Klinkt goed, de titel van dat programma. Je denkt aan een soort Peter R de Vries, maar wat je krijgt is Alberto Stegeman. Ik keek er een paar dagen geleden naar, omdat het programma zou gaan over Peter Thiel, de Duitse tandarts die zoveel gebitten, waaronder het mijne, naar de vernieling hielp. Hij zou gevonden zijn na een tijd spoorloos te zijn geweest, sinds hij zijn 7 praktijken in Nederland plotseling heeft achtergelaten.
Ik verwacht er wel wat van. Als Thiel gevonden is, dan kan hij misschien aansprakelijk gesteld worden voor al die gedupeerde patiënten, hoop ik. En daarom kijk ik. Maar o, wat een teleurstelling. De onopgeloste zaak blijft onopgelost.
Het enige dat er echt gebeurt is dat een mevrouw, die net als ik een door van Thiel een beschadigd gebit heeft, gratis een behandeling krijgt van een tandarts in Amsterdam. Zij laat trots haar mooie nieuwe tanden zien. Fijn voor haar, maar weinig relevant voor de honderden andere patiënten die lopen met pijn of met leemtes in hun mond die dienen te worden opgevuld met prothesen of dure implantaten.
Van Thiel wordt gelokaliseerd in Zuid-Duitsland. Hij wordt door Alberto, die hem heeft opgewacht bij zijn auto, geconfronteerd  met zijn wangedrag als tandarts. Dit gebeurt op straat en het heeft bijzonder weinig effect. De ex-tandarts, die er niet al te gelukkig en enigszins ziek uitziet, roept vertwijfeld “polizei, polizei!” en stapt vervolgens in de auto, die zijn vrouw al gestart heeft. Ze gaan er als een haas vandoor. Dat zet weinig zoden aan de dijk.
Verder praat Alberto even met een in Duitsland werkende tandarts, die zwakjes zegt: “Als alles wat in Nederland beweerd wordt waar is, dan mag van Thiel zijn ambt niet meer uitoefenen”. Dat zal helpen, maar niet heus! Er wordt geen aangifte gedaan. Ik dacht dat ik gehoord had dat van Thiel in Duitsland al eerder vervolgd werd voor zijn wanpraktijken. Zijn diploma zou zijn ingenomen en hij zou daar nog een gevangenisstraf moeten uitzitten. Ik begrijp dan ook niet waarom Stegeman niet gewoon de Duitse politie tipt….Of was dat soms een ‘indianenverhaal’?
Ik ben speciaal gaan zitten voor dit programma en ik voel me na afloop heel onbevredigd. Ik begrijp nu heel goed waarom ik ook alweer nooit naar SBS6 kijk…
In bed blijven mijn hersens nog even door malen over van Thiel. Naast zijn ellendige brug- en kroonwerk heeft hij me nog een poets gebakken. Net als veel andere patiënten heeft hij me ook een “paradontose-behandeling” aangepraat. Wat hij deed was gewoon een soort gebitsreiniging en ik weet nog dat ik merkte dat hij ophield toen hij alleen de bovenkant, maar nog niet geheel de onderkant af had. Ik was ook verbaasd over de rekening die ik toen kreeg via mijn verzekeraar die een gedeelte had vergoed. Deze grap had iets van 900 euro gekost! Ik ben zo een zultje die rekeningen betaalt, maar niet bewaart. Dus een bewijs heb ik daar niet van, evenmin als een bewijs van de rekeningen van mijn ellendige bruggen en kronen, waarvan ik er inmiddels al twee heb moeten laten verwijderen. De tandartsgegevens die ik heb opgevraagd aan de executeur van zijn faillisement heb ik nooit gekregen.
Ik val in een onrustige slaap en droom de hele nacht van gebitten. De volgende dag besluit ik het geval Thiel (onopge)los(t) te laten. De man zag er niet goed uit in het korte filmpje van de cameraploeg van Stegeman. Zonder  zonnebankkleur zag zijn opgezwollen hoofd er nog ellendiger uit dan ik me herinnerde. Hij heeft of krijgt zijn loon naar werken wel.

Keek net in uitzending gemist naar het eerste deel van de documentaireserie Bandidos. Deze gaat over een aantal jongens ‘van de straat’, die om zichzelf op een beter pad te helpen het leger ingaan en dan terecht komen op de militaire basis in Seedorf, bekend om zijn heilzame werking op deze ‘moeilijke’ jongens. Structuur doet een mens goed. Vooral mensen die qua levenswandel zijn terechtgekomen in stuctuurloosheid en chaos hebben er baat bij. Ik zie een sympathieke Antilliaan, die uit eigen mond en via interviews met zijn moeder openhartig vertelt over zijn jeugd. Een belangrijke herinnering die hij nog heeft aan zijn vader is dat hij hem als tweejarig jongetje, lopend  aan de hand van zijn moeder, tegenkomt  De vader zegt tegen de moeder dat het haar nooit zal lukken deze jongen in haar eentje op te voeden en dat het niets zal worden met hem. Deze herinnering heeft zich in zijn geheugen vastgezet. Er volgt een jeugd van  gepest worden op school, terugvechten en blijven vechten. Uiteindelijk besluit hij in dienst te gaan en komt hij in Seedorf terecht met een groep andere jongemannen met soortgelijke ervaringen, allen jongens van de straat.
Sommigen zeggen dat kinderen uit eenoudergezinnen altijd gedoemd zijn te mislukken en meer kans hebben in de criminaliteit terecht te komen dan kinderen uit twee-oudergezinnen. Financieel en emotioneel maken zij dikwijls een slechtere start dan andere kinderen. Het kan waar zijn en zal ongetwijfeld zijn uitgezocht door middel van onderzoeken en cijfermateriaal, hoe betrouwbaar dat dan ook mag zijn. Vast staat dat met name voor jongens een vader als rolmodel heel belangrijk is. En als die ontbreekt en er is ook niet een oom of neef of leraar om die rol te vervullen, dan is het voor een jongen een stuk moeilijker om bijvoorbeeld zelfvertrouwen te krijgen en een stevige basis dan voor jongens met zowel een vader en moeder. Ik zie het in deze serie en hoor het uit de mond van de hoofdrolspeler daarin, die het geluk heeft dat hij kan reflecteren op zijn eigen handelen en die dat ook laat zien in zijn interviews met de andere jongens, die eveneens bereid en in staat zijn om na te denken over hun leven.
Interessant en nuttig voor andere jongeren om naar te kijken die in een soortgelijke situatie verkeren. Hoeveel zijn dat er wel niet? Ook mijn zoons hadden hun vader niet als rolmodel. Misschien dat het me daarom zo raakt.

Ze is misschien wel jonger dan mijn dochters, mijn nieuwe tandarts. Horrortandarts Peter Thiel is spoorloos en de praktijk is nu in handen van een andere tandartsenpraktijk. ‘Je bent toch wel gecertificeerd?’, vroeg ik de eerste keer dat ik bij haar kwam, een half jaar geleden. ‘Jazeker’ zei ze en keek me goudeerlijk aan met haar grote mooie ogen boven het mondkapje. Ik heb niets tegen jonge artsen en tandartsen. De techniek ontwikkelt zich enorm snel en een net afgestudeerde kan in mijn ogen mogelijk beter op de hoogte zijn van de laatste technische ontwikkelingen dan een oudere, in achterhaalde kennis vastgeroeste tandenpeuter. Dus ik leg mijn gebit vol vertrouwen in haar bekwame meisjeshanden. Wellicht is bovendien een vrouwenhand geschikter voor dit fijne werk dan een mannenhand, stel ik mezelf nog meer gerust….
Vandaag moest ik dus weer naar de tandarts en dat was geen dag te vroeg. ‘Hij is nu helemaal ontstoken’, laat mijn tandarts weten, terwijl zij het vieze ding schoon spoelt met een spuitje met ontsmettingsvloeistof. ‘Hoeveel kiezen zal ik door de ingreep precies gaan verliezen?’ vraag ik. ‘Alleen de twee achterste.’ De rest van het kroonbruggeval slijpt ze netjes af zodat een gedeelte kan blijven staan. Wat een opluchting is dat. Ik zal niet helemaal voor joker lopen, mits ik niet te breed lach.
Als ik richting huis fiets met mijn antibiotica-recept op zak en mijn hart kloppend in mijn zere kies, prijs ik mezelf gelukkig. De schade valt mee en ik ben op tijd. Gelukkig is het vrijdag en kreeg ik de pijnaanval vandaag en niet morgen (op zaterdag, als je voor zulke narigheid een weekendtandarts moet zien te vinden). Volgende week donderdag is de trekking. Ik prijs me nu al gelukkig.

Mijn tanden staan er nog mooi bij, maar minder goed is het gesteld met de kiezen, die door hun levenslange kauwwerk natuurlijk veel meer te lijden gehad hebben. Links en rechts heb ik bruggen en kronen, waarvan de constellatie kroon-brug-kroon links onder het al begeven heeft. Tja, want moet je dan een kies laten trekken, omdat de wortel ervan aan het wegrotten is (jakkie), dan verlies je ook direct datgene wat daaraan vast is bevestigd (de brug en meestal ook de andere kroon). Dat is hard om te verdragen. Aangezien dit kleine rampje zich een paar jaar geleden afspeelde in het ondergebit en het daarom zelden te zien is, heb ik het maar zo gelaten en er geen protese of plantaten in laten zetten.
Maar nu…..o ramp, is in mijn rechterbovenkaak een wortel ontstoken die vastzit aan een kies waarop al een half jaar een niet te repareren afgebrokkelde kroon zat. Tot nu toe had ik daar geen last van en kon ik nog gewoon kauwen met die kapotte kies, maar vandaag merk ik dat dit niet meer lukt. Eten met mijn andere kant gaat ook nauwelijks vanwege de ontbrekende kiezen aldaar. Ik bel de tandarts. De kies met toebehoren (kroon-brug kroon) moet eruit. Dat kan nu niet, vertelt de assistente me. Eerst moet ik antibiotica slikken (egggg!) en volgende week donderdag kan het gevaarte uit mijn mond gehaald worden. Met alle lelijke en onhandige gevolgen vandien…
Na zo een dag als gisteren waarop ik mezelf te veel heb moeten aanschouwen in allerlei onverbiddelijke spiegels is dit niet echt een opsteker voor me.

We gaan vandaag naar Rijswijk, waar je in het grotendeels overdekte winkelgebeuren de regen niet zo voelt. Ik draag mijn spijkerbroek met mijn parka-achtige winterjas en heb voor de gelegenheid mijn oude zwarte gympen aangetrokken, want ik wil lekker lopen. Geen goede keus.
Terwijl we in de winkel WE staan en mijn dochters leuke kleding passen die goed zit op hun mooie jonge lichamen, werp ik steels een blik op mijzelf in de spiegel. Ik ben niet blij met wat ik zie. De zwarte reeboks die ik aan mijn voeten heb en waarvan ik dacht dat dat nog best kon (immers ik slijt mijn schoenen nauwelijks) zien er lelijk uit. Mijn enigszins misvormde voeten hebben ze uitgelopen en de knobbels en bulten zijn nu goed te zien door mijn schoenen heen. Lelijk! Tussen de langbenige, in modieuze kleding gestoken schoonheden voel ik me een gedrongen dwerg in mijn spijkerbroekie. Ik ben geen ‘broekenvrouw’. Mijn haar zit verward en piekerig. Ik kijk mezelf even meewarig aan en besluit dan snel weg te lopen van van de spiegel. Tot mijn verbazing is het superhip geklede winkelpersoneel heel aardig tegen me. Zit ik wel lekker op die bank en wil ik niet liever een lekkere stoel? Wil ik echt geen koffie?, wordt me twee keer gevraagd.
Als we de winkel uit lopen breng ik uit dat ik mijn gympen ineens niet meer vind kunnen en alsof het zo moet zijn lopen we ineens in een schoenenwinkelzone. Voor ik het weet heb ik een paar lage zwarte gympen aan met een tijgerprintje erin verwerkt. De lieve meiden van de winkel hebben eensgezind besloten dat de er gedeeltelijk in vastgeplakte inlegzolen eruit mogen en ik heb mijn eigen speciale inlegzolen erin mogen stoppen. Ze zitten goed, maar ik voel me nog onwennig in deze uitbundige tijgerschoenen die in ieder geval wel nieuwer lijken dan mijn oude afgetrapte gympen. Mijn dochters weten me ervan te overtuigen dat ik dit echt moet doen en voor 25 piek waag ik de gok. Vast staat dat ik van die andere gympen af moet. Het lieve winkelmeisje spuit de schoenen ook nog even voor me in, omdat het buiten regent en een beschermend laagje onmisbaar is voor deze stappers. Opgelucht ga ik de winkel uit. Ik heb niet langer de verkeerde schoenen aan, maar ik blijf me vreemd voelen in mijn spijkerbroek, die ik eigenlijk gewoon niet bij me vind passen.
We gaan wat eten en vervolgens winkelen we verder. Wat ik wel kan gebruiken is een warm vest, maar ik zie nergens een leuke. Wel een mooi gekleurd vest en een paar mooie jassen, maar ik vind ze alle te duur en niets overtuigt me. Dus ik koop verder niet meer dan een donkerblauwe top met lange mouwen bij de HEMA voor 6 piek. Ik weet dat ik daarvan in de zomer plezier ga krijgen. Mijn dochters hebben allebei een mooie broek gevonden voor weinig geld en mijn oudste nog wat meer. Deze mode-expert heeft kleding gekocht voor haarzelf, haar man en één van haar kinderen. We zijn alle drie blij en we voelen de onderlinge liefde en warmte die voor mij belangrijker is dan een berg kleren.
Eén van mijn dochters gaat op haar fiets naar huis. Jawel, flinke meid, zo spaart ze duur parkeergeld uit en met de andere stap ik in de bus. Halverwege scheiden ook onze wegen zich. Ik zwaai nog even naar haar, terwijl ik met toch enigszins pijnlijke voeten vanwege het moeten inlopen van het nieuwe schoeisel loop naar de tram waarop ik moet overstappen. Als die net komt aanrijden kan ik hem net halen door het op een holletje te zetten. Een aardige mevrouw heeft de deur even voor me open gehouden en ik bedank haar. De tram is vol met een grote groep kinderen. Een jongetje biedt me direct zijn plaats aan. “Nee dank je’, zeg ik, “maar ik vind het wel heel lief van je”. En tegen zijn begeleidster zeg ik “Zo merk ik echt dat ik oud ben” Het jongetje geeft me een heel lieve, begripvolle glimlach.
Bij de volgende halte gaat de hele groep kinderen eruit. Ik zie dat de vrouw met een tas op wielen die voor mij de deur heeft opengehouden eigenlijk graag op de plek helemaal achterin de tram had willen zitten waar ik gauw ben neergestreken. Ik zeg: “Gaat u hier maar zitten, dat is gemakkelijk met uw karretje, dan ga ik wel daar” en ik verplaats me naar een paar stoelen ervoor. Ik kijk tevreden uit het door damp beslagen raam en denk bij mezelf: “Vandaag voelde ik me een lelijke gedrongen dwerg, maar mensen waren erg aardig tegen me. Kennelijk zien zij wat anders dan ikzelf”. Ach ja…..