Gisteren zou ik gebeld worden door de medewerker van DAS die mijn juridische belangen behartigt na het elleboogongeluk. Ik had al van tevoren een mail gekregen met een officiële brief als aanhangsel om aan te kondigen dat meneer de meester me zou bellen om 14.00 uur. Er is niet gebeld. Niet om twee uur, niet gedurende de rest van de middag en niet vandaag. Ik ben er inmiddels aan gewend, want dit is de tweede keer dat deze meneer me dat flikt. Ik houd het maar op de ongelooflijke werkdruk die kennelijk ook bij DAS heerst. Al die ongelukken die appende mensen veroorzaken in het verkeer tegenwoordig geven natuurlijk handen vol werk.
Vandaag zou ik gebeld worden door het ziekenhuis om het tijdstip van mijn operatie door te geven. Men zou mij  bellen op een tijdstip tussen 11.00 uur en 14.00 uur.
Om dit telefoontje voor te zijn besluit ik vroeg boodschappen te gaan doen. Voor de zekerheid neem ik toch mijn telefoon maar mee. Je weet nooit. Soms wordt er niet gebeld, soms te laat, maar het zou ook wel eens te vroeg kunnen zijn. Niets kan mij nog verrassen!
Ik sta in het kruitvat  te zoeken naar benodigdheden en dan hoor ik ineens het bekende deuntje van mijn telefono. Het is een anoniem nummer en dan weet ik het al. Dat moet het ziekenhuis zijn. Het is nog geen 10.00 uur.
Ik zeg dan ook tegen de dame die belt dat zij wat vroeger is dan ik had gedacht en dan de afspraak was. Ik heb helemaal gelijk, geeft zij toe, maar de reden dat zij zo vroeg belt is…..
Dr Busch heeft besloten het hele jaar niet meer te opereren wegens privé omstandigheden. ‘Karamba, ‘denk ik stilletjes, ‘Daar gaat de operatie waarop ik me zo verheugd heb.’ Maar ze is gelukkig nog niet uitgesproken. Als ik wil dat het dit jaar nog gebeurt, dan kan het gedaan worden door dr. Kuiper, en wel vandaag nog om 12 uur. Wil ik dat? Ja, dat wil ik!. Het geeft niet dat ik gisteren geen druppels in mijn oog heb gedaan zoals dat eigenlijk had gemoeten een dag voor de operatie. Daarvoor hebben zij een oplossing. De vrouw komt sympathiek en betrouwbaar over. Ik moet me om 12 uur melden op de eerste etage, opnameafdeling. I will, I will! Ik zie inmiddels zo verschrikkelijk slecht, vooral bij het donkere en nevelige weer van vandaag, zelfs met lenzen in beide ogen! Ik verheug me op een nieuw rechteroog.
Dus deze flexibele oma springt straks op de fiets. Eerst de smurrie van mijn ogen halen (kohl en mascara) en dan een lens uit doen en de andere houd ik in.
‘Zal ik meegaan?’ vraagt Ahmad, die lekker bezig is zijn nieuwe, pas gebouwde schuurtje in te richten met de spullen uit de oude schuurtjes die nu gaan worden afgebroken. ‘Nee, dat hoeft niet. Maar misschien kan je vandaag wel het eten koken.’
Wil ik nog koffie drinken voordat ik ga? Nee, ik ben al genoeg hyperdepiep en een beetje nerveuzig. Als ik zeg dat ik helemaal niet bang ben voor deze kleine ingreep die toch wel mijn oog betreft, dan lieg ik.