Categorie archieven: Ons leven in Andalusië

Het schiet niet op met mijn voornemens

Geplaatst op door
Beantwoorden

Maar dat is niet erg. Het is een heerlijk idee dat niemand zit te wachten op mijn creaties in beeld of woord. Ik heb alleen nog maar een word-document aangemaakt met de titel ´boek´.

Intussen blijft Ahmad lekker bezig. Hij is nu een lijstje aan het maken van wat hij allemaal wil meenemen naar Guadalcanal volgende week donderdag. Potten met plantjes die hij gezaaid heeft voor zijn kinderen om in hun campo te planten, het mandje en de kaasvorm waar ik eerder over sprak, een pot met olijven die hij de vorige keer in de campo van Guadalcanal plukte en marineerde. Het waren twee grote potten, waarvan wij de inhoud al opgegeten hebben. Hij bewaarde een klein potje met olijven voor zijn kinderen. En natuurlijk de handleiding om allerlei soorten kaas te maken in een ringband. ´Je bent net Sinterklaas,´ zeg ik tegen hem. ´Je komt altijd met geschenken.´ Hij bestelde ook een e-reader voor zijn dochter, omdat de hare het begeven heeft. ´Maar ze is toch niet jarig?´ zeg ik. ´Dit is omdat ze weer zwanger is,´ zegt hij. ´Goed idee,´ zeg ik. ´Maar moet haar man dan niet ook wat krijgen? O ja, hij krijgt de handleiding om kaas te maken.´ Ik vind het leuk om te zien dat Ahmad altijd zoekt naar manieren om iets te doen of betekenen voor zijn kinderen. Zelfs voor de kleine vindt hij altijd wel wat leuks.

De ringband met de handleiding is echt prachtig geworden. Trots op mijn liefste ?

Vanmorgen gingen we lopend naar de Lidl. We hadden zo weinig boodschappen te doen dat we besloten te voet te gaan, helling af en weer op.

´Aardappelhuisje´. Hier worden gepofte aardappelen verkocht met allerlei soorten vullingen. ´Heb jij dat weleens gegeten?´ vraag ik Ahmad. ´Nee, nog nooit,´ is het antwoord. Het lijkt mij best lekker.
´Van deze plant is de kaasvorm gemaakt die ik kocht´ legt Ahmad uit. Oh, dat wist ik niet. (Dus niet van riet!) En het mandje is gevlochten van palmbladeren. Zo leer ik nog eens wat….
Margrieten, de lievelingsbloemen van mijn moeder. Dat brengt me terug naar de tijd dat zij ernstig ziek was in de lente van 2007. Ik plukte toen steeds veldbloemen voor haar met veel margrieten ?

´Gewoon gaan zitten en dan maar schrijven´

Geplaatst op door
6
Kort na zonsondergang vanaf de hometrainer…

Dat zeggen bijna alle schrijvers. Dat je niet moet wachten op inspiratie, want dan kan je wachten tot Sint-Juttemis (dat schijnt een niet bestaande heilige te zijn). Nee, je moet gewoon gaan zitten en dan komen de woorden vanzelf. Maar je zal toch op zijn minst een idee moeten hebben voor een verhaal, hoe het verhaal begint in ieder geval, ook al weet je nog niet hoe het afloopt.

Ook schilders zeggen dat je in hun vak niet moet wachten op inspiratie. Gewoon elke dag voor je canvas, je hardboard of papier gaan zitten en dan maar kladderen. Dat lukt bij mij niet. Ik moet wel een idee hebben van wat of wie ik ga schilderen en datgene wat ik wil schilderen moet een emotie bij mij opwekken.

Zowel een idee om te beginnen met schrijven als een idee voor weer een schilderij of tekening ontbreekt al een tijd in mijn kop. De aquarelpotloden die ik cadeau kreeg lokken me nog niet om ermee aan de slag te gaan. Ik heb wel op You Tube gekeken wat anderen met die potloden en wat water doen, maar het maakte me (nog) niet enthousiast.

P kreeg een bescheiden goudkleurig lijstje. Hij mag mee naar NL. Zijn vrouw wil het schilderij hebben. Mijn cadeau voor haar.

Schilderen trekt me op dit moment niet. Of het moet zijn dat iemand een schilderij van mij wil en dan zal ik het met liefde maken. Maar ik heb er nu zelf geen idee voor. Wel krijg ik steeds meer zin om te gaan schrijven. Dat deed ik al als kind. Ik kon nooit slapen, omdat ik nogal vroeg naar bed moest en dan minstens tot een uurtje of 24 wakker lag. Dan ging ik in gedachten een boek schrijven en elke dag ging ik dan verder waar ik gebleven was in het boek. Maar ik schreef niets op.

Nu heb ik zin om wel wat op te schrijven, of liever gezegd in te toetsen. Het idee voor een verhaal begint ook vorm te krijgen terwijl ik hier nu dit stukje zit te typen.

Buiten waait het te hard om op het dakterras te gaan zitten lezen (mijn excuus om weer een dag niets te produceren). Dat is een nadeel van op een berg wonen. Als de wind uit een bepaalde hoek waait, dan kan je er niet rustig buiten zitten.

Dus……aan de slag dan maar in een word document. De titel van het boek moet ik nog verzinnen. Voorlopig zal het document ´boek´ heten.

Mijn altijd bezige man

Geplaatst op door
Beantwoorden

Hij was even wat minder actief dan anders. Logisch, want hij moest herstellen van de operatie van nu een dikke twee weken geleden. Maar deze leergierige man weet altijd wel iets te vinden om zich bezig te houden.

Zoals ik weleens vertelde in dit weblog, woont zijn dochter nu in een dorp aan de rand van de provincie Sevilla, vlakbij de provincie Badajos. Zij woont in het dorp Guadalcanal, maar zij heeft daarnaast een campo (terrein) buiten het dorp van maar liefst 20000 m2 (2 hectare). In het begin woonden er op haar grond een hond, twee katten en wat kippen. Nu zijn dat minstens 15 kippen en een haan. Maar daarnaast is de ´veestapel´ nu uitgebreid met 7 geiten, waarvan er twee nog klein zijn. Het is hun bedoeling de geiten te melken en er kaas en andere lekkernijen van te maken. Zowel zijn schoonzoon als zijn dochter weten niet hoe dat moet.

Ahmad is gaan zoeken naar handleidingen om kaas te maken. Hij vond er twee. Een Zuid Amerikaanse handleiding (in het Spaans) waarin wordt uitgelegd hoe je kaas maakt met behulp van machines. Dat is voor grote productie en grootverbruik. Maar hij vond ook een Engelse handleiding waarin stap voor stap wordt uitgelegd hoe diverse soorten kazen te bereiden van diverse soorten melk op een ouderwetse manier en zonder machines.

Hij is nu met veel geduld via een vertaalmachine de handleiding (een digitaal boekwerk) te vertalen in het Spaans. Volgende week donderdag gaan wij weer voor een paar dagen naar Guadalcanal en dan neemt hij natuurlijk de handleiding mee. Ik heb hem aangeraden om deze te laten afdrukken in een ringbandboek(je) zodat hij gemakkelijk in het gebruik zal zijn. Hij is nu bijna klaar met het vertalen van de handleiding.

Nóg een altijd bezige man die van alles verkoopt in zijn kleine winkeltje en op straat (winkel van sinkel)

Vandaag ging Ahmad naar de kapper, maar het was daar te druk. Hij kocht bij de winkel van sinkel die een stukje verderop ligt twee dingen, waarmee hij helemaal verguld thuis kwam. Een rieten mandje voor de kleine, als ze haar vader helpt met het rapen van eitjes van de kippen. En een mal van riet waarin de kaas gemaakt wordt. De verkoper zei dat hij deze placht te verkopen, maar dat hij er nu nog maar één van had. Er is niet meer zoveel vraag naar een mal om op de ouderwetse manier kaas te maken. Het heeft zo moeten zijn dat Ahmad het ding in handen kreeg ?.

Tijdsbesteding

Geplaatst op door
Beantwoorden

Na het laatste schilderij kom ik niet meer tot veel. Ik doe wat noodzakelijk is in het huis en voor het eten e.d. maar verder ben ik hoofdzakelijk consumptief bezig. Ik lees en ik kijk films of series (zij het wel trappend op mijn hometrainer). Maar af en toe kriebelt er iets. Dan wil ik toch wat creëren, al weet ik niet direct wat.

Soms denk ik weer wat te gaan schilderen, maar dit keer op een vrijere en lossere manier. Gewoon wat op het doek kwakken en kijken wat ervan komt vanuit fantasie. Maar iets houdt me tegen om daar verf aan te verspillen. Of ik denk: waarom geen boek schrijven? Ik schreef er ooit al één onder pseudoniem en dat gaf ik uit bij Kobo (gratis). Alsnog heb ik weinig lezers van dat boek. Eén lezer gaf een recensie en die was goed. Het is niet bepaald bemoedigend als je een boek schrijft en vrijwel niemand leest het. Maar wat kan het me eigenlijk schelen. Ik lees over andere (echte) schrijvers (die succes hebben met hun boeken) dat ook bij hun schrijven een soort innerlijke drang is. Ze hebben het gevoel dat er ´iets uit moet´ door middel van het geschreven woord. Ze beginnen gewoon te schrijven zonder voorafgaand duidelijk plan aangaande hoe het boek zal aflopen. Daar heb ik ook zin in. Ongeacht of ik wat ik schrijf ooit zal delen. Ik heb gewoon zin in het bezig zijn ermee op zich. En nee, het zal geen autobiografie zijn, al verwerkt elke schrijver elementen van wat hij zelf heeft meegemaakt of gezien bij anderen in zijn boek.

Het kost niets om te gaan tikken op je laptop en wat niet bevalt kan gewist worden. Ik heb er zin in, maar heb nog geen begin gevonden zodat ik nog niet zover ben dat ik er echt voor ga zitten. Maar het zit te borrelen in mij.

Ik denk dat elke mens een behoefte heeft aan input in de vorm van belevenissen in vivo of via informatie in geschrift of beeld. Maar daarnaast heeft een mens ook behoefte aan output. Dat wil zeggen: de behoefte om zich te uiten. Sommigen doen dat door ellenlange verhalen te spuien tegenover al dan niet gewillige toehoorders. Ik merk dat mijn behoefte aan die manier van delen steeds minder wordt. Anderen doen het in de vorm van kunst, zoals schilderen, tekenen en andere beeldende kunst, films of foto´s maken, zingen, een instrument bespelen, sporten of dansen. Ik kan genieten van al deze vormen waarin mensen zich uiten. Wat mij het meest raakt is de dans. Ik kan letterlijk stilletjes in tranen uitbarsten als ik een mooie dans zie. Mij boeien daarbij het meest de modernere dansvormen.

Tja, het zijn mooie en activerende gedachten om weer wat te gaan creëren, maar nu rest nog de uitvoer daarvan! Nu eerst maar even de was uit de machine halen en ophangen en daarna nog even mijn dagelijkse portie ´meedoen met NL in Beweging´. Voor ik het weet is het dan alweer tijd voor koffie. En dan lokt het zonnige terras en een boek waarin ik verdiept ben. Daarna is het mijn beurt om te koken. En zo gaat er weer een dag voorbij zonder dat ik met mijn plannen ben begonnen. Ach ja, het mag zo zijn, want niemand zit erop te wachten dat ik die plannen ten uitvoer breng. ?

Deze buurt wordt ook opgepimpt

Geplaatst op door
Beantwoorden
Uitzicht vanaf mijn hometrainer op de vallende duisternis buiten ?
Ik word zo blij van die gele klaver ?

Wij wonen hier in het oude deel van het dorp Alhaurin de la Torre, de dorpskern. Vroeger was dit een nederige buurt, maar nu kan je dat eigenlijk niet meer zeggen. Hoewel wijzelf een bescheiden atico bewonen met een dakterrasje kijken we uit op behoorlijk grote huizen met veel kamers en zeker wel meer dan één badkamer (wat hier heel gewoon is). Je merkt dat de mensen het goed hebben, omdat hun huizen waarschijnlijk al afbetaald zijn. Het is doodnormaal dat mensen in de ochtend naar buiten gaan om op een terras te ontbijten. Hier is het voor veel mensen gebruikelijk dat ze opstaan met alleen een kopje koffie en een koekje. Om een uur of 10 in de ochtend gaat men dan het eigenlijke ontbijt nuttigen op een terras, gezellig keuvelend met bekenden uit de buurt. Dat geldt voor de hier wonende gepensioneerden, maar even goed voor jongere mensen, zoals moeders. Zij brengen hun kinderen naar school, gaan dan een uurtje sporten en nemen daarna plaats op één van de vele terrassen die het dorp hier telt. Zowel op doordeweekse dagen als in het weekend zitten veel terrassen hier vol. En het zijn de inwoners van dit dorp die de terrassen hoofdzakelijk bemannen met daartussen slechts een enkele bleke of roodverbrande ´guiry´ (buitenlander uit het noorden). Voor meer toeristen moet je in Torremolinos of Benalmadena zijn.

Als wij in de ochtend onze wandeling maken komen we langs volle terrassen waar luid gesproken en gelachen wordt. Een gezellige boel! ´Ik heb het idee dat men hier heel tevreden is met zijn leven en dat er weinig haat en nijd is of onvrede,´ zeg ik tegen mijn wederhelft, terwijl we langs weer een groepje mensen lopen die midden op de stoep in een levendig gesprek zijn. ´Misschien verbeeld ik het me en lijkt het mooier dan het is,´ voeg ik eraan toe. Maar Ahmad bevestigt wat ik zeg en meent dat het best kan kloppen. Het leven gaat hier door in een bepaald ritme en de mensen zijn tevreden met hoe het gaat.

Zoals ik al eerder in dit weblog schreef, hebben ze onze doodlopende straat aan weerskanten afgezet met bloembakken en mag er niet meer geparkeerd worden. Ter compensatie is er beneden onze straat een grote parkeerplaats aangelegd, waar men gratis kan parkeren. Via een lift of trap kan men vanaf die parkeerplaats in onze straat komen. Heel handig eigenlijk! Nu wordt de zone waar niet geparkeerd mag worden nog verder uitgebreid met de straat die toe leidt naar onze en nog wat zijstraten die ook al bloembakken hebben aan weerszijden. Een mooi plan dat waarschijnlijk te maken heeft met de aankomende lokale verkiezingen hier. Wij kunnen nu tijdelijk onze ondergrondse garage niet bereiken en moesten onze auto op de parkeerplaats beneden zetten, zoals ook de andere buurtbewoners.

Ahmad was er niet blij mee. ´Ze halen mijn auto daar weg als ik in Nederland ben en er een half jaar niet in rijd.´ ´Hoezo dat? Je betaalt toch wegenbelasting en hebt toch het recht om je auto zo lang te parkeren als je wilt?´ Dat doe ik ook in Nederland. Nee dus. In Spanje schijnt dat anders te zijn, zoals zoveel dingen hier anders zijn dan in Nederland. Ik merk dat Ahmad ermee zit. We gaan 4 april weg en het hele karwei van de nieuwe bestrating zal drie maanden in beslag nemen. Wij zijn er dan niet om de auto terug te zetten in de garage.

´Misschien kan je de sleutel van de auto aan Miguel (de kattenman) geven als we weggaan´, zeg ik, terwijl we arm in arm aan het wandelen zijn. ´Dan kan hij hem voor je wegzetten.´ ´Kan jij gedachten raden of wat?´ vraagt Ahmad verbaasd. ´Ik zat datzelfde net te denken!´ ´Nee´, lach ik. ´Ik dacht het gewoon.´

Dezelfde dag heeft Ahmad het gevraagd aan Miguel en die wil het natuurlijk voor hem doen, zoals dat hij ook de schaarse binnenkomende post uit ons postbusje wil legen en onder onze deur wil schuiven.

Update herstel heup na gammanail operatie

Geplaatst op door
Beantwoorden
Niets is wat het lijkt. Ik zag dit in de verte en fotografeerde het met mijn zoemlens. In het witgrijze papier of plastic zag ik vanuit de verte een koeienkop met een stukje lichaam. Zijn snuit wijst naar rechts (voor de toeschouwer). Ahmad ziet het er niet in. Het oranje erachter kon ik niet thuisbrengen. Ik zie nu dat het een plastic pion is die van de straat gehaald moet zijn. ? Het brengt me terug naar mijn kindertijd toen ik in de wolken, in de vouw van een gordijn of in het patroon van een kleed van alles zag. Nu heb ik dat eigenlijk nog steeds, maar ik besteed er minder aandacht aan.

In november 2017 brak ik mijn heup en deze werd geopereerd door middel van een gammanail. Ik was toen net 67 jaar Dat gebeurde pas na ruim drie dagen en daardoor was het bot versplinterd en kon de heup minder goed aangehecht worden dan de chirurg had gewild. Hij waarschuwde toen al dat het rechterbeen nu naar binnen gedraaid stond. Maar hij verzekerde me daarbij dat dit goed kon komen door revalidatie en training.

Toen ik in Nederland naar een specialist ging voor controle werd me verteld dat mijn ene been nu korter was dan het andere. Dat ik waarschijnlijk speciale schoenen nodig zou hebben en dat ik me die kon laten aanmeten. Maar ze voorspelde ook dat ik nooit meer zo zou kunnen lopen als voorheen. Dat kon ik wel vergeten, mede gezien mijn leeftijd. Dat was niet erg bemoedigend.

Daarna ging ik naar fysiotherapie en daar werd me verteld dat een speciale schoen niet nodig was. Er werden met mij oefeningen gedaan en ik werd gemasseerd. Ik kon daar vervolgens fietsen op een hometrainer. De fysiotherapeute vond dat mijn herstel niet normaal verliep. Ze gaf het voorbeeld van een andere patiënt die net als ik ook niet opschoot met haar herstel. Deze had zich opnieuw laten opereren en had nu een kunstheup waar ze heel blij mee was. De fysiotherapeut ried mij hetzelfde aan. ´Ik heb zo met je te doen als ik je hier weg zie strompelen,´ zei ze. Het maakte me behoorlijk moedeloos, te meer omdat de pijn bij het lopen bleef aanhouden en ik bepaalde bewegingen niet kon maken. Om te kunnen blijven fietsen (wat sowieso goed is na een heupoperatie) kocht ik een hometrainer en ging ik dagelijks daarop fietsen.

In Spanje ging ik naar een andere fysiotherapeute, die me speciale oefeningen gaf om mijn been in de goed stand te krijgen. Die oefeningen hebben mij enorm geholpen. Zo goed waren deze oefeningen voor mijn herstel dat ik ze in dit weblog plaatste. Ik wilde ze delen met andere slachtoffers, omdat ik dacht dat een ander er ook van kon profiteren. Intussen kocht ik in Spanje ook een hometrainer om te kunnen blijven fietsen

Na het consequent doen van deze oefeningen ging mijn herstel enorm vooruit. Daarna ben ik verder gegaan met het dagelijks fietsen op de hometrainer. En ik begon mee te doen met Nederland in Beweging. ´Is dat die bejaardengym?´ vroeg iemand me ooit. Nee, dat is het niet. Het is een korte work-out van in totaal een kwartier inclusief warming up en cool down. Het is voor alle leeftijden en de één zal zwaarder gaan met de oefeningen dan de ander.

Ik heb aan beide heel veel. Ik blijf erdoor in conditie en ik merk dat ik kan zeggen dat nu (na 5.5 jaar) mijn heup volledig hersteld is. Ik kan normaal lopen, ik kan rennen en ik kan de sumo squat nu eindelijk normaal uitvoeren, wat betekent dat mijn rechterbeen niet meer naar binnen staat. Ik heb geen last meer van de pinnen in mijn been. Soms vergeet ik dat ik ooit geopereerd ben in mijn heup, zo goed beweeg ik mij nu. Intussen ga ik wel door met het fietsen en Nederland in Beweging, omdat ik dat nu daaraan gewend ben en het enorm graag doe.

Ik ben nu 72 jaar en ik wil zeggen tegen al mijn lotgenoten die net hun heup gebroken hebben: geef niet op. Ga niet stilzitten, maar revalideer. Je kan helemaal genezen van een gammanail operatie, of je nu jong of oud bent zoals ik.

Tijd voor wat fotootjes

Geplaatst op door
Beantwoorden

Na de regen van afgelopen nacht heeft het landschap hier weer een opfrisbeurt gekregen. Bloemetjes steken hun mooie kopjes op en wat maanden geleden nog zo bruin zag wordt nu groener en groener. Wij maakten een wandelingetje na de koffie via de lijstenmaker in het dorp en de groenteman langs de hoofdweg van het dorp en vervolgens via de campo achter ons huisje weer terug. We merkten dat het eigenlijk al te warm was om te lopen op dit uur in het midden van de dag.

En febrero busca el sombra el perro y en marzo busco el sombra el perro y su amo. In februari zoekt de hond de schaduw op en in maart zoeken zowel de hond als zijn baasje de schaduw op. We gaan warmere dagen tegemoet ?

Water in de sloot ?
Wat venkel plukken voor in de harira en in de tai curry

Pestgedrag

Geplaatst op door
Beantwoorden

Je leest er veel over. Pesten op school, pesten onderweg naar school, pesten op het werk, pesten via internet. Het kan alleen treiteren zijn, maar het kan ook agressief worden en uitmonden in dreigementen of zelfs lichamelijke agressie. Mensen kunnen elkaar nu niet alleen vis a vis bereiken maar ook via media als twitter, tik tok, instagram, facebook of gewoon via de app. Dat kan met je echte naam of onder een pseudoniem.

Pesten is zo oud als de wereld, maar het komt nu meer in de openbaarheid omdat het vaker in de openbaarheid plaatsvindt. Pesten kan mensen tot wanhoop brengen en kan in het ergste geval lijden tot zelfmoord of moord. Hoe dan ook tekent het mensen en dikwijls voor het leven. Het doet een aanslag op het zelfvertrouwen. Je moet sterk in je schoenen staan om in jezelf te blijven geloven als belangrijke mensen in je omgeving je vertellen dat jij een plek op deze aarde niet verdient en er beter niet had kunnen zijn of dat alles wat je doet fout is of waardeloos.

Ik ben op school nooit gepest, ondanks dat ik vaak verhuisde en telkens een plekje moest vinden op een nieuwe school. Het pesten gebeurde in mijn geval thuis en door de mensen van wie je zou verwachten dat ze van je houden en het beste met je voor hebben. Ik ben niet geslagen met stokken of iets dergelijks (wat overigens ook verschrikkelijk is), maar mijn stiefvader had een andere manier om mij en mijn broer kort te houden. Vernederen en ontmoedigen. Mijn moeder kwam helaas niet voor ons op, maar nam langzaam aan het gedrag van mijn stiefvader over. Dat had tot gevolg dat mijn broer en ik ons thuis niet echt prettig of veilig voelden. Als kinderen speelden we vrijwel de hele dag buiten of binnen in onze kamer. We waren samen heel hecht en vonden veel troost bij elkaar. Om goed genoeg te zijn deden we erg ons best en we haalden ons gymnasiumdiploma en een docterandusbul, in het vak waar we vervolgens geen werk in vonden. Dat was niet omdat we geen kwaliteiten hadden, maar omdat we zelf niet in onze kwaliteiten geloofden. Als mensen maar lang genoeg zeggen dat je een onbenul bent die nog niks weet en dat alles wat je doet waardeloos is, dan is het moeilijk om te geloven dat je wel wat waard bent. Ondanks goede cijfers en complimenten over de hele linie vanuit de school, inclusief ons gedrag, ontpopten Hans en ik ons als schuwe wezens zonder enig zelfvertrouwen. Ik was iemand die dat wist te verbergen onder sociaal wenselijk gedrag. Hans was een vrij zwijgzame jongeman geworden.

Door de jaren heen heb ik veel meegemaakt en ben ik mezelf goed tegengekomen. Immers de keuzes die je maakt bepalen voor een groot deel je levensloop. Ik heb geleerd van fouten.

Ik denk geen last meer te hebben van een gebrek aan eigenwaarde en het constante gevoel dat ik eigenlijk geen plek op deze wereld verdien en beter plaats kan maken voor een ander. Want dat gevoel wordt constant weerlegd door de mensen die ik nu om me heen heb, mijn kinderen en kleinkinderen, mijn lieve man en enkele vrienden. Zij laten me voelen dat er wel van me gehouden wordt en dat ik hier wel een plaats heb in hun midden. Zelfs mijn moeder zei lieve dingen toen zij eenmaal terminaal ziek was. Ik heb van haar op een mooie manier afscheid kunnen nemen en ik heb haar vergeven. Haar karakter is ook een gevolg geweest van haar jeugd.

Nu is er een persoon die nu en dan reageert op mijn weblog, die mij doet terugdenken aan hoe mijn stiefvader met ons omging. Al haar reacties zijn negatief en lijken geen ander doel te hebben dan mij te vernederen en te ontmoedigen. Ik weet niet waar haar gedrag vandaan komt. Zij deed zich nog niet lang geleden (enkele jaren misschien?) nog voor als een vriendin. En nu voel ik vanuit alles wat zij schrijft als reactie op mijn stukjes alleen maar haat. Ik vraag me steeds af waar dat vandaan komt. Wat zit haar dwars? Waarom is zij zo boos op mij?

Van mijn stiefvader kan ik nog enigszins begrijpen dat hij ons maar een lastige sta in de weg vond. Hij kwam voor mijn moeder en niet voor ons. Maar wat is het motief van Annie? En waarom blijft zij mijn weblog lezen, op zoek naar stukjes waarin ik mijn gevoel prijsgeef of mij kwetsbaar opstel om me dan ´neer te sabelen´. Waar komt die enorme agressie vandaan?

Ik kan zeggen dat het mij niets doet, maar dat is niet zo. Het raakt me en ik voel de ellendige negativiteit in die commentaren over me heen trekken als een grauwsluier. Het ontneemt me de zin om te schrijven, in de wetenschap dat zulke ogen als die van haar meekijken, op zoek naar oorlog.