Gisteren kwam één van mijn schoonzoons spontaan mijn keukenkastjes beplakken met superglans wit. Niet dat mijn eenvoudige bruinzeel-kastjes zo lelijk waren. Ze waren hier en daar wat beschadigd en op een andere plek enigszins kromgetrokken door de stoom van een frituurpan of rijstkoker. Ze waren vooral nogal vies, zag ik toen ik er met een kritisch oog naar keek.

zo wordt dat geplakt. Het is wel een vak, hoor.

Ik heb daar een tijdje, behoorlijk lang eigenlijk, niet zo op gelet. “Waren je schoonmaakmiddelen op, mam”, grapt mijn zoon die ook een handje meehelpt. En dan gaan ze aan de slag, met ontvetter en dan met het mooie plastic. Er worden ook nieuwe handgrepen gemonteerd, ter vervanging van de oude gedateerde, geplastificeerde handvaatjes. Die waren helemaal gerafeld door de nagels van wijlen mijn gretige katten, die altijd op twee poten tegen de keukenkastjes stonden als ik vlees aan het snijden was

En ja, het resultaat is wel mooi, zeg. Ook de ijskast blijkt ineens een stuk witter te zijn, nadat deze met de ontvetter is schoongepoetst.
Na afloop eten we lekker met zijn allen en ik neem me vast voor om morgen de keuken een  schoonmaakbeurt te geven. Het is zeker een jaar geleden dat ik de keukenkastjes heb leeggehaald voor een goede poetsbeurt. Ik ben vandaag bezig van 9.00 uur tot 14.30, want doe na de keuken ook maar gelijk het hele huis. Wel lekker, eigenlijk. Moet ik volgend jaar zeker weer eens doen 😉