die niet moge deelnemen aan politiek en andere openbare ambten, maar zich netjes horen terug te trekken in hun keukens.
Strenge kledingvoorschriften die in de regel met name gelden voor vrouwen, zowel onder christenen, joden, hindoes, katholieken als moslims. Momenteel krijgt de gezichtsbedekkende sluier van sommige moslimvrouwen, die men heeft wijsgemaakt dat dit een voorschrift is uit de islam, veel aandacht. Maar ik kan me nog herinneren dat ik als klein meisje de ‘zwijgdood’ kreeg in de klas, omdat de non het niet accepteerde dat ik geen rokje over mijn lange broek droeg. Diezelfde non sloot een ander klein meisje op in het kolenhok, omdat zij niet kon schrijven, maar wat kraste op haar papier. In de klas kon je het arme kind horen schreeuwen in doodsangst in dat donkere kolenhok. Waarschijnlijk had zij een leerachterstand en was zij mentaal niet in orde, maar daar had de non geen oog voor.
Om maar te zwijgen van de misstanden binnen de katholieke kerk en de gruwelijke vervolgingen van ‘ongelovigen’ ten tijde van de inquisitie.
En nu jaagt een enge versie van wat men ‘islam’ noemt, het salafisme met zijn griezelige en wrede uitwas IS, mensen de stuipen op het lijf. In de naam van Allah worden mensen gedood en mishandeld, worden kinderen geïndoctrineerd en anders gelovende vrouwen als seksslaven misbruikt.
Deze uitwassen hebben niets te maken met de boodschap die 124 000 profeten in de geschiedenis brachten. Religie als godsdienst heeft zijn liefde verloren zodra deze vermengd wordt met politiek en machtsvertoon, met het lelijke ego van mensen die haten. En dat is nu aan de hand. Overal ter wereld staan mensen tegenover elkaar met steeds grimmiger gezichten. Zelfs op de kleuterschool worden kinderen geïndoctrineerd om andersdenkenden te haten. Mensen die zich moslim noemen en dingen beweren als dat vrouwen die hun wenkbrauwen epileren naar de hel gaan krijgen een podium en hun belachelijke stellingname wordt in media gedeeld. Imams die beweren dat mensen die vriendschappen sluiten met anders gelovenden ook naar de hel moeten eveneens. De kortzichtige ideeën van onverdraagzame geloofsfanaten worden breed uitgemeten in de media om de haat tegen de islam verder aan te wakkeren.
Over en weer is er nu wantrouwen tussen moslims en niet-moslims zonder dat daar een goede reden voor is. In de moskeeën wordt geld gepompt door salafistische organisaties en imams worden ingevlogen om de haatboodschap te prediken.
Daarom wil ik me nu niet profileren als moslim. Het kan zo verwarrend zijn voor mensen. Ik geloof echt dat het beter is uitingen van geloof zo veel mogelijk voor jezelf te houden. We zijn in de eerste plaats mensen die een aardbol delen. Wij dienen goed te zijn voor elkaar, ongeacht kleur, geslacht, geloof, seksuele voorkeur, afkomst, nationaliteit. Dat is voor mij de belangrijkste uiting van een gelovig hart. Respect en liefde voor elkaar. De rest is uiterlijk vertoon met een kwalijk luchtje.

Jullie horen mij niet zoveel meer over islam als onderwerp. Ik loop rond met wellicht te jeugdige en moderne kleding en niemand zou van mij zeggen dat ik moslim ben. Betekent dit dat ik van mijn geloof ben afgevallen? Nee, helemaal niet. Elke dag dank ik de Almachtige voor de zegen die Hij mij geeft, voor mijzelf, mijn gezondheid en voor mijn kinderen, met wie het (alhamdulillah!) goed gaat. Alle vier zijn gezond en ik ben blij om te zien hoe zij in het leven staan. Ook met mijn vijf kleinkinderen gaat het goed en ik ben er trots op hoe goed mijn kinderen omgaan met de opvoeding van hun kinderen. Ik heb niets te klagen en zou God/ Allah de hele dag kunnen danken op mijn knieën. Ik bid nog steeds volgens de rituelen van de islam en elk jaar vast ik trouw in de maand ramadan. Maar verder merk je aan mij niets van mijn moslim zijn.
Toch is dat anders geweest. Er is een tijd geweest dat ik heel veel uren besteedde aan het bestuderen van de islam, het soefisme en later het reciteren van de Koran in het Arabisch. Er zijn jaren geweest dat ik elke nacht uren voor zonsopgang opstond om twee uur lang te bidden. Dat ik extra gebeden deed, die helemaal niet verplicht zijn in de islam, gewoon omdat ik dat heerlijk vond en omdat het mij veel zielenrust gaf. Die uurtjes voor dag en dauw waren alleen voor mij en deelde ik alleen met mijn twee katten uit die tijd. De kinderen lagen dan allemaal te slapen. Het was een moment van ultieme rust. Ik zal dat prettige gevoel van die nachten nooit vergeten.
Nooit las ik ‘zomaar een boek’, zoals fictie. Ik las alleen maar boeken over de islam en wilde verder geen tijd verdoen met andere zaken. Tv series kijken was in die tijd niets voor mij.
Ik denk dat ik veel kennis heb vergaard in die periode. Ik heb sindsdien nooit meer boeken gekocht over andere onderwerpen.

Nu ben ik lid van de bibliotheek. Ik lees het liefst fictie en geen enkel boek dat ik lees wil ik herlezen. Ik lees ter ontspanning en ik kijk tv ter ontspanning.
Ik denk dat ik ongeveer alles te weten ben gekomen over de islam wat ik wilde weten en dat is voor mij genoeg. Op deze kennis kan ik verder teren tot mijn dood.Mijn grote dank gaat uit naar mijn twee grote leermeesters, sheikh Nazim al Haqqani en sheikh Abdiullah ad Dagestani. Die hebben mijn ogen voor altijd geopend. De mooiste boeken die ik ooit las naast de heilige Koran zijn de boeken in de serie ‘Mercy Oceans’. Daarin zijn de sohbets vastgelegd van Sheikh Nazim uit de jaren 80 en 90 van de afgelopen eeuw. Pareltjes van wijsheid. De kennis die ik heb mogen ontvangen uit deze boeken is voor mij meer waard dan die uit mijn psychologiestudie. Of mogelijk kreeg ik daarin de antwoorden op de vragen die niet beantwoord werden tijdens die psychologiestudie. Een en ander past zo prachtig in elkaar…….
Alhamdulillah, mogen deze grote leermeesters voor altijd rusten met de heerlijke geur van het paradijs.

( 3:84 )   Say, “We have believed in Allah and in what was revealed to us and what was revealed to Abraham, Ishmael, Isaac, Jacob, and the Descendants, and in what was given to Moses and Jesus and to the prophets from their Lord. We make no distinction between any of them, and we are Muslims [submitting] to Him.”
Hier in de derde sura van de Koran (sura al Imran) nog een keer in dezelfde woorden wat ook al te lezen stond in de twee sura van de Koran (sura al bakkara).
Alle profeten kwamen met dezelfde boodschap. Het onderscheid in de diverse geloven is door mensen gemaakt. Met alle ellende tot gevolg.
 

( 3:7 )   It is He who has sent down to you, [O Muhammad], the Book; in it are verses [that are] precise (N.B. in Nederlandse vertaling onoverdrachtelijk)– they are the foundation of the Book – and others unspecific (in Nederlandse vertaling zinnebeeldig). As for those in whose hearts is deviation [from truth], they will follow that of it which is unspecific, seeking discord and seeking an interpretation [suitable to them]. And no one knows its [true] interpretation except Allah. But those firm in knowledge say, “We believe in it. All [of it] is from our Lord.” And no one will be reminded except those of understanding.
Dit is te lezen in de derde sura van de Koran, sura Imran.
Allah zegt in het Boek dat sommige delen letterlijk bedoeld zijn en andere zinnebeeldig. Ik denk dat veel van de verwarring en onenigheid onder mensen die zich moslim noemen veroorzaakt wordt door een verschil in interpretatie van de tekst. En dan is het vooral van belang welke delen van de tekst letterlijk en welke zinnebeeldig zijn bedoeld. Daarover bestaan misverstanden en verwarring onder moslims. En die  verwarring en onenigheid onder moslims roepen bij niet-moslims dan weer wantrouwen op die soms tot haat kan leiden.
Want de vraag is natuurlijk welke delen van de tekst zinnebeeldig bedoeld zijn en welke overdrachtelijk.
Sheikh Nazim zei tijdens zijn leven: ‘hoe groter je ‘iman’ (de sterkte van je geloof), hoe groter het begrip van de Koran. Het is dus niet iets dat je kan verkrijgen door veel studie, maar het is iets dat je verkrijgt door je hart steeds meer open te stellen voor Allah. En daarbij dan te waken voor wat de Shaitan en je nafs (ego) je influisteren. Dat leer je niet uit boeken en niet door 7 jaar in Mekka te studeren. Maar door eerlijk naar je eigen gedrag te kijken. De Jihad ul Nafs, ook wel Jihad ul Akbar genoemd (de grootste jihad).

Het ’troonvers’ ofwel Ayat ul Kursi is een veel gelezen vers uit de Koran, een vers dat  veel moslims in het Arabisch uit hun hoofd kennen en graag reciteren.
( 2:255 )   Allah – there is no deity except Him, the Ever-Living, the Sustainer of [all] existence. Neither drowsiness overtakes Him nor sleep. To Him belongs whatever is in the heavens and whatever is on the earth. Who is it that can intercede with Him except by His permission? He knows what is [presently] before them and what will be after them, and they encompass not a thing of His knowledge except for what He wills. His Kursi extends over the heavens and the earth, and their preservation tires Him not. And He is the Most High, the Most Great.
Direct na dit belangrijke vers volgt het volgende vers:
( 2:256 )   There shall be no compulsion in [acceptance of] the religion. The right course has become clear from the wrong. So whoever disbelieves in Taghut and believes in Allah has grasped the most trustworthy handhold with no break in it. And Allah is Hearing and Knowing.
(N.B. Toen ik de betekenis van taghut ging opzoeken op internet, zag ik onder de link naar de definitie die gegeven wordt door Wikipedia direct een aantal links naar salafistische sites. Is het dan gek dat jongeren die een ‘revival’ ervaren van hun geloof en bij hun ouders niet de antwoorden kunnen vinden die ze zoeken en op zoek gaan naar interpretaties van de islam op internet, dat die jongeren dan op een verkeerd spoor kunnen raken en geradicaliseerd worden! Maar dit even terzijde. Over dit onderwerp wil ik het hier nu niet hebben).
Wat ik wil benadrukken is de eerste zin in vers 256. There shall be no compulsion in [acceptance of] the religion.
Hoe duidelijk moet het er staan? Je mag dus volgens de Koran helemaal niemand dwingen om te geloven.
Je mag dus ook geen burgers aanvallen omdat zij niet geloven, of liever gezegd omdat jij denkt te weten dat zij niet geloven.
En ja, er staan passages in de Koran dat je wel moet vechten, maar dat is als alleen als je wordt verdreven uit je woonplaats vanwege je geloof of als je aangevallen wordt vanwege je geloof. Dan is het een plicht om je te verdedigen.
Dat is niet het geval bij alle laffe aanvallen op niets vermoedende mensen die overal plaats vinden onder het mom van Jihad.
Je mag mensen niet dwingen om te geloven en je mag ze al helemaal niet doden, louter om het feit dat ze niet hetzelfde geloof aanhangen als jij. De Koran schrijft dit niet voor, nee veroordeelt het zelfs.

Een oude vriend van mij en trouwe lezer van dit weblog (Theo Drieling)  stuitte op internet op de volgende woorden van een moslim:
“Vele mensen, in het bijzonder hindoestaanse moeslims, in Suriname groeten nog steeds met het woord “Slalekoem”. Dit doen zij met volle overtuiging dat het de “nette” manier van groeten is, omdat het volgens hun de islamitische groet is.
Wat ik raar vind, is dat ondanks ze de juiste groet “Assalaamoe ‘alaikoem” zo vaak horen en lezen, toch niet doorhebben dat dat woordje die zij gebruiken gewoon fout is.
Beste moeslims,
Het is van groot belang onze mooie vredesgroet uit te spreken tegen elkaar en dat wel op de juiste manier. Als het verdraaid wordt tot een ander uitspraak, kan de betekenis totaal veranderen. Zo zijn er varianten die iemand de dood toewensen ipv vrede toewensen.
“Slalekoem” is GEEN islamitische groet en het heeft niet dezelfde betekenis als iemand vrede toewensen.
U krijgt pas de zegeningen voor het uitspreken van de vredesgroet, als deze op de juiste manier wordt uitgesproken. Alles dat afwijkt is fout.
Hieronder ziet u enkele varianten met hun betekenis:
Assalaamu alaikum – Peace be with you
Asa alaikum – May you long for happiness
Asaamu alaikum – Death be with you
Saamu alaikum – Destruction be with you
Sala le kum – May you be cursed
U ziet het, door het zeggen van “Sala le kum” oftewel “Slalekoem” wenst u een vloek over de andere persoon.
Moge Allah Azzawajal ons behoeden hiertegen,
Moge Hij ons de kans geven om onszelf steeds te verbeteren,
En Moge Allah Azzawajal ons de kracht geven om onze ego (tweede grote vijand van de mens) aan een kant te schuiven tijdens het krijgen van correcties en deze met de juiste intentie te accepteren en toe te passen.
Aamien ❤️
Assalaamoe alaikoem”
En Theo vraagt mij daarover het volgende:
Is dit nu de moslimvariant van een Jehova’s getuige? Is het muggenzifterij, dan wel mieren… op laag water zoeken? Of is dit de gedachtengang van de gemiddelde volgeling van de Islam?
In ieder geval heb ik de indruk dat dit geschreven is door een persoon die niet bij machte is om de complexiteit van zijn godsdienst te relativeren, die niet de essentie maar de bijzaken verheerlijkt.
Vooral de laatste alinea -omtrent het ego- vind ik intrigerend. Is dit de psycheduiding van de Islam of wat dan wel?
Ben benieuwd wat jij er van vindt! ????
Mijn reactie hierop is de volgende:
Ik kan niet beoordelen of het rijtje voorbeelden van varianten op ‘asalamu aleikum’ in het stuk van de schrijver en de vertaling daarachter correct is. Mijn kennis van het Arabisch is niet toereikend. Maar wat mij wel in gedachten schiet is dat Allah geen muggenzifter is die let op de fonetische uitspraak van een woord. Allah kijkt in het hart van mensen. Wat belangrijk is bij elke uitspraak die je doet of handeling die je verricht is de intentie erachter. Als jij in je hart iemand vrede wenst en je zegt het fout (of je slikt de helft van de klinkers in), dan telt datgene wat je in je hart wenst en niet wat er uit je mond rolt. Iemand met een spraakgebrek of een stotteraar zou anders ook afgerekend worden op zijn ‘fouten’. Het gaat dus om wat je wil zeggen.
Iets anders is natuurlijk als je expres een woord zou verdraaien met een kwade intentie. Daar wordt wel aan gerefereerd in de Koran. Dat je iets zegt dat goed in de oren klinkt van de toehoorder, maar dat met opzet een heel andere betekenis heeft die de ander niet door heeft. Maar dat is ongetwijfeld niet het geval bij de mensen die de vredesgroet niet ‘netjes’ uitspreken.
Waar mij vooral opvalt in dit stuk zijn de woorden die ik hierboven vet gedrukt heb: ‘U krijgt pas de zegeningen voor het uitspreken van de vredesgroet, als deze op de juiste manier wordt uitgesproken. Alles dat afwijkt is fout.’
Hiermee gaat de schrijver van dit stuk dus eigenlijk ‘op de stoel van Allah zelf zitten’ en bepalen of iemand al dan niet zegeningen zal krijgen van het uiten van de foutief uitgesproken vredesgroet. Dat vind ik tenenkrommend.
Een heel strenge moslim zou hierover zelfs kunnen zeggen dat het shirk is. Het toekennen van goddelijke eigenschappen aan iets of iemand anders. In dit geval dicht de schrijver zichzelf de goddelijke eigenschap toe om te oordelen of iemand zegening verdient van de Almachige voor zijn foutief uitgesproken vredeswens.
En dan kom ik bij het volgende punt dat veel voorkomt onder moslims waar ik moeite mee heb. Het punt van ‘punten tellen’. Veel moslims moedigen elkaar aan om vooral dit of dat te doen. Als je dit doet krijg je zoveel zegeningen en als je dat doet zoveel, etc. Ze halen die informatie dikwijls uit de hadith.
Grote soefies als Rumi en Rabia van Basra zeiden al woorden van de volgende strekking tot Allah: (n.b. vertaald hier in mijn eigen woorden) O Allah, als ik alle goeds dat ik doe verricht om uw hemel te verdienen, geef me dan de hel. Ik wil alleen maar goeds doen uit liefde voor U.
Jezus zei ook woorden als: ‘Laat de linkerhand niet weten wat de rechterhand geeft aan goeds’.
We moeten dus naar mijn mening helemaal niet bezig zijn met punten verzamelen om zegen te krijgen!
Verder schrijft Theo: Vooral de laatste alinea -omtrent het ego- vind ik intrigerend. Is dit de psycheduiding van de Islam of wat dan wel?
Het gaat over dit stuk: En Moge Allah Azzawajal ons de kracht geven om onze ego (tweede grote vijand van de mens) aan een kant te schuiven tijdens het krijgen van correcties en deze met de juiste intentie te accepteren en toe te passen.
De ego of nafs is inderdaad een belangrijk thema in de islam. Het ego kunnen we dan zien als een ‘eigen willetje’ van de mens dat nogal eens in tegenspraak kan zijn met wat Allah van de mens wil en wat ook de ziel (die zuiver is) van de mens wil. Het soefisme binnen de islam kan (net als bijvoorbeeld het Buddhisme) gezien worden als het trachten ‘eronder te krijgen’ van de nafs of het ego.
In bovenstaand citaat van de schrijver wordt gerefereerd aan het ego dat aan de kant geschoven zou moeten worden om de kritiek te kunnen verdragen. Nog een puntje bij veel moslims. Er komt veel wedijver voor. Wie weet het beter en wie is de grootste sheikh, wie heeft de langste baard, etc 😉
Echter de ‘strijd tegen het nafs’, ook wel ‘jihad ul akbar’  genoemd is heel belangrijk. Zoals onder soefies gezegd wordt: ‘Sterven om weer geboren te worden’. En dat sterven betreft dan de dood van de nafs, zodat de schoonheid van de ziel die met Allah verenigd wil zijn kan verrijzen. Ofwel: zodat de ziel als een druppel kan verdwijnen in de oceaan van Allah’s oneindige liefde.

Het wordt door veel moslims opgemerkt. In de ramadan wordt het hart van velen verzacht en dat geeft de ramadan dan ook dat zoete gevoel. Een zacht hart ontspant en maakt gelukkig en geeft vrede.
‘En die bomaanslag in Afghanistan dan op de eerste dag van de ramadan?’ zou je kunnen  vragen. Mensen met een hart dat afgesloten is voor elk gevoel van liefde zijn er altijd geweest en zullen er altijd zijn en deze mensen verpesten het voor de anderen. De klappen van het leven in combinatie met een aangeboren manier van reageren op de wereld kunnen mensen zo maken.
Ik wil het hebben over wat het vasten in het algemeen met ons doet en dat is positief. Het maakt het hart zachter en vergroot de compassie.
Ik bedacht me dat gisteren tijdens het bidden. En direct kwam er een soefi-verhaal in mijn gedachten. Een soefi-verhaal moet je vaak overdrachtelijk zien en niet letterlijk nemen. Het verstand bevat een kopje aan kennis en het hart kan een oceaan bevatten, maar dan moet je dat verstand, dat grotendeels op conditionering berust, wel loslaten.
Hier komt het verhaal, verteld in mijn eigen woorden:
Voordat wij geboren waren bevonden onze zielen zich in het zielenrijk, een plaats waarheen onze zielen ook zullen terugkeren na onze dood. Toen wij nog in het zielenrijk waren en nog niet geboren op deze wereld, stelde de Heer der Werelden de vraag aan elke ziel: ‘Wie ben ik en wie ben jij?’ De ziel antwoordde: ‘Ik ben ik en jij bent jij.’ Hierop liet de Almachtige die ziel verblijven in de ‘vallei van ondraaglijke hitte’ voor duizenden jaren. Vervolgens vroeg Hij opnieuw: ‘Wie ben ik en wie ben jij?’ het antwoord was nog steeds: ‘Ik ben ik en jij bent jij’. Hierop liet de Schepper de ziel verblijven in de ‘vallei van ondraaglijke koude’ voor opnieuw duizenden jaren. Weer stelde Hij de vraag: ‘Wie ben ik en wie ben jij?’ en opnieuw kreeg Hij het antwoord: ‘Ik ben ik en jij bent jij’. Tenslotte liet De Genadevolle de ziel verblijven in de ‘vallei van honger’. Na vele jaren daar verbleven te hebben kreeg de ziel opnieuw de vraag: ‘Wie ben ik en wie ben jij?’ En nu antwoordde de ziel: ‘U bent mijn Heer en ik ben uw nederige dienaar.’
Op de dag der beloften hebben alle zielen in het zielenrijk beloofd Allah (of God of hoe je de Almachtige maar noemen wilt) te dienen. Tijdens het leven op aarde zijn sommigen dat vergeten. Door ervaringen kunnen wij herinnerd worden aan het bestaan van onze Schepper, die niet geboren is en nooit sterft, maar er altijd geweest is en altijd zal zijn. Honger is een sterke prikkel om je het bestaan van de Almachtige te herinneren.

We zijn aan het vasten. De maand ramadan is de maand dat de Koran voor het eerst werd geopenbaard aan de profeet Mohamed, vrede zij met hem. Althans een deel ervan, want de totale openbaring van de Koran duurde 23 jaar! Hij werd geopenbaard in stukjes, die later geordend zijn in een bepaalde volgorde. Van de langste sura (hoofdstuk) tot aan de kortste hoofdstukken. Daarom leest de Koran ook niet als een boek in chronologische volgorde. Sommige stukken komen eerder in de Koran voor, maar zijn later geopenbaard.
In de ramadan lees ik meestal in de Koran, die ik in het verleden al vele malen herlas. Het blijft een boek waarin je telkens nieuwe dingen ontdekt. Sommige passages zijn helder en duidelijk te begrijpen voor elke lezer. Andere zijn ingewikkelder en moeilijker te begrijpen als je de geschiedenis van die tijd niet kent. Daarbij komt dat een vertaling altijd afbreuk doet aan de oorspronkelijke tekst, die in het Arabisch is.
Ik kan het Arabisch wel lezen en doe dat ook heel graag. Maar ik ken slechts de vertaling van een paar Arabische woorden en voor het begrijpen van de tekst moet ik dus vertrouwen op Engelse en Nederlandse vertalingen.
Het lijkt me leuk om in deze maand af en toe een stukje met jullie te delen wat mijn aandacht heeft getrokken tijdens het dagelijks lezen van de Koran.
Vandaag viel mijn oog op het volgende vers uit de tweede sura, en de langste, van de Koran, genaamd al bakara (de koe).
( 2:136 )   Say, [O believers], “We have believed in Allah and what has been revealed to us and what has been revealed to Abraham and Ishmael and Isaac and Jacob and the Descendants and what was given to Moses and Jesus and what was given to the prophets from their Lord. We make no distinction between any of them, and we are Muslims [in submission] to Him.”
Heel duidelijk wordt hierin gezegd dat de moslim gelooft in datgene wat al eerder is geopenbaard aan profeten, die leefden lang voor de profeet Mohamed. De boodschap aan al deze profeten was in wezen dezelfde en wij maken geen onderscheid. Wij zijn moslims, wat betekent dat wij ons onderwerpen aan de Schepper.
Ik denk dat een tekst als deze mede mijn bekering tot de islam heeft bepaald (ik bekeerde me tot de islam na het lezen van de Engelse vertaling van de Koran door Marmaduke Pickthal). Ik geloofde immers al in een god en kon mij niet vinden in de de sektarische indeling van de geloven die me bekend waren. De één beweerde dit en de andere dat. Elke kerk had zijn eigen interpretatie en overal waren tussenpersonen, zoals pausen en dominees. Ik zocht een religie die bij mij paste en dat was een religie waarin alleen plaats was voor één schepper of kosmische macht (hoe je het maar noemen wilt), één voor ons niet te bevatten onnoemelijk hoge intelligentie die wij niet kunnen kennen. Maar waarvan wij dagelijks het bestaan kunnen ervaren door het aanschouwen van de schepping en alle samenhang tussen levende verschijningsvormen.
De islam heeft momenteel een slechte naam en wordt met wantrouwen bekeken door andersdenkenden en mensen met een ander geloof. Ik kan dat begrijpen.
Er is een hoop aan de hand met mensen die in naam zeggen de islam te belijden, maar die hun wil absoluut niet ondergeschikt maken aan die van Allah. Zij handelen niet volgens de koran en zij zijn ver van de islam afgedwaald.
Het wahabisme wordt door niet-moslims ten onrechte vaak gezien als de ‘orthodoxe’ islam. Andere moslims zouden ‘moderner’ en daarom gematigder zijn. Dit klopt niet. De islam zoals die ontstaan is is vredelievend en ruimdenkend. Mensen zijn al heel snel afgedwaald van de weg die de profeet en zijn sahabas (metgezellen) onderwezen. De islam veranderde, net als zoveel andere religies, in een instituut. Een bolwerk van regels die niet eens meer uit de koran voortkwamen, maar uit de hadith (van persoon tot persoon doorvertelde ‘overleveringen’ uit het leven van de profeet). Deze hadith zijn honderden jaren na de dood van de profeet opgetekend door schriftgeleerden, die ‘uit overlevering’ een set onverdraagzame regels opstelden en deze verzamelden in de sharia (islamitisch wetboek), een ondoorzichtig stelsel van overwegend hardvochtige regels, regels die in de praktijk in veel gevallen strenger worden gehanteerd voor vrouwen dan voor mannen.
Het wahabisme (ook gespeld als wahabbisme of wahhabisme) is de stroming in de islam die Mohammed ibn Abd al-Wahhaab (1703 – 1792) stichtte. (wikipedia). Momenteel krijgt deze vernieuwende stroming die de islam een heel ander (een wreder) gezicht heeft gegeven steeds meer invloed, dankzij de financiële middelen van Saoedi Arabië. Dit gebeurt momenteel over de gehele wereld. Er worden moskeeën gesticht, betaald door de Saoedische geldstroom en boeken verspreid. Er worden overal volgens het wahabisme opgeleide imams ingevlogen om te prediken. Hier een interessant artikel van Badr YouYou  over dit onderwerp.
Het is bovenstaande interpretatie van de islam die de islam het actuele slechte imago geeft. De islam zoals die ontstaan is en zoals die wordt onderwezen in de Koran is een andere. In de Koran staat in dezelfde sura bakara het volgende:
(2:2) This is the Book about which there is no doubt, a guidance for those conscious of Allah –
De Koran is het Boek, de richtlijn. Er staat nergens in de Koran dat er ook nog gekeken moet worden naar Hadith, zoals de tegenwoordige imams wel beweren. Er staat bovendien niet dat alleen imams en schriftgeleerden de Koran kunnen begrijpen en dat we aan hen moeten vragen hoe te leven. Het Boek is de richtlijn voor ieder die lezen kan en die zich bewust is van het bestaan van Allah.

Ze overvielen me weer, dit keer toen ik vanmorgen stond te douchen in onze mooie douchecabine. Ik zag mezelf ineens weer staan in die akelige onbetegelde doucheruimte (het was eigenlijk een washok), die ik deelde met mijn ex en mijn toen nog kleine kinderen. Hoe ellendig en alleen ik me voelde, daar onder die zwakke waterstraal met mijn handjes op mijn rug. Het hele miserabele gevoel kwam weer terug en ik vroeg me voor de zoveelste keer af hoe ik zo een verschrikkelijk leven als ik met die man had heb kunnen volhouden. Waarom ging ik niet weg? Vanwaar dat misplaatste medelijden met een man die dat totaal niet verdiende? Ik heb hem niet kunnen veranderen en gelukkiger kunnen maken.
En tegelijkertijd overvalt me de metersdiepe triestheid dat ik mijn arme kinderen ook heb onderworpen aan de nare en dreigende sfeer die er hing in dat huis met die ‘vader’. Als ik kijk naar de veilige sfeer waarin bijvoorbeeld mijn kleinkind Noëlle nu mag opgroeien, dan kan ik de ogen uit mijn kop blijven huilen dat dit ik die geborgenheid en vrolijkheid mijn kinderen nooit heb kunnen bieden.
Mijn oudste was 11, de tweeling was 6 en mijn jongste was 3 jaar, toen ik eindelijk definitief vertrok met twee fietsen en een paar tassen met bezittingen van een ieder. Voorgoed weg naar een nieuw leven in Den Haag.
Is het gek dat ik nu Den Haag omarm als de stad van mijn leven en mijn huis daar als het huis van mijn dromen? Werkelijk heb ik het huis waarin ik nu woon gezien in een visioen op klaarlichte dag, terwijl ik noch het huis noch de buurt ooit gezien had. Dat was op een moment dat ik het heel moeilijk had in het opvanghuis waarin ik toen verbleef.
Allah is genadig en Allah is voor mij groot. Ik kan niet beschrijven hoezeer ik mij ‘gered’ voel. Het is alsof Allah mij in Zijn armen heeft weggedragen naar een nieuw leven, waarin alles steeds lichter werd.
Ja, ik had het moeilijk met de verdere opvoeding van mijn vier kinderen en ik maakte nog een keer een fout door weer met een voor mij en mijn kinderen verkeerde man te trouwen. Hoeveel fouten kan een mens maken? Maar opnieuw was Allah me genadig en ik kon op een vrij soepele wijze van deze man weer scheiden.
En nu ben ik zielsgelukkig met Ahmad en mijn lieve grote kinderen en kleinkinderen.
Maar mijn hart bloedt voor de jeugd die ik mijn kinderen heb kunnen geven. Ik had ze zoveel meer gegund. Ik kon ze alleen mijn liefde geven. Terwijl ik dit schrijf rollen de tranen over mijn wangen.