Dat zei mijn moeder elk jaar. En nu we vanuit het licht van Spanje hier in de zompige duisternis van Nederland in de winter zijn aangeland voel ik dat aan den lijve. Vandaag was het minder regenachtig dan gisteren, maar alsnog had je om 15 uur al het idee dat het begon te schemeren. Het is weer even wennen.
De tuin staat er prachtig bij en mijn orchideeën binnen doen het beter dan ooit. De buurman heeft ze uitstekend verzorgd bij mijn afwezigheid. Allemaal nieuwe glanzende stevige bladeren en veel nieuwe loten die bloemen beloven. In de tuin waren alle planten flink gegroeid en zelfs de bouganvillea had enorme scheuten. Enkele rozen stonden nog in bloei en ook enkele vaste planten. Kijken wat er straks gaat gebeuren wanneer de eerste flinke nachtvorst intreedt.
Vandaag moest ik naar de anesthesist als voorbereiding op de operatie aan mijn hallux valgus, die woensdag 4 december gaat plaatsvinden. Ik moet eerlijk zeggen dat ik na zoveel operaties ondergaan te hebben nogal wat operatie-angst ervaar. En die werd vandaag versterkt door angst voor het verkeer, toen ik vandaag naar de kliniek in Rijswijk reed en ik Ahmad liet terugrijden. Zodat hij kan wennen aan mijn nieuwe waggie, waarin ik hem nog niet heb laten rijden. Hij zal me woensdag na de operatie terug moeten rijden. We waren allebei wat nervioso, omdat wij de weg niet kennen daar in Rijswijk. Door mijn navigatie heen schalde de radio, die ik een keer heb aangezet en nu niet meer kan uitzetten, omdat ik niet weet hoe dat moet.
Ik heb gekozen voor een algehele narcose, die mij minder riskant lijkt dan een ruggenprik. De revalidatie zal weer lang gaan duren en dat zal geen pretje worden. Is dat nog de moeite waard voor deze oude vrouw? Daarover heb ik soms mijn twijfel, maar ik heb al A gezegd en moet nu woensdag ook B zeggen. Als alles goed verloopt zal ik na 8 weken weer twee schoenen aankunnen, maar zal het echt lekker lopen nog 4 tot 5 maanden op zich laten wachten volgens de beschrijving van de revalidatie. De operatie op zich zal niet lang duren en ik zal dezelfde dag ook weer uit de kliniek dienen te verdwijnen, terwijl mijn voet dan nog verdoofd is door een bètablokker. Toch schijn ik dan al op die voet kunnen staan in een speciale schoen die alleen de hiel belast en met twee krukken. Gelukkig heb ik die nog liggen na mijn heup-operatie.
Tja, en wat ga ik doen de komende twee maanden? In ieder geval de eerste weken weinig. We zullen een bed in de woonkamer zetten, zoals we al eerder deden. Dan kan ik, zonder de bank te bezetten, comfortabel liggen met mijn voet omhoog, wat wordt aanbevolen. En zo hoef ik ‘s nachts niet de trap af om naar de wc te kreupelen. Ik ben niet van plan om de deur uit te gaan. Dat geef me een vrijbrief om kerstdiners te vermijden. Ik blijf lekker thuis met mijn e-reader, t.v. en laptop en lieve Ahmad die wéér voor mij zal zorgen.
Voorafgaand aan de operatie heb ik nog wat afspraken gepland. En daarna ben ik even buiten spel. Op hoop van zegen inshaAllah.