Stays mainly in the plain. Mooi liedje en het klopt ook. Maar alvorens voornamelijk in het dal te blijven te blijven liggen, raast de regen ook langs de heuvels en over de daken. Dat hebben we drie maanden geleden kunnen constateren, toen het noodweer was in Alhaurin de la Torre. Hierover later meer…..
De terugreis naar ons dakhuisje in Alhaurin vanuit Den Haag verliep voorspoedig. We zaten in het vliegtuig op rij 1 als twee echte VIPs, waarschijnlijk omdat geen mens in die eerste rij een business class plaats geboekt had. Ik was behoorlijk moe en suffig en het kwam mij maar wat goed uit dat ik mijn benen kon strekken en een lekker kussentje achter mijn hoofd voelde. Een beetje hinderlijk was enig gebonk achter mijn rug tegen mijn stoel vanaf de tweede rij. Ik wist wel dat dit kwam van een kindje dat bij zijn/haar pappa op schoot zat die ‘kortjakje’ zong. Ik probeerde me niet te ergeren aan het gestomp tegen mijn rugleuning, doch dit blijmoedig te ondergaan. Want hoe erg is zoiets nou. Toen ik toch even omkeek, zag ik een klein hoofdje boven mijn stoel uitkomen. Twee blauwe oogjes keken mij aan in een lachend babyhoofd met krulletjes. Het kind leek precies zo oud als Noëlle. ‘Koekoek en kiekeboe’ begon ik maar te roepen, nog helemaal in modus van het oma zijn, toen het kind beurtelings wegdook en weer tevoorschijn kwam met zijn heerlijke hoofd. Ik gluurde even tussen de stoel door en zag nog een kindje, precies even oud, op de schoot van zijn mooie moeder zitten. Het bleek een twee eiige tweeling te zijn, twee jongetjes, toevallig even oud als Noëlle. Ik voelde me gezegend, vanwege mijn uitverkoren plaats op de eerste rij als enige twee passagiers van de verder tjokvolle airbus. Dit samen met nog twee mensen aan de andere kant op de eerste rij, die naar ons lachten vanwege het gedeelde geluk. En dan zo een schattig kind te mogen tegenkomen dat me weer helemaal aan Noëlle deed denken was ook pure mazzel.
Het had gisteren hier weer behoorlijk geregend, even voor wij kwamen, wat te zien was aan de plassen overal. Onze taxichauffeur vertelde dat de regen behoorlijk lang had aangehouden en dat het opnieuw van die regen was geweest met saharazand.
Dat was te zien aan de auto’s toen we vanmorgen onze boodschappen deden. Ze zaten onder het zand. Bij terugkomst spoelden we het balkon schoon van alle zand en daarna zetten we onze stoelen erop, zodat we van een tweede bakje koffie in de prille zon konden genieten. Helemaal geen straf!
Helemaal top was het toen ik beneden aan onze doodlopende weg een enorme kudde schapen en geiten voorbij zag hollen. Ik heb hier nog nooit zo een grote kudde zien langskomen. Het was imposant. Enthousiast filmde ik de hele tocht van het vee dat zo vlak langs ons dakterras rende, om er later achter te komen dat ik kennelijk per ongeluk twee keer op ‘record’ had gedrukt, zodat ik slechts een seconde beeld had! Ik besefte dat dit eigenlijk niet erg was. Zo mooi als ik dit moment beleefde zou de kijker van de film het waarschijnlijk toch niet beleven.
Niet lang daarna keken we per ongeluk even achter de bank in de woonkamer en toen zagen we dat de muur daar beneden doornat was en dat er een strook van ruim veertig centimeter hoogte en  drie meter lengte benedenmuur afgebladderd stucwerk vertoonde. ‘Handoplegging’ wees uit dat de muur gedeeltelijk nog nat was. Dit is iets wat we nog niet meemaakten tot nu toe, ondanks voorgaande regenval. Inspectie later van de buitenmuur toonde aan dat de nattigheid komt vanaf het platte dak boven ons huis. Er moet schade zijn ontstaan tijdens de enorme regenstorm drie maanden geleden en deze heeft voor de natte buiten- en binnenmuur gezorgd. Vervelend wel, die schade, maar waarschijnlijk wel te verhelpen en hopelijk wordt deze betaald van de verzekering van ‘el comunidad’, de vereniging van huizenbezitters waarvan Ahmad deelnemer is en waaraan hij contributie betaalt.
Tot zover onze eerste dag hier. Het avondzonnetje schijnt hier nog lekker naar binnen en ik ga hier alweer wennen. De mensen in het dorp beginnen ons te kennen en roepen naar ons: ‘Hé, zijn jullie er weer’. De groentevrouw komt naar me toen met haar hondje (Princesa) in de armen en ik mag het beestje lekker even aaien over haar zachte bolletje. Dat geeft een prettig gevoel. We lopen hier niet meer als onzichtbare schimmen rond, maar zijn na 5 jaar eindelijk een beetje opgenomen in de dorpsgemeenschap.