Dat heb ik altijd moeilijk gevonden. Ik heb in mijn leven weinig verkocht. Als ik iets niet meer nodig heb geef ik het in de regel liever weg dan dat ik het verkoop, omdat ik geen idee heb wat iets waard moet zijn. Zelf tweedehands dingen kopen doe ik echter weer wel gemakkelijk. Het grootste deel van mijn meubels is tweedehands. Ik ben helemaal niet zakelijk, maar houd wel van recycling en (indien mogelijk) minder betalen voor iets moois.
Na een tijd uit de arbeidsmarkt te zijn geweest kon ik niet meer aan de bak kon komen als psycholoog, omdat ik de ineens broodnodig geworden BIG-registratie niet had. Aangezien het beroep van psycholoog een vrij beroep is kon ik als zelfstandige aan de slag gaan als psychologe. Heel simpel: je plakt gewoon een bordje psycholoog op je deur en begint. Ik heb er zelfs een cursus ‘eigen bedrijf’ voor gevolgd. Maar ik kon het niet! Omdat ik de BIG-registratie niet heb kunnen mensen die mijn hulp zoeken geen vergoeding krijgen van de ziekenverzekering. En iemand 70 euro vragen voor een uurtje praten met mij, zonder dat werkelijk vaststaat wat dit oplevert voor die persoon, ging mij te ver. Ik heb dat dus ook nooit gedaan.
Als ik een berg stenen versjouw of een stapel post afhandel of een paar kamers schoonmaak, dan kan ik aantonen dat mijn werk resultaat heeft opgeleverd en dan durf ik daar wel geld voor te vragen. Maar voor zoiets abstracts als ‘psychische bijstand’ durf ik geen geld te vragen.
Vandaar dat ik uiteindelijk mijn psychologische vaardigheden, voor zover aanwezig na een academische studie en de nodige levenservaring, heb gebruikt in mijn werk als maatschappelijk werker/ trajectbegeleider. Ik kreeg een vast salaris als werknemer en binnen het werk kon ik zoveel doen met mijn opgedane ‘wijsheid’ als ik zelf wilde zonder dat ik daar zelf een prijskaartje aan moest verbinden. Degenen  die daarvan geprofiteerd hebben zijn de maatschappelijk meest zwakken in Nederland, te weten langdurig werklozen met psychosociale belemmeringen voor betaald werk. Deze doelgroep heeft altijd mijn sympathie en voorkeur gehad. De maatschappelijk outcasts, die om wat voor reden dan ook niet behendig genoeg zijn om mee te lopen in de tredmolen van onze maatschappij.
Dezelfde huiver om te willen betalen of me te laten betalen heb ik ook wat betreft spirituele zaken, zoals geloofskwesties en kennis van islam en/of soefisme. Ik heb een intuïtief wantrouwen tegen mensen die spirituele kennis te gelde maken, of het nu gaat om iets als waarzeggerij of andere hocus pocus of……hemelse kennis van de tora, bijbel of koran. Heeft de heilige profeet ooit geld gevraagd voor de Qur’aanverzen die aan hem werden geopenbaard? Is er ooit een sheikh of heilige geweest die geld vroeg voor zijn nobele woorden?
Dus het eerste wat ik ik doe als ik me moet afvragen of spirituele kennis betrouwbaar is of niet is kijken of de persoon die de kennis wil delen daar geld voor vraagt of niet. Maar alsnog knijp ik mijn ogen te veel dicht. Wat was namelijk het eerst wat opviel op de site van http://berabbani.com/
Dat er met koeienletters staat donate. Maar dan ben ik weer de naïeve sukkel die denkt: ‘dat zal wel zijn voor een of ander goed doel’. Nee, het is gewoon voor deze meneer zelf! Dan kijk ik naar zijn video’s. En zie daarin ook allerlei dingen die me niet aanstaan: zoals het veroordelen van andere richtingen en geloven en het weergeven van ander mensen als shaitans. Dan denk ik weer: och, misschien bedoelt hij het goed en wil hij ons waarschuwen dat wij haqq (waarheid) moeten zoeken.
Nee, sukkel Shabnam, dat gaat nooit zo! Je kan mensen niet iets moois bieden door anderen af te kraken. Er hadden direct alarmbellen bij je moeten afgaan! Slik….ja.
Geef mij Opa Khalil maar, die gratis en onvermoeibaar zijn Qur’aanlessen geeft via Skype. Hij draagt geen tulband, noemt zich geen sheikh of islamkenner. Zegt: ‘ik ben een eenvoudige trainer’. Yes!