Toen ik gisteren om 6.45 voor de ´puerta principal´ van het academisch ziekenhuis van Malaga stond, was deze deur nog gesloten. Ik stond er te wachten met een aantal andere vroege vogels. De meesten daarvan kwamen voor de polikliniek en voor bloedafname en dergelijke. Zij wilden als eersten geholpen worden.
Ik raakte in gesprek met een dame van ongeveer mijn leeftijd. Het viel me op dat ik haar heel goed kon begrijpen in het Spaans. Dat gaat lang niet altijd op voor mij in gesprekken met Andalusiërs. Sommigen praten zo snel en met zo weinig articulatie dat je hen bijna niet kan volgen. Maar deze vrouw sprak heerlijk duidelijk en het gesprek verliep voor mij alsof ik met iemand sprak in mijn moedertaal.
We hadden het over het verschil in gezondheidszorg in Spanje en in Nederland. Hier is het nog een staatsaangelegenheid, zoals dat vroeger was in Nederland. De basisgezondheidszorg is hier gratis en medicijnen zijn goedkoper dan bij ons. Daarbij komt dat ingezetenen hier die ouder zijn dan 65 jaar alleen een symbolisch bedrag betalen voor hun medicijnen.
Naast de basisgezondheidszorg waarop hier iedere burger recht heeft, kan men zich ook nog particulier verzekeren, tegen betaling van 40 euro per maand. Dan heeft men recht op assistentie in privéklinieken naast de algemene ziekenhuizen.
De dame vertelde mij dat zij uit hoofde van het beroep dat zij uitoefende voor haar pensionering een particuliere gezondheidsverzekering had. Zij en haar man waren allebei leraar geweest op school. Zij op de basisschool en hij was leraar wiskunde op de middelbare school. Ze hadden een prima salaris. Zij verdiende 2200 netto en hij 2600. Ze vroeg me naar de hoogte van de salarissen van de leraren in Nederland. Ik antwoordde dat ik dat niet precies wist, maar dat deze naar mijn idee netto lager liggen. Voeg daarbij dat de maandelijkse lasten in Nederland veel hoger zijn dan in Spanje, dan begrijp je al dat het behoorlijk tegenvalt met de ´welvaart´ in het noorden.
De huren zijn hier aanmerkelijk lager dan in Nederland. Veel mensen hier hebben een eigen huis, dat vaak al geheel is afbetaald en van generatie op generatie is overgegaan. Over het algemeen wordt er hier minder belasting betaald. Natuurlijk zijn er mensen met een laag salaris, maar met een salaris van 1200 kan je hier gemakkelijk rondkomen. Een supermarktmedewerker van de Mercadona verdient 1600 netto en deelt in de winst van het bedrijf. Mensen die werken in de bouw en landarbeiders zijn hier waarschijnlijk het slechtst betaald, maar ambtenaren verdienen in verhouding buitensporig veel. Onderwijzend personeel is hier ambtenaar en heeft een baangarantie voor het leven met een goed salaris.
De dame met wie ik in gesprek was sprak haar zorg uit over de toekomst van Spanje. Ze vreest dat de gezondheidszorg hier ook steeds meer zal vallen in particuliere handen met alle concurrentie en winstbejag van dien. En zij ziet al gebeuren dat alles hier steeds meer geregeld gaat worden naar Amerikaans model. Voor haar maakt dat niet uit, omdat zij er voldoende goed bij zit qua geld, maar voor veel anderen wel.
Als de deur bijna open gaat komt haar man aanwandelen, met een kapje voor zijn mond. Hij heeft al die tijd in de auto gewacht. Al eerder heeft de vrouw mij toevertrouwd dat hij kanker heeft, al heel lang. Het is een kanker van een vreemde soort. Als hij naderbij is gekomen met zijn bleke gelaat achter dat kapje en zijn trieste oogopslag, zie ik ineens de zorgen en vermoeidheid in het gelaat van deze vrouw als zij met haar man praat. Wat maakt gezondheid of een gebrek daar aan toch een verschil. Ik wens haar en haar man het allerbeste en onze wegen scheiden zich.
Even later sta ik in de lift met een aantal zorgelijk kijkende mensen. Trieste plek, zo een hospitaal…..