Ahmad heeft vandaag wat speeltjes gekocht. Een minicomputer voor bij de smart tv met een draadloos toetsenbord. Met deze minicomputer als ’tussenstation’ kan je de tv besturen als was het een computerscherm met windows 8. Het is mogelijk VPN erop te installeren via je VPN provider (bij ons Avast) en op die manier kan ik hier uitzending gemist kijken alsof ik in Nederland ben. Ook voor Ahmad is het leuk, want hij heeft ook een Netflix account in Nederland, evenals ik. Het aldus werken met het tv-scherm als monitor heeft voor hem verder nog tal van voordelen, waarin ik me verder niet verdiep.
In de ochtend rijden we naar de Media Markt en vervolgens naar Worten en dan naar Carrefour. Ik mag rijden. Nu mijn staar verholpen is moet ik het erop wagen om weer te gaan rijden voordat ik helemaal verlamd raak van rij-angst. Dus enigszins beverig zet ik me achter het stuur, waar meteen de grootste rijtest begint: de garage uitrijden, waarvoor ik een bocht moet maken via een nauw gat en dan direct helling op. Je moet daarbij uitkijken zowel rechts als links niets te raken. Het lukt me nipt en dan de weg op, laverend langs de smalle straatje van Alhaurin en verder. Het gaat steeds beter en ik voel mijn zekerheid langzaam terugkeren, wetend dat ik ten allen tijde wel moet blijven opletten, want hier halen mensen zowel links als rechts in.
Thuisgekomen gaat Ahmad onmiddellijk aan de slag met zijn elektronische cadeautjes. Hij komt er grommend achter dat hij per ongeluk een toetsenbord heeft gekocht dat niet draadloos is. Dus weer mag ik naar Carrefour karren. Het gaat nu nog beter dan in de ochtend. Ik krijg al een beetje praatjes. ‘Gaat lekker, hè.’ Bijna thuis raak ik met mijn spiegel even de onderkant van een  vrachtwagen die dubbel geparkeerd staat, omdat ik teveel let op een eventuele tegenligger. Dom foutje dat me direct weer terugbrengt naar het onzekere gevoel dat ik vanmorgen had. Gelukkig maar een schampkrasje op de buitenkant van de spiegel……Maar….beter uitkijken dus voortaan en blijven oefenen!
Hiervoor krijg ik overmorgen ruim de gelegenheid, want dan rijden we via de kust naar Murcia (ongeveer 450 km langs de kust) voor een vakantie van een week. We hadden die reis al geboekt in de herfst van het vorige jaar. Dachten dat het in april was. Maar kwamen er pas achter dat we zaterdag al moeten vertrekken. Gelukkig zijn we al hier en niet toevallig nog in Nederland.

Stays mainly in the plain. Mooi liedje en het klopt ook. Maar alvorens voornamelijk in het dal te blijven te blijven liggen, raast de regen ook langs de heuvels en over de daken. Dat hebben we drie maanden geleden kunnen constateren, toen het noodweer was in Alhaurin de la Torre. Hierover later meer…..
De terugreis naar ons dakhuisje in Alhaurin vanuit Den Haag verliep voorspoedig. We zaten in het vliegtuig op rij 1 als twee echte VIPs, waarschijnlijk omdat geen mens in die eerste rij een business class plaats geboekt had. Ik was behoorlijk moe en suffig en het kwam mij maar wat goed uit dat ik mijn benen kon strekken en een lekker kussentje achter mijn hoofd voelde. Een beetje hinderlijk was enig gebonk achter mijn rug tegen mijn stoel vanaf de tweede rij. Ik wist wel dat dit kwam van een kindje dat bij zijn/haar pappa op schoot zat die ‘kortjakje’ zong. Ik probeerde me niet te ergeren aan het gestomp tegen mijn rugleuning, doch dit blijmoedig te ondergaan. Want hoe erg is zoiets nou. Toen ik toch even omkeek, zag ik een klein hoofdje boven mijn stoel uitkomen. Twee blauwe oogjes keken mij aan in een lachend babyhoofd met krulletjes. Het kind leek precies zo oud als Noëlle. ‘Koekoek en kiekeboe’ begon ik maar te roepen, nog helemaal in modus van het oma zijn, toen het kind beurtelings wegdook en weer tevoorschijn kwam met zijn heerlijke hoofd. Ik gluurde even tussen de stoel door en zag nog een kindje, precies even oud, op de schoot van zijn mooie moeder zitten. Het bleek een twee eiige tweeling te zijn, twee jongetjes, toevallig even oud als Noëlle. Ik voelde me gezegend, vanwege mijn uitverkoren plaats op de eerste rij als enige twee passagiers van de verder tjokvolle airbus. Dit samen met nog twee mensen aan de andere kant op de eerste rij, die naar ons lachten vanwege het gedeelde geluk. En dan zo een schattig kind te mogen tegenkomen dat me weer helemaal aan Noëlle deed denken was ook pure mazzel.
Het had gisteren hier weer behoorlijk geregend, even voor wij kwamen, wat te zien was aan de plassen overal. Onze taxichauffeur vertelde dat de regen behoorlijk lang had aangehouden en dat het opnieuw van die regen was geweest met saharazand.
Dat was te zien aan de auto’s toen we vanmorgen onze boodschappen deden. Ze zaten onder het zand. Bij terugkomst spoelden we het balkon schoon van alle zand en daarna zetten we onze stoelen erop, zodat we van een tweede bakje koffie in de prille zon konden genieten. Helemaal geen straf!
Helemaal top was het toen ik beneden aan onze doodlopende weg een enorme kudde schapen en geiten voorbij zag hollen. Ik heb hier nog nooit zo een grote kudde zien langskomen. Het was imposant. Enthousiast filmde ik de hele tocht van het vee dat zo vlak langs ons dakterras rende, om er later achter te komen dat ik kennelijk per ongeluk twee keer op ‘record’ had gedrukt, zodat ik slechts een seconde beeld had! Ik besefte dat dit eigenlijk niet erg was. Zo mooi als ik dit moment beleefde zou de kijker van de film het waarschijnlijk toch niet beleven.
Niet lang daarna keken we per ongeluk even achter de bank in de woonkamer en toen zagen we dat de muur daar beneden doornat was en dat er een strook van ruim veertig centimeter hoogte en  drie meter lengte benedenmuur afgebladderd stucwerk vertoonde. ‘Handoplegging’ wees uit dat de muur gedeeltelijk nog nat was. Dit is iets wat we nog niet meemaakten tot nu toe, ondanks voorgaande regenval. Inspectie later van de buitenmuur toonde aan dat de nattigheid komt vanaf het platte dak boven ons huis. Er moet schade zijn ontstaan tijdens de enorme regenstorm drie maanden geleden en deze heeft voor de natte buiten- en binnenmuur gezorgd. Vervelend wel, die schade, maar waarschijnlijk wel te verhelpen en hopelijk wordt deze betaald van de verzekering van ‘el comunidad’, de vereniging van huizenbezitters waarvan Ahmad deelnemer is en waaraan hij contributie betaalt.
Tot zover onze eerste dag hier. Het avondzonnetje schijnt hier nog lekker naar binnen en ik ga hier alweer wennen. De mensen in het dorp beginnen ons te kennen en roepen naar ons: ‘Hé, zijn jullie er weer’. De groentevrouw komt naar me toen met haar hondje (Princesa) in de armen en ik mag het beestje lekker even aaien over haar zachte bolletje. Dat geeft een prettig gevoel. We lopen hier niet meer als onzichtbare schimmen rond, maar zijn na 5 jaar eindelijk een beetje opgenomen in de dorpsgemeenschap.

Alles zit tussen de oren en alle ‘sentimientos’ zijn slechts een momentopname. Is je buikje vol en heb je lekker geslapen? Is alles om je heen pais en vree of ben je getuige van ruzie? heb je ergens pijn of niet? Dit alles heeft invloed op je stemming van elk moment. Dat is de reden waarom ik niet louter vertrouw op mijn eigen geest en gevoel als ‘leidsmannen’. La donna es mobile en en il signore ook! Ik heb een leiddraad nodig en die heb ik gevonden in de heilige boeken. Maar dat ff terzijde. Ik verwonder me telkens weer hoe snel de mens kan wisselen van stemming. Want vandaag voel ik me zo rustig als wat!
Het zonnetje schijnt en in onze tuin is het goed toeven, zij het dat ik hier te maken heb met een kruipend koterje dat niet over het harde grindtegel-terras kan kruipen zonder haar knietjes pijn te doen. Natuurlijk heb ik wel een lekker dik rubberen tapijtje voor haar, maar probeer zo een peuter maar eens duidelijk te maken dat zij daarop moet blijven spelen. Elk kind wil de wereld ontdekken en dan is zo een tuin met allerlei onbekende geluiden en tastbare dingen een wereld die lokt. Dus ik zit hier binnen met een ‘dappertje dap’, die heel goed kan ‘lopen langs’ en zo alles wil ontdekken, want ook mijn woonkamer is interessant met veel hoekjes.
Mijn kinderen doen boodschappen en straks gaan wij rendangvlees maken en smoorkip en boontjes. Ons afscheidseten!
Ik maak me vandaag nergens druk om. Muziek? Wat zou het dat ik niet weet welke ik wil horen. Misschien verkies ik de stilte. Boeken? ik heb gekozen voor de categorie ‘waargebeurde verhalen’, want wat is een interessanter onderwerp om over te vertellen dan het leven zelf.
Overmorgen vertrekken we!

Dinsdag om een uur of 13 vertrekken wij weer naar Alhaurin de la Torre. Met de tram en trein gaan we dit keer naar Schiphol. Al mijn kinderen zijn op dat tijdstip druk bezig met hun werk. Het duurt maar een uurtje om vanhier naar Schiphol te reizen, mits de trein natuurlijk op tijd rijdt.
De lijst van wat mee te nemen staat alweer opgeslagen en af en toe voeg ik nog een dingetje toe dat ik vergeten was. Het is nog geen tijd om de koffer al te pakken.
Voor het eerst na lange tijd verveel ik me een beetje. Ik weet niet wat ik moet doen en dat komt bijna nooit voor. Mijn tekenspullen heb ik al opgeborgen, want voor het maken van een tekening heb ik geen rust meer. Als ik boeken of muziek wil downloaden voor onderweg en voor in Spanje, dan vind ik niets. Ik kom er niet op wat voor boek ik nu wil lezen. Een spannend verhaal? Ik heb allerlei plot-story’s en moordverhalen al vaak genoeg gelezen en zie dat als alleen maar een ’tijdverdrijf’. Een mooie litteraire roman? Wat is mooi en wanneer is een verhaal voor mij gezeik? Hoe invoelbaar zijn de gevoelens van de schrijver voor mij? En wat voor muziek wil ik horen? Jazz? Een lekkere beat? Loungemuziek? Ik weet het niet meer. Liedjes uit de oude doos van de 60er en 70er jaren? Lord, nooooo!!!! Hedendaagse muziek? Ik voel daar weinig bij? Wat interesseert me eigenlijk überhaupt? De wereldproblemen, politiek? Ik kan niets oplossen. Alleen maar proberen een lichtje te zijn in mijn omgeving en geen donderwolk. Mensen met respect tegemoet treden en met liefde. What else? Met de paar centen die ik heb kan ik de honger en ellende in de wereld niet bestrijden. Kan wel wat afstaan. Het overschrijven van geld is niet moeilijk. Geweten een beetje gesust…..
Ik zie Ahmad geïnteresseerd voor zijn laptop zitten. ‘Waar houd jij je zo lang mee bezig achter de pc?’ Van alles. Soms kijkt hij gewoon even wat bloesjes en schoenen kosten bij Cortes d’Ingles. Maar ook heeft hij bestudeerd hoe je zelf een pc in elkaar kan zetten. Hij zag dat via You Tube en het leek alsof het in elkaar zetten van zo een pc veel goedkoper is dan er één compleet aanschaffen. Maar nu heeft hij even gekeken wat de onderdelen kosten op internet en daar heeft hij gezien dat deze veel duurder zijn geworden dan in de de tijd dat de You Tube filmpjes werden gemaakt. Het is dus toch niet rendabel om zelf een pc in elkaar te zetten. Maar hij is alweer bezig met iets anders. Allerlei electronica, die het mogelijk maken via je pc van alles te besturen. Mijn leergierige Ahmad. Altijd bezig zich iets nieuws eigen te maken. Altijd geïnteresseerd in nieuwe info. Daar ben ik maar een leeghoofd bij. Het enige dat ik grondig bestudeerd heb sinds mijn studie is de islam en het soefisme. Daar ben ik 30 jaar mee bezig geweest. Ik las toen geen enkel ander boek, omdat ik vond dat dat tijdverlies was. Ook heb ik leren lezen in het Arabische alfabet om de Koran te kunnen reciteren en ik heb Spaans geleerd om met Ahmad te kunnen praten. Maar verder ben ik iemand die zich nergens meer in verdiept en helemaal niks wil leren. Ik heb het allemaal al gezien, lijkt het wel. Alles voelt voor mij als herhaling. Boeken, muziek, noem het maar. Het lijkt wel of momenteel niets mij boeit.
Wat blijft voor mij en wat mij nog wel kan beroeren is de natuur en kunst. Alles wat boven woorden uit gaat. De rest is geruis, waar ik juist uit wil ontsnappen. Ik ga me toeleggen op meer ledigheid en minder weglopen daarvoor. ‘Maak anders gewoon weer eens een wandelingetje met je camera ofzo, mens,’ zeg ik tegen mezelf. Toedeloe!

Het is stil geworden in mijn weblog de laatste tijd. Ik heb wel dingen te melden. Dat dit niet gebeurt is omdat het te privé is of te onbelangrijk. Zeker is dat ik het momenteel heel druk heb en dat er veel drukte om mij heen is. Twee van mijn kinderen zijn verhuisd en nog aan het verhuizen. Ik ga volgende week dinsdag weer naar Spanje, wat voorbereiding vergt.
Er komt nu niets uit mijn handen. Geen tekening en ik heb weer niets gedaan aan mijn boek. Het usb stickje gaat wel weer mee naar Spanje. Wie weet ga ik daar de tijd nemen om verder te werken aan het boek. Niets hoeft en alles mag als je met pensioen bent. Als je kinderen hebt en kleinkinderen of als je familie of dieren hebt die afhankelijk zijn van je zorg, dan merk je dat er genoeg te doen valt, ook al besteed je even geen tijd aan je liefhebberijen.
Tussen alle drukte door maakte ik wel een promofilmpje met mijn jongste zoon in de hoofdrol. Een interne sollicitatie binnen T-mobile naar een extra taak binnen het werk. Exclusief te zien voor de lezers van dit weblog 😉