Vandaag is het mooi weer met een schitterend helder zicht, maar er staat ook een straf windje.
Ahmad is van zijn plasbuis af en beweegt zich nu veel beter. Terugkijkend op de operatie kunnen we constateren dat we een aantal dingen niet slim hebben aangepakt.
Ahmad kreeg telefonisch zijn oproep voor de operatie en heeft niet goed begrepen waar hij zich moest melden voor de operatie. Met als resultaat dat we anderhalf uur in een verkeerde wachtkamer hebben zitten wachten. Gelukkig kon hij ondanks dat nog wel dezelfde dag geopereerd worden.
Toen hij geopereerd werd had ik beter met mijn zieke kop naar huis kunnen gaan. Ik heb uren zitten wachten tot hij terugkwam uit de operatie en dat had verder eigenlijk geen nut. Ik had na afloop zo nodig vanuit huis weer naar het ziekenhuis kunnen rijden (20 km), maar dat was niet eens het geval.
Achteraf gezien had hij de plasbuis al eerder kunnen laten verwijderen. Dat deed hij pas na 5 dagen en dat gaf hem onnodig lang ongemak en pijn.
Gisteren was hij vergeten de papieren van het ziekenhuis mee te nemen naar de dokterspost (waar de katheter verwijderd zou worden). De dienstdoende verpleegster zei dat ze niets mocht doen zonder instructies van de chirurg. Als gevolg daarvan rende ik op en neer van de ene kant van het dorp naar de andere kant om de papieren thuis op te halen. Toen ik met mijn tong op mijn schoenen terug kwam was ze al bezig de katheter te verwijderen. Wat bleek was dat ik voor niets de papieren had opgehaald, omdat de instructies van de chirurg ook in het computersysteem te zien waren. Ze verontschuldigde zich hiervoor bij mij, maar ik deed het af met dat ´het een goed work-out voor me was geweest´.
Ahmad en ik concluderen dat we het voortaan anders zullen doen, maar waarschijnlijk is er helemaal geen volgende keer. Gelukkig niet!
De koran bevat een rijkdom aan raadgevingen (naseeha). Sommige verzen zijn troostrijk en spiritueel, net als veel passages uit de bijbel. De bijbel heeft ook een rijkdom aan mooie passages die qua inhoud vaak overeenkomen met passages uit de koran. En evenals in de bijbel zijn ook in de koran andere passages weer moeilijker te begrijpen en te verwerken. Je moet de heilige teksten qua letterlijke feiten en adviezen die daarmee samenhangen plaatsen in de tijd. Sommige passages moeten letterlijk genomen worden en andere overdrachtelijk. Daarvoor wordt gewaarschuwd in de koran zelf. Veel verzen zijn gericht tot de profeet Mohammed. In die verzen lees je hoe Allah de profeet Mohammed toespreekt. Het zijn de verzen die mij het meest ontroeren, omdat Allah in die verzen voor mij aanvoelt als een Trooster en Raadgever voor Zijn laatste profeet. De woorden zijn zo bemoedigend dat ze mijn hart raken en dat is dan ook een reden dat ik me na het lezen van de Koran in 1977 wilde bekeren tot de islam, wat ik op 1 april 1978 daadwerkelijk deed.
Ik wil hier één van die verzen die mij diep ontroeren delen. Ik las het vers voor de eerste keer in de beroemde vertaling: ´The meaning of the glorious quran´ vertaald door MarmadukePickthall. Sura 94
AL-INSHIRAH: THE EXPANSION 1 Have We not caused thy bosom to dilate, 2 And eased thee of the burden 3 Which weighed down thy back; 4 And exalted thy fame? 5 But lo! with hardship goeth ease, 6 Lo! with hardship goeth ease; 7 So when thou art relieved, still toil 8 And strive to please thy Lord.
En hier in een andere vertaling: compleet met de Arabische tekst:
Ik heb de koran gelezen in diverse vertalingen. Die van Pickthall raakt mijn hart het meest.
De Nederlandse vertalingen hebben mij nooit zo geraakt als de Engelse. Hier een voorbeeld van een vertaling in het Nederlands.
Ik had ooit het plan om Arabisch te leren om de originele tekst te kunnen lezen, maar het is er nog niet van gekomen het Arabisch te leren begrijpen. Ik kan alleen Arabisch lezen en reciteren zonder te begrijpen en moet het doen met de vertalingen. Enkele verzen, zoals deze, ken ik uit mijn hoofd en deze verzen kan ik in het Arabisch reciteren in mijn gebeden, waarbij ik dan de betekenis van wat ik zeg begrijp, omdat ik de vertaling ken. Dat is een kans die ik 5 keer per dag krijg, als ik me even terugtrek op mijn bidkleedje.
Misschien is dit voor de lezer saai om te lezen. In mijn leven is het heel belangrijk. Als ik in 1977 niet toevallig de koran in boekvorm had gekocht in de vertaling van Marmaduke Pickthall voor 111 gulden (wat in die tijd duur was voor een boek!) en deze niet als eerste vertaling (van alle vertalingen die ik daarna las) van de heilige koran gelezen zou hebben, dan was ik waarschijnlijk geen moslim geworden. Geen vertaling heeft me daarna ooit nog zo bekoord. Toevallig is het ook de vertaling waarnaar Sheikh Nazim (die jaren later in mijn leven kwam) telkens refereerde. Ik leerde van Sheikh Nazim van 1996 tot 2014. Wat een toeval. Allah´s wegen zijn niet te doorgronden.
Als iemand me een jaar geleden zou vragen hoe oud ik me voelde, dan zou ik zeggen: ik ben 71 jaar maar ik voel me qua energie als iemand van 33 jaar (ongeveer). Dat is nu niet meer zo. Ik ben nu 72 jaar en ik voel me minder energiek dan voorheen. Net als een auto slijt het lichaam en het energiepeil neemt af, hoe iemand ook zijn best doet om in conditie te blijven. Nu begin ik dat te voelen. Momenteel ben ik nog grieperig en dat drukt me nog meer op het feit van een verouderend lichaam. Maar het is goed om te beseffen dat ik niet meer zoveel van mezelf hoef te eisen en dat ik daar beter vrede mee kan hebben. Dat valt niet mee voor iemand met een nuttigheidsdrang zoals ik.
Als ik mijn situatie van nu vergelijk met de situatie van mijn kinderen, dan huiver ik soms van het verschil tussen wat er van hen dagelijks geëist wordt en het rustige leven dat wij als gepensioneerden mogen smaken. Ik voel me daar soms bijna schuldig om. Dan moet ik mezelf mentaal ´vastgrijpen´ en beseffen dat ik ook tijden heb gehad dat er veel van me gevraagd werd in het leven en dat ook mijn leven niet gladjes als in een ´safe space´ is verlopen.
Ik kan me niet herinneren dat mijn ouders zich druk maakten om mijn wel en wee vanaf het moment dat ik het huis verliet. En zelfs daarvoor was er weinig belangstelling vanuit mijn ouders voor het welbevinden van mijn broer en mij. Mijn broer is een jaar blijven zitten op het gymnasium in een periode dat hij zich het grootste deel van de tijd op zijn kamer opsloot. Achteraf gezien was hij op dat moment depressief, maar daarover werd niet gepraat en het alarmeerde mijn ouders totaal niet. Ik heb het idee dat in onze jeugd over het algemeen ouders zich lang niet zo druk maakten over het emotionele welzijn van hun kinderen als ouders van tegenwoordig. Als je iets mankeerde werd dit al gauw afgedaan met de opmerking dat het vanzelf wel over zou gaan. Terwijl er nu bezorgder op gereageerd wordt door ouders.
Uit de tijd dat ikzelf vier kinderen moest grootbrengen en daarbij ook weleens ziek werd of griep kreeg of andere problemen had, kan ik me niet herinneren dat mijn ouders op de hoogte waren van welke tegenslag dan ook die ik te verduren kreeg. Er was nog geen Whatsapp en de telefoontjes die er zo nu en dan plaats vonden gingen meer over mijn moeders wel en wee dan het mijne. Vragen die gesteld werden hadden een oppervlakkig karakter.
Nu heb ik met een aantal van mijn kinderen een veel intensiever contact en als ik hoor dat één van hen of de kleinkinderen ziek zijn of dat er een ander probleem is, dan voel ik me daar veel meer bij betrokken dan mijn ouders vroeger betrokken waren bij mij. Ik weet niet of dat beter of slechter is. Als ze ziek zijn en daarbij toch hun verplichtingen als opvoeders en verzorgers voor de kinderen doorgaan, dan heb ik met ze te doen omdat ik nog weet hoe dat voelt en hoe zwaar dat is. Maar dan besef ik ook dat ik ze dat niet uit handen kan nemen. Zeker niet hier vanuit Spanje. Ik kan dan alleen maar met ze meeleven en in hoeverre ze daaraan iets hebben weet ik niet. Ook sta ik er vaak versteld van hoe zwaar hun leven bij tijd en wijle is, als werkende ouders met kinderen die ook veel van hun vragen. ´Waar halen ze de energie vandaan?´ vraag ik me dan af. Maar dan besef ik ook dat ik moet begrijpen dat ik naar ze kijk vanuit het energieniveau van mijn oudere lichaam en dat zij als dertigers een veel hoger energiepeil hebben! Dat ik vroeger ook sterk was en me nu niet meer kan voorstellen hoe ik alles (overdrachtelijk gezien tegen weer en wind) kon klaren.
Mijn kinderen zeggen vaak tegen me: ´Mam, geniet van je mooie en gelukkige leven. Je hebt het verdiend´. Dat vind ik zo lief van hen, vooral als ik zie hoe zwaar zij het zelf vaak hebben. Ik zou alle tegenslag voor ze willen wegnemen. Dat zal een moederinstinct zijn. Maar ik weet dat dit helemaal niet de kan en ook niet goed voor hen zou zijn. Ze zijn sterk en alles wat hen overkomt maakt hen alleen maar sterker en nog mooier als persoon. Het leven loopt niet van een leien dakje en het is, denk ik, ook niet wenselijk om dat na te streven. Wat belangrijk is in mijn ogen is de liefde voor elkaar. Liefde geeft de ander vertrouwen, kracht en energie. Samen sta je sterker dan alleen en kan je problemen beter aan. Ik ben blij dat mijn kinderen goede partners hebben en elkaar liefhebben en steunen. Dat geeft mij veel rust.
Het lijkt wel of de duvel ermee speelt. Telkens als Ahmad iets lichamelijks mankeert en ik hem wil verzorgen zoals hij dat ook voor mij doet in dagen dat ik ziek, zwak of misselijk ben, dan krijg ik tegelijk met hem ook wat.
Vorige keer gebeurde dat toen hij met een infectie van zijn galstenen in het ziekenhuis lag. Ik zocht hem daar een paar dagen op en al op de tweede of derde dag werd ik na thuiskomst van een bezoek aan hem in het ziekenhuis met hevige buikpijn acuut afgevoerd naar de eerste hulp. Ik bleek een ileus te hebben waar men pas na twee dagen lijden op de eerste hulp achter kwam. In een 3 uur durende operatie werd het levensgevaarlijke euvel hersteld door een reddende engel van een chirurg. Daarna lagen Ahmad en ik naast elkaar in een kamer in het ziekenhuis te herstellen. Gelukkig waren toen zijn kinderen en mijn kinderen er om langs te komen en ons te voorzien van nodige dingetje.
Dit keer wilde ik dat zoiets zeker niet zou gebeuren. Omdat ik wist dat zijn kinderen te ver zaten en alle drie moesten werken en mijn kinderen eveneens. Ik wilde er voor hem zijn. Nou, dat lukte dit keer wel maar niet helemaal zoals ik had gewild. De nacht voordat ik hem naar het ziekenhuis zou brengen om geopereerd te worden werd ik heel beroerd. Ik zal niet in details treden. Maar de dag van de operatie zat ik, terwijl hij geopereerd werd en daarna moest bijkomen in de verkoeverkamer, beroerd te wezen in een stoel vanwege slaap- en vochtgebrek. Ik sprak ineens bijna geen woord Spaans meer (kon niet op woorden komen en verstond niks). Ik reed half versuft weer naar huis, toen hij weer in zijn ziekenhuisbed was teruggekeerd en we begrepen dat zijn operatie geslaagd was.
De volgende dag reed ik weer naar hem toe in de vroege ochtend met wat spullen en hapjes. We namen aan dat hij nog wel een paar dagen zou moeten blijven. Maar tot onze verrassing hoorden we dat hij dezelfde dag alweer naar huis mocht met katheter en plaszak. Met allebei een suf hoofd zochten we een apotheek die weekenddienst had. Ik merkte dat Ahmad naast me in de passagiersstoel zich niet zo lekker voelde als in zijn bed. Elke beweging deed pijn.
En nu zijn we alweer de tweede dag samen thuis en ik merk dat ik toch een griep heb opgelopen en niet alleen maar reageerde op eten dat niet lekker viel ofzo. Ik heb nog steeds een hoofd vol watten en voel me zwak. Maar rond stiefelend in ons eigen optrekje merk ik dat ik de verzorging van mijn lief heel goed aankan. Samen worden we wel weer sterk. Ahmad is er op dit moment slechter aan toe dan ik.
Woensdag heeft hij een afspraak om de katheter met het plaszakje te verwijderen. Het zal een opluchting voor hem zijn als hij weer een broek aan kan trekken en niet meer hoeft rond te lopen in een djellaba van mij.
Het voelt als een zegen om in dit soort omstandigheden samen te kunnen zijn.
Dat gebeurde gisteren. Mijn opsomming van zijn klachten bij de administrateur bij wie hij de operatie (die al gepland stond vanaf 7 april 2022!) reclameerde, toen Ahmad even weg moest om zijn identiteitsbewijs uit de auto te halen, heeft geholpen. De man ging direct alles opzoeken in zijn pc en liep naar achteren met wat papieren. Hij zei ons dat de operatie nu spoedig gedaan zou worden. Vervolgens gebeurde er een tijd niets, maar na een paar maanden werd hij opgeroepen voor een vooronderzoek bij de anesthesist. Daarna hoorden we weer weken niets en verbaasden wij ons daarover. We hadden de hoop dat de operatie nog zou plaatsvinden voor ons vertrek naar Nederland al opgegeven, maar ineens werd hij dan toch gebeld dat de operatie aanstaande was.
Mijn ervaring is dat je bij medici voor jezelf moet opkomen. Een dokter weet veel maar niet alles en hij kan zijn werk niet doen als de patiënt niet heel duidelijk aangeeft wat en waar de klachten zijn. Soms moet je als patiënt doordrammen om in aanmerking te komen voor een medicijn of operatie. Daarom heb ik te doen met mensen die dat niet kunnen om wat voor reden dan ook. Ik ga niet gauw naar een dokter en praat nooit lang tijdens spreekuren, maar als het om mijn eigen lichaam gaat of dat van een ander die ik representeer of met wie ik samen ben, dan weet ik goed door te vragen en aan te geven wat ik wil. Dat hoeft nooit lang te duren, als je je goed bij het onderwerp houdt.
De operatie was geen grote, al duurde het uren voordat hij teruggereden werd naar de slaapzaal. Hij mag vandaag in de namiddag alweer naar huis. Over twee weken zou hij grotendeels hersteld moeten zijn.
Ik ben blij dat het toch gebeurd is en ruim op tijd achter de rug voordat we naar Nederland terugkeren.
Hier in Spanje is de gezondheidszorg uitstekend. Er zijn goede medici, verpleegkundigen, verzorgers en ander personeel. Het materieel dat zij hebben en de gebouwen waarin gewerkt wordt zijn een stuk minder mooi dan in Nederland. De salarissen van de specialisten zijn ook minder hoog. Er zijn enorme wachtlijsten voor de niet urgente operaties. Een deel van de zorg is nog ´van de staat´ maar privéklinieken (waarvoor een extra verzekering nodig is van de inwoners van Spanje) nemen veel zorg over, hebben minder grote wachtlijsten en hebben een andere uitstraling (vergelijkbaar met de ziekenhuizen en klinieken in Nederland). Langzaamaan zal de zorg hier ook toegaan naar steeds meer particuliere zorg, die nu nog niet voor iedereen beschikbaar is. Wellicht komt er dan ook een ander zorgstelsel, waarbij iedereen meer moet gaan betalen en een extra verzekering zal moeten bekostigen. Dat is voor veel mensen hier niet op te brengen.
De woningnood is hier lang niet zo groot als in Nederland. Huizen zijn te koop voor veel minder geld dan in Nederland. Daar staat tegenover dat het gemiddelde inkomen van de Spanjaard veel lager is dan dat van een inwoner van Nederland. Het is daarom voor buitenlanders aantrekkelijk om in Spanje een huis te kopen. Als iemand zijn huis voor een goede prijs kan verkopen in Nederland, dan kan deze met wat geluk een huis in Spanje kopen dat twee keer zo groot is en met veel meer grond. Vandaar dat dit ook veel gedaan wordt.
Maar voor de gemiddelde Spanjaard die nog geen eigen huis heeft is het niet zo gemakkelijk een huis te kopen, ook al lijkt de koopsom naar de maatstaven van de noorderling belachelijk laag. Zo laag is de koopsom eigenlijk niet meer, zeker in de grote steden of aan de costa´s, want daar zijn de bedragen voor huur of koop van een huis ook hoog en dat wordt steeds erger. Hier in de provincie Malaga zijn de prijzen van de woningen enorm gestegen.
Net als in Nederland heb je in Spanje ook sociale woningen, maar dat zijn er verhoudingsgewijs in vergelijking met het aantal woningzoekenden veel minder dan in bijvoorbeeld Nederland, waar toch ook al jaren een tekort is aan deze categorie woningen. Daarbij komt dat in Spanje deze woningen steeds meer worden afgebroken om plaats te maken voor andere woningen die meer opbrengen. In de oude binnenstad van grote steden als Madrid en Malaga worden sociale woningen regelmatig gesloopt om plaats te maken voor andere bebouwing. Datzelfde gebeurt in Nederland ook, maar daar is men wel zo correct om mensen een andere woning aan te bieden en daarnaast zelfs verhuiskosten. Zo niet in Spanje! Daar worden mensen zonder pardon op straat gezet als hun huis plat gaat. Dat geeft heel schrijnende situaties te zien. Oude mensen en zelfs gehandicapten staan ineens op straat.
Alhaurin de la Torre is een welvarend dorp, dat je bijna geen dorp meer kan noemen, omdat de plaats enorm is gegroeid door de vele buitenwijken (urbanizaciones). Als wij gaan wandelen vanuit het oude centrum waar wij wonen, dan kunnen we kilometers lopen binnen de bebouwde kom. Veel mensen die in Malaga werken hebben in de buitenwijken een woning.
Maar dakloosheid bestaat hier ook. En huizen worden hier gekraakt, ook al mag dat officieel niet. Als het huis door niemand wordt opgeëist dan wordt er weleens een oogje dicht gedaan. Een voorbeeld van zo een kraakpand is dit huis.
In 2014 was dit pand nog te koop en onbewoond. Dat is heel lang zo gebleven.
Maar sinds een tijd (ongeveer een jaar) ziet het pand eruit of het bewoond wordt
En dat blijkt te kloppen. Laatst zagen we een man voor het huis bezig grote plastic 5 liter- flessen in een karretje te laden. Eerst begreep ik niet wat hij deed. Zou hij ze verzamelen voor statiegeld? Maar hier is nog geen statiegeld op dergelijke flessen. Boven op het balkon stond een zwartharige vrouw naar hem te kijken. Ze zag eruit als een ´gitane´. Omdat ik zo keek en zij naar me terugkeek zwaaide ik naar haar en zij zwaaide terug. ´Woon je in dit huis?´ vroeg ik haar. Ahmad naast me zei zachtjes: ´Dat moet je niet vragen.´ Maar zij antwoordde me gewoon en zei: ´Ja, ik woon hier.´ ´Goed gedaan,´ riep ik en ik zwaaide nog ten afscheid. De man had naast de vele lege flessen ook een stuk tuinslang bij zich in het karretje. Toen ik verder liep en ging nadenken, begreep ik dat hij de flessen had ingeladen om water te gaan halen bij de bron in het dorp, waar je gratis goed drinkwater kan tappen. De slang diende natuurlijk om snel de flessen te kunnen vullen zonder ze stuk voor stuk te hoeven optillen.
Vandaag vraag ik Ahmad: ´Schaamde jij je dat ik gewoon vroeg aan die vrouw of ze daar woonde?´ ´Nee,´ antwoordt hij. ´Ik schaamde me niet. Maar het had gekund dat zij iets zou antwoorden als ´´wat gaat jou dat aan?´´ Maar dat gebeurde niet, want het was een open persoon.´ ´Ja,´ zeg ik. ´Dat had zij kunnen zeggen en dat zou ik ook geaccepteerd hebben, want daar heeft ze dan gelijk in.´ Het gaat me natuurlijk niets aan.
Als ik er later over nadenk dan besef ik dat ik de vraag stelde vanuit een open invalshoek en dat zij dat waarschijnlijk ook zo heeft opgevat. Ik heb zelf ooit een woning gekraakt als student, waarin ook geen elektriciteit en water was en ik weet hoe je dan kan afzien maar nood breekt wetten. Dat ik zei: ´Goed gedaan´ kwam uit mijn hart.
Nog een leegstaand pand, maar in een betere buurt. Dit huis zal moeilijker te kraken zijn.
Zij het wat meer in vergelijking in veel andere landen, met als triest voorbeeld een land als Ierland. Daar regent het vaak en dikwijls hangt er een hardnekkige mist, zoals ik laatst zag op een mooie film die zich afspeelde in Ierland.
Het is hier vandaag even grijs als op dit moment in Den Haag en ook waait er een zeer krachtige wind. We zitten met de rolluiken dicht bij een schermerlampje achter onze laptopjes. De rolluiken doen wij dicht als het regent, omdat Ahmad een tijd terug de ramen heeft gelapt (wat hier lastig is omdat het schuiframen zijn, die hij voorheen altijd uit de sponningen verwijderde om ze te lappen. Maar nu heeft hij de truc gevonden dat dat niet meer hoeft. Uit respect voor zijn nobele werk doen we de rolluiken dicht bij regen zodat er geen druppelafdrukken nablijven op de ramen en we er goed doorheen kunnen blijven kijken).
Onze ´tuin´
Spontaan lief bloemetje
Sterke plantjes, die altijd (tijden lang zonder verzorging) overleven tot op heden
Gisteren zat ik nog in mijn hempie in de zon op het balkon en nu zit ik met een dik gevoerd vest in onze pc kamer/atelier. Beide situaties zijn op hun eigen manier gezellig en aangenaam te noemen. Ik ben altijd blij als ik een boek heb dat me boeit om in verder te lezen en als ik een goede film heb gevonden op Netflix die ik kan bekijken op mijn stilstaande fiets. Tegenwoordig zoek ik meer naar films dan naar series (zoals voorheen). Films zie ik als bondiger wat betreft hun verhaal en geloofwaardiger dan series, die steeds ver gezochter lijken te worden.
Verder heb ik nu pas ontdekt dat er weer een nieuwe schilderwedstrijd is op tv, ditmaal ´De Nieuwe Vermeer´ geheten. Dat word voor mij weer smullen, terugkijkend op NLZiet. Ik leer enorm veel van de aanwijzingen die de schilders krijgen van professionals. Misschien ga ik ook wat opdrachten maken om thuis met de schilders mee te oefenen. Ik heb momenteel geen inspiratie voor een nieuw te maken schilderij.
Zo blijft een gepensioneerde als ik lekker bezig. Wat een luxe.
Er zijn hier niet veel dieren te zien ´in het wild´. daarom behelp ik me in dit weblog met foto´s van huisdieren of zwerfdieren. Alle dieren zijn leuk. Ik plaatste al veel foto´s van katten.
Op verzoek hier naast de vele katten die ik liet zien ook wat honden:
Dit huis is al jaren onbewoond en verlaten. Het was jaren geleden volgeklad met graffiti. Dat hebben ze nu overgeschilderd. En op het hek van het enorme terrein dat bij dit huis hoort is een waarschuwingsbord bevestigd met de woorden ´gevaarlijke honden!´ Als we naar binnen gluren zien we twee schattige labradors die niet eens naar ons blaffen ?
Zit je lekker?
´Wat kijk je naar me?! Heb ik soms iets van je aan?!
Als nieuw schilderproject denk ik erover deze twee sura´s in kalligrafie te kopiëren op aquarelpapier en deze mooie (en beschermende) teksten te decoreren met bloemetjes en blaadjes. Zo kan ik de aquarelpotloden die ik kreeg van de kinderen van Ahmad gebruiken. Ik moet wel eerst oefenen. Ik heb nog nooit met aquarel gewerkt.
