Dat zei mijn moeder elk jaar. En nu we vanuit het licht van Spanje hier in de zompige duisternis van Nederland in de winter zijn aangeland voel ik dat aan den lijve. Vandaag was het minder regenachtig dan gisteren, maar alsnog had je om 15 uur al het idee dat het begon te schemeren. Het is weer even wennen.

De tuin staat er prachtig bij en mijn orchideeën binnen doen het beter dan ooit. De buurman heeft ze uitstekend verzorgd bij mijn afwezigheid. Allemaal nieuwe glanzende stevige bladeren en veel nieuwe loten die bloemen beloven. In de tuin waren alle planten flink gegroeid en zelfs de bouganvillea had enorme scheuten. Enkele rozen stonden nog in bloei en ook enkele vaste planten. Kijken wat er straks gaat gebeuren wanneer de eerste flinke nachtvorst intreedt.

Vandaag moest ik naar de anesthesist als voorbereiding op de operatie aan mijn hallux valgus, die woensdag 4 december gaat plaatsvinden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik na zoveel operaties ondergaan te hebben nogal wat operatie-angst ervaar. En die werd vandaag versterkt door angst voor het verkeer, toen ik vandaag naar de kliniek in Rijswijk reed en ik Ahmad liet terugrijden. Zodat hij kan wennen aan mijn nieuwe waggie, waarin ik hem nog niet heb laten rijden. Hij zal me woensdag na de operatie terug moeten rijden. We waren allebei wat nervioso, omdat wij de weg niet kennen daar in Rijswijk. Door mijn navigatie heen schalde de radio, die ik een keer heb aangezet en nu niet meer kan uitzetten, omdat ik niet weet hoe dat moet.

Ik heb gekozen voor een algehele narcose, die mij minder riskant lijkt dan een ruggenprik. De revalidatie zal weer lang gaan duren en dat zal geen pretje worden. Is dat nog de moeite waard voor deze oude vrouw? Daarover heb ik soms mijn twijfel, maar ik heb al A gezegd en moet nu woensdag ook B zeggen. Als alles goed verloopt zal ik na 8 weken weer twee schoenen aankunnen, maar zal het echt lekker lopen nog 4 tot 5 maanden op zich laten wachten volgens de beschrijving van de revalidatie. De operatie op zich zal niet lang duren en ik zal dezelfde dag ook weer uit de kliniek dienen te verdwijnen, terwijl mijn voet dan nog verdoofd is door een bètablokker. Toch schijn ik dan al op die voet kunnen staan in een speciale schoen die alleen de hiel belast en met twee krukken. Gelukkig heb ik die nog liggen na mijn heup-operatie.

Tja, en wat ga ik doen de komende twee maanden? In ieder geval de eerste weken weinig. We zullen een bed in de woonkamer zetten, zoals we al eerder deden. Dan kan ik, zonder de bank te bezetten, comfortabel liggen met mijn voet omhoog, wat wordt aanbevolen. En zo hoef ik ’s nachts niet de trap af om naar de wc te kreupelen. Ik ben niet van plan om de deur uit te gaan. Dat geef me een vrijbrief om kerstdiners te vermijden. Ik blijf lekker thuis met mijn e-reader, t.v. en laptop en lieve Ahmad die wéér voor mij zal zorgen.

Voorafgaand aan de operatie heb ik nog wat afspraken gepland. En daarna ben ik even buiten spel. Op hoop van zegen inshaAllah.

´Je moet een oude boom niet verplanten,´ luidt het gezegde. Maar deze twee oude bomen laten zich 4x per jaar vrijwillig verplanten. Morgen gaan we weer naar Nederland. En omdat dit razendsnel gaat met het vliegtuig is het steeds weer net of je zonder echt gereisd te hebben 2200 km verderop zit dan waar je een paar uur geleden nog zat.

Het is hier, na een week relatief guur weer voor Andalusische begrippen, heerlijk zacht weer. Windstil en zonnig. We weten al dat we morgen zullen aankomen in een heel winderig Nederland. Windstoten van meer dan 60 km per uur. We hopen dat het vliegtuig kan landen in Rotterdam. En dan maar hopen dat we voor donker de boodschappen weer gehaald hebben.

Het is altijd weer even omschakelen. Zowel vanhier als vanuit Nederland vertrekken we steeds met een weemoedig heimwee-gevoel Maar het zal heerlijk zijn mijn kinderen weer te zien.

Ahmad en ik zijn nu alweer 11 jaar vrijwel non stop samen. Dat wil niet zeggen dat we alles delen en de hele dag alles samen doen. Eigenlijk doen we ieder de hele dag ´ons ding´ naast elkaar en nemen we even tijd voor elkaar bij de koffie en tijdens de maaltijden. De beste gesprekken hebben we meestal aan de ontbijttafel na een grote mok koffie.

We zaten aan het ontbijt en voelden de weldadige warmte van de brasero onder het keukentafeltje, die onze benen verwarmden. Lekker, om je te laten verwarmen door zo een kacheltje, nadat je rillerig vanwege de ochtendkou bent opgestaan.

´Eigenlijk is het helemaal niet zo gek,´ begon ik. ´Een koud huis, zoals wij dat hier hebben met alleen maar warmte als je een kachel aansteekt. Dat was vroeger heel normaal.´ Ik herinner me de schitterende ijsbloemen op ons slaapkamerraam. Het was ijskoud als we opstonden in de winter en ons moesten wassen en aankleden. Dubbele ramen bestonden nog niet en alleen in de woonkamer beneden stond een kolenkachel. We vonden dat heel gewoon. En dan fietsen door weer en wind naar school. En de hele dag buiten spelen, of het nu koud was of warm. Je voelde echt de seizoenen aan den lijve en je was de hele dag in beweging. ´Vroeger zag je niet zoveel mensen met rare misvormde lichamen door verkeerde voeding en weinig beweging als nu,´ ga ik verder. ´Kijk maar op oude foto´s en filmopnamen van vroeger.´

Ahmad heeft dezelfde ervaring als ik. Alleen was het bij hem zo dat hij 13 km naar zijn werk moest fietsen, dan olijven plukken en weer terug. Terwijl ik naar school fietste en speelde, moest hij al jong werken. ´Als het geregend had, kon ik niet fietsen vanwege de modder op de weg, maar moest ik lopen met mijn fiets op mijn nek,´ lacht Ahmad. ´Daarom heb jij zulke mooie gespierde benen,´lach ik terug.

Maar het was niet slecht in die tijd. Mensen waren veel buiten en veel in beweging. Ik was als kind al veel buiten, want dat kon toen nog. Er was nog niet zoveel verkeer. Toen ik nog geen 4 jaar oud was speelde ik al alleen buiten. Mijn moeder maakte zich daar volstrekt geen zorgen om. Ik liet me aan de hand meevoeren door grotere kinderen naar hun erf. Ze zetten me voorop de step en stepten met me, terwijl ik maar net boven het stuur kon uitkijken. Overal waar ik kwam te wonen was er voldoende speelgelegenheid. Je kon in bomen klimmen en er was voldoende braak liggend terrein om hutten te bouwen. Er werd in mijn jeugd ook door volwassenen veel gebouwd (nog geen gepraat toen over stikstof). Wij vonden het geweldig om te spelen op een bouwplaats, waar we eigenlijk niet mochten komen.

Nu hebben kinderen speelveldjes en kleine speeltuintjes tussen de vinexwoningen en flatgebouwen. Een groot deel van de dag zitten ze binnen met een I-pad. Volwassenen pakken vaak voor elke kleine afstand de auto. En als ze dan merken dat hun lichaam begint te lubberen door zo weinig beweging, haasten ze zich naar de sportschool.

Tja, ik prijs me gelukkig dat ik de tijd heb meegemaakt dat er nog geen internet bestond en dat we zelfs nog geen tv hadden. Ik weet dat we niet meer terug kunnen naar die tijd. Ik zie ook de voordelen van de technologische vooruitgang, waar ook ik nu ruimschoots van geniet. Maar voor de kinderen van nu vind ik het soms sneu dat het overal zo druk is, dat ze niet alleen over straat kunnen met gevaar voor hun leven. Dat alles is volgebouwd en dat er weinig ongerepte stukjes natuur meer zijn om te spelen.

Vandaag had ik niet veel te doen. Ik besloot mijn sony camera er even bij te pakken en deze te gaan bestuderen met de handleiding, die ik digitaal in mijn laptop heb staan. Het is een enorm lang verhaal van veel pagina´s, waarin alle functies van het kleine slimme cameraatje worden uitgelegd. Ik heb me daar eerlijk gezegd tot nu toe niet in verdiept, ook al heb ik de camera al vanaf 2015. Als je alles op de stand ´automatisch´ zet, kan je lukraak beelden schieten, die meestal aardig zijn dankzij het vernuft dat al in de camera zelf zit verwerkt. Van sluitertijd en diafragma heb ik 0,0 verstand.

Het hele menu van de camera is te vinden in het display en daar valt een hoop handmatig in te stellen. Terwijl ik daarmee bezig was stuitte ik ook op de wifi-mogelijkheden van de camera, die ik nooit benut heb. Je kan de camera verbinden met je smartphone en dan via de smartphone de camera bedienen of foto´s overzetten van camera naar smartphone. Alleen lukte dat mij niet. Toen ik op YouTube ging spieken voor nadere uitleg, zag ik dat daar de camera een totaal ander en Nederlandstalig menu had.

Ik ging daarna kijken, tegen beter weten in, of mijn Sony apparaat misschien ook in het Nederlands kon omgezet worden, maar al gauw ontdekte ik dat de camera naast Engels, Portugees, Frans en Spaans verrassend genoeg wel Indonesisch als taal bevatte en nog wat andere talen met diverse voor mij vreemde alfabetten.

Ik denk dat ik geheel per ongeluk op de o.k.-knop heb gedrukt, toen het Chinese of Kantonese of Japanse of weet ik veel wat voor alfabet verscheen. Dus ineens stond mijn menu in de camera in dat schrift.

PANIEK! Waar was ook al weer de de mogelijkheid de taal te wijzigen in het menu? Geen idee. Ik scrolde langs alle mogelijkheden. Kon het niet vinden in die rare taal met rare tekens die ik niet begreep.

Gelukkig herinnerde ik me dat Ahmad onlangs ook een Sony camera had gekocht, weliswaar een heel andere , maar met wel ongeveer hetzelfde menu. Ik keek in zijn camera en zag dat zijn menu ietsje anders was, wat minder uitgebreid. Maar ik kwam er wel achter waar het ´idioma´ zich ongeveer moest bevinden in mijn camera. En ja hoor. Daar zat ik in ineens toch in het goede menu. En kon ik de taal (Engels) weer kiezen. OPLUCHTING!

Om van het hele gezeik af te zijn, besloot ik de instellingen van mijn camera maar terug te zetten naar de oorspronkelijke staat. Dat was gewoon o.k. En ik, die er de ballen verstand van heb, kan maar beter niets wijzigen in deze instellingen. De ontwerpers van deze uitstekende camera weten het vast beter dan ik. Gewoon alles op ´auto´ en kieken en filmen maar weer.

Wat ik wel ontdekte is dat je via PlayMemories Home je foto´s kan uploaden naar een cloud, genaamd Play Memories Online. En via die cloud kan je dan al je foto´s bekijken op verschillende apparaten. Dus daarmee ben ik nu bezig. Het gaat tergend langzaam. Ik ben bij de 300 ste foto van de 8289 foto´s en filmpjes die gemaakt zijn door de camera. Maar leuk is het resultaat wel. Je ziet de foto´s terug met de data waarop je ze gemaakt of gekregen hebt. Foto´s die ik gemaakt heb met de camera of mijn mobiel of die ik heb toegestuurd gekregen worden aldus keurig gerangschikt op datum en vervolgens kan ik ze rustig terugkijken in de cloud. Wat een uitvinding is dat! Zo kan je ´het leven van jezelf en je naasten´ bekijken door de jaren heen. Mooi, hoor.

Dat doen wij niet vaak, maar ik denk dat wij niet de enigen zijn. Nu je elke film ´on demand´ kan kijken vanuit je luie stoel thuis, is het niet meer noodzakelijk om daarvoor naar een muf ruikende bioscoop te gaan en de scenes in grootbeeld over je heen te laten denderen.

Toch zei Ahmad gisteren ineens: ´We gaan vandaag naar de film´. Dat is best uitzonderlijk voor een man die verder heel voorspelbaar is in zijn gedrag. Hij noemt zichzelf dan ook ´un animal de costumbres´. Maar dit keer werd ik dus verrast.

Ik kon wel direct raden naar welke film hij wilde. Naar de laatste film van zijn geliefde regisseur Benito Zambrano. De film heet ´intemperie´. Ik zie dat dit in de vertaalmachine wordt vertaald als ´guurheid´ of ´ruigheid´. Dat dekt het begrip zoals het in de film bedoeld is niet helemaal. Er wordt met name de ruigheid bedoeld van de natuur, en dan hoe deze aanvoelt voor iemand die zonder vaste verblijfplaats daar rondzwerft, als een paria zonder geld en zonder middelen.

De bioscoop bevond zich op de Plaza Mayor, een winkelcentrum vlakbij het vliegveld van Malaga. Er waren maar liefst 7 zalen met voorstellingen gedurende diverse tijdstippen van de dag. Het was ons even niet duidelijk waar de kaartjes verkocht werden. Dat bleek te zijn aan een enorme toonbank, waarop cola en popcorn in enorme kartonnen bekers werd verkocht. Het leek meer op een fastfoodtoonbank dan op een kaartjesloket. Maar die toonbank had dus een tweeledige functie, het verkopen van versnaperingen en kaartjes voor de diverse voorstellingen.

Het publiek bestond voornamelijk uit jongeren (stelletjes) en families met kinderen. De herrie hoort er gewoon bij en is normaal als je een flinke groep Spanjaarden bijeen brengt. Hun enthousiasme lijkt geen grenzen te kennen en zij plegen met elkaar te praten alsof ze meters van elkaar af staan.

Toen we ons kaartje eenmaal hadden, waren we blij een rustig zaaltje in te lopen waar op dat moment slechts één persoon aanwezig was. We konden gaan zitten waar we wilden. Er druppelden nog wat mensen binnen, overwegend oudere echtparen van onze leeftijd. Erg weinig mensen, gezien het feit dat het hier vandaag ging om een première van een Andalusische regisseur. Maar het was natuurlijk geen Brad Pitt type film, maar een politiek geëngageerd verhaal.

Toen de reclame begon, had ik er even een hard hoofd in of ik de zit zou kunnen volhouden. Het aantal decibellen geluid deed pijn aan mijn oren. ´Denken ze dat we doof zijn hier?´ vroeg ik verschrikt aan Ahmad. Hij zag er ook niet echt blij uit. Naast reclame werd ons een aantal trailers voorgeschoteld van films die nog komen moesten, allemaal met de volumeknop op ´zeer hoog´.

Gelukkig viel het geluid van de film mee. En werd er niet zo luid en veel gesproken. Dat zou voor mij sowieso lastig zijn geweest zonder ondertiteling. Mijn Spaans is nog altijd niet 100 % en bij rap gemompel snap ik de helft niet. Deze film had voldoende zeggingskracht zonder dat ik alle woorden exact kon verstaan. In grote lijnen begreep ik alles en ik werd helemaal meegevoerd in het verhaal van de weggelopen jongen, die een tijd opliep in de natuur met een geitenherder, die zich ontpopte als vriend en beschermer tegen de vijand voor wie de jongen op de vlucht was. Zambrano weet je in elke film (die hij maakt met simpele middelen en weinig budget) mee te slepen. Handje in handje lieten Ahmad en ik onze harten raken door dit mooie verhaal in de ´desierto´ ergens tussen de provincies Granada en Almeria.

Mijn van ontroering betraande ogen en loopneus deppend met een zakdoek, die ik gelukkig in mijn zak had, schuifelden we naar buiten. In de stromende regen reden we naar huis. Daar wachtte ons Ahmads heerlijke soep.

De film is overigens gemaakt aan de hand van dit boek. Het is in veel landen uitgegeven en o.a. vertaald in het Nederlands. Ik wil het graag lezen, ook al weet ik dat het boek heel anders is dan de film.

Oude mensen hebben veel tijd om na te denken. Ik ben gewend mijn gedachten af en toe te delen met mijn echtvriend. Dus vanmorgen bracht ik het onderwerp ´hormonale veranderingen´ ter sprake. Ik ben zo blij dat ik daar al jaren van af ben. ´Een vrouw die nog niet in de overgang is geweest, heeft last van maandelijkse bloedingen, die heel vervelend kunnen zijn. Daarbij kunnen ook nog maandelijks terugkerende stemmingswisselingen voorkomen. Voeg daarbij nog de zwangerschappen, die een vrouw kan hebben met daarbij behorende enorme hormonale veranderingen. Eerst wordt de hele hormoonhuishouding omgegooid tijdens haar zwangerschap en daarna, als zij bevallen is, vindt er weer een enorme hormonale verandering plaats.´ ´Daarom zijn vrouwen sterker dan mannen,´ vindt Ahmad. ´Wij mannen zijn misschien fysiek sterker, maar wij zijn niet opgewassen tegen de stemmingswisselingen die vrouwen moeten trotseren. Vrouwen zijn biologisch veel sterker.´ ´Misschien wel,´zeg ik, ´maar ik weet nog wel dat ik dat geschommel van emoties lastig vond. Ik geniet van de relatief stabiele emotionele toestand waarin ik nu verkeer.´ ´Had je dan veel last van die emotionele disbalans?´ wil Ahmad weten. ´Ik probeerde er voor mezelf rekening mee te houden, maar het was lastig,´ herinner ik me. Ik kan me nog goed het vervelende gevoel in mijn herinnering terughalen dat me soms zomaar overviel. ´En dan nog al dat drama in mijn leven en de last van een takenpakket dat iedere dag door mij gedaan moest worden, voor mijn gevoel altijd tegen de wind en de stroom in. Ik zou het nu niet meer kunnen opbrengen. Wat ben ik blij dat ik het nu rustig heb en wat geniet ik daarvan.´

Ik kijk naar het vertrouwde gezicht van mijn maatje en prijs me gelukkig dat ik in alle rust mag genieten van een oude dag samen met een persoon bij wie ik me volkomen thuis voel. En dat ook nog in relatieve gezondheid, ook al heb ik weleens een pijntje hier of daar. En ook al regent het hier nu en bevinden we ons in een nevelige wolk in ons optrekje. Het uitzicht is vandaag beperkt….´Het is vandaag een klein wereldje,´ zou mijn moeder zeggen.

Het meest stomme, oubollige en leugenachtige feest dat ik ken. Het is nu nog erger geworden door het jaarlijks terugkerende gezeik over een al dan niet helemaal zwart geschminkte Piet. Als kind vond ik de zwarte Pieten al enge figuren met hun belachelijke pak en hun zo duidelijk valse haren en bovendien vaak de vrouwelijke vormen onder hun bloesje, die niet te verbergen waren. Sinterklaas is ook al zo een schertsfiguur. Een bleke vent met een valse baard. Wie gelooft nou dat opmerkzame kinderogen dat niet zien?

Voor mij en mijn broer was sinterklaas één keer leuk. Dat was in de tijd dat onze moeder even alleen was, d.w.z. zonder man. Ze richtte zich toen helemaal op ons en dat was een heerlijke periode voor ons. Ik was nog zo klein dat ik niet boven de eettafel kon uitkijken. Op de eettafel had mijn moeder allemaal kleine (al uitgepakte) cadeautjes uitgestald, autootjes voor mijn broer en poppetjes voor mijn poppenhuis. Toen ik eindelijk werd opgetild en ook kon zien waarom iedereen oeh en ah riep, was ik diep onder de indruk van de schat aan kleine geschenkjes die op de tafel lag. Allemaal door sinterklaas gebracht. Zoiets maakt indruk. Een onzichtbare sinterklaas, die cadeautjes had gebracht toen we we even niet thuis waren. Dat is magisch! Maar je moet die vent niet zien. Dan is de betovering er al snel af.

Minder leuk werd het toen mijn stiefvader zijn intrede had gedaan in ons huis. Sinterklaas was eerst een boeman, die mij strafte omdat ik een keer ´s nachts had gehuild na een nachtmerrie. Voor straf kreeg ik niks in mijn schoen, terwijl mijn broer en mijn neefje wel een suikerbeest in hun schoen hadden. Bij mij zat de wortel er nog in. Dan had ik maar niet moeten huilen.

Later geloofden mijn broer en ik niet meer in sinterklaas en werd sinterklaas een familiefeest, waarin een ieder cadeautjes voor elkaar kocht en surprises maakte met gedichten daarbij. De gedichtjes waren plagerig maar goedmoedig bedoeld. Althans dat werd ons verteld. In wezen was de sint toen gewoon een pestkop, die ons urenlang liet zoeken naar cadeautjes die niet bleken te zijn wat we eigenlijk op ons verlanglijstje hadden. Zo moest mijn broer een keer heel lang zoeken via allerlei speurdersbriefjes naar een groot pakket, dat uiteindelijk op de zolder bleek te liggen. In het begeleidende gedicht werd gesuggereerd dat hij een cowboypak zou krijgen, wat hij al heel lang graag wilde. Maar in het grote pakket zat een pot met een ´drol´. Mijn broer keek er wat angstig en met een vies gezicht naar. In de ´drol´ zat weer een briefje dat hij eruit moest halen om verder te zoeken naar zijn uiteindelijke cadeau. Hij durfde niet zijn hand in de ´drol´te steken, maar hij werd gerustgesteld dat de drol niet echt was maar gemaakt van ontbijtkoek. Vol verwachting ging hij, na het besmeurde briefje gelezen te hebben, naar de plek waar het cadeau uiteindelijk lag. Ik weet niet meer wat hij kreeg, maar het was in ieder geval geen cowboypak.

Mijn kinderen heb ik nooit wijsgemaakt dat de sinterklaas bestond. Ik legde hen wel uit waar de legende vandaan kwam (uit Turkije) en vertelde erbij dat het verhaal in de loop der tijd een beetje verbasterd was en dat nu gezegd werd dat sinterklaas uit Spanje zou komen. Maar ze kregen wel een cadeau van me en mochten hun schoen zetten. Ze wisten dat ik er wat instopte. Ik drukte ze wel op het hart niks tegen andere kinderen te zeggen op school, omdat die wel geloofden in het bestaan van sinterklaas.

Ik houd niet van liegen. Ik begrijp niet hoe andere ouders een leugen kunnen vertellen aan hun kinderen, die ze later weer ontkrachten. Hoe geloofwaardig ben je dan? En hoe leer je dan je kinderen om niet te liegen. Is het leven zelf niet magisch en interessant genoeg zonder leugens? Sprookjes blijven sprookjes en moeten ook als zodanig verteld worden. Dat is mijn mening.

Telkens als ik hier aankom in ons optrekje onder het dak, dan moet ik weer even wennen. Het uitzicht op de tuin dat ik in Nederland heb vanuit de woonkamer is heel rustgevend en het is fijn om naar de vogeltjes te kijken, die aan het voer komen knabbelen. Ook is het heerlijk om vanuit de bijkeuken zo je fiets naar buiten te rijden. Dat geeft een gevoel van vrijheid. Vrederust is nu al 26 jaar mijn buurt. Nooit heb ik zo lang op één plek gewoond. Daar kunnen natuurlijk niet veel andere woonplekken tegenop.

Maar als ik dan weer bijna wegga hier, dan heb ik toch bij voorbaat heimwee naar dit woonplekje, waar de zon vaak schijnt en waar we zo rustig en privé zitten. Geen inkijk in ons dakhuisje, maar wel een schitterend uitzicht. Aan de ene kant Malaga en de zee in de verte en de Sierra Nevada. Daar zien we elke dag de zon opkomen. En aan de andere kant de heuvels met elke dag een andere zonsondergang.

Maar het zit er bijna weer op hier. Het schilderij, waarover ik desnoods een jaar wilde doen, liet zich sneller schilderen dan ik dacht. Het is nu wel zo goed als af. Altijd kan je er dingetjes in veranderen, maar op een goed moment wordt dat ook gezeur. Je moet het een keer loslaten om het niet te verpesten.

Ik laat het dus waarschijnlijk hierbij en geef het nog een paar dagen de kans voor herstelpuntjes. Dan zal het weer tijd zijn voor een nieuw canvasje.

Net als ik heeft ook Ahmad zijn familie. Zijn ouders zijn al jaren geleden overleden, maar hij heeft nog wel een broer en twee zussen die in leven zijn.

Gisteren zochten we zijn twee jaar oudere broer op. Deze woont in Arrahal, een dorp 40 km van Sevilla, waar Ahmad is opgegroeid. Het was leuk om even bij deze lieve mensen te zijn. Zijn broer is aardig hersteld van een operatie een jaar geleden. Ze hebben vier kinderen die heel goed voor hun ouders zorgen. Een dochter en schoonzoon waren helemaal vanuit een dorp voorbij Sevilla naar Arrahal gekomen om er te zijn bij ons bezoek en ons een ontbijt met koffie te serveren. Als je in hun mooie woning op bezoek bent, voel je de liefde en rust, die heerst binnen deze familie.

Daarna gingen we naar zijn dochter Vicky, die in het centrum van Sevilla woont. Ik wilde haar nog een keer bedanken voor wat ze vorig jaar rond deze tijd voor mij gedaan heeft. Hoewel ze naar het ziekenhuis in Malaga was gekomen om haar vader op te zoeken, heeft zij in plaats daarvan twee nachten en twee dagen onafgebroken aan mijn bedje op wielen gestaan in de eerste hulp in datzelfde ziekenhuis. Ze bleef bij me waken tot ik eindelijk geopereerd werd en ging toen pas naar haar vader. Ik had orchideeën en een lidcactus voor haar gekocht.

Het parkeren in Sevilla was een hel. Toen we eindelijk een plekje hadden gevonden, moesten we een flink stuk sjouwen met de krat met planten en wat versnaperingen tussen ons in. Gelukkig scheen er een uitbundig zonnetje dat de ijskoude lucht verwarmde.

Ik begin voor Ahmads kinderen bijna net zoveel liefde te voelen als voor mijn eigen koters. We hebben wat zitten kletsen in haar zonnige etage in het alternatieve deel van Sevilla en zijn daarna gaan eten in een Marokkaans restaurant. Toen tuf tuf de 230 km weer naar huis. Ik reed het laatste stuk terug in donker met mijn zonnebril. De gewone bril heb ik in Nederland laten liggen. Evenals de oplader van mijn electrische tandenborstel. Ik word een vergeetachtig oudje. Moet echt lijstjes maken en niet vertrouwen op mijn geheugen bij het inpakken van koffers.