Enthousiast ben ik er gisteren aan begonnen of eigenlijk mee verder gegaan, want een stuk had ik al af. Het valt niet mee en soms word ik moedeloos. Ahmad heeft heel lange en ingewikkelde zinnen gebruikt om zijn punt te maken en dingen te verduidelijken. Hij zegt zelf dat hij nu het boek heel anders geschreven zou hebben en dat het toen met name een reactie was op hoe de geschiedschrijvers tot op heden de geschiedenis van Andalusië weergeven. Hij heeft het dus tegen intellectuelen en gebruikt hun manier van schrijven. Ik heb daar moeite mee. Ahmad heeft mij toestemming gegeven om de tekst naar mijn eigen inzicht te vertalen en hier en daar versimpel ik de tekst door zinnen in stukken te knippen en als kortere zinnen te vertalen en door andere, minder formele woorden te gebruiken. Maar daarbij wil ik natuurlijk niet dat het een heel nieuw verhaal wordt, maar dat daarentegen wat Ahmad bedoelt te zeggen op de lezer overkomt. Ik stuitte op een paar lange zinnen, waaruit ik helemaal geen wijs kon worden. Zinnen die gaan over menselijke, historische en politieke geografie. Hij is nu bezig deze zinnen voor mij te herschrijven, zodat ik het beter begrijp.

Ik ben ook maar een Hollander, die probeert een Spaanse tekst met een zwaar gehalte te vertalen. Dikwijls denk ik daarbij: ´kon je het niet wat eenvoudiger formuleren?´ Maar dan moet ik me bedenken dat hij het in zijn boek heeft tegen andere geschiedschrijvers en niet tegen leken als ik. Alvorens dit boek te schrijven heeft hij een intensieve studie gedaan van het onderwerp uit veel bronnen, mijn lieve autodidact.

Dus de momenten dat ik me erger aan zijn wat formele taalgebruik met onnodig ingewikkelde zinnen, bedenk ik me dat het wel heel knap van hem is. Samen komen we er wel uit. Hij zei me dat het eerste hoofdstuk het ingewikkeldst is geschreven. Dat het daarna makkelijker wordt. Ik verheug me daarop. En zo ploeter ik voort, afwisselend aan de pc en in het zonnetje om even bij te komen…….

Ah, gelukkig merk ik dat het steeds beter gaat en dat ik het steeds leuker ga vinden om te doen. ?

Terwijl ik maar wat rond lummel, is Ahmad creatief bezig geweest. Hij heeft weer een lamp gemaakt van glas is lood en deze was niet gemakkelijk. Hij is er trots op en dat mag hij zijn.

In het stukje over het bezoek aan de dochter van Ahmad vertelde ik over het schuwe katje, Laila geheten, de muizenvanger. Zij is in huis gekomen vanwege haar enorme jachtprestaties, omdat de andere twee katten van Zoraida nauwelijks wat deden om een muis te vangen. Het jonge katje blijkt alleen interesse te hebben in jagen en eten en doet geen moeite om bij mensen te zitten, zoals we eergisteren zagen. Alleen als ze gekletter van borden en pannen hoort in huis en denkt dat er wat te eten valt komt zij aanrennen.

Maar het gekke is dat dit ogenschijnlijk mensenschuwe beestje wel helemaal gek is op het broertje van Zoraida, Ismael. Hij werkt als ingenieur bij de formule 1 en is er bijna nooit. Hij kwam gisteren terug uit Portugal en binnenkort gaat hij weer weg, naar Italië. Maar vreemd genoeg doet Laila niets liever dan heel dichtbij en op Ismael zitten en met hem kroelen. En dat terwijl Zoraida degene is die het katje dagelijks van voer voorziet. Het maakt Laila niet uit. Haar voorkeur gaat uit naar Ismael en alleen naar hem. Van andere mensen moet zij niets hebben. Het is voor ons een raadsel wat Ismael heeft dat dit katje zo geruststelt en waarom zij zo graag bij hem is. Katten zijn bijzondere mysterieuze dieren.

Een dag na mijn verjaardag……

Ze hebben me dus uiteindelijk niet opgelicht. Het heeft wel een half jaar geduurd voordat ik het geld voor mijn niet ontvangen bestelling terug kreeg. Maar…..beter laat dan nooit.

Zoraida heeft een nieuwe vriend. Zij kende hem al drie jaar uit de tijd dat zij als vrijwilliger werkte op de Huerta Cansina, een landelijk vakantieoord. Haar vriend Ali verzorgt daar het onderhoud en hij heeft de huisjes, samen met een collega, heel mooi geschilderd in oud Andalusische stijl. En nu woont zij dus toevallig dichtbij het werkterrein van Ali en zo heeft zij deze aardige man nog beter leren kennen

We werden heel lief ontvangen door het kersverse paar, met heerlijk eten en fijne gesprekjes. We maakten na het eten samen met Zoraida een wandeling over het terrein met de prachtige vakantiehuisjes en huizen, die nu grotendeels leeg leken te staan. Ik vond het er prachtig en schoot de ene foto na de andere.

Ahmad en ik zijn van plan hier een keer een paar dagen te gaan logeren. Als het er zo rustig blijft, is het echt heel fijn om daar te verblijven en op die manier zitten we ook een paar dagen dichtbij zijn dochter zonder dat we haar tot last zijn.

Het paar heeft plannen samen. Op dit moment huurt Zoraida het mooie huis waarin zij nu woont, maar zij en Ali willen graag een eigen huisje kopen of zelf bouwen in een landelijke omgeving en dan hun eigen groenten verbouwen en wat kippen houden en mogelijk nog andere dieren. Ze zijn allebei dol op het natuurlijke leven en hebben elkaar daarin gevonden. Als voorbereiding op dit leven hebben ze al een moestuin aangelegd en ze hebben twee kippen en twee konijnen.

Altijd weer verrast mij hier het uitzicht dat we hebben aan alle kanten vanuit ons atico (bovenhuisje). Het is telkens anders op de verschillende tijdstippen van de dag en tijdens de verschillend seizoenen. Soms sta ik echt even met open mond te kijken. Als ik het dan probeer vast te leggen met de camera, dan valt het tegen. De camera pakt net niet het licht dat ik zie. Maar toch hier twee pogingen van een matig fotograaf.

Toen ik voor het eerst ons doodlopende straatje inreed, zag ik een bord oplichten aan de rechterkant van de weg. ´Unisex´ stond er in grote letters. Goh, dacht ik, een sexshop in onze straat.

Maar dat was niet zo. Het was een kapper, die zowel mannen als vrouwen knipte. Ahmad liet daar in het begin van onze tijd hier zijn haar een paar keer knippen, maar hij was niet tevreden over het resultaat. Wel was hij in die paar knipbeurten een stuk wijzer geworden omtrent alle nieuwtjes over de bewoners van onze straat. Soort roddelpers oftewel ´cotilleo´.

De meeste bewoners wonen hier hun hele leven en je ziet bijvoorbeeld een opa en oma, die tegenover hun kinderen wonen. Het is een gezellige boel. In de zomer zit iedereen voor zijn woning af te koelen, zodra de zon onder is, en er wordt druk gekletst door de bewoners met elkaar. Ik heb nog nooit een ruzie meegemaakt hier in deze straat. Integendeel hoor je mensen lachten met elkaar en je ziet ze elkaar helpen met klusjes. Dat is leuk om te zien en geeft een goede en vertrouwde sfeer.

Vandaag zagen we voor de deur van de kapper een groot papier hangen met een tekst, die gericht was aan de hondenbezitters in deze straat.

De Nederlandse vertaling van deze tekst is als volgt:

´Alsjeblieft´, wil degene die een hond bezit respect tonen voor zijn buren en de poep van zijn hond oprapen. En zo niet, dat hij de hond dan een pamper aan doet. De straat is van ons allemaal en we moeten deze schoon houden en het moet niet zo zijn dat het hier vies ruikt en dat we in de ´poep´ trappen. Loli, huis nr 6.

Waar ik vooral om moest lachen was het Spaanse woord voor pamper/luier, ´dodoti´. Ik vind het zo mooi klinken. Toen ik met Ahmad in de auto zat, herhaalde ik het woord steeds ´Dodoti, dodoti.´ Het klinkt me zo melodieus in de oren en ik vind het echt een woord dat goed weergeeft waar het voor staat. Dodoti, dodoti, haha, ach, zo lief klinkt dat ?

Ondanks het regenachtige weer kon de presentatie toch doorgaan, omdat deze plaatsvond in het overdekte deel van el Portón, waar ook vaak bruiloften plaatsvinden. Het park el Portón zag er groen en sappig uit, goed onderhouden als het is. De natte bladeren deden de planten en bloemen nog frisser ogen dan normaal.

Ik heb voorafgaand aan de lezing gesproken met een echtpaar dat achter mij zat en de vrouw vertelde mij dat nog niet lang geleden de grote liefde van de schrijfster is overleden. Dat schokte mij nogal, want het was juist zo mooi om kort voor het einde van haar biografie ´Wind en Water´ te lezen dat zij haar soulmate had gevonden in Andalusië.

Bij de boekpresentatie werd al gauw duidelijk dat haar nieuwe boek het rouwproces beschrijft dat zij nu beleeft sinds de dood van haar echtgenoot in maart 2018. Zij beschrijft het echter dit keer niet in een biografie met haar eigen naam en die van haar familie en vrienden, maar in de vorm van een verhaal waarin een fictieve persoon, Maria, de hoofdrol speelt. Het verhaal erachter is opnieuw biografisch, zonder dat zij daarbij details van haar persoonlijke leven prijs geeft.

Interessant vond ik verder dat zij in haar lezing de parallel trok tussen haar rouwproces en datgene wat mensen nu doormaken in de wereldwijde coronacrisis: de stadia van ontkenning, boosheid, acceptatie en andere gevoelens die elkaar in rap tempo opvolgen en door elkaar heen lijken te lopen. Maar vooral het enorme gemis aan fysiek contact in de vorm van bijvoorbeeld een omhelzing. Vandaar het gedicht (weliswaar in het Spaans), waarmee wordt afgesloten. Daarin wordt het belang van de abrazo bezongen.

Ik maakte foto´s en filmopnamen van de lezing, die ook direct werd uitgezonden op facebook. Na afloop werd er wijn geschonken. Uiteraard hadden wij daarvoor geen belangstelling. Ik kocht als eerste een gesigneerd boek van Marion, die erg vriendelijk en belangstellend overkomt. Eigenlijk koop ik nooit boeken, maar download ik ze van internet. Ik lees veel te snel om me boeken te kunnen permitteren. Maar dit keer maakte ik een uitzondering ter gelegenheid van mijn verjaardag..

Daarna spraken we even met haar adoptie-dochter Sara. Degene die ook de beeldpresentatie verzorgde (te zien achter de laptop). Een heel lieve en flinke meid. Zij heeft rechten gestudeerd, maar kwam erachter dat dit niets voor haar was en nu is ze ict-er en werkt zij helemaal in Asturië. Maar voor de gelegenheid is zij hierheen gekomen. Ook spraken we met de 89-jarige vader van de schrijfster, haar grote voorbeeld. Een echte vrijbuiter, die ook zijn hele leven het heft in eigen hand nam. Hij woonde jaren in La Gomera nabij Tenerife en werkte daar met veel plezier op het land. Nu huurt hij een woning in de campo hier vlakbij Alhaurin de la Torre. Daar geniet hij van de natuur om hem heen, maar hoeft hij niets meer te doen aan de talrijke olijfbomen op het land. En hij woont nu dichter bij zijn dochter, die niets dan goede woorden voor hem heeft.

Daarna gingen we snel naar huis voor een lekker kopje thee. En vervolgens wilde ik het filmpje maken om met de lezer van dit weblog te delen.

Uh, dat klinkt wel erg blij. Zo stond ik vandaag niet op. Ik werd wakker om een 7.15, ging bidden en las daarna twee felicitaties in mijn telefoon. De man naast mij sliep nog. Daarna keek ik het nieuws door in de kranten via mijn telefoon en via twitter. Ook keek ik naar flarden van gesprekken uit het programma ´op1´. Uiteraard met mijn koptelefoon op om de lieve man, die zich nog slapende hield, niet te storen. Het nieuws maakte me niet blij, zoals meestal. Ik heb te doen met de jongere mensen overal ter wereld, die gemaskerd door het leven moeten in een nieuwe, rare onvoorspelbare wereld. Het ´nieuwe normaal´ is aangebroken en het einde ervan is nog lang niet in zicht. En dat is vooral voor jongere mensen moeilijk te verdragen. Mensen worden depressief, verpieteren in hun geïsoleerde bestaan en sommigen plegen uit wanhoop zelfmoord. Mensen zijn het zat en de minder verstandige broeders en zusters onder ons worden agressief tegen anderen, die er ook niets aan kunnen doen. Respect en onderling begrip lijken steeds verder te zoeken.

Dit alles maakte mij niet blij. Maar na het de felicitatie van mijn lief en lotgenoot (qua gevorderde leeftijd) ontvangen te hebben alsmede zijn traditionele geschenk (nog een paar oorbellen), trok ik bij. Voor ons, gepensioneerden, is de smart niet zo groot en bovendien gedeeld. We stevenen allebei met gestage pas op ons levenseinde af en het is comfortabel en gezellig om dat samen te mogen doen. Maar al die eenzamen, die nog een maatje zoeken. Hoe doe je dat in deze anderhalve meter-wereld? En al die kleine hummeltjes, die ik hier ook met een mondkapje zie lopen in de supermarkt, alsof het heel normaal is. Dat breekt mijn hart.

De Andalusiërs lijken volgzamer dan de Nederlanders met overal hun mondkapje. Het is echt een nieuw normaal hier. Je hoort niemand klagen of boos worden. Dat zit niet in de aard van deze mensen. ´Mal tiempo, buena cara´, ook al zie je dat niet goed, nu alleen de ogen nog kunnen spreken.

Ik wil het niet hebben over ander slecht nieuws dat ik ook nog las. Naast de corona-perikelen zijn er nog tal van andere ellendige dingen te melden overal ter wereld. Als je je daar teveel in verdiept, krijg je last van een tsunami aan negativiteit. Dat schiet niet op.

Vanmiddag om 17 uur wil ik naar de boekpresentatie van Marion Hoogwegt in ´el Portón´. Ik ben benieuwd of het door zal gaan, want ik meen dat het evenement in de open lucht gepland is. Het regent hier al de hele dag. Goed voor de kurkdroge natuur, maar misschien niet voor de planning van deze presentatie. Ik hoop dat het doorgaat, want ik zie ernaar uit om een Nederlandse over haar boek te horen vertellen in het Nederlands, hier in Andalusië. Ben ook benieuwd of ik in dit dorp nu veel andere Nederlanders ga zien. Ik houd jullie op de hoogte.