Telkens als ik hier aankom in ons optrekje onder het dak, dan moet ik weer even wennen. Het uitzicht op de tuin dat ik in Nederland heb vanuit de woonkamer is heel rustgevend en het is fijn om naar de vogeltjes te kijken, die aan het voer komen knabbelen. Ook is het heerlijk om vanuit de bijkeuken zo je fiets naar buiten te rijden. Dat geeft een gevoel van vrijheid. Vrederust is nu al 26 jaar mijn buurt. Nooit heb ik zo lang op één plek gewoond. Daar kunnen natuurlijk niet veel andere woonplekken tegenop.

Maar als ik dan weer bijna wegga hier, dan heb ik toch bij voorbaat heimwee naar dit woonplekje, waar de zon vaak schijnt en waar we zo rustig en privé zitten. Geen inkijk in ons dakhuisje, maar wel een schitterend uitzicht. Aan de ene kant Malaga en de zee in de verte en de Sierra Nevada. Daar zien we elke dag de zon opkomen. En aan de andere kant de heuvels met elke dag een andere zonsondergang.

Maar het zit er bijna weer op hier. Het schilderij, waarover ik desnoods een jaar wilde doen, liet zich sneller schilderen dan ik dacht. Het is nu wel zo goed als af. Altijd kan je er dingetjes in veranderen, maar op een goed moment wordt dat ook gezeur. Je moet het een keer loslaten om het niet te verpesten.

Ik laat het dus waarschijnlijk hierbij en geef het nog een paar dagen de kans voor herstelpuntjes. Dan zal het weer tijd zijn voor een nieuw canvasje.