Vanmorgen zat ik met A. in de wachtkamer van de afdeling oogheelkunde in het ziekenhuis. De wachtkamers hier bestaan overal uit rijen stoelen. Je zit dus in rijen achter elkaar, alsof er een voorstelling gaande is. Anders dan in Nederland, waar de wachtkamers meestal bestaan uit stoeltjes tegen de muren, zodat iedereen naar zijn overburen kijkt. Veelal hebben we in Nederland bovendien nog een leestafel in het midden, maar dat is hier dus niet. Mensen zitten in rijen.

Daar kwam een man de wachtkamer in gelopen. Gebruind gezicht en met een lange sliert met loten over zijn schouder gedrapeerd. Hier is het verkopen van kansloten voorbeschikt aan arbeidsongeschikten, mensen met een aangetoonde handicap voor ander werk. Sommigen doen dat in kiosken en anderen staan of zitten met hun loten op straat, meestal in de buurt van de ingang van een winkel. Maar deze man stapte dus gewoon met zijn loten een volle wachtkamer in. Met een opgewekte stem prees hij zijn loten aan. Hij deed het op een leuke manier, praatjes makend met de mensen. Dat maakte mensen duidelijk blij en verschillende mensen kochten een lot bij hem. Een man kwam zelfs speciaal van zijn plaats om een lot te vragen. Twee keer hield de verkoper het lot voor mijn neus, alsof het een enorme schat betrof. Ik bedankte, maar voelde me toch net als de anderen ´opgetild´ door de vrolijkheid die de man bracht. Hij bedankte de kopers netjes, wenste hen geluk en verdween van het toneel op zoek naar een andere wachtkamer, waar hij zijn werk kon voortzetten.

Dat is een goede verkooptechniek, bedacht ik me. Mensen worden blij van een vrolijk gezicht, een grapje en een praatje, vooral als iemand dat ook nog koppelt aan goede manieren.

Dat is een goede verkooptechniek, bedacht ik me. Mensen worden blij van een vrolijk gezicht, een grapje en een praatje, vooral als iemand dat ook nog koppelt aan goede manieren.

Ik moest direct denken aan een andere verkoper, vlakbij ons, in een mooi straatje naar het centrum van Alhaurin de la Torre. Daar is de eigenaar van een heel klein winkeltje actief. Hij heeft een piepkleine ruimte voor zijn waren tot zijn beschikking en het winkeltje is dan ook propvol met allerlei hebbedingetjes, die steeds weer anders zijn. Snuisterijen, oosterse dingetjes, typisch Andalusische dingetjes. Je kunt het zo gek niet bedenken. Iedere dag komt hij weer met nieuwe handel. Zelfs fruit en groente. Maar bovenal handelt hij ook in plantjes en snijbloemen. Die plantjes stalt hij buiten uit, naast zijn winkel en ook aan de overkant van het straatje (dat alleen wandelgebied is). De buren vinden dat prima. De man zelf is altijd buiten te vinden op een stoel voor zijn winkel. Soms speelt hij gitaar, maar meestal is hij druk bezig. Zoals met het snijden en verpakken van rozen in een cellofaantje. Want als de winkel sluit, gaat hij met zijn rozen langs de bars. Er zijn altijd wel verliefden, die hun gezelschap willen blij maken met een roos. Hij speelt in op alle festiviteiten van het dorp en verkoopt steeds de daarbij passende attributen. Een heel bezige man, altijd vrolijk en altijd met een lach op zijn gezicht. De laatste tijd is hij vergezeld door zijn hondje, altijd met een mooie trui aan, soms roze en dan weer groen. Mensen hier doen hun honden graag kleertjes aan, ook al is het niet eens koud. Ik moest daar wel even een foto van maken! Hij onderbrak zijn drukke werkzaamheden (het vervaardigen van speldjes voor een gelegenheid) even om te poseren.