Ongeveer 11 jaar gelden maakte ik een begin met de vertaling van het boek van Ahmad, Andalucía como Matria. Ik plaatste het eerste stuk van deze vertaling in de pagina hierboven. Ontmoedigd hield ik ermee op, omdat het moeilijk was voor mij. Ik meende dat mijn Spaans lang niet toereikend was. Bovendien komt het heel raar over als je een Spaanse tekst woordelijk vertaalt in het Nederlands. Dan klinken de zinnen heel formeel. Dus ik vertaalde de tekst vrij, naar eigen inzicht hoe het naar mijn idee in het Nederlands gelezen moest worden. Daarover had ik vervolgens mijn twijfels. Was het wel goed, wat ik gedaan had? Laatst las Ahmad in mijn weblog de Nederlandse vertaling, die ik lang geleden schreef van een eerste stukje van zijn boek. Hij was er heel tevreden over, tot mijn verrassing. ´Je bent bezig mijn boek te vertalen,´ zei hij blij. ´Nee joh, dat is iets dat ik jaren geleden deed. Ik ben gestopt, omdat ik twijfelde aan mijn vertaling.´

Maar dat Ahmad mij complimenteerde met een vertaling die ik zo lang geleden heb geschreven, geeft mij moed om nu verder te gaan met deze vertaling. De zin om te schilderen is bij mij momenteel ver te zoeken, omdat ik toch het liefst dingen doe, waar op zijn minst misschien één persoon blij mee is. En ik weet dat ik Ahmad blij ga maken met een Nederlandse vertaling van het boek dat hij in 2004 schreef. Het kan heel goed zijn dat ook Nederlanders zijn essay graag willen lezen. Als het af is, geef ik het uit als e-book op Kobo (naast de twee andere boeken die ik daar al publiceerde onder pseudoniem) en als hij het goed vindt deel ik het ook gratis in de pagina van dit weblog.

Dus ik heb weer een projectje, dat mogelijk goed is voor de beheersing van mijn Spaans. Ik moet eerlijk zeggen dat mijn Spaans is blijven hangen op een bepaald niveau. Goed genoeg om me te redden en met mensen te kunnen praten. Maar grammaticaal vaak helemaal niet correct en als mensen in superrap Andalusisch beginnen te ratelen, dan ben ik ook al gauw de helft van de inhoud van wat ze zeggen kwijt. Dus daar mag zeker nog aan gesleuteld worden. Ik ben geen type om Spaanse les te gaan volgen of mijn neus te steken in grammatica-boeken. Ik leer het liever op een andere manier. Door Spaans te lezen en te vertalen. Het is hier overigens voor het eerst sinds we hier zijn bewolkt en grijzig weer. Dat werkt ook mee om weer wat te willen gaan doen.

Beste Shannam,

Het spijt ons dat u uw 609305 van Hypersoft Sneakers nog niet heeft ontvangen.

Door de enorme vraag naar Hypersoft Sneakers en de huidige omstandigheden duurt het langer dan normaal voordat bestellingen bij onze klanten aankomen.

Om verder ongemak te voorkomen, hebben we besloten om uw bestelling te annuleren en het volledige bedrag terug te betalen.

Gelieve er ook rekening mee te houden dat antwoorden op deze e-mail niet gelezen zullen worden. Als u vragen of opmerkingen heeft, ga dan naar de website van onze klantenservice.

Indien u ons Engels sprekende team via telefoon wil contacteren, bel dan het nummer +41 44 586 57 52. We zijn van maandag tot en met vrijdag beschikbaar van 9.00 tot 18.00 uur (CET).

Wij danken u hartelijk voor uw begrip en geduld in deze moeilijke tijden en hopen u weer te mogen verwelkomen in onze online winkel.

Met vriendelijke groet,

Het Hypersoft Sneakers team

Ik keek even op mijn bank-account om te zien of er al wat gestort was. Het was geen verrassing dat dit niet het geval was ?

Waardoor het komt kan ik niet helemaal nagaan. Misschien omdat iedereen in de familie al voorzien is met werkjes van mij en ikzelf ook zowel hier als in Nederland voldoende werk heb hangen. Ik heb één schilderij verkocht en schaam me nog steeds voor het hoge bedrag dat ik ervoor heb gekregen, omdat ik er zelf helemaal niet tevreden over was.

Nu zou ik graag een klein schilderijtje maken voor de babykamer van een kleinkind dat bijna geboren zal worden. Maar elke suggestie voor een plaatje om na te schilderen wordt afgewezen door mijn kritische kinderen. ´Nee ma, dat is niets voor ons.´ Het is ook niet voor jullie, maar voor de kleine bedoeld. Kinderen houden van kleuren, maar de mode is beige en grijs en andere ´niet-kleuren´. Wat moet ik doen met alle schilderijen die ik nog zal maken en al gemaakt heb? ´Gooi ze weg,´ zegt mijn zoon lachend. Tja, dat motiveert niet!

Op YouTube zie ik ´echte´ kunstenaars aan het werk. Ze zeggen allemaal dat alleen oefening kunst baart. Zoals een schrijver elke dag achter zijn pc gaat zitten en niet wacht op inspiratie, zo kan een schilder of tekenaar het beste dagelijks iets doen op teken- of schildergebied. Gewoon doorzetten en verder niet teveel denken. Het proces is belangrijk en daarvan leer je.

Dat is waar! Dus ik wil het schilderen weer oppakken. Misschien vandaag nog, of morgen of overmorgen. Dat is het punt nu juist. Niemand zit achter me aan en wacht op een werkje van mij. Ik kan dus net zo goed lekker op het zonnige terras gaan zitten en verder gaan met lezen in het boek van Marion Hoogwegt, dat ik al bijna uit heb. Als ik donderdag naar haar boekpresentatie ga, dan heb ik in ieder geval haar biografie al lang uit en ben ik helemaal op de hoogte van haar leven.

Wat ik zal schilderen weet ik nog niet. Een zelfportret in vivo vanaf een spiegeltje naast mijn canvas? Dat doen veel schilders en zou een goede oefening kunnen zijn. Ik keek gisteren vast even in dat spiegeltje en schrok nogal van alle rimpels in nek, kaak en bovenlip. Hoe krijg ik die allemaal op het doek. Ik heb weleens mooiere schilderonderwerpen gezien. Of anders deze foto naschilderen?

Luxe problemen van een gepensioneerde ??

Gisteren was het even bikkelen voor Ahmad en mij. Hij moest om 10 uur in de kliniek zijn aan het andere eind van Malaga voor de staaroperatie aan zijn linkeroog. Maar toevallig had hij ook een afspraak voor een autokeuring in het industriegebied van Malaga om 7.45 uur dezelfde dag. Zo een keuring kan lang duren hier in Spanje en daarom besloten we bij het opengaan van het kantoor van de ITV present te zijn daar, in de hoop dat hij eerder geholpen zou worden. We stonden om 5.15 op en haastten ons zo snel we konden in pikkedonker naar de ITV, allebei nuchter, omdat Ahmad dat moest zijn voor de operatie. Ik had geen trek in mijn eentje een ontbijt naar binnen te werken.

Daar aangekomen, zagen we al een hele groep mannen voor de nog dichte deur van het kantoor staan. Ondanks het vroege uur was het al heel druk. Het werkende volk heeft logischerwijs geen tijd te verliezen. Ahmad mocht gelukkig ook naar binnen om zijn nummer op te halen uit de automaten, die bij de ingang van de wachtruimte staan. Ik zag mensen komen en gaan op de parkeerplaats en de meesten kwamen eerder naar buiten met hun volgnummer dan Ahmad. Waarschijnlijk ging dus alles op afspraak. Toch kwam Ahmad na een tijd opgelucht naar buiten met zijn nummer en er volgde een tijd van wachten in de koude ochtendlucht. Want ook al is het hier overdag boven de 20 graden met een heerlijke zon, de nachten in zijn deze dagen al fris. We stonden te rillen in onze dunne jasjes bij 12 graden. Ik zag mannen en vrouwen in nog dunnere kleding. Flink volk, die Andalusiers, zij trotseren zowel verzengende hitte in de zomer als frisse koude van de bergwind in de winter.

Enfin, om een lang verhaal niet nog langer te maken. We waren op tijd voor de operatie, na een busrit vanaf een plek waar we de de auto konden parkeren naar de riante buurt, waar de kliniek zich bevond. De bus op zowel heen- als terugreis zat tjokvol mensen. ´Dit is gevaarlijker dan het vliegtuig,´ mompelde ik vanachter mijn mondkapje.

We waren allebei een beetje van slag, toen we thuiskwamen. Ik at met lange tanden mijn broodje omelet op, dat ik niet had gegeten tijdens het wachten op Ahmad in de kliniek (want weggooien is zonde). We snakten allebei naar koffie.

En vandaag is het gelukkig weer een normale dag zonder haast, met het blije besef dat Ahmad nu weer twee goede ogen heeft en dat de auto goedgekeurd is. Dus mochten we niet kunnen vliegen naar Nederland 10 november, dan is er altijd nog de auto als vervoermiddel.

We maakten onze ochtendwandeling onder een weer stralend blauwe hemel. Ik maakte de volgende foto´s:

Dat is er één van alleen maar vooruit en niet achteruit. Want achteruit kan je niet gaan. Je kun wel terugkijken op gebeurtenissen uit je verleden en ervan leren, erom rouwen of je erin verheugen. Maar teruggaan kan niet meer. Je kunt alleen maar verder. Je gaat door.

Als ik zou moeten beschrijven hoe mijn leven is verlopen in symbolen, dan beschrijf ik het aldus:

Het ging lange tijd helling op. Over rotsachtig en glibberig terrein. Af en toe vielen er rotsblokken naar beneden van de helling voor me, die ik moest zien te ontwijken. Maar ik klauterde door en kwam op een veld met hoog gras. Ik kon niet zien wat ver voor me was en achterom wilde ik niet te veel kijken. Ik baande me een weg door het hoge gras met een lang zwaard, dat ik beurtelings naar links en naar rechts zwaaide. Het was zwaar, maar ik kwam vooruit. Van boven mijn hoofd kwam het licht om me de weg te wijzen.

Nu loop ik door en het uitzicht wordt weidser. Maar waarheen de weg gaat weet ik nog steeds niet. Alleen dat ik door moet en niet achteruit. Achter is voorbij, voor is ongewis. Wat direct voor me is, is realiteit. Daarmee moet ik dealen en proberen naar vermogen de beste keuzes te maken op elk moment. Zo was het eigenlijk al vanaf de start.

on behalf of Emma <nl@order-status.net>
Sent: Friday, October 16, 2020 10:17:09 AM
To: Shabnam Theunissen <shabthe@msn.com>
Subject: Re: Sneakers Beste Shannam,

Bedankt dat je contact met ons hebt opgenomen en het spijt ons dat je zo lang op je bestelling hebt moeten wachten.

Ik begrijp volledig hoe onbevredigend en ongemakkelijk dit moet zijn geweest vanuit uw standpunt als klant.

Om verder ongemak te voorkomen, heb ik een verzoek om volledige terugbetaling van het aankoopbedrag doorgestuurd naar onze financiële afdeling. Uw aanvraag wordt binnenkort verwerkt.

Onze excuses voor dit ongemak en ondanks deze teleurstelling hopen we je snel weer te zien in onze webshop.

Met vriendelijke groet

Emma

Mijn antwoord:

Ben benieuwd. Stuur me eerst dat geld maar.

Toen we hier aankwamen, zagen we dat er niet alleen beneden ons doodlopende straatje naarstig gebouwd is, maar ook op het gemeenschappelijke dak van onze twee verdiepingen hoge flat.

Ahmad vond het prima dat de buurman een enorm geval op zijn eigen dak had gebouwd, maar met het hekwerk dat reikt tot het dak boven onze computerkamer/logeerkamer was hij minder blij. Gaten boren die lekkages kunnen veroorzaken in het toch al poreuze bouwwerk waarin we leven, vindt hij geen goed idee. Er wordt al genoeg geklaagd over lekkages bij onze benedenburen, na elke schaarse maar hevige regenbui die hier kan vallen. Hij belde de bewonersvereniging om te vragen of de buurman toestemming had gevraagd en gekregen voor zijn bouwsels. Nee, dat was niet zo. Kennelijk belde de dame van de ´comunidad´ daarna direct de buurman, want die stond nog geen kwartier later voor onze deur op zijn toch al hoge benen. Het is een enorme man met grote spierballen (misschien gekweekt met een beetje hulp van anabolen?). Hij heeft vroeger bij de Gardia Civil gewerkt, maar is daar ontslagen vanwege agressief gedrag. Nu is hij uitsmijter in een disco. Hij heeft ruzie met veel van onze buren in dit gebouw, maar tot op heden was de verstandhouding met ons goed.

Ik zit op de het terras van mijn laatste restje koffie te nippen, als ik de man op agressieve toon tegen de veel kleinere Ahmad tekeer hoor gaan. Wat denkt hij wel, om iets te zeggen over een recht dat hij meent te hebben. Ahmad blijft rustig, maar houdt wel voet bij stuk. Wat de buurman doet op het dak van zijn eigen woning moet hij zelf weten. Maar hij wil wel dat hij het hekwerk boven ons dak weghaalt. ´Dat is pure jaloezie!´ roept de man uit en daarvan moet ik even in mezelf grinniken. Uiteindelijk belooft hij het hekwerk weg te halen, maar ´tussen jou en mij is het nu voortaan afgelopen´ voegt hij er boos aan toe. ´Prima,´ antwoordt Ahmad dapper en de man verdwijnt.

Na de ruzie voelt Ahmad zich toch niet erg lekker. Hij houdt helemaal niet van gesteggel. Ik stel hem gerust en zeg dat hij niets verkeerds heeft gezegd, maar alleen voet bij stuk heeft gehouden en dat ik dat wel dapper van hem vind. Ook zeg ik dat ik de indruk heb dat M. een man is die misschien wel snel boos is, maar ook snel weer goed. ´Dat weten we niet,´ zucht Ahmad.

Een half uur later zien we dat het hekwerk inderdaad weg is. ´Als hij ook de ontstane gaten in de muur maar dicht stopt,´ zeggen wij tegen elkaar.

Vandaag wordt er weer aan onze deur gebeld. Het is nogmaals de buurman, maar ik hoor hem vanuit de badkamer nu op veel rustiger toon tegen Ahmad praten. Hij komt zijn excuses aanbieden. Hij zegt dat Ahmad gelijk heeft en dat zijn bouwsel esthetisch geen gezicht is. Ahmad zegt dat dit echt niet zo is. Hij heeft geen enkele moeite met de overkapping die M. gebouwd heeft op zijn dak. En al helemaal niet met de trap die hij heeft gebouwd naar het dak vanaf zijn balkon, want die voorziet in een behoefte van de alle inwoners in dit gebouw. Het was immers eerst helemaal niet mogelijk het dak op de gaan zonder gevaar. (Er is namelijk geen mogelijkheid ingebouwd bij de constructie van dit gebouw om het dak op te kunnen.)

M. biedt Ahmad aan om even te komen kijken, samen met hem op het dak, naar wat hij gebouwd heeft. En dat doet Ahmad. M legt uit dat hij de overkapping heeft gebouwd als uitlaatklep voor hemzelf tijdens een eventuele volgende lockdown. Hij zegt dat hij helemaal gek wordt van het opgesloten zijn en hij gebruikt de ruimte boven om te trainen. Zonder dat wordt hij helemaal gek, legt hij uit. Zo gek dat hij in staat is iemand iets aan te doen. Het hekwerk was bedoeld voor zijn 4 katten, die vaak in de nacht op het dak hun feestje vieren. Hij is bang dat ze vallen. Maar dat kon toch ook van de zijkant van het gebouw, waar geen hek was geplaatst, denkt Ahmad bij zichzelf.

Zeker is dat deze man misschien wel agressief kan zijn, maar dat hij al met al een klein hartje heeft. En hij is helemaal gek op zijn katten.

´Hoe was zijn huis vanbinnen?´ vraag ik nieuwsgierig. Er hingen heel veel yoga-achtige posters. Zijn vriendin was niet thuis. Zij was een zwerfkat aan het zoeken, waarvan ze gehoord hadden dat die ziek is. Ze wil het dier naar de dierenarts brengen. ´Ach,´ zeg ik. Dat is toch wel heel lief. M. heeft beloofd dat hij de gaten van het verwijderde hekwerk gaat dichten. Ook ontdekten beide mannen, al wandelend op het dak en pratend, een verstopt kanaal boven onze keuken en dat gaat M. voor ons ontstoppen. Wij zijn allebei blij dat we geen ruzie meer hebben met deze buren. Ruzie met buren is nergens goed voor.