Mijn eerste vier dagen hier waren niet zo relaxed als ik het jullie in mijn vorige stukje voorstelde. Integendeel. Van de rust en regelmaat in Alhaurin viel ik in de stress van onze ‘super georganiseerde en gedigitaliseerde’ maatschappij.
Al meteen de eerste dag waren er regelzaken te doen, zoals het betalen van rekeningen en afhalen van duur betaalde medicijnen. Dat soort handelingen gaat hier meestal gesmeerd. Dus geen vuiltje aan de lucht nog.
Daarna wilde ik mijn humax ontvanger koppelen aan de tv. Ik ben van de horizon overgegaan op het humaxabonnement, omdat dat toch een tientje peer maand scheelt en ik de helft van het jaar helemaal niet van dit abonnement profiteer. Ik bleek met de humax maar drie tv-kanalen te kunnen ontvangen. Het duurde drie dagen om mijn smartcard te activeren door middel van maar liefst vier telefoontjes naar Ziggo. Het grappige is dat je via een keuzemenu  je postcode en huisnummer en het nummer van je smartcard moet intoetsen en dat dit daarna gewoon opnieuw wordt gevraagd door de callcentermedewerker. Met andere woorden: dat intoetsen doe je voor janlul.
Vervolgens had ik wel alle kanalen, maar nog geen interactieve tv. Een andere error op het scherm. Weer bellen en aan het lijntje gehouden worden met de mededeling dat dit probleem niet bij mij lag maar bij Ziggo en dat eraan gewerkt zou worden en dat het vanzelf zou worden opgelost. Dat bleek na een dag nog niet zo te zijn. Andere ziggomedewerker aan de lijn. Weer de codes ingetoetst en herhaald bij het mondeling contact. Dit in totaal inmiddels vijf keer gedaan. Het bleek volgens deze medewerker niet bij Ziggo te liggen. De fout kon ook niet worden opgelost door met de ziggomedewerker stappen te zetten die ik zelf al drie keer gezet had. Nu komt er woensdag een monteur. Dus als alles meezit heb ik een week na thuiskomst eindelijk de tv waarvoor ik betaal.
Intussen kampte ik ook met pc problemen en werkte mijn minilaptop niet naar behoren. Het kostte me moeite te ontdekken waaraan één en ander lag.
Als je denkt dat ik bij dit soort problemen mijn zonnige zelf blijf, dan heb je het mis. Zodra apparaten niet naar behoren werken en ik de oorzaak daarvan niet weet, word ik bloedlink. Ik heb niet het geduld om rustig te zoeken naar oplossingen, maar verbijt me dat ik kostbare tijd aan het vergooien ben om een apparaat in het gareel te krijgen. Dan krijg ik heimwee naar tekeningen maken aan het keukentafeltje en fietsen in de open lucht, wat ik veel zinvoller vind. Ik word dan heel onaangenaam voor mijn omgeving.
Dus…..Ahmad had een vervelende dag. Voor hem was de donderdag een echte donderdag. En eerlijk gezegd ook nog de vrijdag erop. ‘Als je nog een dag zo gaat zijn, weet ik niet of ik dat volhoudt,’ zei hij aan het eind van de dag voorzichtig.
O ja, ik vergat nog te melden dat op vrijdag ook de in de zomer bij mij geplaatste CV het ineens niet meer deed en dat ik ook daarvoor ongeveer 8 keer moest bellen. Ik werd van de woningbouw naar het gasbedrijf en weer terug gestuurd en tot slot moest ik horen dat de monteur na negenen niet meer kwam. Hij kwam de volgende dag om 17.00 uur.
Dat dus allemaal op donderdag en vrijdag, terwijl ik daarnaast nog een beetje in de stress zat omdat ik alvast wilde koken voor mijn kinderen die zaterdag zouden komen. Dat is wel gelukt en de routine van het koken maakte me wel rustig, zoals meestal. Het zijn echt alleen niet functionerende apparaten die me razend kunnen maken.
Op zaterdag stond ik rustig op, de woorden van Ahmad in gedachten. De goede man verdient alleen maar het beste humeur, nam ik me voor. Ik zou glimlachend en vol humor de nieuwe dag beginnen. Potverdikkie, waar gaat het helemaal over! Ik laat me toch niet kisten door wat onwillige apparaten!
Ik besluit de frisse buitenlucht te zoeken om een tekening te posten in iets meer dan A4 formaat. Ik ga naar de Primera. Heeft zij een stevige envelop in een iets meer dan A4 formaat. ‘Nee, die verkoop ik niet. Ik heb alleen gewoon A4 en die zijn bovendien op. Uitverkocht.’ O.K., dan ga ik naar het dichts bijzijnde postkantoor, ongeveer een kwartier fietsen verderop. Het blijkt een piepklein postkantoortje te zijn, gelegen in een passage. ‘Heb je een envelop……….?’ vraag ik. ‘Nee, die verkopen wij niet. Dan moet je hiernaast zijn, bij de supermarkt. Daar worden ze verkocht per 10 stuks.’ Ik ga de supermarkt in en vind de enveloppen, maar ze overtuigen me niet. Ze zijn slap en de tekening zal zeker gaan kreuken als ik hem daarin opstuur. Toch koop ik de enveloppen, want ik heb geen keus. Daarna sta ik een flinke tijd in de rij voor de kassa met mijn pakje enveloppen tussen de mensen met hun weekendboodschappen. Ik kijk opzij en zie een gehandicapte man in een rolstoel op zijn beurt wachten. Hij zit tegen allemaal mensenruggen aan te kijken en blijft daar heel rustig en geduldig onder. Daar moet ik een voorbeeld aan nemen, denk ik bij mezelf.
Eindelijk heb ik de enveloppen afgerekend en ik ga opgelucht opnieuw naar het postkantoortje. Met moeite haal ik een envelop uit de zonder enige opening dichtgemetselde plastic verpakking, schrijf het adres erop en bied het ding hoopvol aan aan de postjuffrouw. ‘Deze frankeren en posten wij niet,’ zegt ze nu. ‘Hoezo dat? Jullie zijn toch een postkantoor?’ vraag ik verbouwereerd. ‘Nee, wij doen alleen pakketpost. Voor ander post moet je naar een primera of een bruna gaan.’
Holy Moses. Teleurgesteld druip ik af met mijn slappe envelop. Zal ik teruggaan naar de primera, die geen envelop meer in voorraad had om hem daar te posten? Nee, besluit ik. Ik ga naar huis en ga de tekening daar opnieuw in een andere envelop stoppen en ik doe karton op maat erachter, zodat mijn tekening onderweg niet gaat kreuken. Zo gezegd, zo gedaan. Daarna fiets ik toch nog gauw even met de verstevigde envelop naar de primeraom hem te posten.
Onderweg op de fiets bedenk ik me dat ik als oudere nog geluk heb dat ik kan omgaan met internet en relatief snel dingen kan opzoeken (zoals het adres van het postkantoortje). Maar wat moet een oudere die niet kan omgaan met internet, Als een dametje dat bovendien slecht ter been is met haar rollator zo een postkantoortje of primerawinkel binnenstapt en krijgt te horen dat ze ergens anders heen moet, wat moet zij dan niet voelen? Hoe vinden al deze ouderen de weg in dit overgeorganiseerde doolhof met telkens nieuwe regels?
Alleen voor mensen met geduld hier weer een filmpje van Noélle, met bloed zweet en tranen gewrocht  toen pctje niet wilde meewerken.
https://youtu.be/t5PefE5oeYE