Het ging, hoor. Dat in ieder geval. Ruim voor de afgesproken tijd kwam ik aan bij de opnameafdeling van het ziekenhuis. Ik werd verwezen naar een kamer, waar in het schemerduister een flink aantal mensen zat te wachten. Nu ben ik dat inmiddels gewend bij oogheelkunde. Dus het verraste me niet dat ik niet de enige was voor de operatie. Ook aan de schaarse verlichting die gangbaar is in wachtkamers van oogheelkunde ben ik inmiddels gewend. Dat is omdat veel mensen met oogziekten niet tegen fel licht kunnen. In de hoek stond wel een rijkelijk verlichte kerstboom. ‘Goedemiddag,’zei ik bij binnenkomst. ‘Gezellig is het hier.’
Ik ben niet iemand die graag zwijgend in een wachtkamer zit als ik geen boekje kan lezen. Dus al gauw had ik de hele meute aan het praten en aan het grappen en grollen. Er kwamen ook minder leuke ervaringen aan bod. Een vrouw vertelde dat zij na een staaroperatie nog steeds geen goed zicht had. Zij bleek nog een afwijking op haar hoornvlies te hebben die de dokter niet eerder had opgemerkt. Omdat zij deze laat hebben ontdekt is zij nu aan dat oog vrijwel blind. Van zo een verhaal word je niet vrolijk.
De man die naast mij zat was zo nerveus dat hij door de dokter onverrichter zake werd teruggebracht. Hij was al tijdens het indruppelen van de narcose in het oog onwel geworden en had overgegeven. Hij moet op een later tijdstip terugkomen voor de operatie onder algehele narcose. Ik had erg met hem te doen en ook met zijn broer die hem vergezelde.
Ik was de enige die alleen gekomen was. Iedereen was met zijn partner of een ander familielid.
‘Hoe gaat u straks naar huis?’ vraagt de zuster die een soort intake doet. ‘Met de fiets.’ ‘Dat mag niet,’ zegt zij. Want je krijgt een kapje op het geopereerde oog en met één oog kun je geen diepte zien en is dat levensgevaarlijk. Ik beloof naast mijn fiets te gaan lopen.
De operatie valt enorm mee. De dokter die de plaatselijke narcose doet is een Irakese Koerd. Een aardige jongen. Dr. Kuiper is een aardige vrouw, die ik al in de lift heb ontmoet. Al opererende vertelt ze mij precies wat ze doet. Daar houd ik van. Bovendien houdt ze ook van een grap.
Opgelucht ga ik naar huis. Ik besluit vrijwel meteen toch op de fiets te stappen. Met één oog heb je inderdaad veel minder zicht. Maar ik ben heel voorzichtig en gelukkig kom ik heel thuis.
Daar begin ik me wat zwakjes te voelen en ook mijn oog brandt, als de verdoving is uitgewerkt. Ik ben nu eenmaal een mens met een lage pijngrens. Ik voel de kleinste verandering in mijn lichaam. Had ook altijd direct in de gaten dat ik zwanger was.
Vanmorgen moest ik om 8.30 in het ziekenhuis zijn voor het verwijderen van het kapje. Ik was dat bijna vergeten. Sprong dus weer op de fiets, nadat ik alleen maar gedoucht had, om toch op tijd te zijn. Dat vond ik wel wat enger. Fietsen met één oog in het donker. Maar gelukkig is dat ook goed afgelopen.
In de wachtkamer begroetten de mensen van gisteren elkaar als ‘oude vrienden’. Van het echtpaar naast mij is de man al aan het tweede oog geopereerd. Hij heeft nergens last van gehad. Lucky fellow.
Mijn zicht is nog niet 100 %. De dokter heeft me verzekerd dat dit normaal is. Sommigen zien direct alles helder en bij anderen duurt dit even. Pas na een maand wordt de sterkte van het oog gemeten. Alles zag er goed uit. Mijn hoornvlies is wat verdikt, maar dat gaat bijtrekken. Lens zit goed, oogdruk goed. Blij fiets ik weer naar huis, nu met het zicht van twee ogen. Eén met contactlens en één zonder. Maar ik voel me wel anders dan anders. Wat zwakker en beveriger. Rustig aan, is ook het advies van de dokter. Niet zwaar tillen en niet sporten met gewichten. Mijn lichaam voelt dat ook. Ik dank God voor deze gevoelige body. En voor de wetenschap die mensen nu kan voorzien van nieuwe ooglenzen, zodat ze niet blind worden van staar.

Gisteren zou ik gebeld worden door de medewerker van DAS die mijn juridische belangen behartigt na het elleboogongeluk. Ik had al van tevoren een mail gekregen met een officiële brief als aanhangsel om aan te kondigen dat meneer de meester me zou bellen om 14.00 uur. Er is niet gebeld. Niet om twee uur, niet gedurende de rest van de middag en niet vandaag. Ik ben er inmiddels aan gewend, want dit is de tweede keer dat deze meneer me dat flikt. Ik houd het maar op de ongelooflijke werkdruk die kennelijk ook bij DAS heerst. Al die ongelukken die appende mensen veroorzaken in het verkeer tegenwoordig geven natuurlijk handen vol werk.
Vandaag zou ik gebeld worden door het ziekenhuis om het tijdstip van mijn operatie door te geven. Men zou mij  bellen op een tijdstip tussen 11.00 uur en 14.00 uur.
Om dit telefoontje voor te zijn besluit ik vroeg boodschappen te gaan doen. Voor de zekerheid neem ik toch mijn telefoon maar mee. Je weet nooit. Soms wordt er niet gebeld, soms te laat, maar het zou ook wel eens te vroeg kunnen zijn. Niets kan mij nog verrassen!
Ik sta in het kruitvat  te zoeken naar benodigdheden en dan hoor ik ineens het bekende deuntje van mijn telefono. Het is een anoniem nummer en dan weet ik het al. Dat moet het ziekenhuis zijn. Het is nog geen 10.00 uur.
Ik zeg dan ook tegen de dame die belt dat zij wat vroeger is dan ik had gedacht en dan de afspraak was. Ik heb helemaal gelijk, geeft zij toe, maar de reden dat zij zo vroeg belt is…..
Dr Busch heeft besloten het hele jaar niet meer te opereren wegens privé omstandigheden. ‘Karamba, ‘denk ik stilletjes, ‘Daar gaat de operatie waarop ik me zo verheugd heb.’ Maar ze is gelukkig nog niet uitgesproken. Als ik wil dat het dit jaar nog gebeurt, dan kan het gedaan worden door dr. Kuiper, en wel vandaag nog om 12 uur. Wil ik dat? Ja, dat wil ik!. Het geeft niet dat ik gisteren geen druppels in mijn oog heb gedaan zoals dat eigenlijk had gemoeten een dag voor de operatie. Daarvoor hebben zij een oplossing. De vrouw komt sympathiek en betrouwbaar over. Ik moet me om 12 uur melden op de eerste etage, opnameafdeling. I will, I will! Ik zie inmiddels zo verschrikkelijk slecht, vooral bij het donkere en nevelige weer van vandaag, zelfs met lenzen in beide ogen! Ik verheug me op een nieuw rechteroog.
Dus deze flexibele oma springt straks op de fiets. Eerst de smurrie van mijn ogen halen (kohl en mascara) en dan een lens uit doen en de andere houd ik in.
‘Zal ik meegaan?’ vraagt Ahmad, die lekker bezig is zijn nieuwe, pas gebouwde schuurtje in te richten met de spullen uit de oude schuurtjes die nu gaan worden afgebroken. ‘Nee, dat hoeft niet. Maar misschien kan je vandaag wel het eten koken.’
Wil ik nog koffie drinken voordat ik ga? Nee, ik ben al genoeg hyperdepiep en een beetje nerveuzig. Als ik zeg dat ik helemaal niet bang ben voor deze kleine ingreep die toch wel mijn oog betreft, dan lieg ik.

Gisteren hoorde ik over de dood van Peter van Straaten, met wie een groot tekenaar verloren gegaan is. Het bijzondere van hem was, zo hoorde en las ik, dat hij alle tekeningen uit zijn hoofd maakte en nooit naar een voorbeeld of foto. Dat is de ware kunst. Zelfs kon hij straten tekenen uit zijn kindertijd, zuiver vanuit zijn geheugen. Iets natekenen kon hij juist niet. Dat is voor amateurs, zoals ik. Naast dit enorme talent en zijn gevoel voor humor en opmerkzaamheid wat betreft het leven van alledag, had hij ook nog eens een grote kennis van heel veel zaken, zoals de natuur. Een bijzonder mens.
Eergisteren namen we afscheid van Joop Braakhekke, culinair virtuoos en levenskunstenaar. Naast een enorm talent voor heerlijk koken had hij kennelijk ook een enorme gastvrijheid in zijn repertoire en dat maakte hem geliefd bij een groot publiek. Ik als arme drommel en niet-restaurantbezoeker hoor daar niet bij, maar ik kan me indenken welk een leegte zo een gezellige en markante persoonlijkheid kan achterlaten
Vandaag zette ik weer eens zomaar de tv aan, omdat ik mijn nagels net had ingesmeerd met henna en dat moest even intrekken. Tot mijn verrassing kwam ik terecht in een mooie documentaire over het leven van de bijzondere fotograaf/ kunstenaar Erwin Blumenfeld. De manier waarop hij vrouwen wist te fotograferen, o.a. voor het blad Vogue in de jaren 50 van de vorige eeuw is fenomenaal. Hij deed dat met een ouderwetse camera en ontwikkelde zijn foto’s in een donkere kamer. Geen gefotoshopte shit, maar pure kunst. Hij wist het innerlijk van vrouwen bloot te leggen door middel van bijzonder mooi gecomponeerde opnames. Ik was diep onder de indruk. Deze man is al lang overleden, heeft zelf een einde aan zijn leven gemaakt op 71-jarige leeftijd. Maar wat een gedreven kunstenaar was hij! En ook een womanizer helaas, maar wel een eerlijke.
Voor de geïnteresseerde: belijk deze documentaire als je hem nog niet zag. Het kan nog tot 17 december 2016.
doc Erwin Blumenfeld

Als ik mag kiezen waar ik wil zijn op deze wereld, dan zeg ik toch: ‘geef mij maar Den Haag’. En het weer dan? Dat is toch veel beter op zoveel andere plekken op de aarde? Welnee. Ik was op veel plekken op deze wereld. In tropische landen en in subtropische landen en in diverse Noord Europese landen. Als het altijd warm is tot heet en er is vrijwel elke dag zon, dan snak je naar een beetje frisheid. Is het vrijwel altijd koud en nat, zoals in sommige landen, dan snak je naar wat zonlicht. Het mooiste is toch wel een wisseling der seizoenen met elk hun eigen lichtval.
Kerstmis in Spanje, dat is voor mij drie keer niks. Overal lelijke overwegend rode spandoeken met Maria en het kindeke aan de balkons en verder …..geen donkere avonden met mysterieuze kerstverlichting. Het is er gewoon te licht voor kerstmis. En dat is helemaal zo in een tropisch land. Kerstmis vieren onder een brandende zon, Dat kan toch niet!
En wat dacht je ervan dat ons land lekker vlak is. Je kunt hier overal met de fiets naartoe. Als je de tijd hebt, hun je zelfs heel Nederland befietsen. Nergens steile hellingen en bijna overal fietspaden. Kom daar maar eens om in Spanje. Daar is het klauteren geblazen of je moet met je auto overal naartoe, met gevaar voor je leven tussen wegpiraten en rijdend over slecht belijnde wegen en onoverzichtelijke rotondes en kruispunten.
O o Den Haag, mooie stad achter de duinen, ik houd van jou. 

Vandaag had ik minder maar nog wel steeds het gevoel dat we in een maatschappij leven waarin mensen steeds meer op robots gaan lijken. En dat is niet omdat mensen dat graag willen, denk ik, maar omdat we min of meer allemaal in een soort eenheids-keurslijf gepropt worden van protocollen en regels. Het internet en de smartphone geven gemak, maar ook afstand. Je kan je hele leven regelen via internet. Mijn ziggo, mijn overheid, mijn belastingen, enz. Maar het geeft ook ongemak als je even de weg kwijt bent in dit hele doolhof van regels en nummers. Vooral als je je inloggegevens kwijt bent, want op hoeveel plaatsen moet je niet inloggen. Van al je wachtwoorden dien je ook een hele administratie bij te houden.
Vandaag belde ik weer naar Ziggo. Om een smartcard te activeren en een andere bij te werken. Dit keer hoefde ik geen postcode en huisnummer in te toetsen, maar ik werd wel verwezen van een callcentermedewerker naar een andere. En vervolgens naar weer een andere. Op een gegeven moment stond ik in totaal al 20 minuten in de wacht naar muzak te luisteren. Ik kreeg aandrang om mijn abonnement bij Ziggo helemaal op te zeggen. Op een goed moment werd ik gebeld door een anoniem nummer, terwijl ik nog in de wacht stond. Ik nam op. ”Dat gaat niet goed, hè,’ hoor ik een aardige mannenstem zeggen. ‘U spreekt met ….van Ziggo. U werd naar mij doorverbonden, maar ik hoorde niets aan de andere kant van de lijn. Ik zag wel uw 06 nummer staan. Dus ik dacht ik bel maar even zelf,’
Krijg nou wat. Zoveel onverwachte service ineens! Iemand belt uit zichzelf naar mij terug. Hij had ook kunnen denken: laat maar gaan.
Het was een heel aardige vent, vol humor. Slim ook. Hij activeerde voor mij twee smartkaarten, één met een 581 fout (waarvoor Ziggo n.b. een monteur wilde sturen naar mij die woensdag zou komen, maar die niets zou kunnen doen, omdat het probleem helemaal niet technisch was!) en hij werkte een andere smartcard bij (E30 fout). Intussen ginnegapten we wat af en het gesprek nam een heel leuke wending. Niet alleen bleek hij meer verstand te hebben van de de materie dan de gemiddelde medewerker, maar hij was ook nog eens heel aardig en menselijk. Een opluchting na de vorige callcenterervaringen.
‘Werk je niet wat onder je niveau?’ vroeg ik, toen hij me ook nog trakteerde op een filosofische bespiegeling over het leven. ‘Ik doe dit er alleen maar bij voor het betalen van mijn vaste lasten,’ liet hij me weten. Verder houdt hij zich bezig met het maken van muziek en schrijven. Natuurlijk! Een creatieveling, what else.
Hij kijkt zelf al jaren geen tv meer 😉
Ik heb overigens tot aan vandaag ook nog geen tv gekeken. Maar er kunnen nu drie tv’s bekeken worden in mijn huis. Allemaal met humaxbox en smartcard., Gelegenheid volop dus.
 

Hier is het koud, maar als de kachel aan wil, dan is het binnen goed uit te houden.
In de provincie Malaga is dat minder. Aanhoudende buien en enorme wateroverlast.
wateroverlast in de provincie Malaga
https://youtu.be/a4So86AKKFI

Mijn eerste vier dagen hier waren niet zo relaxed als ik het jullie in mijn vorige stukje voorstelde. Integendeel. Van de rust en regelmaat in Alhaurin viel ik in de stress van onze ‘super georganiseerde en gedigitaliseerde’ maatschappij.
Al meteen de eerste dag waren er regelzaken te doen, zoals het betalen van rekeningen en afhalen van duur betaalde medicijnen. Dat soort handelingen gaat hier meestal gesmeerd. Dus geen vuiltje aan de lucht nog.
Daarna wilde ik mijn humax ontvanger koppelen aan de tv. Ik ben van de horizon overgegaan op het humaxabonnement, omdat dat toch een tientje peer maand scheelt en ik de helft van het jaar helemaal niet van dit abonnement profiteer. Ik bleek met de humax maar drie tv-kanalen te kunnen ontvangen. Het duurde drie dagen om mijn smartcard te activeren door middel van maar liefst vier telefoontjes naar Ziggo. Het grappige is dat je via een keuzemenu  je postcode en huisnummer en het nummer van je smartcard moet intoetsen en dat dit daarna gewoon opnieuw wordt gevraagd door de callcentermedewerker. Met andere woorden: dat intoetsen doe je voor janlul.
Vervolgens had ik wel alle kanalen, maar nog geen interactieve tv. Een andere error op het scherm. Weer bellen en aan het lijntje gehouden worden met de mededeling dat dit probleem niet bij mij lag maar bij Ziggo en dat eraan gewerkt zou worden en dat het vanzelf zou worden opgelost. Dat bleek na een dag nog niet zo te zijn. Andere ziggomedewerker aan de lijn. Weer de codes ingetoetst en herhaald bij het mondeling contact. Dit in totaal inmiddels vijf keer gedaan. Het bleek volgens deze medewerker niet bij Ziggo te liggen. De fout kon ook niet worden opgelost door met de ziggomedewerker stappen te zetten die ik zelf al drie keer gezet had. Nu komt er woensdag een monteur. Dus als alles meezit heb ik een week na thuiskomst eindelijk de tv waarvoor ik betaal.
Intussen kampte ik ook met pc problemen en werkte mijn minilaptop niet naar behoren. Het kostte me moeite te ontdekken waaraan één en ander lag.
Als je denkt dat ik bij dit soort problemen mijn zonnige zelf blijf, dan heb je het mis. Zodra apparaten niet naar behoren werken en ik de oorzaak daarvan niet weet, word ik bloedlink. Ik heb niet het geduld om rustig te zoeken naar oplossingen, maar verbijt me dat ik kostbare tijd aan het vergooien ben om een apparaat in het gareel te krijgen. Dan krijg ik heimwee naar tekeningen maken aan het keukentafeltje en fietsen in de open lucht, wat ik veel zinvoller vind. Ik word dan heel onaangenaam voor mijn omgeving.
Dus…..Ahmad had een vervelende dag. Voor hem was de donderdag een echte donderdag. En eerlijk gezegd ook nog de vrijdag erop. ‘Als je nog een dag zo gaat zijn, weet ik niet of ik dat volhoudt,’ zei hij aan het eind van de dag voorzichtig.
O ja, ik vergat nog te melden dat op vrijdag ook de in de zomer bij mij geplaatste CV het ineens niet meer deed en dat ik ook daarvoor ongeveer 8 keer moest bellen. Ik werd van de woningbouw naar het gasbedrijf en weer terug gestuurd en tot slot moest ik horen dat de monteur na negenen niet meer kwam. Hij kwam de volgende dag om 17.00 uur.
Dat dus allemaal op donderdag en vrijdag, terwijl ik daarnaast nog een beetje in de stress zat omdat ik alvast wilde koken voor mijn kinderen die zaterdag zouden komen. Dat is wel gelukt en de routine van het koken maakte me wel rustig, zoals meestal. Het zijn echt alleen niet functionerende apparaten die me razend kunnen maken.
Op zaterdag stond ik rustig op, de woorden van Ahmad in gedachten. De goede man verdient alleen maar het beste humeur, nam ik me voor. Ik zou glimlachend en vol humor de nieuwe dag beginnen. Potverdikkie, waar gaat het helemaal over! Ik laat me toch niet kisten door wat onwillige apparaten!
Ik besluit de frisse buitenlucht te zoeken om een tekening te posten in iets meer dan A4 formaat. Ik ga naar de Primera. Heeft zij een stevige envelop in een iets meer dan A4 formaat. ‘Nee, die verkoop ik niet. Ik heb alleen gewoon A4 en die zijn bovendien op. Uitverkocht.’ O.K., dan ga ik naar het dichts bijzijnde postkantoor, ongeveer een kwartier fietsen verderop. Het blijkt een piepklein postkantoortje te zijn, gelegen in een passage. ‘Heb je een envelop……….?’ vraag ik. ‘Nee, die verkopen wij niet. Dan moet je hiernaast zijn, bij de supermarkt. Daar worden ze verkocht per 10 stuks.’ Ik ga de supermarkt in en vind de enveloppen, maar ze overtuigen me niet. Ze zijn slap en de tekening zal zeker gaan kreuken als ik hem daarin opstuur. Toch koop ik de enveloppen, want ik heb geen keus. Daarna sta ik een flinke tijd in de rij voor de kassa met mijn pakje enveloppen tussen de mensen met hun weekendboodschappen. Ik kijk opzij en zie een gehandicapte man in een rolstoel op zijn beurt wachten. Hij zit tegen allemaal mensenruggen aan te kijken en blijft daar heel rustig en geduldig onder. Daar moet ik een voorbeeld aan nemen, denk ik bij mezelf.
Eindelijk heb ik de enveloppen afgerekend en ik ga opgelucht opnieuw naar het postkantoortje. Met moeite haal ik een envelop uit de zonder enige opening dichtgemetselde plastic verpakking, schrijf het adres erop en bied het ding hoopvol aan aan de postjuffrouw. ‘Deze frankeren en posten wij niet,’ zegt ze nu. ‘Hoezo dat? Jullie zijn toch een postkantoor?’ vraag ik verbouwereerd. ‘Nee, wij doen alleen pakketpost. Voor ander post moet je naar een primera of een bruna gaan.’
Holy Moses. Teleurgesteld druip ik af met mijn slappe envelop. Zal ik teruggaan naar de primera, die geen envelop meer in voorraad had om hem daar te posten? Nee, besluit ik. Ik ga naar huis en ga de tekening daar opnieuw in een andere envelop stoppen en ik doe karton op maat erachter, zodat mijn tekening onderweg niet gaat kreuken. Zo gezegd, zo gedaan. Daarna fiets ik toch nog gauw even met de verstevigde envelop naar de primeraom hem te posten.
Onderweg op de fiets bedenk ik me dat ik als oudere nog geluk heb dat ik kan omgaan met internet en relatief snel dingen kan opzoeken (zoals het adres van het postkantoortje). Maar wat moet een oudere die niet kan omgaan met internet, Als een dametje dat bovendien slecht ter been is met haar rollator zo een postkantoortje of primerawinkel binnenstapt en krijgt te horen dat ze ergens anders heen moet, wat moet zij dan niet voelen? Hoe vinden al deze ouderen de weg in dit overgeorganiseerde doolhof met telkens nieuwe regels?
Alleen voor mensen met geduld hier weer een filmpje van Noélle, met bloed zweet en tranen gewrocht  toen pctje niet wilde meewerken.
https://youtu.be/t5PefE5oeYE

Dat is in Den Haag, de plaats waar ik me voor het eerst van mijn leven thuis voelde vanaf mijn komst naar hier in 1993. Dit huis is mijn thuis geworden.
Het was heerlijk thuiskomen in een door lieve kinderen opgeruimd en schoon huis met de boodschappen voor het ontbijt al gedaan. Gisteren druk geweest met het huis weer ‘ínwonen’. Dat wil zeggen: alles op de voor mij gemakkelijke en bekende plaats zetten en dingetjes regelen zoals het afhandelen van post en het doen van boodschappen.
 
 
Julian (11 jaar) kwam om zijn tekening op te halen en bleef gezellig bij me tot het donker was en ik hem op de fiets naar huis begeleidde. Gedoe om een smartcard te activeren voor de tv, wat nu eindelijk gelukt is.
En vandaag naar mijn kleinste kleinkind en mijn lieve schoondochter. Daar een flinke tijd doorgebracht met ook de andere oma, kirrend rond het kleine heerlijke bolle wezentje .
Op de fiets flink doortrappen tot je het warm krijgt met je muts en je wanten. Het is goed om weer terug te zijn. Zaterdag komen kinderen en kleinkinderen eten. Mooie decembermaand met mysterieuze donkere lucht en binnen brandende kaarsjes.

Al drie dagen regent het hier. Het valt in bakken uit de hemel en wij zijn in grijze wolken gehuld. Malaga heeft een weeralert uitgezonden. De Quadalquivir zou wel weer eens uit zijn oevers kunnen treden en op het vliegveld kunnen wellicht vliegtuigen niet landen en opstijgen. Ik hoop dat wij dinsdag wel kunnen wegvliegen vanhier. Ik zag dat het vanaf dinsdag droog wordt en dat dan ook de temperatuur hier gaat stijgen. In Nederland zullen we om een uur of 23 aankomen bij een temperatuur van -2 graden. Peanuts vergeleken bij de wereldproblemen die ons overal teisteren. En bovendien vermaak ik mij opperbest, tekenend aan het keukentafeltje. We zitten hier hoog en droog en de regen tikt gezellig tegen ons dak. Vannacht bliksemde en donderde het ook nog, maar dat wist ik te verwerken in een droom. Lekker in mijn flanellen pyjama onder de dekens……Wel raar om te beseffen dat ik een week geleden nog tegen de golven vocht langs de kust van Puerto de la Cruz. Het lijkt een wereld geleden.
https://youtu.be/bVgfe2m6eQk