Vanmorgen in alle vroegte vertrokken we naar het ziekenhuis in Malaga voor de galblaasoperatie van Ahmad.
Het was niet direct duidelijk waar we moesten zijn. Dat bleek de afdeling ‘dagopname’ te zijn, die aan de andere kant van het hospitaal was gelegen. Daar zaten al wat mensen te wachten op ongemakkelijke ijzeren stoeltjes. Hoewel het weer een zonnige dag beloofde te worden, was het behoorlijk fris in de wachtkamer, waar een openstaande glazen deur een ochtendbries binnen liet. Ik zat met een zakdoek onder mijn neus,  die zo lek was als een gieter. Ik ben toevallig voor het eerst na ruim 10 jaar snipverkouden.  Ahmad gelukkig niet!
Na twee uur wachten wordt Ahmad binnen geroepen en krijgt hij een armbandje met zijn naam. Nog later mogen we samen naar binnen en hij mag al zijn kleren uitdoen en vervangen door een operatie-hemdje. De kleding en schoenen moeten we in een locker stoppen, waarvan ik de sleutel krijg.  Dat is mijn rol. Sleutelbewaarder. Nadat ik hem een operatiemutsje heb opgezet en hij plastic sloffen heeft aangetrokken, scheiden onze wegen. Hij gaat naar de operatiekamer en ik moet terug naar de wachtkamer. Ik ga snel even naar een bar aan de overkant voor koffie.
Daarna is het weer wachten geblazen. Na bijna twee uur word ik geroepen. De operatie is goed gegaan, maar omdat zijn galblaas vol stenen zat was het wat moeilijk om de galblaas te verwijderen en moesten zij de wond wat groter maken dan normaal. Daarom moet hij een nachtje blijven. Hij zal antibiotica krijgen om een infectie tegen te gaan.
Mijn taak is het nu zijn zware tas met kleding en schoenen en andere zaken uit de locker te halen. Ik krijg nu wel zijn kamernummer al door, maar het zal nog een paar uur duren voordat hij uit de recouver komt. Opgelucht van de ijzeren stoel te zijn verlost, loop ik met mijn bagage de inmiddels warme zon in. Ik ga even op een stenen muurtje zitten en warm me aan de zon als een reptiel. Als ik goed ben doorgewarmd, loop ik naar binnen met mijn bagage. Je mag eigenlijk niet binnendoor naar de ziekenbeddenafdeling, maar als ik het heb uitgelegd aan de bewaking, laat men mij door.
Ik besluit eerst zijn zware tas alvast naar zijn kamer te brengen. Ik heb zijn belangrijke spullen al in mijn eigen tas gestopt,  toen ik op het muurtje zat. In de kamer ontbreekt zijn bed. Ik zet de tas in zijn kast. Een lieve buurman zegt uit zichzelf dat hij op de spullen zal passen als ik weg ben
Dan loop ik naar de wachtkamer voor de familie van chirurgie-patiënten. Daar zijn zachte stoelen en het is er lekker warm. Ik kom een beetje bij, terwijl ik naar de gesprekken van andere wachtenden luister.
En dan komt eindelijk Ahmad voorbij in zijn bed op wielen. Ik verwacht een wakkere en alerte Ahmad aan te treffen, maar merk dat deze verwachting niet uitkomt. Hij praat onsamenhangend en zegt dat hij niet wil dat ik al naar huis ga. Hij voelt zich belabberd en misselijk maar geeft niets over als ik snel een bak pak. En nu ligt hij te dutten en ik zit hier op de telefoon dit bericht te schrijven.
Wat een dag. Mijn neus loopt vrolijk door en ik nies veel. Gelukkig heb ik genoeg zakdoekjes.  Mijn lieve Ahmad is nu even buiten spel. Af en toe mompelt hij dat hij wil dat ik wat ga eten. Misschien moet ik dat doen….in het restaurant beneden.