Op mijn laatste foto van een schilderij kreeg ik terecht negatief commentaar. Ik had de foto dan ook genomen bij slecht licht en bovendien scheef. Dat heb ik nu veranderd. Het schilderij hangt hier inmiddels aan de muur op een zonnige plek. Dat geeft volgens mij direct een ander beeld.
Binnenkort wil mijn jongste zoon met zijn gezin een weekje hier komen logeren. Dat vinden we heel gezellig. Ze zullen dan ook hun dochtertje van 4 jaar meenemen. Dus dat betekent dat we moeten gaan zoeken naar een autostoeltje voor haar, of op zijn minst een stoelverhoger. Koopjesjagers als we zijn, wilden we voor de zekerheid kijken of er geen tweedehands exemplaar is te vinden. Dus gingen we naar de tweedehands markt in Benalmadena. Wat we daar zagen stemde ons niet hoopvol. Op het gebied van kinderspullen was er weinig te vinden en wat er was oogde oud en wat groezelig. Het merendeel van de spullen zag er uit als spullen die wij in Nederland in de vuilnisbak gooien. Toch liepen er kopers af en aan met tassen vol met spullen. De lokale bevolking vooral. Maar er waren ook toeristen, op zoek naar schatten te midden van al die rommel. En mooie dingetjes zagen we ook wel. Maar niets wat we nodig hadden. Ik keek nog naar lijsten voor mijn schilderijen. Maar die vind je niet makkelijk in precies de goede maat.
Dus taaiden we af zonder wat te kopen. Er is nog een rommelmarkt morgen in Torremolinos. Maar die laten we voor wat het is.
We bestellen wel een zitverhoger bij Amazon, de ´bol.com van Spanje´.
Alhaurin kent veel mensen met honden. Zoals ik weleens eerder schreef in mijn weblog, is het hier heel gewoon om mannen te zien lopen met een heel klein hondje. Dat zie je in Nederland minder. Daar worden kleine hondjes toch sneller aangezien voor ´juffershondjes´. Pitbulls zijn bijvoorbeeld in mijn buurt populair.
Maar naast honden zie je hier ook veel katten. En die hebben niet altijd een ´thuis´. Maar dat wil niet zeggen dat zij een slecht leven hebben. Op veel plekken zie je bakjes water en kattenvoer, door mensen spontaan neergezet om de talloze zwerfkatten te voeden.
Vanmorgen zat ik met A. in de wachtkamer van de afdeling oogheelkunde in het ziekenhuis. De wachtkamers hier bestaan overal uit rijen stoelen. Je zit dus in rijen achter elkaar, alsof er een voorstelling gaande is. Anders dan in Nederland, waar de wachtkamers meestal bestaan uit stoeltjes tegen de muren, zodat iedereen naar zijn overburen kijkt. Veelal hebben we in Nederland bovendien nog een leestafel in het midden, maar dat is hier dus niet. Mensen zitten in rijen.
Daar kwam een man de wachtkamer in gelopen. Gebruind gezicht en met een lange sliert met loten over zijn schouder gedrapeerd. Hier is het verkopen van kansloten voorbeschikt aan arbeidsongeschikten, mensen met een aangetoonde handicap voor ander werk. Sommigen doen dat in kiosken en anderen staan of zitten met hun loten op straat, meestal in de buurt van de ingang van een winkel. Maar deze man stapte dus gewoon met zijn loten een volle wachtkamer in. Met een opgewekte stem prees hij zijn loten aan. Hij deed het op een leuke manier, praatjes makend met de mensen. Dat maakte mensen duidelijk blij en verschillende mensen kochten een lot bij hem. Een man kwam zelfs speciaal van zijn plaats om een lot te vragen. Twee keer hield de verkoper het lot voor mijn neus, alsof het een enorme schat betrof. Ik bedankte, maar voelde me toch net als de anderen ´opgetild´ door de vrolijkheid die de man bracht. Hij bedankte de kopers netjes, wenste hen geluk en verdween van het toneel op zoek naar een andere wachtkamer, waar hij zijn werk kon voortzetten.
Dat is een goede verkooptechniek, bedacht ik me. Mensen worden blij van een vrolijk gezicht, een grapje en een praatje, vooral als iemand dat ook nog koppelt aan goede manieren.
Dat is een goede verkooptechniek, bedacht ik me. Mensen worden blij van een vrolijk gezicht, een grapje en een praatje, vooral als iemand dat ook nog koppelt aan goede manieren.
Ik moest direct denken aan een andere verkoper, vlakbij ons, in een mooi straatje naar het centrum van Alhaurin de la Torre. Daar is de eigenaar van een heel klein winkeltje actief. Hij heeft een piepkleine ruimte voor zijn waren tot zijn beschikking en het winkeltje is dan ook propvol met allerlei hebbedingetjes, die steeds weer anders zijn. Snuisterijen, oosterse dingetjes, typisch Andalusische dingetjes. Je kunt het zo gek niet bedenken. Iedere dag komt hij weer met nieuwe handel. Zelfs fruit en groente. Maar bovenal handelt hij ook in plantjes en snijbloemen. Die plantjes stalt hij buiten uit, naast zijn winkel en ook aan de overkant van het straatje (dat alleen wandelgebied is). De buren vinden dat prima. De man zelf is altijd buiten te vinden op een stoel voor zijn winkel. Soms speelt hij gitaar, maar meestal is hij druk bezig. Zoals met het snijden en verpakken van rozen in een cellofaantje. Want als de winkel sluit, gaat hij met zijn rozen langs de bars. Er zijn altijd wel verliefden, die hun gezelschap willen blij maken met een roos. Hij speelt in op alle festiviteiten van het dorp en verkoopt steeds de daarbij passende attributen. Een heel bezige man, altijd vrolijk en altijd met een lach op zijn gezicht. De laatste tijd is hij vergezeld door zijn hondje, altijd met een mooie trui aan, soms roze en dan weer groen. Mensen hier doen hun honden graag kleertjes aan, ook al is het niet eens koud. Ik moest daar wel even een foto van maken! Hij onderbrak zijn drukke werkzaamheden (het vervaardigen van speldjes voor een gelegenheid) even om te poseren.
Toen we vanuit Nederland weer hier waren en ik mijn eerste was deed en die wilde ophangen op ons gezellige terras, merkte ik dat ik veel minder wasknijpers had dan een paar maanden terug. Ik bewaar de knijpers in een plastic bakje en dat zet ik meestal onder een krukje of onder de tafel, zodat de knijpertjes droog blijven bij eventuele regenbuien, Ik weet dat het tijdens ons verblijf in Nederland hier behoorlijk gestormd heeft. Maar zou het kunnen dat de knijpers zomaar zijn weggewaaid? Helemaal uit het bakje over de rand van het terras de wijde wereld in? A. denkt van niet en ik eigenlijk ook. We vinden het allebei vreemd, maar maken er ook weer geen punt van. Ik koop bij de Mercadona gewoon twee nieuwe pakjes knijpers.
Vandaag werd het knijper-mysterie onverwacht opgelost. Terwijl ik bezig ben mijn schilderij van de ezel te halen om plaats te maken voor een ander canvasje, wordt er ineens aan de deur gebeld. Daar staat de buurvrouw van drie dakterrassen verder. De bezitster van drie katten. Ze heeft een zak in haar hand van doorzichtig plastic, vol met knijpers.
Dan begint ze me uit te leggen hoe ze aan de knijpers komt. Haar kat is er de afgelopen maanden telkens een paar komen brengen. Elke keer kwam ze binnen met een twee- of drietal knijpers in haar bekje. En die legde ze dan voor de voeten van mijn buurvrouw neer. Alsof het een cadeautje was. Een gevangen vogeltje of een gevangen muis! En zo stapelden de ´cadeautjes´van de kat zich op. Tot buurvrouw een flinke hoeveelheid vrolijk gekleurde knijpers in haar bezit had. Maar ze had geen idee waar de knijpers vandaan kwamen. Tot een andere buurvrouw haar zei dat ze waarschijnlijk van mij waren. Buurvrouw en ik moesten er samen hartelijk om lachen.
´Ik heb inmiddels andere gekocht,´ zeg ik. ´Wil jij er ook een stel?´ ´Nee,´ lacht ze. ´Mijn kat zal ze zelf komen brengen en dan kom ik weer naar jou. En zo zullen we heen en weer blijven gaan met de knijpers.´
Ik schud de knijpers in het bakje bij de andere (nu zit het bakje propvol) en ik verstop het bakje onder een laag krukje, zodat de rover er dit keer hopelijk niet bij zal kunnen. 🙂
Op 28 februari wordt de día de Andalucía gevierd. Día de Andalucía is de dag waarop in 1980 via een referendum de onafhankelijkheid van de autonome regio werd afgeroepen.
Vandaag is het hier dus een feestdag. Ahmad heeft al een tijd geleden een plaats in een bus gereserveerd, die van Malaga naar Sevilla rijdt. Hij gaat daar met een groep anderen, die zich ook hebben ingeschreven, demonstreren. Eigenlijk had hij twee plaatsen gereserveerd, omdat hij dacht dat ik ook zou meegaan, maar toen hij van mij bevestigd kreeg dat ik niet houd van demonstreren heeft hij mijn plaatsje in de bus geannuleerd.
Dus vanmorgen ging mijn lieve activist al om 6.30 op pad. We hadden de dag ervoor twee broodjes voor hem klaargemaakt voor onderweg. Nadat hij mij een afscheidskusje had gegeven, draaide ik me nog even lekker om. Daarna was het alleen ontbijten en alleen doen wat ik anders altijd doe, maar nu zonder het besef van zijn vertrouwde aanwezigheid. Dat drukte me met mijn neus op het feit hoe ontstellend ik hem ga missen als hij er ooit niet mee zou zijn. Ik merk dat ik, als ik alleen ben, wel een stuk minder actief ben. Heb wel mijn 10 km gefietst, maar daarbij gekeken naar een serie op Netflix die ik eigenlijk beter zou kunnen vermijden: een documentaire over de rechtszaak aangaande de foltering en moord op een 8-jarig jongetje in Californië. Dat soort series doen me alleen maar huilen. Daarvoor keek ik een stukje van een andere documentaire, genaamd Babies. Maar ook daarvan werd ik intens verdrietig, omdat ik daarin zag dat uit recent onderzoek blijkt hoe belangrijk het eerste jaar is voor de emotionele ontwikkeling van een baby. Mijn kinderen waren alle vier baby in een tijd dat ik onderhevig was aan veel stress en geweld. Ook al heb ik toen mijn best gedaan een zonnetje voor hen te zijn, zij moeten gevoeld hebben hoe het leven er toen voor mij uitzag. Dat doet me mateloos verdriet.
Dus dat was geen opwekkend begin van de dag. Daarna zat ik op ons terras in het zonnetje en dronk precies volgens het schema van mijn liefste mijn tweede kopje koffie, al luisterend naar NPO1, waar weer eens in een praatprogramma bevestigd werd hoezeer de zoektocht naar geluk actueel is voor de mens van nu.
En nu zit ik dit stukje te schrijven, wetend dat ik hoe dan ook een zeer gelukkig mens ben. Ik weet dat Ahmad en ik het eeuwige leven niet hebben, maar de gelukkige tijd die we nu samen hebben neemt niemand ons meer af. Als de tijd komt dat de situatie verandert, weet ik al dat ik voldoende geestelijke veerkracht heb om altijd weer het beste van mijn leven te maken. Zoals de ´geluksprofessor´ zei: door een balans tussen naar jezelf durven kijken en wat er in je gedachten en gevoel plaatsvindt en acceptatie van wat er om je heen gebeurt. Met de combinatie van die twee ´tools´ heb je de sleutel in handen om van elke situatie het beste te maken.
Intussen houdt mijn lief mij via de app een beetje op de hoogte van wat hij beleeft in Sevilla. Hij is daar in ieder geval samen met zijn jongste dochter, die met hem mee demonstreert. Hij stuurde me ook wat beelden:
Terwijl ik de oude getypte sohbets (lezingen) van sheikh Nazim digitaliseerde en in mijn weblog plaatste (zie de pagina´s van mijn weblog in de zwarte balk onder het kopje Mercy Oceans), realiseerde ik me het volgende. Ik heb een hele reis afgelegd in mijn geloofsbeleving, vanaf het moment dat ik me bekeerde tot moslim.
Er is veel verwarring rond de islam als godsdienst. Nu meer dan ooit en veel mensen die weinig weten van de islam, vatten de islam nu samen onder de noemer van het salafisme met alle gevolgen van dien.
Mijn weblog wordt weinig gelezen. Gemiddeld kijken er maar ongeveer 15 mensen per dag in mijn weblog. Ik zie wel dat de meeste lezers in mijn weblog terecht komen via links naar mijn stukjes over de islam en het soefisme.
Ik heb over mijn geloofsbeleving als moslim nu acht jaar met regelmaat wat geschreven. Als ik het teruglees, merk ik dat ik in de loop der jaren daarin veranderd ben.
Kort samengevat zou je mijn ´reis´ als volgt kunnen samenvatten:
Na het lezen van de Koran in de een Engelse vertaling van Marmaduke Pickthall in 1978 was ik zo geraakt door wat ik las, dat ik besloot mij snel te bekeren tot de islam, wat je eenvoudig kunt doen door de shahada (geloofsbelijdenis) uit te spreken.
Daarna volgden vele jaren van verdieping in mijn geloof, ondanks de omstandigheid dat mijn ouders mijn beslissing om moslim te worden afkeurden en ondanks een zeer zwaar huwelijk. Juist mijn geloof heeft mij door die moeilijke jaren heen geholpen.
Daarna vluchtte ik met mijn vier kinderen naar Den Haag en brak voor mij een nieuwe tijd aan, waarin ik voor mijn gevoel bevrijd was van een zwaar juk.
Ik bleef moslim, maar ging twijfelen aan mijn geloof, vanwege het gedrag dat ik zag van moslims in mijn omgeving. Juist op dat moment kwam ik in aanraking met een soefiestroming, de Naqhsbandi weg. Dat was voor mij een openbaring en deed mij beseffen dat ik me in deze weg goed kon herkennen. Ik deed bayat , d.w.z. zwoer mijn trouw aan mijn leermeester, Sheikh Nazim. Er volgden jaren van bijeenkomsten met andere murids (leerlingen) van deze murshid (leermeester). Met een groep van enkele honderden murids uit heel Europa reisde ik twee maanden lang naar Damascus en via Jordanië naar Medina en Mecca. Wij deden de hajj in 1999.
Ik heb veel gehad aan de tijd met mijn mede-murids en met name van de sohbets van sheikh Nazim, die ik zo vaak als ik kon bezocht in Londen, Duitsland en Cyprus. Gedurende een tiental jaren las ik alleen maar boeken over islam en soefisme. Ik heb een tijdlang het hele programma aan aanbidding gedaan dat wordt uitgevoerd door de meest devote leerlingen van de Naqhsbandi weg. Ik merkte telkens dat als ik getrouwd was, dat het dan niet lukte om het hele programma met extra gebeden uit te voeren. En ik ben na mijn eerste huwelijk nog twee keer getrouwd en ook nu ben ik getrouwd.
De rituelen van de moslim, zo heb ik gemerkt, zijn slechts hulpmiddelen voor onszelf om dichter bij God/Allah te komen. Allah heeft onze gebeden niet nodig, maar draagt ons op te bidden, omdat het voor ons goed is om ons de Schepper te herinneren. Maar in wezen kunnen we de hele dag en ons hele leven zien als aanbidding. Bij alles wat wij doen of juist niet doen kunnen wij ons afvragen of wat wij willen doen in overeenstemming is met wat God wil van ons. En daarvoor hebben wij een geweten en vermogen tot reflectie. Dat hebben dieren niet. Die doen vanzelf wat ze moeten doen naar hun instinct.
Om te weten wat God van ons wil hebben we de beschikking over vier boeken, de Tora, de Psalmen, het Evangelie en de Koran. En met name in de Koran, het laatste en nooit veranderde boek, staat beschreven wat wel en niet goed is om te doen. Als advies, want godsdienst kent geen dwang (ook dat staat in de Koran).
Islam betekent niets anders dan overgave aan de wil van God/Allah , wat je ziel blij maakt en wat vrede geeft in je hart. Terwijl het najagen van de wensen van je nafs (ego), dat wordt geïnspireerd door de Shaitan (duivel) leidt tot depressie en onvrede.
In die zin zijn alle godsdiensten gelijk en hebben alle 124.000 profeten van alle tijden hetzelfde gezegd en kwamen ze met dezelfde waarschuwing. Dus alle godsdiensten beogen hetzelfde. Alleen de rituelen verschillen.
Dat is de reden dat ik nu anders sta in mijn geloof. Ik doe het minimale dat vereist is aan aanbidding, d.w.z. ik bid elke dag vijf keer het verplichte gedeelte van de voorgeschreven gebeden. Maar ik probeer de hele dag te leven alsof Allah/God over mijn schouder meekijkt. En ik dank Allah voor alles wat op mijn pad komt, omdat Allah de beste planner is. Dat geeft mij veel rust.
Uit de Koran:
´( uit Surah Al Baqarah) Say (unto them, O Muhammad): Nay, but (we follow) the religion of Abraham, the upright, and he was not of the idolaters. 136. Say (O Muslims) : We believe in Allah and that which is revealed unto us and that which was revealed unto Abraham, and Ishmael, and Isaac, and Jacob, and the tribes, and that which Moses and Jesus received, and that which the Prophets received from their Lord. We make no distinction between any of them, and unto Him we have surrendered. 137. ´
Vandaag moest A. voor controle naar het ziekenhuis. Ze hebben daar 10 dagen geleden zijn bloedwaarden gemeten. Dit om na te gaan hoe het nu zit met zijn ijzerwaarden. Hij heeft al jaren de afwijking dat hij te veel ijzer in zijn bloed heeft, maar dat is sinds een behandeling (die bestaat uit regelmatig een hoeveelheid bloed afnemen) sinds 2011 helemaal onder controle. Al jaren hoefde hij geen behandeling meer. We hadden de verwachting dat het dit keer ook goed zou zijn, d.w.z. dat zijn bloedwaarden binnen de toegestane hoeveelheid ijzer zouden zijn.
Na veel uurtjes weg te zijn geweest, omdat hij heel lang op zijn beurt moest wachten, kwam mijn lieverd nogal aangeslagen thuis. Hij had te veel ijzer in het bloed en zal daarvoor gedurende drie maanden elke 15 dagen bloed moeten laten weghalen.
Maar wat erger is, hij heeft ook te veel suiker in het bloed. Dus een begin van suikerziekte. .
Op 27 februari (eerder kon het niet) heeft hij een afspraak met de huisarts. Die zal hem medicatie voorschrijven voor de diabetes en hopelijk ook een goed dieet om zich aan te houden.
Het is wel even schrikken, want hij was zo gezond en wij eten ook heel gezond. Maar er is wel een galblaas verwijderd en dat orgaan zorgt voor de goede vertering van met name vet. Dat orgaan hebben we niet voor niets. Ik denk dat het missen van die galblaas de oorzaak is van deze plotselinge disbalans.
En nu denk ik bij mezelf: wat stom dat we er niet aan gedacht hebben dat hij misschien rekening moest houden met dat niet hebben van een galblaas voor zijn dieet. Het gekke is ook dat hij er niets van gemerkt heeft dat bepaalde dingen misschien niet goed voor hem waren. Want hij at alles met smaak en had nergens last van.
We gaan nu ons goed informeren wat hij wel en niet moet eten en voorlopig voorzichtig zin met het eten van vet en suiker.
Cosas de la vida.
Vandaag was de ochtendlucht grijs. Dus maakten we ons rondje door het dorp. Ik blijf dat heel gezellig vinden.
De vorige keer dat we in Fuente de Piedra waren hebben we wel wat flamingo´s gezien, maar het kostte toen veel moeite om dichtbij ze te komen in het weinige water dat er toen was. Het was lange tijd droog geweest. Maar nu heeft het flink geregend in Andalusië in de maand januari. Dus we hoopten nu meer geluk te hebben en de flamingo´s misschien van wat dichterbij te kunnen gaan zien. De mens is altijd blij om iets te zien dat hij als zeldzaam ervaart. En dan zijn bijvoorbeeld roze vogels of langs steile hellingen klimmende steenbokken zeker een bezienswaardigheid.
We moesten toch die kant op. Reden 135 km tot aan het zuiden van de provincie Sevilla, omdat we daar olijfolie gingen kopen in een flinke hoeveelheid, vers geoogst en geperst en direct gekocht bij de fabriek. Ook kochten we twee kratjes met crema de membrillo, een zoete lekkernij, gemaakt uit de vrucht die membrillo heet. Het smaakt heerlijk bij schapenkaas. Dus toen we daar toch eenmaal waren gingen we direct maar langs Fuente de Piedra, dat vrijwel op de route lag.
Gewapend met onze camera´s gingen we naar de diverse uitkijkpunten. De in groten getale sinds kort opnieuw neergestreken flamingo´s bevonden zich ongeveer in het midden van de grote plas. We probeerden ze dichterbij te halen met onze telelenzen, maar slaagden er niet in om ze goed scherp in beeld te krijgen. Ze zagen overigens nog wat witjes. De mooie roze kleur zullen ze na verloop van tijd pas krijgen, als ze genoeg caroteen hebben kunnen binnen krijgen door te smullen van de kleine diertjes in het water die ze filteren met hun snavels.
Het waren er veel, maar ze waren ver weg! Het landschap in de hele omgeving van Fuente de Piedra was op zich ook schitterend om de zien. Veel groen en gele bloemen en vlindertjes. Dus al met al was het toch een heel mooi uitstapje.
