Wat zijn vrienden en wanneer kan je spreken van een echte vriendschap door dik en dun? Dat is een vraag die ik niet kan beantwoorden. Mijn leven is zo geweest dat ik in mijn jeugd telkens moest verhuizen, omdat mijn stiefvader overgeplaatst werd van de ene vliegbasis naar de andere. Ik kan me nog alle vriendinnetjes herinneren die ik maakte en ook weer uit het oog verloor door die verhuizingen. In het begin bleven we elkaar dan schrijven, maar uiteindelijk verwaterde de vriendschap. Soms werd ik teleurgesteld in vriendschap. Ik kan me nog de pijnlijke momenten herinneren dat ik zomaar in de steek werd gelaten en ‘niet meer mee mocht doen’ als er een derde in het spel kwam, een situatie die vergelijkbaar is met ontrouwe echtgenoten in een huwelijk. Zo leerde ik al snel de harteloosheid kennen van sommige ‘vriendinnen’, wat voor mij als een enorme schok kwam.
Tijdens mijn pubertijd neigde ik meer naar vriendschap met jongens, omdat ik meende met jongens een betere verstandhouding te hebben. Ik had dan in de regel niet in de gaten dat achter het aandachtig luistergedrag van zo een mannelijke vriend andere belangen speelden, naïef als ik was. Op die leeftijd werd ik door veel meisjes met wantrouwen bekeken. ‘Dat is vast een mannengek.’ Die meisjes verdachten mij van motieven die in mijn kinderlijke onschuld nog helemaal niet aan de orde waren. Jongens zagen ‘iets’ in mij dat ik totaal nog niet in mezelf zag.
Door vervelende ervaringen ontwikkelde ik mij tot een persoon die liever alleen was dan met te veel anderen. Tijdens mijn studie was ik een afwijkend figuur te midden van de tijdgeest in die jaren. Ik trok veel randfiguren aan en vroeg me soms af of dit mijn lot was: dat ik een soort magneet was voor mensen met psychische dan wel verslavingsproblemen. Ik scheen een kalmerende invloed te hebben op vertwijfelde jongeren of zielige randfiguren. Ik zocht niemands vriendschap, maar mensen zochten mij voor wat warmte en een kopje thee uit de tweedehands Chinese pot.
Direct na mijn studie raakte ik verzeild in een huwelijk. Eigenlijk wist ik voor ik eraan begon in mijn hart dat ik de verkeerde keus maakte, maar ik ging er toch mee door omdat in mijn optiek belofte schuld maakte. Ik wilde die persoon niet teleurstellen. Dat had grote consequenties. Uit het 16 jaar durende huwelijk kwamen 5 kinderen (waarvan één vroegtijdig overleden) en ik ervoer in dat huwelijk veel narigheid en angst. Ik had in die periode met niemand buiten mijn gezin contact, op een gegeven moment mijn ouders en broer incluis. Ik zie deze periode dan ook als een periode van afzondering van de wereld om me heen. Een periode waarin ik dagelijks te maken had met een zeer wantrouwige man met schizofrene wanen. Uit medelijden bleef ik te lang bij hem. Ik vergaf hem twee keer. Eerst na een verblijf van hem van een jaar in de gevangenis (wegens poging tot doodslag op mij) en daarna na een verblijf van mij gedurende 6 maanden in een ‘blijf van mijn lijf-huis’. Pas toen hij ook gevaarlijk begon te worden voor mijn kinderen (omdat zijn wantrouwen zich tevens ging richten op mijn oudste dochter) kon ik de stap zetten om hem definitief te verlaten.
Eenmaal wonend in Den Haag moest ik mezelf terugvinden. Ik had zo lang op mijn tenen lopend en in angst geleefd dat ik niet meer wist wie ik was en hoe mensen normaal met elkaar omgaan. Gelukkig lukte het me snel om me te herpakken. Ik was inmiddels 43 jaar en de mooiste jaren van mijn leven waren voorbij gegaan in grote ellende an angst. Maar ik voelde me bevrijd en had zin in het nieuwe leven met mijn kinderen, ongestoord door iemand die me totaal wilde controleren.
Ik heb me volledig gericht op mijn kinderen, die voor mij het belangrijkst waren in mijn leven. Toen de jongste oud genoeg was heb ik me een weg gebaand in de maatschappij als werkende (wat me tijdens mijn huwelijk nooit gegund was, op uitzendwerk tijdens de schooltijden van mijn kinderen na).
Met de jaren werd mijn leven steeds mooier. Er waren obstakels, zoals de opvoeding van mijn kinderen. Maar uiteindelijk viel alles op zijn plaats. Mijn kinderen bleken door alles wat ze hadden meegemaakt zich ontwikkeld te hebben tot krachtige en vroeg wijze personen. Ze kwamen ‘heel goed terecht’. En ik ontmoette de liefde van mijn leven, een man die mij ziet als de persoon die ik ben en ik zie hem. Wij verdienen elkaar en maken elkaar heel gelukkig. Vrienden heb ik weinig, maar ik koester de vriendschappen met de mensen die ik nog ken van lang geleden. Zij zijn me dierbaar, ook al hebben deze mensen en ik verschillende wegen afgelegd om nu de leeftijd te bereiken die ons nog gegund is. Het voelt vertrouwd iemand te zien of te spreken die je nog kent van heel vroeger.
Maar het allerbelangrijkste is voor mij familie. Dat kleine beetje familie van mij dat nog leeft. Dat zijn alleen mijn kinderen. En Ahmad.
