Vandaag mocht ik weer naar de kapper. Terwijl in Nederland vrijheden zijn toegestaan die hier niet mogen, zijn hier wel eerder de kappers open gegaan. En dat was met ingang van vandaag.

Ik had om 12 uur een afspraak bij Enrique,maar ik had een beetje mijn twijfels of ik wel moest gaan. Mijn haar zat de laatste tijd best goed. Het viel eigenlijk wel mooi en ik kom het ook gemakkelijk opsteken, wat ook niet gek stond. Maar ik dacht: nou ja, laat ik toch maar gaan, want in Nederland weet ik niet waar ik me zal laten knippen en vorige keer heeft Enrique het echt goed geknipt.

Dus ik naar de kapper. Vorige keer had ik lagen vanaf een lengte tot aan het puntje van mijn neus laten knippen. Ik dacht: laat ik ze nu wat korter laten knippen. Nou, dat deed Enrique, hoor. Hij begon direct een pony te knippen. O nee, geen pony, dacht ik, maar het was al te laat om in te grijpen.

Mijn story met kappers is er één van zwerven. Van de één naar de andere. Mijn ervaring is dat een kapper altijd de eerste keer dat hij knipt erg zijn best doet. Dan ben ik heel enthousiast en ik schroom dan niet daarover een compliment te maken de volgende keer dat ik weer ga. En dan….je raadt het al. Dan lijkt het of die kapper daarna minder zijn of haar best doet, maar zich er met een jantje-van-leiden vanaf maakt. En dat is het moment voor mij om naar een volgende kapper te gaan zoeken.

Ik heb dus een pony nu, die ik opzij commandeer met veel haarspray. En mijn haar zit niet meer zo goed. Maar ach, haar heeft de eigenschap dat het groeit. Dus geduld maar weer.

Föhnen kan Enrique niet naar mijn zin. Maar föhnen hoort er bij hem ook bij. Zelf laat ik mijn haar eigenlijk altijd aan de lucht drogen en duw ik het een beetje in model. Maar Enrique föhnt mijn toch al dunne haar zo dat het alle kanten opvliegt en vederlicht en totaal onhandelbaar wordt. Met die kop met flodderhaar en een ongewenste pony ging ik daarna richting huis. Ik wilde onderweg een kneedbaar gom kopen bij mijn verfbenodigdheden-winkeltje. Maar ik stond daar te lang te wachten op een andere klant die in de winkel heel lang nodig had om haar aankoop te doen. Intussen was het kleine winkeltje ernaast van de man die ik laatste onbedoeld beledigd had ook open. Ik wilde hem mijn excuses daarvoor aanbieden, maar hij was er even niet, liet een andere man die even op de winkel paste me weten. Hij was even een schroefje halen bij de ijzerwinkel vlakbij, maar ook dat duurde heel lang. Tja, mensen hebben hier lang gewacht op een opening van andere winkels dan die voor voedsel en geneesmiddelen. En dan kan het zijn dat er ook voor de ijzerwinkel een rij staat. Er mag weer geklust worden, dus dat maakt mannen hier razend enthousiast.

Uiteindelijk besloot ik maar niet langer te wachten. Niet op het kneedbare gummetje en ook niet op de gelegenheid om mijn excuses aan te bieden. Morgen is er weer een dag.

De lockdown wordt voorzichtig in fasen wat afgebouwd hier. Vanaf morgen mogen we een wandelingetje maken binnen een straal van 1 km van ons huis. Dat willen we ook direct na het ontbijt gaan doen.

Vanaf maandag gaan de kleinere winkels open. En de tandartsen en ook de kappers. Ik heb al een knipafspraak voor maandag bij Enrique. Ahmad mag dit keer niet mee, omdat je niet onnodig met zijn tweeën een zaak mag binnengaan. Ik hoop dat Enrique niet te veel gaat kletsen vanachter zijn mondkapje.

Maar nog groter nieuws voor ons is dat we misschien op 28 mei a.s. waarschijnlijk terugvliegen naar Nederland. In ieder geval bood Transavia vanaf 28 mei 2020 weer vluchten aan en daarvan hebben wij er direct één geboekt. Ik hoop dat het vliegtuig ook inderdaad zal vliegen en ons naar Rotterdam zal brengen.

Intussen is het weer hier aanzienlijk beter geworden. Ik zit hier in mijn hempie. Dat terwijl het in Nederland nu juist regent. Gelukkig voor de natuur daar. Het is wel vaker zo dat als het hier mooi weer is, dat het dan in Nederland juist regent en omgekeerd. Daar verander je niets aan. Net als de maatregelen die nu genomen worden vanwege dat verschrikkelijke virus. Ook daaraan verander je niets. Je kunt kritiek hebben op de besluitvorming van de diverse regeringen, maar in wezen is het zo dat de virologen tot op heden in het duister tasten wat betreft het grillige effect van dit virus op diverse mensen en kinderen. De beslissingen aangaande het afstand bewaren of binnen zitten worden genomen op grond van adviezen van de virologen die nogal uiteen lopen. Je kan je daarover opwinden of zorgen maken. Ik ga ervan uit dat men zijn uiterste best doet om het goede te besluiten en dat is niet in alle landen hetzelfde.

Ahmad en ik waren altijd al simpele zielen, die blij zijn met een wandeling of een stukje rijden op de fiets. We waren geen fervente café- of restaurantbezoekers. We gingen niet naar theaters en musea. Dus wij missen niet veel. De vakanties die we weleens onszelf gunnen zijn voor ons geen noodzaak. Het is meer dat we het soms fijn vinden om ons een week te laten verwennen in een goed hotel in een mooie omgeving. Maar ook zonder dat zijn wij gelukkig.

We hebben onze hobby´s en tijdens de lockdown zijn we daar gewoon mee bezig geweest zoals voorheen, maar in mijn geval misschien nog een tandje meer.

Ik heb me helemaal suf geschilderd. En wel zoveel uren dat ik soms na een dag pijn in mijn voeten had van het staan. Dat is niet altijd goed. Het werd een soort obsessie.

Bij mij is het zo dat een tekening of schilderij uit mijn hart moet komen en dat gaat het beste als ik er niet te veel bij nadenk, maar me vooral toeleg op goed kijken. Wat ik gemerkt heb is dat ik, net als bij het tekenen, ook bij het schilderen gebruik moet maken van het principe ´paint and go´. Dus even schilderen met zin en een frisse blik en dan weg wezen. Als ik te lang blijf door klodderen verlies ik het zicht op waar ik mee bezig ben en doe ik eigenlijk maar wat. Dat moet ik niet doen. Ik moet niet blijven hangen maar op tijd weg wezen en dan wat later weer terugkomen en dan zie ik weer even wat ik moet doen.

Pfff. Fijn dat ik dat nu weet. Want ik heb deze wet die voor mij geldt deze week met voeten getreden. Uren stond ik te priegelen in het minischilderijtje. Ik vroeg, onzeker van mezelf, advies aan de muilezel-kenner naast me, maar dat bracht me alleen maar van mijn a propos. In drie dagen had ik een mooi schilderijtje. Dat ging ik vervolgens een week lang verpesten. Het werd een zware geforceerde lijdensweg met dat ding en het dreef me tot waanzin. De uren en dagen vlogen al schilderend voorbij in een humeurige roes. Toen ik de foto nog eens bekeek van het aanvankelijke spontane schilderijtje dat er nu niet meer was (door al mijn over geschilder) moest ik bijna huilen van frustratie. Tot ik gisteren tegen mezelf zei: ´Ho even, Shabnam, nu even rustig……rustig……rustig´.

Ik wilde eigenlijk een pauze inlassen, maar het gekke is dat ik een schilderijtje dat niet naar mijn zin is niet kan loslaten. Dus vandaag toch er weer mee verder gegaan in een poging iets van het origineel van de eerste drie dagen terug te laten komen. En nu ontdekte ik dat ik niet koppig moet blijven pielepeuteren aan een hoef of een muilezelbeen (of is dat bij dat dier een poot? Ik zeg been), maar gewoon moet werken aan wat ik direct zie en als ik niks meer zie weg wezen!

Toch weer wat geleerd. En overigens hebben wij het wel heel gezellig. Ik leed grotendeels in stilte. Met een zere rug en zere voeten en een misnoegd gevoel. Ik bén ook eigenlijk helemaal geen schilder 😉 The ´painters curse´.

Ik laat jullie het eindresultaat van mijn gezwoeg binnenkort zien.