Familie in Sevilla

Net als ik heeft ook Ahmad zijn familie. Zijn ouders zijn al jaren geleden overleden, maar hij heeft nog wel een broer en twee zussen die in leven zijn.

Gisteren zochten we zijn twee jaar oudere broer op. Deze woont in Arrahal, een dorp 40 km van Sevilla, waar Ahmad is opgegroeid. Het was leuk om even bij deze lieve mensen te zijn. Zijn broer is aardig hersteld van een operatie een jaar geleden. Ze hebben vier kinderen die heel goed voor hun ouders zorgen. Een dochter en schoonzoon waren helemaal vanuit een dorp voorbij Sevilla naar Arrahal gekomen om er te zijn bij ons bezoek en ons een ontbijt met koffie te serveren. Als je in hun mooie woning op bezoek bent, voel je de liefde en rust, die heerst binnen deze familie.

Daarna gingen we naar zijn dochter Vicky, die in het centrum van Sevilla woont. Ik wilde haar nog een keer bedanken voor wat ze vorig jaar rond deze tijd voor mij gedaan heeft. Hoewel ze naar het ziekenhuis in Malaga was gekomen om haar vader op te zoeken, heeft zij in plaats daarvan twee nachten en twee dagen onafgebroken aan mijn bedje op wielen gestaan in de eerste hulp in datzelfde ziekenhuis. Ze bleef bij me waken tot ik eindelijk geopereerd werd en ging toen pas naar haar vader. Ik had orchideeën en een lidcactus voor haar gekocht.

Het parkeren in Sevilla was een hel. Toen we eindelijk een plekje hadden gevonden, moesten we een flink stuk sjouwen met de krat met planten en wat versnaperingen tussen ons in. Gelukkig scheen er een uitbundig zonnetje dat de ijskoude lucht verwarmde.

Ik begin voor Ahmads kinderen bijna net zoveel liefde te voelen als voor mijn eigen koters. We hebben wat zitten kletsen in haar zonnige etage in het alternatieve deel van Sevilla en zijn daarna gaan eten in een Marokkaans restaurant. Toen tuf tuf de 230 km weer naar huis. Ik reed het laatste stuk terug in donker met mijn zonnebril. De gewone bril heb ik in Nederland laten liggen. Evenals de oplader van mijn electrische tandenborstel. Ik word een vergeetachtig oudje. Moet echt lijstjes maken en niet vertrouwen op mijn geheugen bij het inpakken van koffers.

Vicky, de oudste dochter van Ahmad, bleef 2 dagen en nachten aan mijn zijde, toen ik op de eerste hulp lag te wachten op een operatie vanwege mijn dunne darm, die volledig in de knoop zat. Het duurde zo lang, omdat men niet kon ontdekken wat mij mankeerde en waarom ik ondraaglijke pijn leed. Ik zal nooit vergeten wat zij in die bange en verschrikkelijke dagen voor mij betekend heeft. Ahmad lag toen zelf ook in datzelfde ziekenhuis en zij was eigenlijk gekomen uit Sevilla om haar vader op te zoeken. Hoe ondoorgrondelijk en schijnbaar ‘toevallig’ zijn de wegen van God/Allah.

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *