Nee, dat nog niet. Ik geloof in een opperwezen of liever in een door mij niet begrepen Hogere Entiteit. Dat doe ik al vanaf mijn kinderjaren.
Ooit ben ik moslim geworden. Dat was in de 70er jaren, toen er in Nederland nog weinig bekend was over de islam. Ik was al lang gelovig en kon dat gevoel in geen enkele religie terugvinden.Tot ik een keer de Koran helemaal uitlas in de Engelse vertaling van Marmaduke Pickthall. Ik was diep ontroerd en geheel overtuigd van het waarheidsgehalte van dit heilige boek. Ik zag de islam toen met frisse ogen, kende geen moslims, maar zag waarschijnlijk deze religie zoals deze bedoeld is in zijn oorsprong, in de tijd van Mohamed en zijn metgezellen. Ik werd zo geraakt dat ik mij direct wilde bekeren. Ik dacht ook dat als ik met deze boodschap bij anderen zou komen die nog niet bekend waren met deze in mijn ogen mooie religie, dat die dan ook direct enthousiast zouden raken. Maar dat bleek verre van waar en ik besloot na enige tijd mijn mond maar te houden. Ik beleefde lange tijd mijn geloof individueel, zonder het nog te delen met wie dan ook, hooguit mijn kinderen. Ik trakteerde hen op verhalen over de islam, veelal via vertellingen uit het soefisme, waarin het vooral ging om levenslessen. Ik maakte ook een handleiding voor elk van hen van hoe te bidden in het Arabisch, getypt op een A4 met daarbij de beweging en al erbij getekend. Ik vond er laatst nog één tussen mijn papieren. Mocht de nood ooit aan de man zijn, dan konden ze eventueel bidden, was mijn idee erachter. Spontaan kennen zij tot op heden enkele verzen van het gebed uit hun hoofd, door mij in hun kinderjaren waarschijnlijk vaak herhaald. De islam van mijn kinderen beperkt zich tot het mij groeten met asalamu aleikum (als dat zo uit komt), maar verder merkt je aan hun weinig of niets van wat zij geloven. Ik heb hen nooit gedwongen tot religieuze handelingen.
En hoe zit dat nu met mij? Wat is er gebeurd met mijn geloof?
Ik geloof nog steeds wel in een opperwezen dat ik Allah noem, omdat ik dat ooit beloofd heb en ik ben trouw, Ik zie nog steeds, zoals in mijn kinderjaren dat er kosmische verbanden en wetten zijn die ik niet zomaar kan afdoen als toeval. Ik houd me aan de 5 pilaren van de islam, omdat ik ooit, nu alweer 38 jaar geleden, mij bekeerd heb tot de islam en de 5 pilaren zijn voor mij het enige van de islam dat onomstotelijk vaststaat en behoort de verplichtingen van een moslim.
- de Shahada (geloofsbelijdenis)
- het gebed (5x per dag)
- de vasten tijdens de maand Ramadan
- de Zakat (het geven van een deel van je inkomen aan minder bedeelden.
- de Hadj (bedevaart naar Mecca), die ik al heb gedaan in 1999.
Verder bemoei ik me met niemand die moslim is, noch christen, noch hindoe, jood of boeddhist.
Mijn kijk op zowel de islam zoals die door mensen beleden wordt als op andere geloven heeft inmiddels door de jaren heen een knauw gekregen. Ik houd me het liefst verre van mensen die heel erg overtuigd zijn van het gelijk van ‘hun geloof’. Ik zie de onverdraagzaamheid in hun ogen en het ongeloof als ze kijken naar mensen van andere gezindten die ze dan vaak zien als ‘aanhangers’ van een ander geloof, dat het natuurlijk helemaal bij het verkeerd eind heeft.
Ik zie hoe er met twee maten wordt gemeten en dat nu vooral moslims de gebeten hond zijn. Zij moeten zich overal verdedigen wat betreft het geloof dat zij ‘aanhangen’, alsof zij verantwoordelijk zijn voor wat sommigen uit naam van hun geloof uitvreten. Intussen wordt minder gerept over onmenselijkheden die plaatsvinden uit naam van andere ideologieën. Ik zie dat moslims zich rebelser gaan gedragen en zich meer willen profileren door kleding en baarden, alsof zij daarmee een statement willen maken naar de ‘heidense maatschappij’ waarvan zijzelf deel uit maken en waarvan zij ook profiteren. Ik zie zoveel onoprechtheid, links, rechts en in het midden.
Ik ben nu bijna 40 jaar moslim en zal het ook wel blijven, want eens beloofd blijft voor mij beloofd. Maar als ik nu jong zou zijn en hetzelfde gevoel zou hebben aangaande kosmische wetten en een Hogere Intelligentie die er moet zijn, dan zou ik, denk ik, niet kiezen voor de islam als ‘jasje om mijn godsbesef in te kleden’. Ik zou me misschien verre houden van alle geloven en, net als mijn moeder, zeggen: ‘Doe maar gewoon. Het gaat er toch om dat je je best doet en goed leeft naar je geweten.’
Al die discussies over geloof en politiek hebben geen nut en versluieren alleen maar waar het om gaat: eerlijk alles willen delen en je broeder en zuster gunnen wat jij ook jezelf gunt. En liefhebben.
Dit… is al veel langer aan de gang! Er is een ontwikkeling gaande in de diepten van jouw grijze massa betreffende geloof en hoe dat te uiten. Als je het mij vraagt ben je alle religieuze ballast aan het dumpen. Waar het toe zal leiden is nog onzeker. Er zitten wat principes in de weg.
“Ik geloof nog steeds wel in een opperwezen dat ik Allah noem, omdat ik dat ooit beloofd heb en ik ben trouw”, heb je verklaard. De vraag dringt zich op waarom je trouw bent: is het omdat het verbreken van een belofte, in jouw beleving, afbreuk zou doen aan het vertrouwen in jezelf als mens van bepaalde kwaliteit? Zou het kunnen zijn dat je niet kunt omgaan met schuldgevoel daardoor? Is het mogelijkerwijs een houding om schaamte te voorkomen? Als je gewoon een andere keuze zou maken, zou je dat dan zien als ontrouw? Ongetwijfeld heb je jezelf in alle fases proberen te analyseren, als geschoolde psychodame zijnde, en heb je je ontelbare malen achter de oren gekrabd over je devote gedachtengang.
“Ik ben nu bijna 40 jaar moslim en zal het ook wel blijven, want eens beloofd blijft voor mij beloofd.” Het klinkt in mijn oren nogal rigide. Als een drenkeling die al 40 jaar vastgeklampt zit aan een ingewikkelde bos strohalmen.
“Al die discussies over geloof en politiek hebben geen nut en versluieren alleen maar waar het om gaat: eerlijk alles willen delen en je broeder en zuster gunnen wat jij ook jezelf gunt. En liefhebben.” Hieruit distilleer ik de vertwijfeling en een verlangen naar eenvoud en rust in het hoofd. Back to the basics! Vooral jouw laatste zinnetje spreekt mij zeer aan.
Ik brabbel maar wat. Ben heerlijk in een rodewijnstemming, beslommerloos, tevreden, God dankbaar, maar vrij van zuilen, dogma’s en andere dwang.
????X
Dat viel mij ook op, dat ‘beloofd is beloofd en ik heb het nu eenmaal beloofd en ik doe wat ik beloofd heb’.
Ik kan me zoiets voorstellen bij ‘ik zou met het nichtje dat ik niet echt leuk vind kleren gaan kopen en eigenlijk wil ik niet maar zij heeft zich erop verheugd dus… beloofd is beloofd’.
In dit verband (het geloof) is het mij totaal vreemd.
Het komt op mij over alsof het niet (meer) vanuit je hart komt maar je je nu aan regels wil houden.
Sorry als ik het helemaal verkeerd zie!
Het zij zo!
Ik wil het je niet aandoen om openlijk aan jouw integriteit en geestelijke vermogens te twijfelen -er is namelijk geen twijfel- en zinloze discussies, zijnde niet opbouwend, te voeren. Dat zou behoorlijk arrogant (ik rammel zelf aan alle kanten) en volstrekt misplaatst zijn. Het is niet vreemd dat je jouw geluk en inzicht verdedigt. Het is zelfs niet eigenaardig dat je, dientengevolge, je conformeert aan wat gebruikelijk is. Ik bewonder je innerlijke intellectuele ordening en de levenshouding die je uitdraagt. Laat dat gezegd zijn. Hoewel ik een ontzettend stuk heb overgeslagen in kennisname van hetgeen jou heeft gevormd, kan ik niet anders beweren dan dat je altijd oprecht bent, waarlijk belangstellend en zeer ‘open minded’ voor het gedachtengoed van anderen.
Zo jammer dat je persoonlijk contact schuwt, maar misschien kan ik je ooit nog bekeren in dat geval.
????X
# Theo Si tan desesperado estás búscate una burra.
If you are so desperate you are looking for a donkey
Prima verwoord uiteraard maar je hoeft je keuzes absoluut niet te verdedigen. Geloof, daar valt niet aan te tornen. Maar inderdaad is religie, ritueel, liturgie, kortom de uiting onderwerp van gesprek, soms van kritiek.
Mijn laatste zinnetje kan voor verwarring zorgen. Met bekeren bedoelde ik: je ertoe brengen om elkaar eens te ontmoeten na ruim 45 jaar. Maar als dit niet in jouw kraam te pas komt, dan niet. Digitaal is, hoewel niet hetzelfde, best wel leuk hoor.
De hieronder vermelde opmerking van Ahmad, kennelijk aan mij gericht, begrijp ik niet!
Het is nu inmiddels een gewoonte om zo nu en dan dit weblog te bezoeken en aandachtig te lezen. Nu dit onderwerp ter sprake komt, en de reacties las had ik het liefst jullie allen voor me gehad en hierop willen reageren, de reden dat dit mij aanspreekt is niet relevant. Dus interactie daarover in de vorm van digitale communicatie . zal tot niets lijden. Wil wel even reageren op de reacties die voortkomen na de geschreven tekst van Shabnam. Zowel Theo als Jeanne allereerst mijn respect voor jullie interessante reacties. Ik lees (zie) kijkend naar een scherm . En nu kon ik het niet laten een reactie te sturen , zeker toen ik zag dat het anoniem kon. Maar besef ook dat een tekst niet in live is en altijd anders overkomt en zeer kwetsbaar is. Dus doe het heel weinig, voel me beperkt al typend op een machientje kijkend naar een schermpje. Gooi er af en toe een komma of een punt tussen en leest het weer terug.Had het er zo uit kunnen flappen in een real live gesprek. Maarja het is niet anders ben al blij dat ik dit gewoon kwijt kan. duurt nu al een uur en het bericht is nog steeds niet weg vind digitaal verkeer luxe en makkelijk (gewoonte inmiddels) maar ook soms een last. Ik zie dat jullie buiten de kudde lopen en daar keek ik even van op . Ik kan me erg vinden in Shabnam en begrijp haar helemaal. Denk dat verdere in interactie over het hoe en waarom enz niet relevant is. Als je goed de teksten leest van Shabnam je wel begrijpt waarom. Ga nu na het lezen van deze tekst van Shabnam even na even knippen en plakken onderaan mijn tekst plaatsen en dan is het voor mij einde bericht.Doe maar gewoon. Het gaat er toch om dat je je best doet en goed leeft naar je geweten.’
Al die discussies over geloof en politiek hebben geen nut en versluieren alleen maar waar het om gaat: eerlijk alles willen delen en je broeder en zuster gunnen wat jij ook jezelf gunt. En liefhebben.