Vanmorgen luisterde ik weer eens even naar radio 1. Op zaterdagochtend is dat vaak wel leuk, omdat dan wat andere onderwerpen worden aangesneden dan door de week. Ik hoorde iemand die ervoor had doorgeleerd iets beweren over ouderdom en geluk en daarna had een andere geleerde wat te melden over gezondheid en het gevaar van een zittend leven.
Een gevoel van gelukkig zijn blijkt niet samen te hangen met ouderdom. Deze stelling werd onder meer gestaafd door onderzoek in Denemarken, dat volgens de statistieken het land is met de hoogste score wat betreft geluk. Het bleek niet uit te maken voor het gelukscijfer dat men gaf of men oud was of jong. Belangrijke factoren waren wel of je een goed huwelijk had en of je geen ruzie had met je kinderen. Dat soort variabelen speelden meer mee dan leeftijd of ziekte. Zelfs mensen met een aandoening gaven hun leven een hoog cijfer op de geluksschaal.
Ach ja, ik weet hoe dat gaat met dan soort onderzoeken en hoe betrekkelijk ‘wetenschappelijke’ resultaten zijn. Maar het bevestigt natuurlijk wel de ‘common sense’ opvatting dat geluk tussen je oren zit en gewoon een wijze van kijken naar het leven is.
Geruisloos werd overgegaan op een ander onderwerp: de gezondheid van mensen. Er is een nieuw gevaar voor de gezondheid  (naar men zegt minstens zo gevaarlijk als roken!) dat opdoemt in onze welvaartsstaat: het zittende en (half) liggende leven dat we overwegend zijn gaan leiden. Naast het gevaar dat mensen al lopen wanneer zij zittende arbeid verrichten en aldus 8 uur per dag overwegend op hun achterste doorbrengen, is er de ‘nieuwe’ vrijetijdsbesteding bij gekomen. Gamen, thuis filmpjes kijken op de bank in plaats van in de bioscoop, aan je pc zitten of tablet/ telefoon, enz. Onder jongeren is het gebrek aan beweging, gecombineerd met ongezonde voeding, een probleem geworden. De de kans op zwaarlijvigheid en allerlei ziekten is hiermee toegenomen.
Niks nieuws dus, want het resultaat van het ‘verkeerde leven’ kun je met je eigen ogen waarnemen door de straat op te gaan. En kijk maar eens naar een filmopname van zo een 50 jaar terug en vergelijk deze met een filmopname van nu. Vroeger liep het merendeel van de mensen er normaal geproportioneerd bij. Nu zie je veel  dikke en slecht geproportioneerde mensen rondlopen. En dan moet je er nog rekening mee houden dat een groot deel van de mensen zijn figuur tegenwoordig kunstmatig laat ‘corrigeren’, wat vroeger nog geen mode was.
Gevraagd werd aan de luisteraar of men van overheidswege mensen moest gaan dwingen om te bewegen, Slecht 30 % was het hiermee eens. Mensen moeten dat zelf kunnen uitmaken, vindt men overwegend.
Waarom vertel ik dit nu hier? Omdat beide onderwerpen die ik hier heb aangesneden me de laatste tijd bezig houden. Het is geen toeval dat dingen ter sprake komen in het nieuws waarmee mensen al in gedachten bezig zijn. ‘It is all in the air’, zoals ook elke nieuwe mode in bijvoorbeeld een kledinglijn aansluit bij waar de massa aan toe is

Ik ben ze een beetje gaan haten, ebikes. Vooral als er van die grijsharige diehards op zitten die je triomfantelijk voorbijrijden, omdat ze de snelheid er goed hebben inzitten vanwege hun dubbele aandrijving. ‘Je doet dat niet op eigen kracht, wijfie,’ denk ik dan grimmig. ‘Dus kijk maar niet zo stoer. Grrr.’
Ahmad heeft spiegels gemonteerd op het stuur van onze fietsen, zodat we de geluidloze gluiperds aan kunnen zien komen, voordat ze ons zonder enige waarschuwing inhalen en eventueel weer afsnijden.
Deze krengen van fietsen kunnen hard rijden, tot wel 45 km per uur. En tot nu toe reden mensen dus op deze fietsen op het gewone fietspad en zonder helm. Het kan mij overigens niets schelen of zij al dan niet een helm dragen, maar rijders op brommers met een geel plaatje moeten wel een helm dragen en mogen niet op het fietspad. Zij moeten zich begeven op de rijweg. En terecht.
Vandaag lees ik in mijn digitale krantje dat e-bikes die tot 45 km per uur rijden nu een stevigere helm moeten dragen. Dat gaat in vanaf januari van het komende jaar. Fijn dat hun roekeloze knar dan beschermd is tegen ongelukken. Dat geldt niet voor de argeloze fietser die ze regelmatig schijnen aan te rijden. Maar……gelukkig moeten deze supersnelle ellende bikes ook op de rijbaan rijden vanaf 1 januari 2017 en mogen zij niet meer op het fietspad. gotere en dikkere helm….
Dat vind ik een goede maatregel. Blijft er nog een risico dat sommige mensen met ebikes zullen jokken en beweren dat hun ebike alleen maar een blauw plaatje moet, omdat het ding niet harder gaat dan 20 km. Zodat hun haartjes niet geplet worden door een onflatteuze helm. Dan voeren ze misschien stiekem hun motortje op, zoals dat vroeger ook wel gebeurde met brommertjes. Ik houd ze in de gaten. Van voren, opzij en van achteren in mijn spiegel. Huh!

Het werk in en om de tuin is gestaag gevorderd. Elke dag doet Ahmad wat, als het weer het toelaat. Hoofdzaak was nu het treffen van voorbereidingen voor het plaatsen van het nieuwe schuurtje dat door ons besteld is. Zo een schuurtje heeft een langer leven als je zorgt voor een goede ondergrond. Dat betekende voor Ahmad dat er beton gestort moest worden.
Zonder het benodigde gereedschap en door inventief te zijn en zelf manieren te bedenken wist onze bouwvakker een schitterend resultaat neer te zetten. Hulde voor deze autodidact, die van veel markten thuis blijkt te zijn.

In Den Haag is mijn leven begonnen. Toen ik na vele omzwervingen en de nodige hoogtepunten en vooral dieptepunten in mijn leven in Den Haag terecht kwam, wist ik dat ik in deze stad zou blijven.
Ik verbleef vin 1993 in een Haags opvanghuis voor vrouwen en placht daar veel in de tuin te werken. Terwijl ik dan onkruid aan het wieden was, doorkruiste soms de gedachte mijn hoofd dat ik misschien van onze Schepper wel een eengezinswoning met tuin zou krijgen als beloning voor mijn vrijwillige noeste arbeid in de gemeenschappelijke tuin. Deze gedachte drukte ik dan direct de kop in. ‘Zo mag je niet denken, Shabnam’ Toch bleef dat heerlijke voorgevoel in mijn buik tintelen.
Het was niet gemakkelijk in dat opvanghuis. Ik woonde er met mijn vier kinderen te midden van andere moeders en kinderen, van wie het merendeel getraumatiseerd was door de ellende waarvoor ook zij gevlucht waren. Meerdere malen waren er akkefietjes en nare ruzies in deze multiculturele kluwen van mensen(kinderen).
Op een goed moment, toen ik even bang was voor wat komen ging, (Ja werkelijk! In zo een vrouwenopvang kan je soms bang worden voor je vijandige omgeving) zag ik spontaan een beeld voor ogen van een huis met bomen ervoor, gelegen aan een stoep. Voor de ramen hingen van die gordijntje die van opzij worden opgenomen, zoals in een kneuterig ‘Hansje en Grietje huisje’. Het beeld gaf me een schok. ‘Gaat dit mijn huis worden?’ ‘Nee, dat kan niet. Het is te mooi om waar te zijn.’ Deze gedachten gingen door mij heen en ik vergat het beeld. De bajes-achtige taferelen in het opvanghuis bleven al mijn energie opslokken.
Tot ik eindelijk, na 7 maanden, een huis aangeboden kreeg. Dat was begin oktober. Ik weet nog dat het die dag zonnig was, maar al fris. Ik had in mijn optimisme geen jas aangetrokken en fietste van het Zeeheldenkwartier met een enorme vaart naar Vrederust, waar ik bij Staedion (toen nog Patrimonium geheten), het contract kon gaan tekenen voor mijn huurwoning. ‘Wat voor een portiekwoning/ flat is het?’, vroeg ik aan de medewerker die mij het contract liet tekenen. ‘Het is geen flat, mevrouw. Het is een eengezinswoning,’ antwoordde de vrouw.
Via de Zijdes, kwam ik, de weg vragend aan voorbijgangers, eindelijk in mijn nieuwe buurt. Ik kreeg een schok van herkenning, toen ik het huis zag dat van mij zou worden. Het stond aan een stoep. Links daarvan was gras en er stonden twee bomen (waarvan er één inmiddels gekapt is) met rode besjes voor het rijtje huizen van vier op een rij. Voor de ramen van mijn toekomstige huis hingen gordijntjes, die van opzij waren opgenomen. Ik moest even blijven staan naast mijn fiets om deze top-ervaring goed tot mij te laten doordringen.
Ervaringen als deze (die ik al heb vanaf mijn kindertijd) maken dat ik heel sterk in een God ben gaan geloven.
https://youtu.be/qeBn9xs7ATk

Gisteren was mijn jongste zoon jarig. Hij werd 26 jaar en dat moest gevierd worden. Omdat hij het al heel druk heeft met werk, sport en de zorg voor zijn baby, vond ik het leuk hem ouderwets te verwennen met een maaltijd. Van jongs af aan mochten mijn kinderen op hun verjaardag altijd kiezen wat zij wilden eten.
Het klaarmaken van het Pakistaanse eten was wel wat werk, want ook  zijn zus was uitgenodigd met haar gezin en de ouders en het broertje van zijn vriendin. Ik dacht dat ik alles alleen zou gaan doen en dat ik dat wel zou gaan redden. Maar ik werd bijgestaan door twee engelen. Mijn dochter en schoondochter. Met hen werd het in de keuken staan een feest en ook het samenzijn met de kleine familie die ik nu om me heen heb was gezellig en bijzonder. Een mooie dag om een blijvende herinnering te vormen voor ‘later’.
Ik heb geen beelden gemaakt van ons feestje. Daarvoor had ik geen tijd. Wel maakte ik voor Adil het eerste filmpje over het leven van elk van mijn kinderen, dat de toepasselijke titel ‘Adil’ kreeg.
https://youtu.be/lpqP4ljGQh0

Voor de liefhebbers. En vooral voor mezelf.
https://youtu.be/_vf8XDns_HE

Ik heb wel eens wat over geschreven over mijn jeugd. Ook heb ik verteld dat alle fotoalbums, zorgvuldig samengesteld door wijlen mijn moeder, vernietigd zijn door mijn stiefvader en zijn vriendin, na mijn moeders dood. In een kast vond ik evenwel nog wat verdwaalde losse fotootjes in een doos van mijn moeder als jonge blom en van mijn broer en mij als heel kleine peuters. Die waren ze kennelijk niet tegengekomen bij hun grote opruiming.
Ook vond ik nog twee dvds met oud filmmateriaal van ons gezin vroeger. Het begint met een padvinderskamp van mijn broer. Het merendeel bestaat verder uit vakantiefilms, maar ook zijn af en toe de huizen te zien waar wij gewoond hebben.
Ik heb de dvd’s geconverteerd naar mp4-formaat, eigenlijk met de bedoeling heel veel in het materiaal te gaan knippen, zodat alleen beelden van ons gezin (en met name van mijn geliefde broer en ik) zouden overblijven. Uiteindelijk heb ik helemaal niets uit het beeldenmateriaal weggehaald, ook al is de beeldkwaliteit slecht, omdat de dvd’s zijn samengesteld uit oude films, die met een projector bekeken moesten worden. Ik vond het fascinerend om te zien hoe alles om ons heen er ongeveer 55 tot 60 jaar geleden uitzag en vond de beelden van de omgeving daarom ook waardevol.
Het bezig zijn met de filmbeelden heeft me veel gedaan. Het bracht uiteraard veel herinneringen terug. Onze opvoeding was nogal spartaans met onze stiefvader aan het hoofd, die beroepsmilitair was bij de luchtmacht. We verhuisden vaak en telkens moesten wij ons opnieuw aanpassen aan een nieuwe omgeving en school. Groot voordeel was dat we altijd woonden in een mooie en bosrijke omgeving, omdat militaire luchtbases zich meestal op de mooiste plekjes bevinden. Wij woonden bijvoorbeeld een tijd in een verbouwde militaire barak, waar we omringd werden door vogeltjes, konijnen en eekhoorns. In de vakanties gingen wij naar ‘verre landen’ binnen Europa, terwijl andere kinderen in die tijd vaak niet verder kwamen dan een logeerpartij bij hun oma in Lunteren. Dat was een groot voorrecht. Aangetekend moet hierbij wel worden dat de vakanties primitief waren. We stonden zelden op campings en moesten ons wassen met ijskoud water uit gletsjer-rivieren of andere koude plassen. Soms zagen we een maand geen levend wezen dan de dieren in de natuur om ons heen. De vakantiebestemmingen werden bepaald door mijn stiefvader, die niet van mensen hield, maar wel veel van de natuur. Er werd niet gedacht aan ‘speelgelegenheid voor de kinderen’, zoals tegenwoordig. Gelukkig hadden mijn broer en ik veel aan elkaar en wisten wij ons vrijwel overal te vermaken. Waarschijnlijk was onze band daarom ook zo sterk.
Als ik nu de beelden terugzie, denk ik met liefde terug aan mijn lieve broer, die in 1996 werd gedood tijdens zijn werk voor het Rode Kruis in Tsjetsjenië. En aan mijn energieke moeder, die helaas in 2007 overleden is. Ik denk met veel liefde terug aan de laatste tijd die ik met haar heb doorgebracht en met veel begrip voor haar levensweg, die niet gemakkelijk is geweest, vooral de laatste jaren, toen mijn broer en ik uit huis waren.
Rust in vrede, lieve mamma en Hans. Alleen voor heel geduldige mensen en zeer geïnteresseerden volgt hier deel 1 van mijn jeugd.
https://youtu.be/3klHT2SxUwI

Ik heb boven in mijn slaapkamer een oude tv staan, die ik alleen gebruik om het nieuws te horen, terwijl ik mijn haar kam enzo en tijdens het vouwen van de was.
Vandaag stuitte ik op een interessante uitzending van de vpro: de volmaakte mens. Filosoof Michael Sandel gaf een interactief college met als onderwerp in hoeverre wij vinden dat de mens het recht heeft zijn kinderen of zichzelf genetisch te manipuleren zodat een ‘perfecte’ mens ontstaat of zodat een mens bijvoorbeeld 1000 jaar zou kunnen blijven leven.
De wat oudere maar nog zeer alerte filosoof ging op een heel leuke en flitsende manier de discussie aan met een groep overwegend jonge intellectuelen. Het was onderhoudend om naar te kijken en zette mij aan het denken. Wat is perfect en wat is daarbij belangrijk? Uiterlijk, intelligentie, muzikaliteit, sociaal gevoel, sportiviteit? Al deze eigenschappen werden genoemd, maar ook geluk. Wat is dat eigenlijk? Als laatste onderwerp werd aangesneden of men ervoor zou kiezen 1000 jaar oud te worden, als deze mogelijkheid zich zou aandienen. Er waren er maar weinig die dat wilden, maar toch werden er door enkelen argumenten genoemd om dit wel te willen. Tegenstanders dachten dat verveling misschien zou toeslaan bij een te lang leven, maar voorstanders meenden dat dan de mogelijkheid zich zou aandienen om zichzelf steeds te vernieuwen en telkens andere beroepen uit te oefenen.
Hartstikke leuk bedacht allemaal, maar niemand bracht ter sprake dat het misschien fijn is oud te worden, maar zoals de zaken er nu voor staan dikwijls niet fijn om oud te zijn.
Jong als men nog was, werd er niet gerept over eventuele lichamelijke mankementen en gebreken die meestal ontstaan bij toenemende leeftijd, een in mijn bejaarde ogen realistisch perspectief. Als je vele jaren in een auto wil blijven rijden, moet je in de regel één voor één alle onderdelen vervangen. Dat is bij een mensenlichaam niet anders. We zijn nu eenmaal beperkt en alle organen hebben een uiterste houdbaarheid. Zal dat ook allemaal ondervangen kunnen worden in deze maakbare tijd? We kunnen rimpels wegstrijken, borsten opblazen, hersenen chemisch beïnvloeden en nog veel meer, maar zal de wetenschap werkelijk zover komen dat de cellen van een mens in zijn hele lichaam zo vernieuwd worden dat ouderdom tot het verleden behoort en de eeuwige jeugd zich aandient? Dat dus ook niets meer slijt in het lichaam. Ik kan het mij niet voorstellen. En wat dan als je een ongeluk krijgt, waardoor je beschadigd raakt en dat er dan geen uitweg is uit een pijnlijk leven tot een uiteindelijke dood na 1000 jaar?
Maar zoals ik me al deze zaken nog niet kan voorstellen, zo kon ik als jongmens niet geloven dat er ooit een tijd zou aanbreken dat je degene  met wie je sprak via de telefoon ooit zou kunnen zien op een beeldscherm. Toen mij dat verteld werd, schudde ik ongelovig mijn hoofd. ‘Dat kan toch niet. Hoe kunnen die beelden zo snel tijd en ruimte doorkruisen?’ dacht ik toen. En nu zit ik in Spanje lekker te facetimen of te skypen met mijn kinderen.
Dus mensen, houdt er rekening mee dat in de toekomst ouders het geslacht en het IQ van kinderen kunnen bepalen voor de geboorte en nog veel meer! Iets voor de ‘happy few’ met geld? Iets om naar te streven? Of helemaal niet?

Ik heb filmplannetjes. Voor al mijn kinderen en voor mezelf. Ik wil filmpjes maken van fotomateriaal van al mijn kinderen, vanaf hun geboorte tot op heden. Een impressie van hoe zij veranderden van klein naar groot. Ook wil ik dat doen over het leven van mijn overleden broer en over mijn eigen leven. Dus dat worden in totaal al zes filmpjes. Al het ervoor benodigde materiaal bevindt zich hier. O.a in de vorm van foto’s die geplakt zijn in albums, vaak niet eens in chronologische volgorde. Veel foto’s zijn inmiddels zoek of zwerven los rond ergens in huis. De foto’s die ik nog heb van mijn broer en mij als kinderen zijn op twee handen te tellen. En dat terwijl mijn moeder dikke albums vol foto’s van ons placht te bewaren. Maar hoe goed ze dat ook deed, de foto’s bleven een gang naar de kliko niet bespaard na haar dood. Ik weet niet wie daarvoor verantwoordelijk was. Mijn stiefvader of zijn vriendin en levensgezel uit de laatste periode van zijn leven en tevens zijn volle nicht. Het doet er niet toe. Weg is weg.
Ik probeerde vandaag wat orde aan te brengen in de foto’s die ik nog heb. De losse foto’s stopte ik in een schoenendoos.
Terwijl ik dit schrijf, bedenk ik me dat ik nog een doos heb met foto’s die nog in mapjes zitten met de negatieven erbij. Wat een berg foto’s produceert de mens! En dan praat ik nog over het tijdperk van de filmrolletjes. Toen je die nog naar het Kruitvat of de Hema bracht om ze te laten afdrukken. Tegenwoordig, in het digitale tijdperk, maken we nog meer foto’s! Vrijwel alles wordt vastgelegd op de smartphone of camera en via een app gemakkelijk gedeeld met anderen. We leven in een tijdperk van beelden.
Maar wat ik eigenlijk wilde zeggen is het volgende:
Foto’s kunnen heel veel duidelijk maken. Emoties van mensen worden bevroren in een momentopname. Ik heb het nu niet over de foto’s waarop mensen poseren en een plichtmatige grijns laten zien. Nee, ik bedoel de snelle kiekjes die een inkijk geven in de emotie van het moment. Het kijken naar de foto’s van mezelf en mijn kinderen is onthullend en het maakt me duidelijk hoe het was met mij en met mijn kinderen in de diverse fasen van ons leven. Niet altijd even leuk om te zien. Een confrontatie met de werkelijkheid, die woordeloos meer vastlegt dan een verhaal kan vertellen.
Nu nog het bij elkaar zoeken van de foto’s die ik wil gebruiken voor elk filmpje en last but not least het zoeken naar passende muziek bij elk filmpje.
De foto’s van de foto’s moet ik hier maken of misschien is scannen mooier. Ik heb hier 5,5 weken voor. De filmpjes kan ik eventueel ook in Spanje monteren. Terwijl Ahmad zich stort op zijn tuin, houd ik me hiermee bezig. Ieder zijn hobby.