Het meest stomme, oubollige en leugenachtige feest dat ik ken. Het is nu nog erger geworden door het jaarlijks terugkerende gezeik over een al dan niet helemaal zwart geschminkte Piet. Als kind vond ik de zwarte Pieten al enge figuren met hun belachelijke pak en hun zo duidelijk valse haren en bovendien vaak de vrouwelijke vormen onder hun bloesje, die niet te verbergen waren. Sinterklaas is ook al zo een schertsfiguur. Een bleke vent met een valse baard. Wie gelooft nou dat opmerkzame kinderogen dat niet zien?

Voor mij en mijn broer was sinterklaas één keer leuk. Dat was in de tijd dat onze moeder even alleen was, d.w.z. zonder man. Ze richtte zich toen helemaal op ons en dat was een heerlijke periode voor ons. Ik was nog zo klein dat ik niet boven de eettafel kon uitkijken. Op de eettafel had mijn moeder allemaal kleine (al uitgepakte) cadeautjes uitgestald, autootjes voor mijn broer en poppetjes voor mijn poppenhuis. Toen ik eindelijk werd opgetild en ook kon zien waarom iedereen oeh en ah riep, was ik diep onder de indruk van de schat aan kleine geschenkjes die op de tafel lag. Allemaal door sinterklaas gebracht. Zoiets maakt indruk. Een onzichtbare sinterklaas, die cadeautjes had gebracht toen we we even niet thuis waren. Dat is magisch! Maar je moet die vent niet zien. Dan is de betovering er al snel af.

Minder leuk werd het toen mijn stiefvader zijn intrede had gedaan in ons huis. Sinterklaas was eerst een boeman, die mij strafte omdat ik een keer ´s nachts had gehuild na een nachtmerrie. Voor straf kreeg ik niks in mijn schoen, terwijl mijn broer en mijn neefje wel een suikerbeest in hun schoen hadden. Bij mij zat de wortel er nog in. Dan had ik maar niet moeten huilen.

Later geloofden mijn broer en ik niet meer in sinterklaas en werd sinterklaas een familiefeest, waarin een ieder cadeautjes voor elkaar kocht en surprises maakte met gedichten daarbij. De gedichtjes waren plagerig maar goedmoedig bedoeld. Althans dat werd ons verteld. In wezen was de sint toen gewoon een pestkop, die ons urenlang liet zoeken naar cadeautjes die niet bleken te zijn wat we eigenlijk op ons verlanglijstje hadden. Zo moest mijn broer een keer heel lang zoeken via allerlei speurdersbriefjes naar een groot pakket, dat uiteindelijk op de zolder bleek te liggen. In het begeleidende gedicht werd gesuggereerd dat hij een cowboypak zou krijgen, wat hij al heel lang graag wilde. Maar in het grote pakket zat een pot met een ´drol´. Mijn broer keek er wat angstig en met een vies gezicht naar. In de ´drol´ zat weer een briefje dat hij eruit moest halen om verder te zoeken naar zijn uiteindelijke cadeau. Hij durfde niet zijn hand in de ´drol´te steken, maar hij werd gerustgesteld dat de drol niet echt was maar gemaakt van ontbijtkoek. Vol verwachting ging hij, na het besmeurde briefje gelezen te hebben, naar de plek waar het cadeau uiteindelijk lag. Ik weet niet meer wat hij kreeg, maar het was in ieder geval geen cowboypak.

Mijn kinderen heb ik nooit wijsgemaakt dat de sinterklaas bestond. Ik legde hen wel uit waar de legende vandaan kwam (uit Turkije) en vertelde erbij dat het verhaal in de loop der tijd een beetje verbasterd was en dat nu gezegd werd dat sinterklaas uit Spanje zou komen. Maar ze kregen wel een cadeau van me en mochten hun schoen zetten. Ze wisten dat ik er wat instopte. Ik drukte ze wel op het hart niks tegen andere kinderen te zeggen op school, omdat die wel geloofden in het bestaan van sinterklaas.

Ik houd niet van liegen. Ik begrijp niet hoe andere ouders een leugen kunnen vertellen aan hun kinderen, die ze later weer ontkrachten. Hoe geloofwaardig ben je dan? En hoe leer je dan je kinderen om niet te liegen. Is het leven zelf niet magisch en interessant genoeg zonder leugens? Sprookjes blijven sprookjes en moeten ook als zodanig verteld worden. Dat is mijn mening.