Laatst vertelde ik er al wat over. Het interessante fenomeen dat je een paard kan laten paren met een ezel en dat daaruit een muilezel geboren wordt. Je kan een hengst een ezel laten dekken en dan wordt daaruit een muilezel geboren die vrij klein van stuk is en als je een ezel een merrie laat dekken dan is de muilezel in de regel wat groter van stuk. Zoals ik al eerder schreef, is de muilezel ideaal voor het helpen bij zwaar werk, omdat deze de kracht van de ezel combineert met het relatief gehoorzame karakter van het paard. Behalve als het een ongecastreerd mannetje betreft. Dan is de muilezel niet te temmen voor werk. Dus in de regel worden mannelijke muilezels gecastreerd. Sowieso kunnen muilezels geen nageslacht verwekken. Ook al wordt een muilezel gedekt of ook al dekt een muilezel een andere muilezel of ezel of paard, er zal geen nageslacht van komen. Zo mooi is dat geregeld in de natuur. Toch worden ook ongecastreerde muilezels weleens ingezet voor werk. Namelijk door schaapherders. Dit omdat zij heel goed kunnen mee grazen met de kudde en omdat zij in geval van een aanval door een wolf de schapen beschermen. Dan komt hun wilde en ongetemde karakter wel goed van pas.

Ik wilde een karikatuur van een muilezel maken die trapt met één achterpoot. Maar toen wees Ahmad me op iets anders dat ik ook nog niet wist. Een koe trapt met één poot, maar een paard en een (muil)ezel doen dit altijd met beide benen tegelijk en dat zijn meestal de achterbenen, maar het kunnen ook de voorbenen zijn. Ze laten echter alleen een wind als ze met de achterbenen trappen. Goed om te weten.

Ik zorg dat ik uit de buurt blijf. Ik ben sowieso geen held met paarden, ezels en muilezels. Maar ik vind het schitterende dieren van een bijna mystieke schoonheid.

De laatste tijd merk ik dat ik steeds minder te melden heb. Het leven in Alhaurin de la Torre tijdens fase 0 van de ´estado de alarma´ kabbelt voor ons rustig voort.

Natuurlijk hopen we 28 mei naar Nederland te vliegen, zodat ik mijn koters en kleinkinderen kan gaan zien, maar verder hebben wij geen zorgen. Geen bedrijf dat we nu niet draaiende kunnen houden en geen zorgen om verlies van werk. Ons leven is een permanente vakantie en of we die nu hier houden of in Nederland maakt niet veel verschil.

Ik leef mee met jongere mensen en kinderen die leven in een wereld die nu op zijn kop lijkt te staan. Zekerheden vallen weg en problemen staan te wachten die dringend een oplossing behoeven. De eco-omgeving, die helemaal uit het natuurlijk evenwicht is geraakt, lijkt nu een soort ´wraak´ te nemen op de vernietigende mens. De kapitalistische, van overdreven consumptie afhankelijke samenleving, wordt nu op een harde manier met zichzelf en de door haarzelf gecreëerde problemen geconfronteerd. Hoe gaat men dit alles oplossen? Gaan we op dezelfde manier verder? Dan zal de ellende, die wij en vooral onze kinderen en kleinkinderen gaan zien, alleen maar groter worden. Wie trekt aan de rem of gooit het roer om?

Soms hebben Ahmad en ik het daarover. Dan komen we tot de conclusie dat we in ons leven het mooie en minder mooie hebben mogen ervaren. De tijd dat nog niet iedereen een auto had en nog maar weinig mensen met vakantie gingen. De tijd van toenemende automatisering met de belofte dat daardoor het leven gemakkelijker zou worden en dat we meer tijd zouden krijgen voor ontspanning en andere dingen dan werken die ons konden boeien. Het tegendeel lijkt te zijn gebeurd. Mensen hebben minder tijd over. Man en vrouw moeten veelal beiden werken om een gezin en een hypotheek of huur te kunnen betalen. Het lijkt of iedereen eerder minder dan meer tijd heeft voor elkaar dan voorheen. De digitale verworvenheden hebben ons veel goeds gebracht. In plaats van in dikke encyclopedieën te moeten zoeken naar kennis kan men nu alles wat er te weten valt vinden door een paar muisklikken. Dat is fantastisch. Maar zoals elk voordeel zijn nadeel heeft, geldt dit ook voor alle digitale toegankelijkheid tot wat voor werelden dan ook.

Toen ik net was afgestudeerd als psycholoog, was er nauwelijks werk voor mensen met deze studie. Nu komen we psychologen en psychiaters te kort. De mens, die alles heeft wat hij nodig heeft en vaak nog veel meer dan dat, is in heel veel gevallen diep ongelukkig. Ik praat nu met name over mensen in onze samenleving met het besef dat het op veel plekken in de wereld nog helemaal niet zo is dat de mens alles heeft wat hij nodig heeft om te overleven. Er zijn er nog te veel die dat niet hebben of die zich het schompes werken, ver van hun familie, om de verwende mens in een ander deel van de wereld te voorzien van bijvoorbeeld een nieuw bloesje of een paar sportschoenen. En daar zit hem misschien ook de clou. Hoe kunnen wij echt gelukkig zijn, terwijl we weten dat we met al onze kennis alleen onszelf een goed leven geven en andere mensen laten verkommeren. Om maar niet te spreken van de dieren- en plantenwereld, die we dagelijks een stukje verder om zeep helpen om aan al onze wensen te voldoen.

We hebben alles, maar een tomaat smaakt niet meer naar een tomaat en een wortel niet meer naar een wortel. Wat we kopen is vaak zo gemaakt dat het snel van ellende uit elkaar valt. Want alles wat er verkocht wordt is erop gericht winst te maken met zo min mogelijk kosten. En hoe eerder iets kapot gaat, hoe eerder er een nieuw exemplaar gekocht wordt.

Het woord ´economisch´ betekent eigenlijk dat je zuinig om gaat met middelen. Dat je probeert niets te verkwisten. Maar het begrip economie, zoals dat nu wordt opgevat, is een principe dat alleen kan werken als er een beroep wordt gedaan op de hebzucht van mensen. Onder het mom van: ´de economie moet draaien´ alsof het een wasje betreft. Vandaar dat er reclame nodig is om mensen ervan te overtuigen dat ze beslist dit of dat moeten kopen. En vandaar dat er mode is in alle aspecten van het leven, kleding, huis- en tuininrichting, enz. Mensen worden wijsgemaakt dat ze aan een bepaalde mode moeten meedoen om erbij te horen. Ik verbaas me er altijd over dat nog goede meubels in tv-programma´s in de container worden gedumpt om vervangen te worden door andere meubels die beter aan de interieurwensen van een bepaalde tijd voldoen.

Ik houd ervan dingen te gebruiken tot ze echt versleten zijn. Dat geldt bij mij voor kleding, meubels en gebruiksvoorwerpen. Ik gooi nooit eten weg. Dat zit er bij mij in vanaf mijn vroegste jeugd. Ik houd echt niet van verspilling.

Daarom heb ik ook grote bewondering voor mijn leermeester, sheikh Nazim. Hij gooide ook nooit iets weg. En ik heb gehoord dat hij op zijn terrein, waar altijd veel mensen kwamen en mee aten, regelmatig het vuilnis nakeek. Om te kijken of er niets was weggegooid, dat eigenlijk nog gebruikt kon worden. In zijn dargah (dat is de plek waar hij woonde en waar altijd leerlingen waren, die er sliepen en aten) werd door de groenteman vaak groente gebracht die was afgekeurd voor de consument. Wij zochten dan uit de groente het goede eruit en dat werd gekookt. Oud brood werd nooit weggegooid, maar geroosterd, zodat het gebruikt kon worden als croutons in de soep. Ik heb nooit lekkerder gegeten dan in het zegenrijke huis van sheikh Nazim. We aten maar twee keer per dag, maar dit was voor mij altijd genoeg. In de keuken van sheikh Nazim waren twee kranen. Eén om te gebruiken voor de afwas en andere schoonmaakactiviteiten en één om uit te drinken. Mooi systeem. Ik denk dan: waarom is dat in Nederland niet ook zo. Waarom spoelen wij ons toilet door en douchen wij met drinkwater?

De mens is slim en heeft veel kennis. Maar de kennis wordt niet gebruikt voor het welzijn van mens en zijn eco-omgeving. De kennis wordt gebruikt om steeds grotere winst te maken. Ik heb dat nooit begrepen. Je kan niet meer eten dan een paar porties per dag en je hebt niet meer kleding nodig dan een paar setjes. We gedragen ons als idioten en het maakt niet gelukkig.

is het schilderijtje af. Het is het schilderijtje waar ik het minst blij mee ben tot nu toe, maar die moeten er ook zijn. Vandaag keek ik naar een schilder op YouTube, die heel levensecht schildert. Als hij gras schildert, dan schildert hij dat sprietje voor sprietje. Zijn schilderjen zijn net foto´s, zo helder en gedetailleerd. Ik kan daarvan leren. Maar ik zal nooit zo precies worden als hij. Schilderen is ook een beetje illusies wekken en een schilderij dien je van een afstandje te bekijken. Die van hem kun je bekijken met je neus er bovenop en dan zien ze er nog prachtig uit.

Dit minischilderijtje duidelijk niet. Het is bedoeld om te bekijken op vanaf een afstandje. Hoe verder weg, hoe beter. 🙂

Het ziet er naar uit dat we mogelijk op 28 mei alsnog niet kunnen reizen. Lazen vandaag dat de Europese Commissie voorstelt om niet essentiële reizen uit te stellen tot 15 juni. Karamba!

We hebben van Transavia nog geen bericht gehad dat onze vliegreis van 28 december niet doorgaat, maar we bereiden ons voor op een teleurstelling. Dus ik zal me misschien toch onledig moeten houden met een nieuw schilderij.

Voor de geduldige toehoorder…

Later hoorde ik dat men hem ook wel de dramkabouter noemt 🙂

Te lang heb ik zitten kliederen aan het minischilderijtje met de twee muilezels, dat ik voor het eerst zonder voorbeeld maakte. Nu ben ik er achter dat ik goed kan natekenen en -schilderen, maar dat uit mijn hoofd werken me nog niet goed af gaat. Het is niet het schilderijtje waar ik het meest trots op ben. Daarentegen het omgekeerde. Ik wil het nog net niet weggooien, maar trots ben ik er ook niet op. Ahmad is er tevreden mee, als herinnering aan zijn jeugd. Dat is voor mij belangrijk, want daarvoor heb ik het geschilderd. Maar ik blijf eraan kliederen. Heb de tijd en verf is geduldig en flexibel. Het eindresultaat is er dus nog steeds niet. Nooit heb ik zo zitten knoeien aan een schilderijtje. Maar van fouten maken leer ik.

Ik vind het altijd leuk als Ahmad dingetjes vertelt uit zijn jeugd in de campo. Hij bracht vaak in de nacht, als het koel was, de muilezels naar de de weides om te grazen. Op één ervan reed hij en de andere, dat kon er nog één of meer zijn (ze hadden er in totaal vier) liep erachteraan of naast aan een touw. Dat touw zat vastgebonden aan de nek van de muilezel waarop hij reed. Eenmaal op de plek om te grazen, liet hij ze los. Om te voorkomen dat ze van blijdschap gingen rennen en daarna moeilijk te vangen waren of soms zelfs op te sporen, bond hij de voorpoten van elke muilezel aan elkaar, zodat het dier niet kon wegrennen maar zich hoppend voortbewoog al grazende. Dat moet een grappig gezicht zijn geweest. ´Maar trapten ze je niet als je hun poten vast wilde binden?, vraag ik. Nee, want trappen doen ze alleen met de achterpoten. Soms ook van blijdschap. Dan dartelen ze en schoppen spelenderwijs met hun achterpoten naar achteren. ´Weet je dat een muilezel altijd een wind laat op het moment dat hij trapt?´ vraagt Ahmad. Nee, natuurlijk wist ik dat niet. Maar dat soort anekdotes hoor ik graag. Ik vind dat echt heel grappig. Ik zie direct een getekende karikatuur voor me van een muilezel die trapt en tegelijk een wind laat. Hij kijkt om en grijnst er ook bij. Haha, ik zou dat graag willen tekenen.

Muilezels combineren de brute kracht van de ezel met het nobele karakter van het paard. Een ezel is sterk maar vaak te koppig om te gehoorzamen. Een paard is te delicaat voor het zware werk dat er vroeger gedaan moest worden op het land. Maar, zo waarschuwt Ahmad, een mannelijke muilezel die niet gecastreerd is, is onhandelbaar en niet te temmen. Ook goed om te weten. Al heb ik niets aan deze kennis, want al het werk op het land wordt tegenwoordig vrijwel door machines gedaan. Paarden, ezels en muilezels staan nu werkeloos in de wei.