Vroeger vond ik achtbanen leuk. Een pretpark-attractie kon mij niet hoog of snel genoeg gaan. Dat is al lang niet meer zo. Draai mij een klein beetje in het rond en ik word al misselijk en daarbij komt ook nog dat ik hoogtevrees heb.
Vandaag gingen we naar Álora om onze vriendin op te zoeken en haar papieren te brengen. Álora ligt tegen een berg en is op twee manieren te bereiken. Via een smalle weg met veel haarspeldbochten en via een wat bredere weg. ´We nemen vandaag de brede weg,´ kondigt Ahmad aan. Lijkt mij een verstandige keus. Als we bij een rotonde komen worden we staande gehouden door beveiligers. We moeten wachten. Want……er wordt een halve marathon gelopen en die gaat precies via de weg die wij willen gaan. Het zal niet heel lang duren, wordt gezegd. Het duurt ook niet langer dan een dik kwartier en als er diverse renners voorbij zijn gesneld wordt ons een teken gegeven dat we kunnen rijden, achter een motor aan. We gaan in een een grote colonne auto´s achter de motor aan. Eenmaal dicht in de buurt van het hoger gelegen Álora, blijkt dat we niet Álora kunnen inrijden. Die weg is afgesloten. We moeten dus terug en opnieuw naar boven via de smallere weg met de vele bochten. O.k., so far so good, maar dan rijden we het overigens schitterend gelegen dorp binnen. En daar begint de ellende. Ahmad moet ons autootje met de niet al te sterke motor navigeren door heel smalle straatjes met een helling op en af van 27%! En dat in een colonne van dicht op elkaar rijdende andere auto´s, die allemaal op deze zondag via deze hachelijke route zijn binnen gereden. Vervolgens blijkt ook nog dat we de straat waar we moeten zijn niet kunnen bereiken, omdat bepaalde straten zijn afgesloten. We zweten peentjes op deze eerste hete dag van het jaar hier. ´Ik rijdt in kringetjes rond,´ zegt Ahmad boos. Ik geef het op, we gaan terug naar Alhaurin.´ ´Nee!´ roep ik uit, ´dan is alles voor niks. Laten we hier ergens parkeren en dan lopend verder gaan.´ Maar waar dan? Er is nergens een parkeerplekje te bekennen in de smalle straatjes, die niet op auto´s berekend zijn maar meer op paard en wagen(tje). Tenslotte laveert Ahmad, voor mij onverwacht, de auto achteruit een parkeergaatje in op een steile helling. Ik heb al die tijd met samengeknepen billetjes naast hem gezeten en vind hem best een held. Dan is het een kwartier lopen naar de flat van A, voornamelijk helling af. Ik ben blij dat ik gympen aan heb met een goede reliëf in mijn zolen. Hoe doen die dorpelingen dat hier? Balen zij niet elke dag van deze steile straten? Ik zie vrouwen met buggy´s lopen alsof er niks aan de hand is. Wat een kuiten moeten deze mensen hebben. Het moet voor A met haar scootmobiel en haar stok of rollator helemaal lastig zijn!

We zijn blij als we de flat van A uiteindelijk bereiken na veel keren de weg gevraagd te hebben.Er staat nergens een straatnaam vermeld. We wandelen gedrieën naar een terrasje vlakbij haar huis en genieten een tijdje van elkaars gezelschap. Gelukkig is de marathon afgelopen als we weer naar huis vertrekken.