Levensechte droom

In mijn droom hoor ik een klein kind huilen. Daarna hoor ik klappen, alsof dat kind geslagen wordt, en een boze mannenstem. Het is donker en ik sta buiten te kijken naar een huis. Het beeld is zo helder en duidelijk alsof ik daar echt sta. Het is een mooi pand, waar ik schuin voor sta. Ik zie dus een  stuk van de zijkant en de voorkant, maar vooral de zijkant van het huis. Het bestaat uit drie verdiepingen. Achter de ramen mooie verlichting. Het is duidelijk een huis in een dure wijk.
Ik hoor meer klappen en meer gehuil en ik maak me zorgen om dit hulpeloze kind. Dan schrik ik wakker met het sterke gevoel dat ik wat moet doen. De politie bellen bijvoorbeeld, maar dan besef ik dat ik gedroomd heb.
Ik blijf hierna een tijd wakker liggen met ellendige herinneringen en een daarbij behorend naar gevoel. De volgende ochtend vraag ik me af of wat ik heb gedroomd misschien echt gebeurd is vannacht. Ergens op de wereld. Ik zou het huis zo kunnen uittekenen.

Onze fotograaf

Ik ben er een beetje mee gestopt, met foto´s en filmpjes maken. Maar Ahmad verrast mij nu vaak met een mooie foto uit zijn camera. Hij fotografeerde vandaag de maan vanaf het terras.

Sister Florence

Ahmad en ik zijn beiden met pensioen, zoals veel andere mensen. Van sommige pensionado´s hoorde ik laatst dat zij er moeite mee hadden niet langer een ´positie te bekleden´ in de maatschappij. Dat men zich voelde alsof men er niet meer toe deed. Waarop ik dan weer zei dat zo een positie van ´niets meer hoeven´ ook voordelen heeft voor jouzelf en je omgeving. Hoeveel jonge mensen rennen niet noodgedwongen rond, van verplichting naar verplichting. Hun leven is een race, die af en toe meer weg heeft van overleven dan leven. Een pensionado daarentegen kan te midden van al deze stress een baken van rust zijn voor zijn of haar omgeving. De pensionado heeft tijd om stil te staan bij veel zaken. Heeft ook tijd om een helpende hand uit te steken naar zijn omgeving waar nodig. De oudere man of vrouw die aan de zijlijn staat van het jachtige leven kan dus zeker nog wel wat betekenen voor zijn of haar omgeving, zij het dat dit meestal wel is in een dienstverlenende en onbetaalde rol. Misschien is het daarom zo dat mannen meer moeite hebben met de overgang van werken naar niet meer werken buitenshuis dan vrouwen. Vrouwen zijn van nature (niet boos worden, feministen!) toch meer geneigd ook vervulling te vinden in verzorgende en dienende taken naast misschien een fantastische carrière buitenshuis. Vrouwen kunnen beter dan mannen veel ballen in de lucht houden. Als de carrière dan ineens wegvalt, zijn er nog genoeg ballen over om in de lucht te houden. Ik ben me ervan bewust dat ik hier generaliseer.
Wat mijzelf betreft, ik kan natuurlijk het beste voor mezelf spreken, voor mij geldt het volgende: Ik was altijd een erg dienstverlenend schepsel. Met mij kon je alle kanten op. Ambities had ik nauwelijks, behalve een enorme nieuwsgierigheid. Ik wilde veel van de wereld zien en met name hoe de mens in elkaar stak had mijn interesse. Later kwam ik terecht in een huwelijk met een veeleisende en weinig gevende echtgenoot. Ik bleef dienstverlenend me opstellen, omdat dit in mijn natuur zat. Ik kreeg kinderen. Ik ging leven voor mijn kinderen. Ik deed allerlei soorten werk, waarvan het laatste werk dat ik deed het beste bij me paste. Het was dienstverlenend. De cliënt was koning.
En nu ben ik vrij! Mijn kinderen zijn groot en nemen hun eigen beslissingen. Waar ik kan en wanneer zij daarom vragen help ik hen. Dat is tegenwoordig lang geen dagtaak meer. En ik heb een lieve echtgenoot. Hij vraagt niet veel. Zorgen doen we voor elkaar. De afgelopen jaren hij meer voor mij dan ik voor hem, omdat ik vaker ziek of geblesseerd was dan hij. En nu eindelijk kan ik een beetje meer voor hem zorgen, want nu is hij herstellende van een operatie. En verder?
Verder heb ik ontdekt dat ´iets betekenen´, zij het voor jezelf of voor een ander, niet zo belangrijk is. Ik mag nu van mezelf ook gewoon genieten van het simpelweg ´er zijn´, zonder stress en ingewikkelde problemen. Genieten van het moment, zon op mijn bolletje, een vogel die fluit en een glimlach van een voorbijganger. Ik zoek de dienstbaarheid niet op. Maar als iemand mijn hulp nodig heeft en ik kan wat doen, dan doe ik dat graag. Ik heb alle tijd.

Welvaart in Andalusië

Toen ik gisteren om 6.45 voor de ´puerta principal´ van het academisch ziekenhuis van Malaga stond, was deze deur nog gesloten. Ik stond er te wachten met een aantal andere vroege vogels. De meesten daarvan kwamen voor de polikliniek en voor bloedafname en dergelijke. Zij wilden als eersten geholpen worden.
Ik raakte in gesprek met een dame van ongeveer mijn leeftijd. Het viel me op dat ik haar heel goed kon begrijpen in het Spaans. Dat gaat lang niet altijd op voor mij in gesprekken met Andalusiërs. Sommigen praten zo snel en met zo weinig articulatie dat je hen bijna niet kan volgen. Maar deze vrouw sprak heerlijk duidelijk en het gesprek verliep voor mij alsof ik met iemand sprak in mijn moedertaal.
We hadden het over het verschil in gezondheidszorg in Spanje en in Nederland. Hier is het nog een staatsaangelegenheid, zoals dat vroeger was in Nederland. De basisgezondheidszorg is hier gratis en medicijnen zijn goedkoper dan bij ons. Daarbij komt dat ingezetenen hier die ouder zijn dan 65 jaar alleen een symbolisch bedrag betalen voor hun medicijnen.
Naast de basisgezondheidszorg waarop hier iedere burger recht heeft, kan men zich ook nog particulier verzekeren, tegen betaling van 40 euro per maand. Dan heeft men recht op assistentie in privéklinieken naast de algemene ziekenhuizen.
De dame vertelde mij dat zij uit hoofde van het beroep dat zij uitoefende voor haar pensionering een particuliere gezondheidsverzekering had. Zij en haar man waren allebei leraar geweest op school. Zij op de basisschool en hij was leraar wiskunde op de middelbare school. Ze hadden een prima salaris. Zij verdiende 2200 netto en hij 2600. Ze vroeg me naar de hoogte van de salarissen van de leraren in Nederland. Ik antwoordde dat ik dat niet precies wist, maar dat deze naar mijn idee netto lager liggen. Voeg daarbij dat de maandelijkse lasten in Nederland veel hoger zijn dan in Spanje, dan begrijp je al dat het behoorlijk tegenvalt met de ´welvaart´ in het noorden.
De huren zijn hier aanmerkelijk lager dan in Nederland. Veel mensen hier hebben een eigen huis, dat vaak al geheel is afbetaald en van generatie op generatie is overgegaan. Over het algemeen wordt er hier minder belasting betaald. Natuurlijk zijn er mensen met een laag salaris, maar met een salaris van 1200 kan je hier gemakkelijk rondkomen. Een supermarktmedewerker van de Mercadona verdient 1600 netto en deelt in de winst van het bedrijf. Mensen die werken in de bouw en landarbeiders zijn hier waarschijnlijk het slechtst betaald, maar ambtenaren verdienen in verhouding buitensporig veel. Onderwijzend personeel is hier ambtenaar en heeft een baangarantie voor het leven met een goed salaris.
De dame met wie ik in gesprek was sprak haar zorg uit over de toekomst van Spanje. Ze vreest dat de gezondheidszorg hier ook steeds meer zal vallen in particuliere handen met alle concurrentie en winstbejag van dien. En zij ziet al gebeuren dat alles hier steeds meer geregeld gaat worden naar Amerikaans model. Voor haar maakt dat niet uit, omdat zij er voldoende goed bij zit qua geld, maar voor veel anderen wel.
Als de deur bijna open gaat komt haar man aanwandelen, met een kapje voor zijn mond. Hij heeft al die tijd in de auto gewacht. Al eerder heeft de vrouw mij toevertrouwd dat hij kanker heeft, al heel lang. Het is een kanker van een vreemde soort. Als hij naderbij is gekomen met zijn bleke gelaat achter dat kapje en zijn trieste oogopslag, zie ik ineens de zorgen en vermoeidheid in het gelaat van deze vrouw als zij met haar man praat. Wat maakt gezondheid of een gebrek daar aan toch een verschil. Ik wens haar en haar man het allerbeste en onze wegen scheiden zich.
Even later sta ik in de lift met een aantal zorgelijk kijkende mensen. Trieste plek, zo een hospitaal…..

Puchero

De man is weer thuis. Om 7.15 stond ik alweer naast zijn bed en om een uur of 13 mocht ik hem mee naar huis nemen. Hij heeft zijn helderheid van geest al terug, maar hij is nog zwak en heeft geen eetlust en dat is iets dat ik van hem niet gewend ben, maar het is normaal na zo een operatie.
Wat doe je in zo een geval? Je maakt soep voor de zieke! Nu is Ahmad hier de soepspecialist, maar hij is nu te zwak voor werk. Gelukkig heb ik de soep kunnen maken met zijn aanwijzingen. De soep heet ´puchero´ en het recept is verrassend gemakkelijk, zoals de meeste recepten uit de Andalusische keuken. Het is een bouillon met groenten, licht verteerbaar en bijzonder geschikt voor zieken, die moeten aansterken. Hier volgt het recept:
Ingrediënten:

  • een stuk runderbot
    een stuk stukje rib van het rund
    3 laurierblaadjes
    een ui
    een kwart van een bos bleekselderij
    een kleine prei
    2 wortelen
    2 kleine aardappelen of 1 grote
    eventueel een stuk koolraap
    zout
    een maggiblokje
    verse munt

op tafel bij het opdienen:

  • citroen
    vloeibare maggi

Bereidingswijze

  • Vul een grote pan met 3/4 water
    Leg daarin het bot en de rib
    Voeg de laurier toe
    snijdt de ui in grote stukken en voeg toe
    Voeg zout toe naar smaak
    Breng het geheel aan de kook en laat het op zacht vuur ongeveer een uur garen tot het vlees zacht is
  • Voeg dan de volgende, in grove stukken gesneden groenten toe: de prei, de selderij, de wortelen, de koolraap en de aardappel(en) en voeg het maggiblokje toe
    Breng opnieuw aan de kook en laat op zacht vuur nog een half uur garen.
  • Haal het vleesbot, het stukje rib en de laurierblaadjes uit de pan met een schep met gaatjes
    Maal alle overige ingrediënten in de soep fijn met een staafmixer
    Proef de bouillon op zoutgehalte en voeg eventueel meer zout toe naar smaak
  • Voeg een flink bosje munt-takjes met blaadjes toe en laat de soep nog 10 minuten verder koken op laag vuur.
  • Verwijder de munt.
  • Haal het inmiddels wat kouder geworden vlees van de rib en het bot en voeg dit in kleine stukjes toe aan de soep.

De soep kan opgediend worden!
Eenmaal opgediend kan de soep heerlijk op smaak gebracht worden met verse citroensap en maggi.
Ahmad had de hele dag geen trek, maar toen de soep klaar was kreeg hij er zin in en ik zag hem ervan smullen. Ikzelf heb ook heel erg genoten van deze soep, toen ik net geopereerd was aan mijn darmen. Het was een van de weinige dingen die ik met gemak kon eten. En nu nog steeds vind ik de soep heerlijk. Als je bovenstaande beschrijving van het recept leest, lijkt het heel wat, maar geloof me: het is een heel gemakkelijk recept. Je hoeft niets fijn te snijden. Alles gaat in de pan in grove stukken. De staafmixer doet het werk, zoals bij de meeste Andalusische gerechten. Terwijl de soep gaart kun je wat anders doen, als je maar een beetje oplet dat de boel niet overkookt e.d.

In het hospitaal

Vanmorgen in alle vroegte vertrokken we naar het ziekenhuis in Malaga voor de galblaasoperatie van Ahmad.
Het was niet direct duidelijk waar we moesten zijn. Dat bleek de afdeling ‘dagopname’ te zijn, die aan de andere kant van het hospitaal was gelegen. Daar zaten al wat mensen te wachten op ongemakkelijke ijzeren stoeltjes. Hoewel het weer een zonnige dag beloofde te worden, was het behoorlijk fris in de wachtkamer, waar een openstaande glazen deur een ochtendbries binnen liet. Ik zat met een zakdoek onder mijn neus,  die zo lek was als een gieter. Ik ben toevallig voor het eerst na ruim 10 jaar snipverkouden.  Ahmad gelukkig niet!
Na twee uur wachten wordt Ahmad binnen geroepen en krijgt hij een armbandje met zijn naam. Nog later mogen we samen naar binnen en hij mag al zijn kleren uitdoen en vervangen door een operatie-hemdje. De kleding en schoenen moeten we in een locker stoppen, waarvan ik de sleutel krijg.  Dat is mijn rol. Sleutelbewaarder. Nadat ik hem een operatiemutsje heb opgezet en hij plastic sloffen heeft aangetrokken, scheiden onze wegen. Hij gaat naar de operatiekamer en ik moet terug naar de wachtkamer. Ik ga snel even naar een bar aan de overkant voor koffie.
Daarna is het weer wachten geblazen. Na bijna twee uur word ik geroepen. De operatie is goed gegaan, maar omdat zijn galblaas vol stenen zat was het wat moeilijk om de galblaas te verwijderen en moesten zij de wond wat groter maken dan normaal. Daarom moet hij een nachtje blijven. Hij zal antibiotica krijgen om een infectie tegen te gaan.
Mijn taak is het nu zijn zware tas met kleding en schoenen en andere zaken uit de locker te halen. Ik krijg nu wel zijn kamernummer al door, maar het zal nog een paar uur duren voordat hij uit de recouver komt. Opgelucht van de ijzeren stoel te zijn verlost, loop ik met mijn bagage de inmiddels warme zon in. Ik ga even op een stenen muurtje zitten en warm me aan de zon als een reptiel. Als ik goed ben doorgewarmd, loop ik naar binnen met mijn bagage. Je mag eigenlijk niet binnendoor naar de ziekenbeddenafdeling, maar als ik het heb uitgelegd aan de bewaking, laat men mij door.
Ik besluit eerst zijn zware tas alvast naar zijn kamer te brengen. Ik heb zijn belangrijke spullen al in mijn eigen tas gestopt,  toen ik op het muurtje zat. In de kamer ontbreekt zijn bed. Ik zet de tas in zijn kast. Een lieve buurman zegt uit zichzelf dat hij op de spullen zal passen als ik weg ben
Dan loop ik naar de wachtkamer voor de familie van chirurgie-patiënten. Daar zijn zachte stoelen en het is er lekker warm. Ik kom een beetje bij, terwijl ik naar de gesprekken van andere wachtenden luister.
En dan komt eindelijk Ahmad voorbij in zijn bed op wielen. Ik verwacht een wakkere en alerte Ahmad aan te treffen, maar merk dat deze verwachting niet uitkomt. Hij praat onsamenhangend en zegt dat hij niet wil dat ik al naar huis ga. Hij voelt zich belabberd en misselijk maar geeft niets over als ik snel een bak pak. En nu ligt hij te dutten en ik zit hier op de telefoon dit bericht te schrijven.
Wat een dag. Mijn neus loopt vrolijk door en ik nies veel. Gelukkig heb ik genoeg zakdoekjes.  Mijn lieve Ahmad is nu even buiten spel. Af en toe mompelt hij dat hij wil dat ik wat ga eten. Misschien moet ik dat doen….in het restaurant beneden.

Achtbaan

Vroeger vond ik achtbanen leuk. Een pretpark-attractie kon mij niet hoog of snel genoeg gaan. Dat is al lang niet meer zo. Draai mij een klein beetje in het rond en ik word al misselijk en daarbij komt ook nog dat ik hoogtevrees heb.
Vandaag gingen we naar Álora om onze vriendin op te zoeken en haar papieren te brengen. Álora ligt tegen een berg en is op twee manieren te bereiken. Via een smalle weg met veel haarspeldbochten en via een wat bredere weg. ´We nemen vandaag de brede weg,´ kondigt Ahmad aan. Lijkt mij een verstandige keus. Als we bij een rotonde komen worden we staande gehouden door beveiligers. We moeten wachten. Want……er wordt een halve marathon gelopen en die gaat precies via de weg die wij willen gaan. Het zal niet heel lang duren, wordt gezegd. Het duurt ook niet langer dan een dik kwartier en als er diverse renners voorbij zijn gesneld wordt ons een teken gegeven dat we kunnen rijden, achter een motor aan. We gaan in een een grote colonne auto´s achter de motor aan. Eenmaal dicht in de buurt van het hoger gelegen Álora, blijkt dat we niet Álora kunnen inrijden. Die weg is afgesloten. We moeten dus terug en opnieuw naar boven via de smallere weg met de vele bochten. O.k., so far so good, maar dan rijden we het overigens schitterend gelegen dorp binnen. En daar begint de ellende. Ahmad moet ons autootje met de niet al te sterke motor navigeren door heel smalle straatjes met een helling op en af van 27%! En dat in een colonne van dicht op elkaar rijdende andere auto´s, die allemaal op deze zondag via deze hachelijke route zijn binnen gereden. Vervolgens blijkt ook nog dat we de straat waar we moeten zijn niet kunnen bereiken, omdat bepaalde straten zijn afgesloten. We zweten peentjes op deze eerste hete dag van het jaar hier. ´Ik rijdt in kringetjes rond,´ zegt Ahmad boos. Ik geef het op, we gaan terug naar Alhaurin.´ ´Nee!´ roep ik uit, ´dan is alles voor niks. Laten we hier ergens parkeren en dan lopend verder gaan.´ Maar waar dan? Er is nergens een parkeerplekje te bekennen in de smalle straatjes, die niet op auto´s berekend zijn maar meer op paard en wagen(tje). Tenslotte laveert Ahmad, voor mij onverwacht, de auto achteruit een parkeergaatje in op een steile helling. Ik heb al die tijd met samengeknepen billetjes naast hem gezeten en vind hem best een held. Dan is het een kwartier lopen naar de flat van A, voornamelijk helling af. Ik ben blij dat ik gympen aan heb met een goede reliëf in mijn zolen. Hoe doen die dorpelingen dat hier? Balen zij niet elke dag van deze steile straten? Ik zie vrouwen met buggy´s lopen alsof er niks aan de hand is. Wat een kuiten moeten deze mensen hebben. Het moet voor A met haar scootmobiel en haar stok of rollator helemaal lastig zijn!

We zijn blij als we de flat van A uiteindelijk bereiken na veel keren de weg gevraagd te hebben.Er staat nergens een straatnaam vermeld. We wandelen gedrieën naar een terrasje vlakbij haar huis en genieten een tijdje van elkaars gezelschap. Gelukkig is de marathon afgelopen als we weer naar huis vertrekken.

Hier stonden we ongeveer geparkeerd (eigenlijk nog een stukje hoger). Wel een stukje wandelen, hè. Naar het dorp. Mooi uitzicht, dat wel.

Relaxen

Morgen gaan we naar onze vriendin A in Álora om haar wat dingen te brengen en ook even gezelschap te houden. Overmorgen moeten we om 8 uur in de ochtend in het ziekenhuis in Malaga zijn. Dan zal Ahmad geopereerd worden. Ze gaan zijn galblaas verwijderen.
Daarom besloten we vandaag nog wat te ´chillen´. We gingen churros eten met café con leche op een gezellig en zonnig terras in Torremolinos. Dat zouden we combineren met een bezoek aan Carrefour, een winkel die producten verkoopt die andere winkels niet hebben.
Ik had mijn camera niet meegenomen, iets wat ik tegenwoordig vaker vergeet. Kennelijk is mijn behoefte om dingen om me heen vast te leggen minder geworden.
Maar toen viel mijn oog op een ´altaar-achtig´ tafereeltje op een muur in een wat ouder straatje van Torremolinos. Ik hield Ahmad staande en vroeg hem foto’s daarvan te maken met zijn mobiel.

Hier viel mijn oog op
Ik vond de tekst van de heilige |Franciscus prachtig

Er staat (in het Nederlands vertaald):
Here Jezus (uitroep)
Maak van mij een instrument van vrede
Dat waar haat is, ik liefde mag brengen
waar belediging is, ik vergeving mag brengen
waar onenigheid is, ik eenheid mag bewerkstelligen
waar vergissing is, ik waarheid mag brengen
waar twijfel is, ik vertrouwen mag brengen
waar wanhoop is, ik hoop mag brengen
waar duisternis is, ik licht mag brengen
waar verdriet is, ik blijdschap mag brengen
Sint Franciscus

Heb mijn Lenovo terug

Hij doet het weer. Maar…….wel met een Spaans toetsenbord. Ze konden het internationale Querty toetsenbord niet voor mij bestellen, omdat dat hier helaas niet verkrijgbaar is. Dus zit ik nu met een Spaanse ´teclado´. De letters die ik blind heb leren typen zitten wel op dezelfde plaats als die in het toetsenbord dat ik gewend was, maar met name de bijzondere tekens zitten op heel andere plaatsen.Ik zal er wel aan wennen, maar ik had natuurlijk liever eenzelfde toetsenbord gehad als dat ik eerder had.
Maar….ik ben al blij dat voor 85 euro de laptop het weer doet en dat de gemberthee geen verdere schade heeft aangericht.

Bedrog uit winstbejag

Zoals ik vertelde heeft onze vriendin A helaas haar lieve man en partner W verloren aan die vreselijke ziekte kanker. Toen zij hoorde dat hij binnen korte tijd zou sterven, vroeg zij ons om samen met haar uit te zoeken wat de goedkoopste crematie zou kosten. Want het was de wens van W om op de meest basale manier gecremeerd te worden en in de goedkoopste kist. Zij waren goed verzekerd bij DELA, maar hij wilde dat niet al hun verzekeringsgeld zou opgaan aan zijn crematie, zodat A nog wat geld zou overhouden, wat zij goed zou kunnen gebruiken voor verdere zaken die afgehandeld zouden moeten worden.
Wij vonden de volgende begrafenisonderneming, Cofune geheten, met deze condities
Het leek een goede deal. De basis crematieverzekering had geen volgauto in het pakket. Toen W overleed (rond 1 uur in de nacht) werd direct zijn lichaam overgebracht naar het rouwcentrum in Alora. A kon niet mee, maar moest wel de ziekenkamer uit met haar spullen. Dat waren heel wat tasjes na 4 maanden ´samen ziekenhuis´, inclusief haar inklapbare scootmobiel. Ze heeft die nacht op een rij stoelen wat liggen dutten tot wij haar in de ochtend ophaalden om haar naar Alora te brengen.
Na een dag kreeg zij een telefoontjes van Cofune. Men dreigde haar dat zij de rekening voor de crematie onmiddellijk moest voldoen. Dat wilde zij uiteraard niet. DELA moest dat geld overmaken. ´Als we het geld vandaag niet krijgen, transporteren wij uw man terug naar het ziekenhuis,´ werd daarna gezegd, waarop A verontwaardigd reageerde, ook al was het natuurlijk bluf. Hoe konden ze zo lomp omgaan met iemand, van wie een geliefde net was overleden. Ze moesten het regelen met DELA, heeft zij hun gezegd.
Dat is gebeurd. Na 5 dagen vond de crematie plaats, wat niet gebruikelijk is in Spanje, omdat doorgaans een uitvaart hier binnen 24 uur na overlijden dient plaats te vinden. Maar Cufune wachtte af tot er geld over de brug kwam. En hoe!
Enkele dagen geleden kreeg A de urn met de as. En daarbij een niet gespecificeerde rekening. Een rekening van 6500 euro en niet één van 1350 euro, zoals was afgesproken. De rekening was al voldaan door DELA, zonder overleg vooraf met A. Toen A Cofune belde en vroeg hoe zij ineens aan dit hoge bedrag kwamen, werd gezegd dat dit was omdat het lichaam van W vijf dagen in het rouwcentrum was blijven liggen, iets waar A niet om gevraagd had en wat alleen te maken had met het feit dat men wachtte op betaling. Toen zij DELA belde en vroeg hoe het kon dat zij een rekening hadden voldaan aan de uitvaartonderneming zonder met haar te overleggen en te vragen naar de werkelijke afgeproken prijs van de uitvaart, werd geantwoord dat DELA een dergelijke verzekeringskwestie niet eerder had meegemaakt. En dat zij het geld niet konden terugvorderen, omdat het al 6 dagen geleden gestort was.
Gisteren belde A mij, uiteraard heel teleurgesteld en boos. Had zij een bewijs van wat was overeengekomen met Cofune? Ze dacht van niet. Er is niets schriftelijk vastgelegd, dacht zij. Zij heeft op de site van Cofune de basiscrematie aangeklikt en gezegd dat zij daarin interesse had. Daarna is alles in haar herinnering telefonisch besproken.
Even later stuurde ze mij een app, waarin ze vertelde toch een conversatie te hebben gevonden van Cofune met het afgesproken type crematie en het daarbij afgesproken bedrag.

Wij gaan er alles aan doen om haar te helpen het ten onrechte te veel betaalde terug te krijgen. We hebben in ieder geval alle digitale bewijzen alvast voor haar uitgeprint. Waarschijnlijk zal zij een advocaat nodig hebben die haar zaak behartigt. Hij zal een deel van het eventueel terugbetaalde geld willen hebben. Maar dat is altijd beter dan niets.
Ahmad en ik zijn allebei hevig verontwaardigd dat een begrafenisonderneming zo met cliënten in de rouw (die in zo een situatie misschien ´niet zo bijdehand´ zijn) omgaat. ´Het is een delict en het is roof,´ zegt Ahmad. ´Lijkenpikkers,´ zeg ik.